Nr. 5 VERSLAG

De leden van de PvdA-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het wetsvoorstel. Zij vinden het van belang dat er nadere eisen worden gesteld aan de onafhankelijkheid, professionaliteit, kwaliteit en integriteit van de gerechtsdeurwaarder. Ook achten deze leden het van belang dat daar waar de gerechtsdeurwaarder zijn taken niet goed uitvoert, het tuchtrecht voor gerechtsdeurwaarders in dit wetsvoorstel is geregeld. Even zo belangrijk achten zij de rol van de toezichthouder die moet controleren of de beroepsgroep zijn taak op basis van de wet goed uitvoert en integer handelt in de uitoefening van haar taak.

Deze leden hebben naar aanleiding van het wetsvoorstel en de bijdragen van de verschillende organisaties enkele vragen en opmerkingen.

De leden van de CDA-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van onderhavig wetsvoorstel. Zij hebben daarover nog enkele vragen.

Deze leden vragen de regering allereerst nader in te gaan op de terugkerende voortdurende negatieve berichtgeving over incassobureaus. Deelt de regering de stellingnames in verband met een aangekondigd initiatiefvoorstel van het Lid Schouten («Malafide incassobureaus moeten boetes krijgen», Metro, 26 november 2014). Kan de regering aangeven hoeveel van de ruim 400 incassobureaus zijn aangesloten bij de Nederlandse Vereniging van Gecertificeerde Incasso-ondernemingen (NVI)? Kan de regering ook aangeven in hoeverre de kritiek op het optreden van incassobureaus ook betrekking heeft op het handelen van gerechtsdeurwaarders die incassowerkzaamheden verrichten? Voornoemde leden vragen ook hoeveel procent van de gerechtsdeurwaarders incassowerkzaamheden als nevenactiviteit uitvoert en in hoeveel gerechtsdeurwaarderskantoren incassobureaus zijn betrokken als aandeelhouder.

De aan het woord zijnde leden vragen of de regering de mening deelt dat onderhavig wetsvoorstel niet geheel kan worden losgezien van de verwachting van de KBvG dat het thans bij de Kamer voorliggende wetsvoorstel inzake digitalisering in het burgerlijk procesrecht en bestuursrecht (Kamerstuk 34 059) voor een landelijk omzetverlies van circa 9.000.000 euro zal zorgen bij de gerechtsdeurwaarders en als gevolg hiervan faillissementen zullen optreden, aldus het advies van de KBvG bij dit wetsvoorstel. Deze leden vragen of de regering nader onderzoek wil verrichten over de precieze gevolgen voor de gerechtsdeurwaardersbranche naar aanleiding van deze onheilspellende inschattingen en de Kamer hierover te informeren.

De leden van de PVV-fractie van hebben kennisgenomen van het wetsvoorstel en hebben daarover nog enkele vragen.

De leden van de D66-fractie hebben kennisgenomen van dit wetsvoorstel. Zij vinden het van groot belang dat het ambt op een goede wijze wordt uitgeoefend en waarderen de al daarvoor bestaande inzet van betrokkenen. Tegelijkertijd zijn er verbeterpunten mogelijk in het functioneren van gerechtsdeurwaarders, hun beroepsorganisatie en het toezicht daarop. De aan het woord zijnde leden zien dat het wetsvoorstel daartoe een voorzet geeft, maar hebben nog enkele vragen.

De leden van de ChristenUnie-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het wetsvoorstel dat strekt tot uitwerking van een aantal van de aanbevelingen van de commissie- Van der Winkel (2009). Zij merken op dat na tientallen jaren van voorbereiding de Gerechtsdeurwaarderwet sinds 2001 in werking is getreden en dat de evaluatie van de commissie-Van der Winkel uit artikel 85 van de Gerechtsdeurwaarderswet voortvloeit. Deze leden vragen hoe de evaluatiebepaling in de latere jaren haar uitwerking heeft gehad en op welk moment opnieuw een evaluatie verwacht kan worden.

De leden van de SGP-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het wetsvoorstel. Vanwege het publieke belang van deze functie is het belangrijk dat er duidelijke regels zijn over de voorwaarden waaraan deze beroepsgroep moet voldoen. Zij hebben enkele vragen over het wetsvoorstel.

De leden van de CDA-fractie vragen de regering of zij met «de gerechtsdeurwaarder die ondernemer is» doelt op een toegevoegde kandidaat-gerechtsdeurwaarder die als freelancer ambtshandeling verricht. Deelt de regering de mening dat het enkele gebruik van de term «ondernemer» in dit kader enigszins verwarrend is omdat de freelance gerechtsdeurwaarder formeel gezien niet volledig zelfstandig zou mogen opereren maar dient te zijn toegevoegd aan een gerechtsdeurwaarder? Kan de regering bevestigen dat de kandidaat-gerechtsdeurwaarder die ambtshandelingen verricht in naam van de gerechtsdeurwaarder aan wie hij gevoegd is, ook formeel onder de financiële verantwoordelijkheid valt van die gerechtsdeurwaarder en tevens formeel gebonden is aan de KBvG? Deze leden vragen de regering daarbij aan te geven welke verantwoordelijkheden de KBvG heeft ten opzichte van deze groep freelancers, juist als het gaat om toezicht.

De aan het woord zijnde leden hechten vooraleer waarde aan de duidelijkheid die de regering wil scheppen ten aanzien van de positie van gerechtsdeurwaarder als openbaar ambtenaar die vanuit die hoedanigheid openbaar gezag uitoefent. Tegelijkertijd vragen zij in hoeverre de regering niet klakkeloos de een aantal jaren terug gekozen zinsnede heeft overgenomen dat er sprake is van een «ongewenste ontwikkeling van de zogenaamde freelancers», zonder deze stellingname van een onderbouwing te voorzien.

Deze leden merken op dat uit de door de regering aangehaalde uitspraak van de Kamer voor Gerechtsdeurwaarders te Amsterdam blijkt dat door de wetgever circa twintig jaar geleden bewust is gekozen om als voorwaarde aan toegevoegd kandidaat-gerechtsdeurwaarder te stellen dat hij aan een kantoor verbonden dient te zijn (ECLI:NL:GHAMS:2014:3713, r.o.6.1–6.4). In de praktijk blijkt dit de weg te hebben vrijgemaakt voor het optreden van freelancers in de deurwaardersbranche. Deze leden vragen de regering naar de aard en omvang van de veronderstelde problematiek hiervan. Is de regering van mening dat het tuchtrechtelijk laakbaar handelen voortvloeit uit het niet gekoppeld zijn van freelancers aan een kantoor maar niet voortkomt uit klachten over de inhoudelijke werkwijze van freelancers?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering om een beoordeling van een andere uitspraak van de Kamer voor Gerechtsdeurwaarders, te weten die van 4 februari 2014 (ECLI:NL:TGDKG:2014:21). Dit betrof een geschil tussen de KBvG en zeven freelance gerechtsdeurwaarders. In rechtsoverweging 4.9 wordt gesteld: «De Kamer ziet geen aanleiding om op dit moment vooruit te lopen op een wetswijziging die momenteel aanhangig is. Daarbij is mede in aanmerking genomen dat gesteld noch gebleken is dat sprake is van concrete aantoonbare misstanden die door het fenomeen van de «freelance gerechtsdeurwaarders» worden veroorzaakt. Evenmin is gebleken dat de wijze waarop de kandidaat-gerechtsdeurwaarder zijn werkzaamheden verricht in de weg staat aan het toezicht op de gerechtsdeurwaarder voor wie hij of zij werkzaamheden verricht.»

Voornoemde leden willen graag weten hoe de regering haar conclusie dat sprake is van een ongewenste ontwikkeling van de zogenaamde freelancers zich verhoudt tot bovenstaande constatering dat bij zeven freelancers klaarblijkelijk geen sprake is van concrete aantoonbare misstanden. Daarbij vragen zij ook of het waar is dat er momenteel veertien freelance gerechtsdeurwaarders actief zijn en of dientengevolge deze uitspraak dus van toepassing is op de helft van deze groep actieve freelancers. Kan de regering aantonen dat ten aanzien van de overige (zeven) freelance gerechtsdeurwaarders wel sprake is van aantoonbare misstanden?

De aan het woord zijnde leden merken op dat het «niet vooruitlopen» uit de hierboven aangehaalde overweging overigens sloeg op het oordeel van de Kamer voor Gerechtsdeurwaarders dat er geen lacune zou bestaan in het financieel toezicht op de freelancers. De leden van de CDA-fractie vragen of de regering een overzicht kan geven van het totaal aantal klachten dat jaarlijks bij de Kamer voor Gerechtsdeurwaarders is binnengekomen in de periode vanaf 2005 tot en met 2013 en of zij daarbij kan aangeven hoeveel klachten daarvan gericht waren tegen (één van de) freelance gerechtsdeurwaarders. Ook vragen zij of de regering hierbij een onderscheid kan maken in het aantal klachten dat is ingediend door de KBvG enerzijds en individuele klagers anderzijds.

De leden van de CDA-fractie vragen de regering hoeveel procent van alle gerechtsdeurwaarders in Nederland jaarlijks wel eens gebruik maakt van freelance gerechtsdeurwaarders. Kan de regering aangeven of en hoeveel actieve freelance gerechtsdeurwaarders aan meer dan vier gerechtsdeurwaarders zijn gevoegd? Onderschrijft de regering de stellingname in het evaluatierapport «Noblesse Oblige» dat de ontstane constructie van freelancers voor de buitenwereld onbegrijpelijk is? Zo ja, kan de regering dat aantonen? Deze leden willen verder graag weten of het klopt dat de onderzoekers van de Trendrapportage Gerechtsdeurwaarders 2006 van het Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum niet gesproken hebben met één van de destijds actieve freelance gerechtsdeurwaarders. Los van de los van de veronderstelde problematiek, vragen deze leden ten slotte of freelance gerechtsdeurwaarders volgens de regering waarde hebben in de bestaande praktijk in de deurwaardersbranche. Zo ja, welke?

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering ten aanzien van de maximering van het aantal toegevoegde deurwaarders nader in te gaan op de keuze voor dit maximum en daarbij het criterium te betrekken dat ook toegevoegde deurwaarders die in deeltijd werkzaam zijn in voldoende mate actief kunnen blijven. Ook stellen deze leden vragen bij de bepaling dat een toegevoegd deurwaarder aan maximaal twee gerechtsdeurwaarders mag worden toegevoegd. Welke problemen zijn er geconstateerd bij toegevoegde deurwaarders die zijn toegevoegd aan meer gerechtsdeurwaarders? Op welke manier is gesproken over dit voorstel met de groep die dit betreft? Is er overgangsrecht overwogen op dit punt?

De leden van de SGP-fractie constateren dat de regering een maximum van twee gerechtsdeurwaarders wil stellen aan wie men kan worden toegevoegd. Op deze manier wordt beoogd misstanden bij freelancers tegen te gaan. Deze leden vragen de regering nader te duiden welke problemen er precies opgetreden zijn die tot deze maatregel zouden noodzaken? Biedt dit niet onvoldoende mogelijkheden voor flexibiliteit bij drukke periodes? Zijn er ook nog minder vergaande mogelijkheden overwogen om het voorkomen van misstanden uit te sluiten? Is het juridische en belastingtechnisch gezien nog wel mogelijk om in deze sector als freelancer werkzaam te zijn?

De leden van de VVD-fractie hebben vernomen dat de gerechtsdeurwaarder feitelijke leegstand van een bepaalde woning kan constateren. Deze activiteit wordt veelal verricht op verzoek van een verhuurder van woningen. De constatering van leegstand van een woning is een laagdrempelige tussenvorm en voorstadium voor ontruiming in het geval de huurder geen sleutel inlevert. Het veld heeft de behoefte geuit om het proces-verbaal van waarneming als ambtshandeling in de wet op te nemen. Kan de regering hier een nadere reflectie op geven? Welke voor- en nadelen zijn er te noemen bij het voorstel het constateren van een lege woning te bestempelen als ambtshandeling?

De aan het woord zijnde leden merken op dat in de memorie van toelichting voorts wordt ingegaan op het klacht- en tuchtrecht. Er wordt voorgesteld om de mogelijkheid tot klagen bij de Nationale ombudsman over ambtshandelingen verricht door een gerechtsdeurwaarder te behouden. Dit maakt de klachtmogelijkheden voor de burger echter wel ondoorzichtig en onoverzichtelijk. Deze leden zien in principe wel de meerwaarde in van het behouden van de mogelijkheid tot klagen bij de Nationale ombudsman, gelet op de laagdrempeligheid hiervan. Zij vragen wel of het mogelijk is via voorlichting meer duidelijkheid te bieden over de klachtmogelijkheden die de burger heeft bij de bij de diverse instanties. Zo ja, hoe zou hier vorm aan gegeven kunnen worden?

De leden van de SP-fractie merken, in navolging van de Afdeling advisering van de Raad van State, op dat er enige overlap is in het toezicht. Er zal goed worden samengewerkt tussen onder andere het BFT en de KBvG, maar hoe wordt voorkomen dat een ieder langs elkaar heen werkt? Zullen er geregeld gesprekken plaatsvinden? Kan er informatie over individuele gerechtsdeurwaarders of hun kantoren worden uitgewisseld? Hoe wordt voor de buitenwereld duidelijk waar men met een klacht over een deurwaarder terecht kan? Is dat dan bij zowel de tuchtrechter, de KBvG, het BFT en de Nationale ombudsman?

De aan het woord zijnde leden zijn van mening dat de LOSR terecht wijst op de drie aanbevelingen uit het rapport «Noblesse Oblige». In dat rapport wordt aangegeven op welke manier de tariefstructuur anders kan en moet. De problematiek wordt door de regering onderkend, maar de aanbevelingen worden niet overgenomen. Waarom is er ook in onderhavig wetsvoorstel niet voor gekozen om genoemde aanbevelingen uit te voeren en te verwerken? Er wordt in de memorie van toelichting gewezen op «out of pocket-kosten», maar deze leiden er niet toe dat no cure no pay-afspraken niet meer gemaakt kunnen worden en de onwenselijke situatie blijft bestaan. Graag ontvangen deze leden een uitgebreide reactie waarom de aanbevelingen niet zijn overgenomen.

Voornoemde leden vinden het goed dat de rol van de Nationale ombudsman behouden blijft en dat de regering zijn meerwaarde ziet. De wijze waarop zonder overleg met het veld aanvankelijk de afweging is gemaakt die rol af te schaffen verdient geen schoonheidsprijs. Hoe gaat de regering dit in de toekomst voorkomen?

Deze leden constateren dat zowel de KBvG als de Nederlandse Vereniging voor Rechtspraak ervoor pleiten dat het opnemen van het proces-verbaal van constatering als ambtshandeling moet worden gezien. Begrijpen zij het goed als zij in de memorie van toelichting lezen dat als een dergelijk proces-verbaal onder artikel 20 Gerechtsdeurwaarderswet wordt gebracht, andere beroepsgroepen dergelijke bewijsstukken niet meer in mogen brengen bij een procedure, aangezien deze taak dan alleen voorbestemd is aan de gerechtsdeurwaarder?

Kan de regering voorts reageren op het advies van de KBvG om de derdengeldenrekening insolvent te verklaren?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering waarom de Nationale ombudsman niet is betrokken bij het voorontwerp van het wetsvoorstel. Lag dat niet voor de hand, gezien het feit dat in het conceptwetsvoorstel ervoor gekozen was het klachtrecht bij de Nationale ombudsman te laten vervallen?

Deze leden vragen de regering voorts of bij de uitwerking van de voorgestelde bepalingen in lagere regelgeving de geraadpleegde organisaties, in het bijzonder de KBvG, ook geraadpleegd zullen worden. Ook vernemen zij graag op welke wijze de Tweede Kamer betrokken wordt bij de nadere invulling van artikel 12a Gerechtsdeurwaarderswet, gelet op het belang van dit voorgestelde artikel en rekening houdend met de discussie over de reikwijdte van het begrip onafhankelijkheid.

De aan het woord zijnde leden vragen een bredere overweging van de regering ten aanzien van het voorgestelde proces-verbaal van constatering. Is zij al langer bekend met dit voorstel en in hoeverre is hieraan behoefte bij andere juridische beroepsgroepen?

De leden van de D66-fractie zien dat de regering de adviezen waarin werd voorgesteld om de ledenraad niet in aantal te verkleinen naast zich neerlegt. Een argument daarvoor was dat elk raadslid een vervanger heeft. Deze leden vragen welke verzwaring van de werklast optreedt ten gevolge van de verkleining van het aantal leden en hoe de leden precies verkozen gaan worden. Zij hebben zorgelijke geluiden uit het veld gehoord dat in een kleinere ledenraad nog slechts gerechtsdeurwaarders van grotere kantoren zitting (kunnen) gaan nemen.

De aan het woord zijnde leden lezen dat volgens de NVI gerechtsdeurwaarders in de praktijk korting geven op niet ambtelijke incassohandelingen, in de wetenschap of veronderstelling dat de vergoeding voor zijn ambtshandelingen voldoende oplevert. Hoe verhoudt zich dat tot het gestelde in de beantwoording van de Kamervragen over het bericht «Mensen met schulden zijn een melkkoe» (Tweede Kamer, vergaderjaar 2014–2015, aanhangsel Handelingen, nr. 717)? Duidt dat er niet op dat er een breder onderzoek nodig is dan slechts een beperkte steekproef ten aanzien van veel voorkomende ambtshandelingen?

De leden van de SGP-fractie begrijpen uit het wetsvoorstel dat er sprake zal zijn van meer mogelijkheden voor het indienen van klachten over gerechtsdeurwaarders. Zij vragen of dit een logische keuze is. Moet er niet gekozen worden voor óf een klachtinstantie bij het orgaan zelf óf voor een klachtmogelijkheid bij de Nationale ombudsman? Werkt de huidige constructie niet teveel verwarring in de hand? Verder vragen zij of de stelling van de KBvG klopt dat er tegelijkertijd een klacht bij de tuchtrechter in Amsterdam, de KBvG in Den Haag, het BFT in Utrecht en bij de Nationale ombudsman ingediend kan worden. Hoe reëel is die gedachte? Zo ja, is dit ook in min of meer vergelijkbare sectoren mogelijk?

De aan het woord zijnde leden vragen ook naar de mogelijkheid van het opnemen van een proces-verbaal van waarneming van feiten als ambtshandeling. Zij lezen dat de regering het in het kader van de behandeling van dit wetsvoorstel niet de tijd vindt om dit te regelen, omdat ook niet duidelijk is of de noodzaak er is. Kan de regering aangeven in hoeverre er bij de andere sectoren vergelijkbare wensen leven? Wat zouden de voor- en nadelen ervan zijn? Wordt hier wel onderzoek naar verricht?

Voor de leden van de PvdA-fractie is het van belang dat de gerechtsdeurwaarder onafhankelijk opereert. Niet alleen dient hij de belangen van zijn opdrachtgever (de schuldeiser) te behartigen, maar hij moet ook oog hebben voor de schuldenaar die soms in een lastig pakket zit. In artikel 15a van het wetsvoorstel wordt de onafhankelijkheid benadrukt. Deze leden begrijpen dat de beroepsgroep en de regering niet tot overeenstemming konden komen over de invulling wat er moet worden verstaan onder «onafhankelijkheid» en dat de regering daarom heeft gemeend dit begrip wettelijk te moeten verankeren. Voornoemde leden steunen de lijn van de regering omdat zij willen dat prikkels wegens financiële of persoonlijke belangen die het werk van de gerechtsdeurwaarde negatief kunnen beïnvloeden te allen tijde dienen te worden voorkomen. Deze lijn dient de integriteit van de beroepsgroep maar ook de schuldenaar die uiteindelijk te maken krijgt met de gerechtsdeurwaarder. Begrijpen deze leden het zo goed dat participatie van bijvoorbeeld financiers in een gerechtsdeurwaarderskantoor is toegestaan mits ze geen belang hebben bij het feitelijke werk (inbeslagname) van de gerechtsdeurwaarder? Daar tegenover maken de aan het woord zijnde leden uit de memorie van toelichting op dat klanten van participanten wel door het gerechtsdeurwaarderskantoor mogen worden vertegenwoordigd. Betreft het hier niet een zeer dunne scheidslijn? De band tussen de klant van een participant en het gerechtsdeurwaarderskantoor kan evengoed hecht zijn, maar die band kan worden verhuld door tussenkomst van die participant. Erkent de regering dat dit voorbeeld in de praktijk kan voorkomen? Zo ja, hoe kan dan toch de onafhankelijkheid worden bewaard? Zo nee, waarom niet?

De leden van de PvdA-fractie constateren dat de regering in de memorie van toelichting reageert op de adviezen van de LOSR en de NVI. Deze organisaties wijzen op prikkels die de onafhankelijkheid van de gerechtsdeurwaarder kunnen aantasten. De betalingsafspraken die gerechtsdeurwaarders kunnen maken met hun opdrachtgever zorgen in de kern voor ongewenste prikkels, zoals een grote drang om beslag te leggen bij de schuldenaar omdat de vergoeding is gebaseerd op een no cure-no pay-afspraak. Voornoemde organisaties pleiten daarom voor een vorm van voorfinanciering waardoor een voorschotnota aan de opdrachtgever wordt gepresenteerd.

Kan de regering uitleggen wat wordt bedoeld met «out of pocket-kosten»?

Deze leden begrijpen dat de regering aan de hand van de ontvangen adviezen de Administratieverordening gerechtsdeurwaarders heeft aangepast en uitgebreid. Voornoemde leden nemen aan dat dit betekent dat er geen wettelijke verankering komt van de tariefstructuur. Aangezien zij niet goed op de hoogte zijn van de inhoud van de aangepaste Administratieverordening en de nieuwe regeling waarnaar wordt verwezen, vragen zij of de uitwerking van deze wijzigingen leiden tot eenzelfde resultaat als beide organisaties bepleiten, namelijk een vorm van voorfinanciering waardoor betalingsafspraken op basis van no cure-no pay niet meer mogelijk zijn en een voorschotnota in principe wordt verstuurd naar de opdrachtgever. Kan de regering het antwoord toelichten?

De gerechtsdeurwaarder kan naast zijn het uitoefenen van zijn ambt nevenfuncties vervullen. Kan de regering een korte opsomming geven van de taken die een gerechtsdeurwaarder mag verrichten naast zijn ambtelijke taken?

Volgens de regering kan een gerechtsdeurwaarder naast het verrichten van zijn wettelijke taak als gerechtsdeurwaarder ook incassowerkzaamheden uitvoeren als dat niet ten koste gaat van het ambtelijke handelen. Kan de regering nader uitleggen waarom deze twee taken te combineren zijn en hier geen sprake is van (schijn van) belangenverstrengeling? Zal incassowerk in het algemeen lonender zijn dan het werk van de gerechtsdeurwaarder? Hoe moet de verhouding op een gerechtsdeurwaarderskantoor zijn tussen zijn ambtelijke taken en nevenwerkzaamheden? Hoe wordt voorkomen dat voorrang wordt verleend aan het incassowerk boven de taken als gerechtsdeurwaarder als sprake is van een en dezelfde schuldenaar?

De leden van de PvdA-fractie hebben in de memorie van toelichting kennisgenomen van de reactie van de regering op een verzoek van het BFT om gerechtsdeurwaarders niet langer als bewindvoerders op te laten treden. Kan de regering dieper ingaan op deze passage: «Het belang dat de rechter hecht aan het vermijden van (de schijn van) belangenverstrengeling is goed te begrijpen, maar het is nog niet gezegd dat deze voor iedere gerechtsdeurwaarder altijd aanwezig zal zijn.» Deze leden vragen naar de uitspraak waarin de rechter heeft gesteld te hechten aan het vermijden van (de schijn van) belangenverstrengeling? Gaat «belangenverstrengeling» in deze zin over het verenigen van twee taken in een persoon of kantoor? Zo ja, deelt de regering de mening dat in dat geval het niet van belang is hoe de individuele gerechtsdeurwaarder zich opstelt bij het uitoefenen van deze taken, maar dat het gaat om de combinatie van die taken?

Voornoemde leden vragen in hoeverre gerechtsdeurwaarders een taak kunnen hebben bij de schuldhulpverlening. Gerechtsdeurwaarders staan uit hoofde van hun wettelijke taak in contact met schuldenaren die soms hoge schulden hebben en daarbij niet zelfstandig tot een oplossing kunnen komen. Zou het denkbaar zijn dat de gerechtsdeurwaarder ook een signaalfunctie krijgt?

De leden van de SP-fractie missen een uitgebreidere visie van de regering op de wijze waarop de onafhankelijkheid van de gerechtsdeurwaarder het meest optimaal is. Zij wijzen hierbij tevens op de vernietiging achteraf van de Verordening Onafhankelijkheid. Ondanks dat deze leden de regering hierin hebben gesteund en dat nog steeds doen, kunnen zij zich herinneren dat de regering de nuloptie destijds als meest wenselijke manier zag om de onafhankelijkheid te waarborgen. Begrijpen voornoemde leden goed dat de regering deze visie inmiddels heeft losgelaten? Wat is daar de reden van? Wat is voorts haar mening over de opstelling van de Autoriteit Consument en Markt die destijds juist het tegenovergestelde concludeerde en stelde dat de Verordening Onafhankelijkheid niet goed is voor de concurrentiepositie van deurwaarders?

De aan het woord zijnde leden maken zich zorgen over de mogelijkheid voor indirecte opdrachtgevers om alsnog te participeren. Is dit op dit moment al mogelijk? Vreest de regering niet dat dit ertoe zal leiden dat opdrachtgevers een tussenpersoon zullen gebruiken om op die manier alsnog te mogen participeren in een kantoor? De uitwerking hiervan wordt overgelaten aan de gerechtsdeurwaarders. Wat is de visie van de regering op dit punt? Er wordt terecht gekeken naar de nevenwerkzaamheden van gerechtsdeurwaarders en de verenigbaarheid met hun ambt of bepaalde opdrachten. In hoeverre wordt in de praktijk ook rekening gehouden met de nevenfuncties van hun opdrachtgevers?

De leden van de SP-fractie onderschrijven het uitgangspunt dat no cure no pay-afspraken leiden tot een te grote afhankelijkheid van het slagen van het verhaal op de schuldenaar voor de vergoeding van de eigen kosten van de deurwaarder. Des te meer zijn zij verbaasd als ze lezen dat het Centraal Justitieel Incassobureau als overheidsinstantie soortgelijke afspraken heeft gemaakt. Het gaat dan meer om no cure-less fee-afspraken, maar het komt erg in de buurt. Klopt het dat deurwaarders daarbij 87 cent krijgen voor niet-geïnde vorderingen, ondanks het werk dat daaraan vooraf is gegaan? Acht de regering een dergelijke vergoeding voldoende? Waarom zijn dergelijke afspraken wel wenselijk en waarom leiden deze niet tot een te grote afhankelijkheid van het slagen van het verhaal op de schuldenaar? Welke consequenties heeft dit voorts voor de kwaliteit van het werk?

Voornoemde leden merken op dat de regering voorts wijst op de «out of pocket-kosten», maar deze leden zien niet in waarom hierdoor de no cure no pay-afspraken wenselijker worden. Graag ontvangen zij een reactie op dit punt. Het risico blijft grotendeels bij de gerechtsdeurwaarder liggen en daarmee blijft de afhankelijkheid van het slagen van een opdracht bestaan. Het incassorisico wordt daarmee een gedeeld risico, niet alleen die van de opdrachtgever, maar ook die van de gerechtsdeurwaarder. De leden van de SP-fractie blijven dit een onwenselijke situatie vinden. Deze «out of pocket»-kosten zetten de kantoren die het financieel al zwaarder hebben nog meer op een achterstand. Bovendien kunnen no cure no pay-afpraken zeer nadelige gevolgen hebben voor schuldenaars. Deelt de regering deze mening? Klopt het dat de onafhankelijkheid van een gerechtsdeurwaarder mede dient in te houden dat hij rekening houdt met de belangen van de schuldenaren? Zo ja, op welke manieren worden deze belangen precies gewaarborgd en wat kan en moet een gerechtsdeurwaarder betekenen voor een schuldenaar die zijn schuld niet kán betalen? Zo nee, waarom niet?

Voornoemde leden zijn van mening dat no cure-no pay en no cure-less fee verboden moet worden, net zoals dat grotendeels voor de advocatuur is gebeurd. Zij roepen de regering daarom op alsnog het advies van de LOSR te volgen op dit punt.

De leden van de CDA-fractie vragen of de regering haar voorgestelde verbod om ambtshandelingen te verrichten naar vennoten of aandeelhouders zijnde niet-gerechtsdeurwaarders, kan verduidelijken. De regering geeft aan dat ten aanzien van klanten van deze participanten in het betreffende kantoor wel worden opgetreden maar niet ongeclausuleerd. Waar ligt de grens dan, gelet ook op het voorgestelde artikel 12a Gerechtsdeurwaarderswet waarin bepaald wordt dat de gerechtsdeurwaarder zijn ambt in onafhankelijkheid uitoefent en hierin niet mag of kan worden beïnvloed? Kan de regering deze toch betrekkelijk vage normstelling nader inkleuren, bijvoorbeeld door het geven van enkele concrete voorbeelden?

De aan het woord zijnde leden hebben kennisgenomen van het feit dat de regering niet in het geheel wil uitsluiten dat gerechtsdeurwaarders ook als bewindvoerder actief kunnen zijn, gelet op en ondanks de aangehaalde uitspraak van de kantonrechter door het BFT (ECLI:NL:RBNNE:2013:5532). Deze leden vragen de regering of er sinds deze beslissing meer gerechtelijke uitspraken zijn geweest waarbij het optreden als curator of bewindvoerder in het kader van de onafhankelijkheid van de gerechtsdeurwaarder, ter discussie stond. Zo ja, kan de regering een overzicht van jurisprudentie geven? Blijft er al met al geen sprake van een (te) dunne scheidslijn? Hoe verhoudt de stelling in de memorie van toelichting dat deurwaarders zich niet in situaties moeten begeven waar kans op belangenverstrengeling kan ontstaan zich tot het in stand gelaten artikel 20, derde lid, sub b, Gerechtsdeurwaarderswet?

De leden van de CDA-fractie vragen op welke wijze de regering in onderhavig wetsvoorstel uitsluit dat incassobureaus en gerechtsdeurwaarders optreden voor schuldeisers maar tegelijkertijd ook optreden als beschermingsbewindvoerder of bewindvoerder (in de zin van de Wet schuldsanering natuurlijke personen) voor diezelfde schuldenaar. Het belang van deze uitsluiting is door de regering tweemaal eerder expliciet bevestigd, namelijk in een algemeen overleg in de Tweede Kamer op 19 juni 2013 over armoede- en schuldenbeleid (Kamerstuk 24 515, nr. 266) en in het algemeen overleg op 27 november 2013 over preventie en bestrijding van stille armoede en sociale uitsluiting (Kamerstuk 24 515, nr. 278). Graag vernemen deze leden een reactie op dit punt.

De leden van de CDA-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het voorbeeld van een specificatie van een gerechtsdeurwaarder in het advies van de LOSR bij onderhavig wetsvoorstel. Deze leden vragen of de regering ter verduidelijking van de werkzaamheden van gerechtsdeurwaarders voor dit wetsvoorstel een beschrijving kan geven van de genoemde kostenposten en daarmee inzicht in de werkzaamheden van gerechtsdeurwaarders die aan de gemaakte kosten ten grondslag liggen.

Voornoemde leden vragen de regering voorts de uniforme berekeningswijze in de gewijzigde verslagstaten van de ratio’s van liquiditeit en solvabiliteit weer te geven.