Nr. 8 VERSLAG

De leden van de ChristenUnie-fractie lezen in de MvT dat één op de drie Nederlanders te maken zou hebben met woonoverlast. Volgens het Centrum voor Criminaliteitspreventie en Veiligheid (hierna: CCV) heeft slechts vijf procent vaak te maken met overlast van buren. Kan de initiatiefnemer inzicht geven in de precieze omvang van het probleem van ernstige burenoverlast? De genoemde leden vragen of er in ervaren woonoverlast een verschil bestaat tussen de (sociale)huur- en koopsector? Heeft de initiatiefnemer gesproken met vertegenwoordigers van bewoners in de koopsector, zoals verenigingen van eigenaren (hierna: VvE) of de Vereniging Eigen Huis (hierna: VEH)?

De voornoemde leden vragen nadere toelichting op de inzet van een (vrijblijvende) waarschuwing door de lokale overheid. Zij lezen in de MvT dat dit middel niet effectief genoeg zou zijn. Kan de initiatiefnemer dit onderbouwen? Hoe verhoudt deze opmerking zich tot de constatering in het aangehaalde rapport van M. Vols dat «uit onderzoek blijkt dat het sturen van een waarschuwing volgens gemeenteambtenaren in veel gevallen voldoende is om de woonoverlast te stoppen»? Heeft de initiatiefnemer overwogen de (vrijblijvende) bestuurlijke waarschuwing een formele grondslag te geven?

De leden van de PvdA-fractie vragen of de initiatiefnemer de mening deelt dat het toevoegen van weer een nieuw wettelijk instrument bovenop het grote aantal bestaande instrumenten, niet per se betekent dat die woonoverlast ook daadwerkelijk wordt verminderd. Waar deze leden op duiden is dat deze instrumenten ook daadwerkelijk gebruikt en gehandhaafd moeten worden. Wat is de mening van de initiatiefnemer op dit punt?

Acht de initiatiefnemer het gebruik en handhaving van bestaande instrumenten afdoende? Zo ja, waarom? Zo nee, waarom voegt zij er dan een nieuw instrument aan toe? Heeft de initiatiefnemer de indruk dat de Handreiking Aanpak woonoverlast en verloedering (Kamerstuk 28 684, nr. 278) er aan heeft bijgedragen dat gemeenten beter op de hoogte zijn geraakt van het bestaande instrumentarium voor de aanpak van woonoverlast? Zo ja, waar blijkt dat uit? Zo nee, waarom niet?

De initiatiefnemer noemt terecht niet-wettelijke instrumenten, zoals buurtbemiddeling en mediation. Is zij op de hoogte van de effectiviteit van dergelijke instrumenten en de mate waarin die kunnen voorkomen dat verdergaande wettelijke instrumenten waaronder de voorgestelde gedragsaanwijzing nodig zijn? Wat vindt zij bijvoorbeeld van de Wijkgerichte Woonoverlastnetwerken in de gemeente Utrecht? Deelt zij de mening dat het inzetten van gedragsaanwijzingen als ultimum remedium in feite slechts een noodgreep is die, als het gaat om het blijvend voorkomen van verdere overlast, suboptimaal is ten opzichte van meer de-escalerende niet-wettelijke instrumenten?

De genoemde leden wijzen op de in de MvT aangehaalde aanbeveling uit de nota Zwartboek Burenoverlast om een tijdelijke uithuiszetting van overlastveroorzakers te onderzoeken en de reactie van de regering daarop dat dat al mogelijk zou zijn. Deelt de initiatiefnemer de mening dat het tijdelijk uithuisplaatsen van overlastgevers, bijvoorbeeld na het niet nakomen van de door haar voorgestelde gedragsaanwijzing en bij het voortduren van ernstige overlast, er aan zou kunnen bijdragen dat de overlast vermindert en ook tot gevolg kan hebben dat het definitief uithuisplaatsen van overlastgevers kan worden voorkomen? In dat kader zouden deze leden de woorden van de initiatiefnemer willen aanhalen waarin zij terecht stelt dat de burgemeester op grond van artikel 174a Gemeentewet (Wet Victoria) kan overgaan tot sluiting van de woning, maar dat zal niet altijd mogelijk zijn, omdat de criteria van de Wet Victoria (verstoring openbare orde) anders en beperkter zijn dan die van de gedragsaanwijzing (ernstige hinder voor omwonenden). Welke mogelijkheden ziet de initiatiefnemer tot een tijdelijk huisverbod? Wat zijn de mogelijke juridische barrières om een tijdelijk huisverbod voor overlastgevers in te voeren en hoe kunnen die barrières worden weggenomen? Zo nee, waarom niet?

De leden van de CDA-fractie bedanken de initiatiefnemer voor de verhelderende weergave van de wetsgeschiedenis ten aanzien van de bestrijding van woonoverlast. Terecht merkt de initiatiefnemer op dat de meeste maatregelen zien op het aanpakken van misstanden in de straat of gebruik van de woning. Deze leden vragen de initiatiefnemer of zij de analyse deelt dat de grens in de wetgeschiedenis qua overheidsingrijpen lijkt te liggen bij het gedrag van bewoners dat als overlastgevend wordt ervaren. Voor dat laatste bestaat reeds de mogelijkheid voor de burger om civielrechtelijk de gang naar de rechter te maken dan wel bij ernstigere gevallen aangifte te doen om een strafrechtelijk traject op gang te brengen. De genoemde leden vragen de initiatiefnemer hoe zij denkt over de rol van de buitengewoon opsporingsambtenaar (hierna: BOA) in de aanpak van woonoverlast en of een uitbreiding van diens rol of takenpakket tegemoet zou kunnen komen aan de wens van de initiatiefnemer om toezicht en handhaving te kunnen toepassen op lichtere vormen van overlast. Ook vragen deze leden naar de uitkomsten en analyses van de Taskforce Woonoverlast. Wat is de mening (geweest) van deze speciaal ingerichte taskforce over de maatregelen en beoogde reikwijdte in onderhavig initiatiefwetsvoorstel?

De voornoemde leden merken dat de initiatiefnemer in haar toelichting summier ingaat op het belang van mediation, buurtbemiddeling en onderlinge toenadering alvorens de overheid in beeld komt om conflicten op te lossen. Deelt de initiatiefnemer volmondig het uitgangspunt van het Nederlands Genootschap van Burgemeesters (hierna: NGB) dat iedereen in de eerste plaats zelf de buren moet aanspreken op hun gedrag? Hoe ziet de initiatiefnemer de intentie van de regering om op korte termijn enkele wetsvoorstellen met betrekking tot mediation in het bestuursrecht aan de Kamer te zenden in relatie tot de bestuursdwang die aan de burgemeester wordt toegekend in onderhavig voorstel? Is dat niet strijdig met elkaar: het bevorderen van mediation vanuit de gemeente tegelijkertijd met het creëren van de mogelijkheid voor burgers om de burgemeester in te schakelen om burenruzies met dwang te beslechten? Deze leden vragen of de initiatiefnemer hierover contact heeft gehad met de initiatiefnemer van het inmiddels ingetrokken initiatiefwetsvoorstel over mediation of met de Minister van Veiligheid en Justitie. Zo ja, wat is daaruit voortgekomen.

Tenslotte vragen de genoemde leden wat de relatie is met de eveneens bij de Kamer aanhangige Wijziging van de Wet bijzondere maatregelen grootstedelijke problematiek en de Huisvestingswet naar aanleiding van de evaluatie van de Wet bijzondere maatregelen grootstedelijke problematiek (Kamerstuk 33 797). Waar vullen beide wetsvoorstellen elkaar aan en waar zitten beide wetsvoorstellen elkaar in de weg? Ook zijn deze leden benieuwd of bij een evaluatie van onderhavig initiatiefwetsvoorstel ook het (toekomstig) gebruik van de hierboven genoemde wet wordt meegenomen.

De leden van de D66-fractie lezen dat het voorstel beoogt effectiever en meer proportioneel woonoverlast aan te pakken. Op dit moment kan de overheid een bestuurlijke waarschuwing geven of een overlastgever uit huis plaatsen. De genoemde leden vragen waaruit blijkt dat de bestuurlijke waarschuwing te licht is en vaak geen effect heeft. Ook vragen zij naar de noodzaak van het voorstel, nu blijkt dat gemeenten niet op de hoogte zijn van de vele mogelijkheden die zij al hebben om woonoverlast aan te pakken. Ziet de initiatiefnemer ruimte om gemeenten eerst de reeds beschikbare mogelijkheden om woonoverlast aan te pakken, te laten benutten of meent de initiatiefnemer dat die mogelijkheden sowieso onvoldoende zijn?

Daarnaast noemt de Afdeling Advisering van de Raad van State civielrechtelijke mogelijkheden om woonoverlast aan te pakken. Op die manier zou coöperatie ontstaan tussen de gemeente, de burger en de woningbouwcorporatie. In hoeverre heeft de initiatiefnemer deze civielrechtelijke mogelijkheden meegenomen in de voorbereiding van dit voorstel?

De leden van de VVD-fractie constateren dat het initiatiefwetsvoorstel voorziet in de introductie van een gedragsaanwijzing die door de burgemeester aan de overlastgevende kan worden opgelegd. Deze leden gaan ervanuit dat, alvorens hieraan wordt toegekomen, een heel traject van het doen van verzoeken, praten en bemiddeling is doorlopen. De overlastgevende heeft dan blijkbaar gedurende dat proces geen blijk gegeven van een coöperatieve houding waarmee de overlast kan worden gestopt. Wat maakt dat de initiatiefnemer een groot vertrouwen heeft dat de overlastgevende in dat stadium van het proces wel de gedragsaanwijzing zal naleven? Zit dat enkel en alleen in het feit dat de gedragsaanwijzing wordt opgelegd in de vorm van een last onder bestuursdwang of een last onder dwangsom? Hoe kijkt initiatiefnemer voorts aan tegen de handhaafbaarheid van een opgelegde gedragsaanwijzing? Op welke wijze wordt gecontroleerd of degene aan wie de gedragsaanwijzing is opgelegd zich eraan houdt? Kan een inschatting worden gegeven van tijd, inzet en middelen die met de handhaving van een opgelegde gedragsaanwijzing zullen samenhangen? Aan welke vereisten moet worden voldaan om tot de conclusie te kunnen komen dat sprake is van «ernstige hinder» als bedoeld in het voorgestelde artikel 151d Gemeentewet?

Uit de praktijk hebben de genoemde leden het signaal gekregen dat het positief zou zijn als ook een «niet-woonruimte» onder de reikwijdte van deze wet zou vallen. Ook vanuit een «niet-woonruimte», zeker als deze is gelegen nabij woonruimte, kan immers woonoverlast worden veroorzaakt. Hoe kijkt initiatiefnemer hier tegenaan? Welke juridische en praktische voor- en nadelen zou deze uitbreiding van de reikwijdte kunnen hebben?

De leden van de SP-fractie constateren dat een lokale overheid een overlastgever al een waarschuwing kan geven. Ook al is deze vrijblijvend, het heeft in sommige gevallen wel effect. De genoemde leden vragen aan de initiatiefnemer waarom de waarschuwing soms wel en soms niet effectief is. Deze leden zijn van mening dat eerst niet-juridische middelen moeten worden benut voordat er eventueel overgegaan kan worden tot juridische maatregelen. Juridificering kan in sommige gevallen een oplossing zelfs in de weg staan of een situatie laten escaleren. De voornoemde leden vragen de initiatiefnemer hierop in te gaan. In hoeverre kan het opleggen van een bestuurlijke dwangsom een situatie tussen bijvoorbeeld buren verergeren?

Het voorliggende initiatiefwetsvoorstel introduceert een specifieke gedragsaanwijzing en een last onder bestuursdwang. De genoemde leden willen weten of deze maatregelen opeenvolgend, tegelijkertijd of apart in kunnen worden gezet. Is hierin nog een bepaalde volgorde verplicht? Daarnaast vernemen deze leden graag wat er precies onder een specifieke gedragsaanwijzing kan vallen. Daaruit volgt de vraag wie controleert of de gekozen gedragsaanwijzing proportioneel is en of deze goed wordt opgevolgd. Deze leden vragen of de voorliggende maatregelen gelden per huishouden of per bewoner. Tevens vragen zij of de maatregelen ook kunnen worden ingesteld voor een complex of bijvoorbeeld voor meerdere woningen in dezelfde flat als meerdere mensen dezelfde overlast veroorzaken. Vervolgens is de vraag of er een verschil is tussen de behandeling van huurders en van huiseigenaren. Dat zouden zij ongewenst vinden. Zij zien daarom graag een toelichting van de initiatiefnemer.

De leden van de SP-fractie constateren dat een burgemeester alleen kan overgaan tot het inzetten van de voorliggende maatregelen als er een verordening is in de betreffende gemeente. Deze leden vragen in hoeverre gemeenten verplicht zijn een dergelijke verordening op te stellen. Daarnaast vragen zij wat de rol van gemeenteraad is in het hele traject. Stelt de gemeenteraad slechts de verordening vast of heeft hij meerdere bevoegdheden? Is het mogelijk dat een gemeente wel in de verordening opneemt gebruik te willen maken van een bestuurlijke boete, maar niet van een gedragsaanwijzing of andersom? Een gemeenteraad kan volgens de toelichting van de initiatiefnemer de mogelijkheid van specifieke gedragsaanwijzingen opleggen. De vraag van de genoemde leden is in hoeverre gemeenteraadsleden inzage hebben in het dossier van de overlastgever en het slachtoffer van de overlast. Deze leden waken voor de privacy van bewoners en zien daarom graag een toelichting hoe het er in de praktijk precies uit zal zien.

Daarbij volgt de vraag in hoeverre de privacy is gewaarborgd als een bewoner het niet eens is met de beslissing en gebruik maakt van beroep- en bezwaarmogelijkheden in diezelfde gemeente. De voornoemde leden vragen hoe de initiatiefnemer dat voor ogen ziet.

Deze leden vragen ook welke termijnen er gelden voor de verschillende maatregelen die door de initiatiefwet worden mogelijk gemaakt. Kan de initiatiefnemer ingaan op de beslismomenten en de verschillende maatregelen met de daarbij behorende bezwaartermijnen vanaf het moment van het melden van overlast door een bewoner tot het oplossen hiervan. Is het overigens mogelijk dat een bewoner zelf een verzoek bij de burgemeester indient of dient dit altijd via een bepaalde instantie te gebeuren? Zo ja, welke?

De leden van de CDA-fractie vragen de initiatiefnemer haar voorstel op een aantal punten aan te passen, te weten de objectiveerbaarheid van de klacht, het voortdurende karakter van de overlast en de mate van ernstige verstoring. Ook vragen zij aandacht van de initiatiefnemer voor het risico dat slechts één belanghebbende de burgemeester kan verzoeken om in te grijpen. De genoemde leden menen dat ingrijpen van de burgemeester door gebruikmaking van bestuursdwang alleen gerechtvaardigd zou moeten zijn bij niet alleen ernstige maar ook voortdurende overlast. In de reactie op het advies van de Raad van State stelt de initiatiefnemer het eens te zijn dat het bestuur een dossier moet opbouwen voordat een besluit kan volgen. Dossieropbouw vergt dus, zo vragen deze leden de initiatiefnemer, dat sprake is van in elk geval meer dan één incident. Indien iedere enkele vorm van overlast de burger in staat stelt de burgemeester zich te laten buigen over het inzetten van bestuursdwang, zal dat de bestuurslast ernstig verzwaren. In dat kader vragen deze leden de initiatiefnemer om een reactie op een in Trouw verschenen artikel over het toegenomen takenpakket van burgemeesters (De Verdieping, 5 november 2015, «Een burgervader neemt zijn mensen mee»). Bovendien vragen zij aan de initiatiefnemer of onderhavig initiatiefwetsvoorstel niet ten onrechte het beeld creëert dat de burger bij iedere verstoring van het woongenot bij de overheid aan kan kloppen in plaats van eerst zelf te zoeken naar oplossingen. Deelt initiatiefnemer deze opvatting en de eventuele risico’s die hieraan verbonden zijn? Welke risico’s zijn dat volgens haar? Is zij bereid het voorstel zo aan te passen dat sprake moet zijn van meerdere incidenten («ernstig en voortdurende overlast») voordat de burgemeester überhaupt benaderd kan worden alsmede gebruik kan maken van bestuursdwang?

Deze leden vragen of ook als wettelijk criterium zou moeten gelden «wanneer de openbare orde of leefbaarheid van de buurt in het geding is» dan wel dat klachten kunnen worden ingediend door minimaal twee bewoners en nooit één enkele bewoner. Deelt de initiatiefnemer de mening dat anders de overheid te veel treedt in het private domein van burgers, dit terwijl geen enkele andere burger overlast ervaart van de veronderstelde overtreder? Het zou volgens deze leden ook kunnen voorkomen dat de burgemeester verstrikt raakt in een burenruzie of persoonlijk conflict tussen burgers onderling. Aan dit punt koppelen deze leden tevens hun wens of onderhavig initiatiefwetsvoorstel meer waarborgen kan bieden ten aanzien van de objectiveerbaarheid van de klachten. Deelt de initiatiefnemer de wenselijkheid hiervan, zoals ook door de Raad van State is benoemd? Hoe kan hieraan worden tegemoet worden gekomen in onderhavig voorstel? Deze leden noemen zelf als vereisten de rapporten van de woningbouwvereniging, politie, BOA en bewonersvereniging als voorbeeld. Deelt de initiatiefnemer de mening dat een dergelijk vereiste nodig is om te voorkomen dat de burgemeester niet enkel af gaat op de persoonlijke ervaring (en mogelijk insinuatie) van één enkele bewoner.

De leden van de CDA-fractie merken op dat initiatiefnemer aangeeft dat de burgemeester geen gebruik kan maken van zijn bevoegdheid voor een ander doel dan waarvoor deze is bedoeld en zij noemt daarbij concreet het op religieuze gronden afdwingen van de zondagsrust. Echter, zo leggen deze leden haar voor, het kan wel degelijk voorkomen dat ernstig overlast veroorzakend gedrag erin gelegen kan zijn om de betreffende buur of buren met succes te storen in de beleving van diens zondagsrust of een andere verstoring van religieus ervaren woongenot. Deelt de initiatiefnemer de mening dat het in die situaties ook onder de reikwijdte van de bevoegdheid van de burgemeester valt om op te treden? Kan zij daar zelf enkele voorbeelden van geven?

Deze leden vragen de initiatiefnemer tot slot hoe zij aankijkt tegen uniformiteit tussen gemeenten in de wijze waarop burgemeesters gebruik zullen maken van de voorgestelde bestuursdwang. Is uniformiteit hierin volgens haar van belang? Wat zijn volgens haar de risico’s – ook al is iedere casus uniek- als burgemeesters volstrekt anders omgaan met het toepassen van bestuursdwang bij overlast veroorzakende blaffende honden en feestjes bij de buren?

De leden van de D66-fractie lezen dat in de MvT dat de overheid aan de kant van de slachtoffers van de overlast moet staan. Deze leden begrijpen deze keuze. Tegelijkertijd vragen voorgenoemde leden op welke wijze gereageerd zal worden als de slachtoffers van woonoverlast verhuizen. Zo zijn er de afgelopen jaren meerdere voorvallen geweest waarbij homostellen uit hun wijk zijn gepest. Zelf gaven zij aan geen tot weinig respons van de gemeente en politie te hebben ontvangen. Hoe zal hiermee in de toekomst worden omgegaan? Ook vragen de voorgenoemde leden in hoeverre dit voorstel bijdraagt aan het voorkomen van discriminerende overlast en berechting van veroorzakers van deze onwenselijke praktijken.

Naast het voornoemde beoogt het voorstel de overheid de mogelijkheid te geven om de overlastgever een specifieke gedragsaanwijzing te geven ter uitbreiding van de bestaande opties van de overheid om woonoverlast aan te pakken. In het voorstel worden enkele voorbeelden van woonoverlast als uitgangspunt genoemd: geluidsoverlast, vervuiling, dierenoverlast en de psychische gesteldheid van omwonenden. De wet Damocles (art. 13b Opiumwet), zoals uitgelegd in het voorstel, bepaalt dat de burgemeester een woning kan sluiten als sprake is van drugshandel in de desbetreffende woning. Hoe werkt deze bepaling in het geval van bijvoorbeeld penetrante wietlucht van een van de bewoners in een appartementencomplex en welke maatregelen worden dan genomen door de politie, de woningcorporatie en/of de gemeente? Drugsoverlast wordt verder in het voorstel nauwelijks benoemd. Toch staat duidelijk in het voorstel dat sluiting van een woning een rigoureuze maatregel is en dit niet altijd op zijn plaats is. De genoemde leden vragen of drugsoverlast ook wordt geschaard onder de noemer «woonoverlast» en of de beoogde nieuwe bestuursrechtelijke instrumenten ook toepasbaar zijn in het geval van drugsoverlast? Indien dit het geval is, wanneer wordt dan het criterium van de wet Damocles, zoals genoemd in het voorstel, nog toegepast?

De leden van de ChristenUnie-fractie merken op dat de gedragsaanwijzing volgens de initiatiefnemer ingezet dient te worden als ultimum remedium en dat vast moet staan dat er geen andere geschikte wijze is om de ernstige hinder met minder ingrijpende middelen tegen te gaan. Wat zijn volgens de initiatiefnemer minder ingrijpende middelen tegen woonoverlast? Welke stappen moeten burgers die woonoverlast ondervinden volgens de initiatiefnemer ondernemen voor de last onder bestuursdwang of last onder dwangsom ingezet mag worden? Deze leden lezen dat de initiatiefnemer gekozen heeft om de bevoegdheid voor het opleggen van een gedragsaanwijzing neer te leggen bij de burgemeester, dit in aansluiting bij de Wet Victoria. Zij vragen de initiatiefnemer of deze overwogen heeft om de gedragswijzing bij het College van burgemeester en Wethouders te leggen omdat het om het domein wonen gaat en alleen bij zeer ernstige zaken om verstoring van de openbare orde, zoals genoemd in Wet Victoria? De genoemde leden begrijpen de behoefte aan een op maat gemaakt instrument tegen woonoverlast maar constateren een spanning tussen maatwerk en proportionaliteit. Deze leden vragen de initiatiefnemer of is overwogen nadere voorwaarden te stellen aan het geven van een gedragsaanwijzing. De genoemde leden lezen dat een deel van de overlast veroorzaakt wordt door mensen met psychische problemen. Kan de initiatiefnemer aangeven welk aandeel van geregistreerde woonoverlast veroorzaakt wordt door mensen met psychische problemen? Voorts vragen deze leden of de initiatiefnemer verwacht dat dit initiatiefwetsvoorstel effect heeft op de omgang met mensen met psychische problemen. Hoe wordt voorkomen dat het middel oneigenlijk ingezet wordt tegen deze groep?

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de initiatiefnemer waar zij de inschatting op baseert dat civielrechtelijke procedures tegen buren niet aangespannen worden vanwege angst voor represailles. Waarom neemt de initiatiefnemer aan dat dit probleem niet zal spelen bij het beginnen van een bestuursrechtelijke procedure?

De genoemde leden merken op dat in 26 gemeenten een pilot van het CCV heeft plaatsgevonden, waarbij een door de rechter opgelegde gedragsaanwijzing bij woonoverlast getest is. De evaluatie van deze pilot wordt begin december verwacht. Deze evaluatie kan inzicht geven in het gebruik van een door de rechter opgelegde gedragsaanwijzing in de praktijk. Heeft de initiatiefnemer overwogen deze evaluatie af te wachten om de ervaringen van deze pilot mee te nemen? Heeft de initiatiefnemer een constructie, zoals in deze pilot, overwogen waarbij de rechter de bevoegdheid heeft om een gedragsaanwijzing op te leggen?

De leden van de CDA-fractie merken op dat de consultaties voor de zomer van 2014 zijn ingediend. Om die reden (maar ook omdat het voorstel op onderdelen gewijzigd is) vragen deze leden of de initiatiefnemer recentelijk nog contact heeft gehad met betrokken partijen en of hieruit nog belangwekkende punten naar voren zijn gekomen voor de verdere behandeling van onderhavig voorstel. De genoemde leden merken op dat de VNG constateert dat behoefte is aan een tijdelijke gedragsaanwijzing. Klopt het dat onderhavig initiatiefwetsvoorstel een bredere toepassing mogelijk maakt, namelijk ook de bevoegdheid van de burgemeester (indien de raad hiertoe besluit) om structureel dan wel langdurig in te grijpen in een conflictsituatie tussen bewoners? Waarom is onderhavig initiatiefwetsvoorstel niet beperkt gebleven tot de tijdelijkheid waarnaar de VNG heeft gevraagd?

De genoemde leden vragen de initiatiefnemer welke alternatieve regelgeving er thans bestaat om overlastgevend gedrag vanuit bedrijfspanden aan te pakken. Deze leden vragen de initiatiefnemer in dat kader ook te reageren op de veelvoorkomende situatie, zoals door Aedes beschreven, dat op de begane grond een bedrijf is gevestigd en boven en naast dit bedrijf woningen zijn gerealiseerd waar overlast ervaren kan worden. De initiatiefnemer merkt op dat Aedes wenst dat maatregelen uitsluitend gericht zijn tegen de gebruiker en niet tegen de eigenaar. In het advies van Aedes van 7 mei 2014 lezen de leden echter het volgende: «Het nieuwe instrument kan hierbij hulp bieden, het is immers door de gemeente toe te passen bij zowel overlast veroorzaakt door huurders als door eigenaren.» Hieruit leiden deze leden af dat Aedes juist wel wenst dat onderhavig initiatiefwetsvoorstel kan worden ingezet tegen eigenaren, zeker wanneer dit lastig is in bijvoorbeeld appartementencomplexen door de VvE of bij het ontbreken van een VvE in gemengde straten. Graag vernemen deze leden hierop een reactie van initiatiefnemer.

De leden van de SGP-fractie vragen aandacht voor de formulering dat overlast «door gedragingen in of vanuit die woning of dat erf» wordt veroorzaakt. Deze leden suggereren dat het wellicht aangewezen is om voor «dat erf» het voorzetsel «op» in te voegen.

De genoemde leden constateren dat de initiatiefnemer ter onderbouwing van de getrapte bevoegdheidsverdeling verwijst naar de artikelen 151b en 151c van de Gemeentewet. Deze leden merken op dat de genoemde bepalingen zien op specifieke gebieden en uitzonderlijke situaties in verband met de openbare orde, terwijl de voorstelde bepaling ziet op het hele grondgebied van de gemeente en niet per definitie gekoppeld is aan de openbare orde. Zij vragen of de initiatiefnemer kan toelichten waarom de voorgestelde regeling ook buiten het strikte kader van de artikelen 151b en 151c toepasbaar zou zijn. Waarom wordt bij een ruimere regeling als de voorgestelde niet voorzien in duidelijkere afbakening in de formele wet in plaats van een bevoegdheid voor de gemeenteraad?