Nr. 3 MEMORIE VAN TOELICHTING

De achtergrond van deze maatregel is voornamelijk budgettair van aard. In de beleidsagenda van de SZW-begroting 20101 is aangegeven dat er een herschikking op de begroting nodig is, enerzijds vanwege een aanvullend beleidspakket ter stimulering van de economie en anderzijds als gevolg van enkele uitvoeringstegenvallers. Bij de stimuleringsmaatregelen moet bijvoorbeeld gedacht worden aan de deeltijd-WW, bij de uitvoeringstegenvallers ondermeer aan de hogere AOW-uitgaven vanwege de gestegen levensverwachting.

Daarbij komt dat de bewindslieden tegenvallers op de eigen begroting dienen op te lossen. Het is daarom niet de vraag óf, maar veel meer hóe de tekorten op de begroting bestreden zullen worden.

Allen die recht hebben op ouderdomspensioen als bedoeld in de AOW hebben, in aanvulling op dat pensioen, tevens recht op een AOW-tegemoetkoming (hierna: tegemoetkoming). Deze tegemoetkoming wordt maandelijks samen met de AOW uitbetaald. De hoogte van de tegemoetkoming staat los van het aantal voor het recht op ouderdomspensioen opgebouwde verzekerde jaren.

De tegemoetkoming is in het leven geroepen nadat het kabinet in 2005 bij de behandeling van het Nederlandse koopkrachtbeeld heeft geoordeeld dat voor onder meer ouderen met een laag inkomen de negatieve inkomenseffecten beperkt zouden moeten blijven. In dat kader zijn de ouderenkorting en de toen zogeheten, aanvullende ouderenkorting in de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) en de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB 1964) per 1 januari 2005 verhoogd. Een verhoging van de ouderenkorting had echter niet voor alle ouderen het beoogde effect. Een voorwaarde om te kunnen profiteren van de verhoging van deze ouderenkortingen was immers dat de belastingplichtige vóór toepassing van de heffingskortingen voldoende belasting verschuldigd was, waarop de ouderenkortingen in mindering konden worden gebracht. Voor een grote groep, met name gehuwde ouderen die geen of slechts een klein aanvullend pensioen ontvangen, was dit niet (meer) het geval. Om ook deze groep te bereiken, werd besloten tot de invoering per 1 januari 2005 van een tegemoetkoming voor AOW-gerechtigden in aanvulling op het ouderdomspensioen op grond van de AOW. Dit was uitgewerkt in de Tijdelijke regeling tegemoetkoming AOW-ers 4. Tevens heeft het kabinet in 2005 besloten om – naar aanleiding van de motie Verburg 5 – een extra tegemoetkoming te introduceren: de Tijdelijke regeling eenmalige tegemoetkoming AOW-ers 2005.

Beide regelingen werden uitgevoerd door de Sociale verzekeringsbank (SVB). In de toelichting op de beide tijdelijke regelingen was al aangegeven dat zou worden bezien of in de AOW een meer structurele invulling van de tegemoetkoming zou kunnen worden opgenomen.

In hetzelfde jaar heeft het kabinet geconcludeerd dat een structurele voortzetting van de tegemoetkoming gewenst is en besloten om per 1 januari 2006 aan de tegemoetkoming een structurele basis te geven6. Dit is gerealiseerd door opname van paragraaf 4, Tegemoetkoming in aanvulling op het ouderdomspensioen, in hoofdstuk III van de AOW7. In de periode van 2006 tot en met 2009 is de tegemoetkoming jaarlijks verhoogd (zie tabel 1).

Dit wetsvoorstel introduceert een nieuwe wettelijke regeling die recht biedt tot verstrekking van een koopkrachttegemoetkoming aan oudere belastingplichtigen ter compensatie van koopkrachtvermindering als gevolg van fiscale beleidsmaatregelen, waarbij elk jaar de mogelijkheid bestaat om te beslissen over de hoogte van de koopkrachttegemoetkoming. Voor deze constructie is gekozen om zo jaarlijks aan de hand van het inkomensbeeld tot een koopkrachttegemoetkoming te kunnen besluiten. Tegelijkertijd wordt de tegemoetkoming in aanvulling op het ouderdomspensioen zoals die is geregeld in paragraaf 4 van hoofdstuk III van de AOW geschrapt. Met deze wijzigingen wordt de export van de tegemoetkoming beperkt. Tegelijkertijd zal per jaar worden vastgesteld of een koopkrachttegemoetkoming wenselijk wordt geacht.

De nieuwe regeling zal worden gefinancierd uit de algemene middelen.

Het bedrag van de koopkrachttegemoetkoming is bruto; dit betekent dat er belasting is verschuldigd over de koopkrachttegemoetkoming. In dat kader zal in het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 worden geregeld dat ook loonbelasting zal worden ingehouden over het uit te keren bedrag. De hoogte van de koopkrachttegemoetkoming zal bij amvb worden vastgesteld. Het besluit over de hoogte van de koopkrachttegemoetkoming zal te zijner tijd plaatsvinden. In de navolgende presentatie van de omvang van de programmakosten is er vanuit gegaan dat de hoogte van de koopkrachttegemoetkoming gelijk is aan de beoogde hoogte van de AOW tegemoetkoming voor 2011.

De koopkrachttegemoetkoming zal volledig ten goede komen aan binnenlandse belastingplichtigen die de leeftijd hebben bereikt waarop recht op de ouderenkorting kan ontstaan, ook indien er recht op een aanvullende inkomensvoorziening op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) bestaat. De koopkrachttegemoetkoming wordt buiten aanmerking gelaten voor de middelentoets in de bijstand, zodat de compensatie vanwege koopkrachtvermindering ook aan bijstandsgerechtigden ten goede komt.

Belastingplichtigen woonachtig in een mogendheid buiten Nederland en van wie het wereldinkomen voor ten minste 90% in Nederland aan de heffing van loon- of inkomstenbelasting is onderworpen, kunnen, als ook aan de overige voorwaarden is voldaan, koopkrachttegemoetkoming krijgen. Deze uitbreiding vindt zijn grondslag in het Europese recht. In het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 14 februari 1995, zaak C-279/93, is immers bepaald dat bij de belastingheffing van een niet-inwoner rekening moet worden gehouden met zijn persoonlijke en gezinssituatie als hij zijn inkomen geheel of nagenoeg geheel verwerft in de andere lidstaat. Uit de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie blijkt dat een niet-inwoner zijn inkomen geheel of nagenoeg geheel in een lidstaat verwerft als ten minste 90% van zijn wereldinkomen in deze lidstaat onderworpen is aan belastingheffing naar het inkomen. Bij het 90%-criterium gaat het om de onderworpenheid aan de Nederlandse belastingheffing na toepassing van belastingverdragen.

Aangezien deze specifieke groep voor alle fiscale regelingen onder het Nederlandse belastingregime valt, is deze groep vergelijkbaar met binnenlands belastingplichtigen. Dit maakt deze uitbreiding van de doelgroep legitiem en daarom wordt het wetsvoorstel daarmee in overeenstemming gebracht met Europees recht.

Buitenlandse belastingplichtigen, waarvan niet 90% van het wereldinkomen aan de Nederlandse belastingheffing naar het inkomen is onderworpen, zullen er in hun inkomen op achteruit gaan ter hoogte van de netto tegemoetkoming volgens de AOW.

Dit betekent dat bijvoorbeeld gepensioneerde grensarbeiders waarvan niet ten minste 90% van hun inkomen aan de Nederlandse belastingheffing naar het inkomen is onderworpen een negatief inkomenseffect zullen ervaren.

Aangezien de regeling beoogt om een compensatie te bieden voor binnenlandse koopkrachtachteruitgang als gevolg van fiscale beleidsmaatregelen kan deze inkomensachteruitgang echter worden gelegitimeerd.

De hoogte van de koopkrachttegemoetkoming bedraagt in 2011 € 397,12 per jaar en wordt uitgekeerd aan alle in Nederland woonachtige binnenlands belastingplichtigen van 65 jaar of ouder. De AOW-tegemoetkoming werd uitgekeerd aan personen die recht hadden op een AOW-pensioen; de koopkrachttegemoetkoming wordt ook uitgekeerd aan een in Nederland woonachtige groep personen van 65 jaar en ouder die geen AOW-pensioen ontvangen. Deze groep heeft een omvang van naar schatting 12 000 personen. Verondersteld wordt dat ongeveer 15 000 personen in het buitenland recht hebben op de koopkrachttegemoetkoming, omdat zij voor ten minste 90% van hun wereldinkomen aan de belastingheffing in Nederland zijn onderworpen. De totale groep koopkrachttegemoetkoming-gerechtigden zal in 2010 ruim 2½ miljoen personen omvatten.

Indien de uniformering van het loonbegrip9 wordt ingevoerd, leidt dit tot een lagere tegemoetkoming; de besparing neemt in dat geval evenredig af met de verlaging van de tegemoetkoming.

De structurele uitvoeringskosten van de koopkrachttegemoetkoming concentreren zich voornamelijk op de werkzaamheden voor de koopkrachttegemoetkoming-gerechtigden en -aanvragen in het buitenland. In 2010 bedragen de invoeringskosten ruim € 1 mln en € 4 mln in 2011. De structurele uitvoeringskosten bedragen vanaf 2011 € 1 mln. Hiermee zijn circa 10 fte gemoeid. Om de invoering mogelijk te maken zijn aanpassingen van systemen noodzakelijk. Verder wordt eind 2010 gestart met voorlichting over de koopkrachttegemoetkoming en worden in 2011 veel aanvragen voor tegemoetkoming verwacht samen met verzoeken om informatie, uitleg en toelichting over de veranderingen.

De tegemoetkoming AOW werd gefinancierd uit het ouderdomsfonds, waarvoor vanuit de Rijksbegroting jaarlijks een rijksbijdrage plaatsvond (de Rijksbijdrage tegemoetkoming AOW). Met het afschaffen van de tegemoetkoming komt deze rijksbijdrage te vervallen.

De koopkrachttegemoetkoming zal worden gefinancierd uit de algemene middelen en zal op de SZW-begroting komen te staan.

In dit artikel zijn de begripsbepalingen opgenomen. Omdat in dit wetsvoorstel voor het toekennen van een tegemoetkoming deels aansluiting is gezocht bij de belastingwetgeving wordt een aantal fiscale begrippen gebruikt. Deze begrippen zijn in artikel 1 gedefinieerd door te verwijzen naar de fiscale wetgeving waarin deze begrippen zijn opgenomen.

De bedoelde begrippen worden hierna nader toegelicht.

In dit artikel is geregeld dat de binnenlandse of buitenlandse belastingplichtige die de leeftijd heeft bereikt waarop recht kan ontstaan op de ouderenkorting, recht heeft op een tegemoetkoming. Om recht op de tegemoetkoming te kunnen hebben, dient men dus aan twee eisen te voldoen:

• a. men dient binnenlandse of buitenlandse belastingplichtige te zijn, zoals gedefinieerd in artikel 1, onderdelen b en c, en

• b. men dient de leeftijd te hebben bereikt waarop recht kan ontstaan op de ouderenkorting, zoals gedefinieerd in artikel 1, onderdeel d.

De ouderenkorting is de heffingskorting, bedoeld in artikel 8.17 van de Wet IB 2001 en artikel 22b van de Wet LB 1964. In artikel 8.17, eerste lid, van de Wet IB 2001 is bepaald dat de ouderenkorting geldt voor de belastingplichtige die bij het einde van het kalenderjaar, of, indien de belastingplicht in de loop van het jaar is geëindigd, bij het einde van de belastingplicht, de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt. In artikel 22b van de Wet LB 1964 is bepaald dat de ouderenkorting van toepassing is voor de werknemer die onder meer de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt. De leeftijd waarop recht kan ontstaan op de ouderenkorting is dus de leeftijd van 65 jaar. Dit betekent dat alleen de belastingplichtige die de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt, recht op de tegemoetkoming kan hebben.

De binnenlandse belastingplichtige die recht meent te hebben op de tegemoetkoming hoeft geen aanvraag bij de SVB in te dienen. De SVB beoordeelt zelfstandig en uit eigen beweging welke belastingplichtigen voor de tegemoetkoming in aanmerking komen. Omdat iedereen die in Nederland woont binnenlands belastingplichtige is baseert de SVB zich daarbij op gegevens uit de gemeentelijke basisadministratie persoonsgegevens (GBA). Met betrekking tot de in het buitenland wonenden zal de SVB in veel gevallen niet (via de belastingdienst) beschikken over de informatie die noodzakelijk is om te beoordelen of sprake is van een buitenlandse belastingplichtige. In de gevallen waarin dat wel zo is zal de SVB ambtshalve het recht op tegemoetkoming vaststellen. In de andere gevallen kan dat pas na een aanvraag van de betrokkene.

De tegemoetkoming wordt door de SVB uitbetaald. Deze betaling vindt plaats zonder dat dit bij beschikking is vastgesteld. In artikel 4:86, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is bepaald dat een verplichting tot betaling van een geldsom door een bestuursorgaan bij beschikking moet worden vastgesteld. Artikel 4:88, eerste lid, van de Awb biedt echter de mogelijkheid om bij wettelijk voorschrift daarvan af te wijken, mits in dat geval wordt bepaald binnen welke termijn de betaling moet plaatsvinden. Van deze mogelijkheid is in dit geval gebruik gemaakt. Voorgeschreven is dat de betaling als regel maandelijks geschiedt. Dit voorschrift verplicht er slechts toe de uitbetaling van de tegemoetkoming over een maand uiterlijk te doen plaatsvinden voor het verstrijken van de desbetreffende maand.

Ingevolge artikel 4:89, eerste lid, van de Awb dient de betaling te geschieden door bijschrijving op een daartoe door de belastingplichtige bestemde bankrekening. Ingevolge het derde lid van genoemd artikel 4:89 vindt de betaling door bijschrijving plaats op het tijdstip waarop de rekening van de belastingplichtige wordt gecrediteerd. De SVB zal ten aanzien van in Nederland wonende uitkeringsgerechtigden de tegemoetkoming uitbetalen in de laatste week van de maand, in overeenstemming met de in Nederland bij het bedrijfsleven en de overheid gangbare praktijk.

Indien het de SVB zou blijken dat aan een belastingplichtige ten onrechte geen tegemoetkoming is uitbetaald, dan dient de SVB alsnog zo snel mogelijk, maar uiterlijk binnen acht weken, tot uitbetaling over te gaan.

Mocht niettemin een belastingplichtige ten onrechte geen tegemoetkoming uitbetaald hebben gekregen, dan kan hij daartoe een verzoek bij de SVB indienen, die dan binnen acht weken na de datum van ontvangst van dat verzoek daarop een beslissing dient te nemen. De termijn van acht weken is in overeenstemming met de in artikel 4:13, tweede lid, van de Awb genoemde redelijke beslistermijn. Op grond van het vijfde lid kan de SVB deze termijn verlengen met een redelijke termijn indien de beslissing tot betaling niet binnen acht weken kan worden genomen.

Wanneer de belastingplichtige nadat de tegemoetkoming is uitbetaald daarvoor niet of niet meer in aanmerking komt, omdat hij niet of niet meer voldoet aan de voorwaarden voor het recht op een tegemoetkoming, eindigt dat recht met ingang van de dag dat de belastingplichtige niet meer aan de voorwaarden voldoet. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn wanneer de belastingplichtige Nederland verlaat en niet wordt voldaan aan het criterium dat 90% van het inkomen aan de Nederlandse inkomstenbelasting is onderworpen.

Dit artikel is ook van toepassing bij overlijden van de belastingplichtige. In dat geval eindigt het recht op de tegemoetkoming met ingang van de dag volgende op de dag waarop de belastingplichtige is overleden.

De in dit artikel opgenomen bepaling is vrijwel identiek aan de bepaling die sinds 19 december 2008 in diverse sociale verzekeringswetten is opgenomen bij de Wet van 4 december 2008 tot wijziging van enkele socialezekerheidswetten teneinde de Sociale verzekeringsbank en het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen de mogelijkheid te geven om van terugvordering af te zien door medewerking aan voorstellen tot schuldregeling (Stb. 510). Voor een uitvoerige toelichting wordt verwezen naar de desbetreffende kamerstukken.13

Dit artikel maakt het mogelijk dat op het moment dat een voorstel tot schuldregeling wordt gedaan, hieraan medewerking kan worden verleend door af te zien van een gedeelte van een vordering als gevolg van een onverschuldigde betaling. Met het voorgestelde artikel krijgt de SVB de bevoegdheid om, na een verzoek daartoe van de schuldenaar en met inachtneming van enkele voorwaarden, te besluiten om gedeeltelijk af te zien van een vordering op het moment dat een schuldregeling wordt aangeboden.

In het eerste lid worden de voorwaarden vermeld waaraan minimaal moet zijn voldaan voordat de SVB kan besluiten (deels) af te zien van een vordering en kan instemmen met een voorstel tot een schuldregeling. Deze voorwaarden zijn cumulatief: in het voorstel tot schuldregeling dient duidelijk te zijn gemaakt dat in ieder geval aan elk van deze eisen is voldaan. Het uitgangspunt voor de beoordeling is een voorstel tot schuldregeling gedaan door de schuldenaar. De SVB beoordeelt of er in het voorstel tot schuldregeling sprake is van een situatie waarin de schuldenaar niet in staat wordt geacht zijn schulden te voldoen of dat hij in de toestand verkeert dat hij is opgehouden te betalen, zoals bedoeld in onderdeel a. Dit betekent dat een structurele problematische schuldsituatie zeer binnenkort te verwachten valt of al is ingetreden. Onderdeel b stelt als voorwaarde dat de medewerking van de SVB redelijkerwijs noodzakelijk is. De SVB moet, al dan niet na enig beperkt onderzoek, aan de hand van het voorstel tot schuldregeling de conclusie trekken dat een schuldregeling zonder het betrekken van de vordering van de SVB in redelijkheid niet mogelijk is. Het is daarvoor noodzakelijk dat de SVB een beeld heeft van de totale schuldensituatie en het inkomen of eventuele vermogen van degene van wie wordt teruggevorderd. De SVB moet zich aan de hand van het voorstel tot schuldregeling voorts op de hoogte kunnen stellen van de eisen van de overige schuldeisers en of sprake is van een akkoord waarbij alle schuldeisers zijn betrokken. Op grond van onderdeel c dient uit het voorstel tot schuldregeling te blijken dat de vordering van de SVB minstens evenredig met de vorderingen van de overige schuldeisers van gelijke rang wordt voldaan. Bij de beoordeling op dit punt speelt de zwaarte van het financiële belang dat de SVB heeft bij volledige nakoming een rol. Onderdeel d houdt in dat een goed onderbouwd en betrouwbaar voorstel tot schuldregeling tot stand moet zijn gekomen met behulp van een onafhankelijke en deskundige schuldhulpverlener. Artikel 48 van de Wet op het consumentenkrediet biedt een aanknopingspunt voor de onafhankelijkheid of deskundigheid van de desbetreffende schuldhulpverlener. Het kan bijvoorbeeld gaan om een voorstel tot schuldregeling, dat tot stand is gekomen volgens de «Gedragscode Schuldregeling» van de NVVK. Voordat medewerking aan een schuldregeling kan worden verleend, dient uit het voorstel tot schuldregeling te blijken dat het uiterste is gedaan om een volledige betaling van de vordering tot stand te brengen. Aangezien het gaat om onverschuldigd betaald publiek geld is deze voorwaarde van groot belang bij de beslissing om van terugvordering af te zien en mee te werken aan een voorstel tot schuldregeling. Daarbij speelt een rol waartoe een schuldenaar redelijkerwijs financieel in staat kan worden geacht of de omstandigheid dat redelijkerwijs is te voorzien dat geen alternatieven aanwezig zijn, die uitzicht bieden op betaling van de vordering. Onderdeel e bepaalt dat bij medewerking aan een schuldregeling mogelijke concurrentieverstorende effecten bezien moeten worden. Bij medewerking aan schuldregelingen van natuurlijke personen dient geen sprake te zijn van een schuld die is ontstaan in relatie met activiteiten van betrokkene als ondernemer. Dit onderdeel is van belang in het kader van de verantwoordelijkheid van de rijksoverheid om indirecte, ongeoorloofde staatssteun te voorkomen.

Tot slot wordt in onderdeel f voorgesteld om slechts medewerking te verlenen aan een schuldregeling indien artikel 349 van de Faillissementswet (Fw) toegepast zal worden bij de uitdeling. Op grond van dit artikel en de in artikel 9 voorgestelde preferentie van de vordering van de SVB, krijgt de SVB, als uiteindelijk een schuldregeling tot stand komt, twee maal zoveel betaald als een concurrente schuldeiser indien de vordering van de SVB nog niet geheel is voldaan.

Bij medewerking aan een gedwongen schuldsaneringstraject zou dit eveneens het geval zijn geweest. Het wetsvoorstel beoogt niet om het minnelijke schuldsaneringstraject te ontmoedigen.

Met betrekking tot de toepassing van de criteria, bedoeld in het eerste lid, kan de SVB nadere uitwerking geven in beleidsregels. Hierin kunnen regels worden opgenomen over de persoon en de positie van de schuldhulpverlener of regels ter voorkoming of beperking van ongewenste neveneffecten voor andere gevallen door medewerking aan een schuldregeling. Medewerking aan een schuldregeling kan overigens naast de in de voorgestelde wetswijzigingen beschreven omstandigheden ook op andere gronden worden geweigerd, mits dat op redelijke gronden gebeurt. Te denken valt aan de situatie waarin er in de tien jaar voorafgaand aan het desbetreffende verzoek eerder sprake is geweest van een schuldregeling waaraan de SVB heeft meegewerkt, maar die niet is nagekomen. Zonder aanvullende omstandigheden is het in dat geval niet waarschijnlijk dat een nieuwe schuldregeling en het opnieuw (gedeeltelijk) afzien van de vordering een positief effect zal hebben op de positie van de betrokkene. De redelijkheid van de beslissing van de SVB kan in deze gevallen op grond van de Fw door de rechter worden getoetst.

De in dit artikel opgenomen bepaling is vrijwel identiek aan de bepaling die sinds 19 december 2008 in diverse sociale verzekeringswetten is opgenomen bij de Wet van 4 december 2008 tot wijziging van enkele socialezekerheidswetten teneinde de Sociale verzekeringsbank en het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen de mogelijkheid te geven om van terugvordering af te zien door medewerking aan voorstellen tot schuldregeling (Stb. 510). Voor een uitvoerige toelichting wordt verwezen naar de desbetreffende kamerstukken.14

Met artikel 9 wordt voorgesteld aan vorderingen op grond van genoemde wetten een preferentie toe te kennen. Deze preferente status is geformuleerd overeenkomstig de preferentie die vorderingen van gemeenten in dit soort situaties op dit moment bezitten bij terugvorderingen en in faillissementen. Een vordering van de SVB krijgt zowel bij medewerking aan schuldregelingen, minnelijk of niet minnelijk, als daarbuiten preferentie.

Om het beoogde inkomenseffect van de tegemoetkoming voor de belanghebbende te waarborgen is deze onvervreemdbaar, en niet vatbaar voor verpanding, belening of beslag.

Op grond van het tweede lid kan een machtiging tot uitbetaling van de tegemoetkoming aan een ander door de gerechtigde altijd worden ingetrokken.

In dit artikel is een algemene verplichting opgenomen voor degene die een tegemoetkoming ontvangt om de SVB te informeren over alle feiten en omstandigheden die van invloed kunnen zijn op het recht op de tegemoetkoming. Deze informatieverplichting is met name van betekenis voor de belastingplichtigen die in het buitenland wonen of gaan wonen. Voor buitenlandse belastingplichtigen geldt naast de leeftijd van 65 als eis dat men moet voldoen aan het in artikel 1, onderdeel c, opgenomen criterium dat ten minste 90% van het inkomen, na toepassing van regelingen ter voorkoming van dubbele belasting, in Nederland aan de belastingheffing wordt onderworpen. Over deze informatie kan de SVB niet in alle gevallen ambtshalve beschikken, met name niet in de situatie dat een tegemoetkoming voorlopig wordt vastgesteld op basis van een geschat wereldinkomen.

Bij het informeren over feiten en omstandigheden wordt daarom gedacht aan mutaties als een verhuizing van Nederland naar het buitenland of andersom, een verhuizing in het buitenland, een wijziging in het inkomen van de buitenlandse belastingplichtige of een overlijden van de buitenlandse belastingplichtige.

Een verhuizing naar het buitenland kan als gevolg hebben dat een belastingplichtige zijn recht op de tegemoetkoming verliest, als hij niet voldoet aan het inkomenscriterium in artikel 1, onderdeel c; anderzijds betekent een verhuizing naar Nederland dat een belastingplichtige recht op de tegemoetkoming krijgt als hij dat nog niet had. Een verhuizing in het buitenland is van belang omdat met het nieuwe woonland een ander belastingverdrag van toepassing is of geen verdrag en het recht op tegemoetkoming derhalve kan eindigen als gevolg van die verhuizing. Wijzigingen in het inkomen zijn uiteraard van belang in verband met het 90%-inkomenscriterium.

Dit artikel voorziet in het laten vervallen van paragraaf 4 van hoofdstuk III van de AOW. Deze paragraaf, die uit slechts één artikel bestaat (artikel 33b), regelt de tegemoetkoming in aanvulling op het AOW-ouderdomspensioen. Met het vervallen van deze paragraaf vervalt het recht op de AOW-tegemoetkoming in aanvulling op het ouderdomspensioen. Ook de bepaling dat de betaling van de tegemoetkoming geschiedt tezamen met de betaling van het AOW-ouderdomspensioen vervalt.

Het vervallen van artikel 33b heeft tot gevolg dat het Besluit tegemoetkoming AOW-ers, dat is gebaseerd op artikel 33b, vijfde lid, AOW, van rechtswege eveneens vervalt.