Nr. 6 NOTA NAAR AANLEIDING VAN HET VERSLAG

De leden van de fractie van de PVV stellen dat, nu er een expliciete vrijstelling is opgenomen, dit impliceert dat er sprake is van belaste inkomsten. Deze leden vragen of het heffingsrecht niet op grond van het Nederlands-Duitse belastingverdrag toekomt aan Duitsland en wat de werking van de vrijstelling dan is. Deze leden vragen ook of over deze uitkering premie volksverzekeringen is verschuldigd en of zij meetellen voor de vaststelling van de hoogte van de inkomensafhankelijke toeslagen. Terecht wijzen de leden van de fractie van de PVV erop dat de voorgestelde vrijstelling impliceert dat er zonder vrijstelling sprake zou zijn van een belaste uitkering. Naar nationaal recht is dat ook het geval. De uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds zijn publiekrechtelijke periodieke uitkeringen, die volgens de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) behoren tot het inkomen uit werk en woning. Het belastingverdrag met Duitsland wijst het heffingsrecht over deze uitkeringen echter toe aan Duitsland, zodat de nationale wet in zoverre moet wijken.

Toch heeft de voorgestelde vrijstelling betekenis. Toepassing van het verdrag met Duitsland brengt mee dat de uitkering zolang deze in de Wet IB 2001 niet is vrijgesteld wel tot het inkomen behoort, maar dat daarover een aftrek ter voorkoming van dubbele belasting wordt verleend. De uitkering wordt daardoor in Nederland feitelijk niet belast, maar telt wel mee voor de bepaling welk belastingtarief over eventueel ander inkomen moet worden toegepast (progressievoorbehoud). Doordat de uitkering tot het inkomen behoort, maakt deze voorts deel uit van de grondslag van de premie volksverzekeringen en de inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet (Zvw). Ook telt de uitkering daardoor mee voor de hoogte van toeslagen.

De beoogde vrijstelling leidt ertoe dat uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds niet langer tot het inkomen behoren. Als gevolg daarvan wordt in de inkomstenbelasting geen progressievoorbehoud meer toegepast op deze uitkeringen en ondervinden de gerechtigden niet langer gevolgen voor andere heffingen en voor de toeslagen.

De leden van de fractie van de SP vragen waarom het 7,5 jaar heeft geduurd alvorens de uitkeringen van het Artikel 2-Fonds vrij te stellen en of er nog andere redenen naast budgettaire redenen zijn. Ten tijde van de gestelde schriftelijke Kamervragen was het toenmalige kabinet van oordeel dat een vrijstelling voor uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds niet gerechtvaardigd zou zijn omdat de uitkeringen vrij besteedbaar inkomen vormen en dus moeten meewegen bij de bepaling van de draagkracht van de gerechtigde.1 Ook uitte het kabinet twijfels over de vraag of een vrijstelling zou leiden tot een ongerechtvaardigde ongelijke behandeling ten opzichte van andere uitkeringen. Er is toen dus geen actie ondernomen om een vrijstelling tot stand te brengen. De voornaamste reden om geen vrijstelling in te voeren was dus niet het budgettaire bezwaar, maar het principiële. Tevens was het kabinet, net als de Kamer, bezorgd over eventuele precedentwerking.

In latere antwoorden op Kamervragen is dit standpunt steeds herhaald. Zoals in onderdeel 3 van de memorie van toelichting is geschetst, heeft ook het huidige kabinet aanvankelijk dit standpunt ingenomen – ook ik wilde precedentwerking voorkomen – maar heeft het na aandringen vanuit de Tweede Kamer besloten de mogelijkheden tot een vrijstelling te verkennen. Pas toen is met het onderzoek van de landsadvocaat de weg naar het onderhavige wetsvoorstel ingeslagen.

Bij de leden van de fractie van de PVV rijst de vraag of niet ook anderen via het gelijkheidsbeginsel een beroep op deze vrijstelling zouden kunnen doen. Zij noemen hier mensen die in de zogenoemde «Jappenkampen» hebben gezeten of die te werk zijn gesteld aan de Birma-spoorlijn. Het kabinet heeft met dit wetsvoorstel uitdrukkelijk geen brede vrijstelling van allerlei uitkeringen voor ogen. Het heeft zich bij indiening van dit voorstel terdege gerealiseerd dat het vrijstellen van een specifieke uitkering voor een kleine groep vragen kan oproepen over de relatie tot andere uitkeringen. Het onderzoek van de landsadvocaat was ook volledig gericht op de vraag of de groep mensen met een uitkering uit het Artikel 2-Fonds zich voldoende onderscheidt van ontvangers van andere uitkeringen om een vrijstelling van alleen eerstgenoemde uitkeringen te rechtvaardigen.

Na het onderzoek van de landsadvocaat is het kabinet tot de overtuiging gekomen dat het hier gemaakte onderscheid niet in strijd komt met het gelijkheidsbeginsel. In de memorie van toelichting heeft het kabinet de rechtvaardiging daarvoor uitvoerig verwoord en gemotiveerd met een samenstel van argumenten. Het kabinet heeft de Afdeling advisering van de Raad van State verzocht om in haar advisering bijzondere aandacht te schenken aan deze rechtvaardigingsgronden. De Afdeling is van oordeel dat het, gelet op de hier aan de orde zijnde bijzondere omstandigheden, en gegeven de ruime marge die de nationale en internationale rechters aan de fiscale wetgever gunnen, plausibel is dat deze omstandigheden het voorgestelde onderscheid tussen uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds (vrijgesteld) en andere Nederlandse uitkeringen (belast) kunnen rechtvaardigen.

De leden van de fractie van de ChristenUnie willen weten in hoeverre andere Europese landen de Duitse uitkeringen aan Joodse oorlogsgetroffenen vrij hebben gesteld van belasting. Op welke manier heeft men hierbij dan rekening gehouden met het risico dat het gemaakte onderscheid in belastingwetten op grond van het EVRM mogelijk niet stand zou kunnen houden, zo vragen deze leden. Voorafgaand aan zijn beslissing om de uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds vrij te stellen heeft het kabinet niet onderzocht welke andere Europese landen een soortgelijke vrijstelling kennen. Bij zo een onderzoek zou overigens ook de achtergrond van een eventuele elders geldende vrijstelling moeten worden betrokken en zou moeten worden bezien hoe die vrijstelling zich verhoudt tot de in dat andere land geldende fiscale regels voor andersoortige uitkeringen. Zo zijn bijvoorbeeld de uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds in Duitsland vrijgesteld vanuit het Duitse fiscale beleid om oorlogsuitkeringen in meer algemene zin vrij te stellen.

Het kabinet is op basis van eigen juridisch onderzoek, na raadpleging van de landsadvocaat en met inachtneming van het advies van de Afdeling advisering van de Raad van State tot de conclusie gekomen dat een vrijstelling van deze uitkeringen binnen de ruime beoordelingsvrijheid van de wetgever valt.

De leden van de fractie van de SP vragen zich af of de vrijstelling met terugwerkende kracht kan gelden en wat daarvoor de kosten zijn. Ook vragen zij of kan worden aangegeven hoeveel van de gerechtigden toeslagen hebben.

De beslissing om dit wetsvoorstel in te dienen berust op een beleidswijziging. Eerder deelde het kabinet het standpunt van zijn voorgangers dat een vrijstelling niet passend zou zijn, vooral gelet op het draagkrachtaspect en de mogelijke precedentwerking. Zie in dit verband ook de antwoorden in onderdeel 4 van deze nota naar aanleiding van het verslag.

Het kabinet acht het daarom verdedigbaar om de vrijstelling alleen voor de toekomst te laten werken, mede gezien de uitvoeringsaspecten die een terugwerkende kracht zou meebrengen.

De (incidentele) kosten van een vrijstelling met terugwerkende kracht zijn afhankelijk van het jaar vanaf wanneer de terugwerkende kracht dan in werking zou treden. Het is onbekend hoeveel van de gerechtigden precies toeslagen hebben. Uit CBS-statistieken blijkt dat voor particuliere huishoudens waarvan de hoofdkostwinner 65 jaar of ouder is – als benadering voor deze groep gerechtigden – circa 20% huurtoeslag heeft en circa 65% zorgtoeslag.

De leden van de fractie van de SP vragen voorts of de Wet vrijstelling uitkeringen Artikel 2-Fonds niet kan worden verbreed naar getroffenen in Indonesië. Waarom komt Nederland niet met een soortgelijke regeling voor deze getroffenen te meer omdat daar ook een Nederlandse verantwoordelijkheid te nemen is, aldus deze leden. Zij vragen of er geen vrijgestelde uitkering kan worden gegeven aan deze getroffenen en hoe groot het kabinet de groep van in Nederland wonende gerechtigden inschat. Ten slotte vragen zij of deze gerechtigden ook onder de Rietkerk-uitkeringen kunnen vallen en wat daarvan de budgettaire effecten zijn.

De leden van de fractie van de PVV vragen of het kabinet inzicht kan geven voor welk bedrag de schatkist gebaat is bij de belastbaarheid van soortgelijke uitkeringen. Zoals in onderdeel 4 in antwoord op de vragen van de leden van de fractie van de PVV is verwoord, is dit wetsvoorstel specifiek gericht op de uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds en is geen brede vrijstelling beoogd. De voorgestelde vrijstelling is niet ingegeven door de Nederlandse verantwoordelijkheid voor het leed dat de gerechtigden van die uitkering hebben doorgemaakt, maar door een samenstel van andere redenen zoals verwoord in de memorie van toelichting.

Overigens geldt de vrijstelling ook niet in algemene zin voor slachtoffers van de Duitse overheersing. Zo vallen uitkeringen uit de Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940–1945 (WUV) en de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940–1945 (WUBO) die aan slachtoffers van het Nazi-geweld worden uitgekeerd ook niet onder de vrijstelling.

Uit de vraag van de leden van de fractie van de SP naar een schatting van aantallen getroffenen in Indonesië blijkt niet exact op welke groep getroffenen de vraag precies ziet. Om een indicatie van de waarschijnlijk bedoelde richting te geven: uit het jaarverslag 2014 van de Pensioen- en Uitkeringsraad blijkt dat van de 26.906 cliënten die WUV- en WUBO-uitkeringen ontvangen of uitkeringen op grond van de wetten buitengewone pensioenen per 31 december 2014 er 21.793 in Nederland wonen. Daarvan wordt 61% begeleid door de Stichting Pelita, die zich speciaal inzet voor slachtoffers van de oorlog met Japan of van de ongeregeldheden in Indonesië gedurende de naoorlogse jaren. Dit betekent dan dat er in ieder geval 13.300 slachtoffers met deze achtergrond een WUBO- of WUV-uitkering hebben of een Indonesisch pensioen. Een substantieel deel van deze mensen ontvangt overigens uitsluitend een tegemoetkoming tot verbetering van de levensomstandigheden; een tegemoetkoming die niet tot het individuele inkomen behoort, maar waarover de uitkerende instantie de loonheffing voldoet (eindheffing).

Het kabinet heeft geen voornemen om de uitkeringen aan getroffenen in Indonesië onder de Rietkerk-uitkeringen te brengen. Bij de totstandkoming van de Rietkerk-uitkeringen is uitdrukkelijk de bepaling opgenomen dat de belasting voor rekening komt van het Rijk; bij de andere uitkeringen, zoals die op grond van de WUBO en WUV, is dat niet het geval. Bij het bepalen van de hoogte van deze uitkeringen is ervan uitgegaan dat daarover belasting en premie volksverzekering is verschuldigd.

Als de belasting voor deze groep wel voor rekening van het Rijk zou komen te vallen dat zou dat een budgettaire derving van circa € 4 miljoen opleveren. Het is onbekend wat het effect op de toeslagen is. Wel is het zo dat het budgettaire effect groter zou kunnen worden, omdat het niet mogelijk is om een specifiek deel van de WUBO- en WUV-gerechtigden een vrijstelling te geven en andere gerechtigden niet.

De leden van de fractie van het CDA missen in de argumentatie van het wetsvoorstel het argument dat Duitsland specifiek met Nederland afgesproken heeft dat de uitkering onbelast is. Internationaal gezien betekent geen belasting geen heffing van overheidswege, ook niet onder een andere titel dan belasting, aldus deze leden. Zij vragen of het kabinet de mening deelt dat dit ook een feit is dat een vrijstelling rechtvaardigt. Het kabinet heeft waardering voor de inspanningen van de leden van de fractie van het CDA om de onderbouwing van het wetsvoorstel verder te verstevigen. Het wijst er echter op dat internationale regels over belastingheffing, zoals het belastingverdrag tussen Nederland en Duitsland, niet doorwerken naar de premieheffing. De verdragskwalificatie is in de ogen van het kabinet dan ook geen aanvullend argument voor de vrijstelling.

Uit het genoemde verdrag vloeit voort dat Duitsland belasting mag heffen over uitkeringen uit het Artikel 2-Fonds. Duitsland doet dit overigens niet, zodat de uitkering zonder belastingheffing wordt uitgekeerd. Voor Nederland brengt de huidige verdragstoepassing mee dat de uitkering wel tot het inkomen behoort, maar dat daarover een aftrek ter voorkoming van dubbele belasting wordt verleend. Aangezien het verdrag geen gevolgen heeft voor de premieheffing, zijn de gerechtigden wel premie volksverzekeringen en inkomensafhankelijke bijdrage Zvw verschuldigd over de uitkering. Daarnaast telt de uitkering mee voor inkomensafhankelijke regelingen, zoals toeslagen.

Het wetsvoorstel regelt dat de uitkering niet meer tot het inkomen wordt gerekend, waardoor de gerechtigden niet langer gevolgen voor andere heffingen en toeslagen ondervinden.

De leden van de fractie van de SP vragen zich af of de berekening van de budgettaire effecten klopt. Zij vragen hoe het kan dat een vrijstelling vrijwel geen budgettaire effecten heeft en hoe het zit met de doorwerking naar de toeslagen.

Ook de leden van de fractie van het CDA vragen het kabinet nader uit te leggen waarom de vrijstelling geen budgettaire aspecten heeft, terwijl er momenteel wel premies geïnd worden en lagere toeslagen betaald worden. Deze leden vragen of dat zo is omdat het totaal aan budgettaire gevolgen minder dan één miljoen bedraagt en om die reden niet vermeld wordt. De vrijstelling heeft betrekking op uitkeringen van nog geen € 4.000 per jaar. Gelet op het lage aantal gerechtigden bedraagt het budgettaire effect minder dan één miljoen, waardoor het op nihil gesteld wordt.