Nr. 9 VERSLAG

De leden van de PvdA-fractie zijn tevreden over de wijze waarop de regering met dit Belastingplan de eerste stappen zet naar lagere belastingen op werk en een verschuiving van lasten naar vervuiling. Die stappen zijn de opmaat naar een bredere herziening van het belastingstelsel gericht op een verlaging van de lasten op arbeid met 15 miljard euro en daarmee op groei van de werkgelegenheid.

De leden van de PvdA-fractie verzoeken de regering in haar beantwoording eveneens in te gaan op het commentaar van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs en het deel van het commentaar van het Register Belastingadviseurs dat betrekking heeft op het Belastingplan 2015.

De leden van de CDA-fractie hebben kennisgenomen van het Belastingplan 2015. Deze leden zien dat het Belastingplan opnieuw grotendeels uit lastenverzwaring bestaat en zij missen de vorig jaar aangekondigde eerste stappen op weg naar een belastinghervorming. De eerste schijf wordt per saldo verhoogd, de heffingskortingen worden verder afgebouwd, de DGA’s moeten meer belasting betalen, op innovatie wordt bezuinigd, de afvalstoffenbelasting zorgt voor hogere lasten bij burgers en bedrijven, de energiebelasting voor bedrijven wordt fors verhoogd en de ouderenregelingen worden uitgekleed. Veel lastenverzwaringen vinden ook buiten het Belastingplan plaats, zoals het vervallen van de AOW-partnertoeslag en de forse versobering van de kindregelingen. Lastenverzwaringen uit vorige jaren doen zich nog steeds voelen, zoals de accijnsverhoging en de verhuurdersheffing.

Daarentegen zien de leden van de CDA-fractie geen concrete stappen van deze regering in het Belastingplan die een belastinghervorming dichterbij brengen. Een schrijnend voorbeeld is de huishoudentoeslag. De leden van de CDA-fractie onderschrijven de noodzaak om bij een belastinghervorming juist ook de toeslagen te hervormen. Zij begrijpen ook dat dit niet eenvoudig is, voorbereidingstijd zal kosten en stapsgewijs zal moeten worden ingevoerd. Maar met dit Belastingplan is weer een kans voorbij gegaan om de eerste stap te zetten. Wanneer zullen de plannen van de regering wel gepubliceerd worden?

Ergerlijk vinden deze leden ook dat de regering de fout in de accijnsverhoging op motorbrandstoffen niet durft te erkennen en bovendien de accijnzen gewoon verder verhoogt via de indexatie. Dit terwijl buurland Duitsland de accijnzen langjarig niet indexeert en de Nederlandse accijnsramingen om allerlei redenen nu al met 364 miljoen euro over 2014 naar beneden zijn bijgesteld.

De leden van de CDA-fractie zien dat het pakket Belastingplan dit jaar beperkt is tot één wetsvoorstel en zij lezen hiervoor als reden «dat de Belastingdienst gebaat is bij een jaar met relatief weinig wetgeving». Deze leden delen de constatering dat er veel te veel fiscale wetgeving op de Belastingdienst afkomt, met name in het belastingplanpakket. Maar ze vragen zich ook af wat de geste van de regering waard is, nu de Belastingdienst naast het Belastingplan 2015 ook geconfronteerd wordt met de Wet Beschikking Geen Loonheffingen, de Wet modernisering Vpb-plicht overheidsbedrijven en de Autobrief. Kan de regering oprecht zeggen dat er, alle fiscale wetgeving in ogenschouw nemende, dit jaar veel minder fiscale wetgeving op de Belastingdienst afkomt dan andere jaren?

«In dit Belastingplan wordt waar mogelijk een eerste bescheiden aanzet gegeven voor vereenvoudiging», zo lezen de leden van de CDA-fractie in de memorie van toelichting. De leden van de CDA-fractie vinden deze vereenvoudiging wel heel mager, aangezien het finaliseren van de werkkostenregeling toch al gepland stond. Het niet doorvoeren van slecht kabinetsbeleid, zoals de differentiëring in de belasting op leidingwater en de maatregel één bankrekeningnummer voor de omzetbelasting, juichen de leden van de CDA-fractie weliswaar van harte toe, maar het kan moeilijk een vereenvoudiging genoemd worden. Zonder deze slechte maatregelen van het kabinet hadden deze maatregelen immers ook niet vereenvoudigd hoeven te worden. De laatste vereenvoudigingsmaatregelen, aanpassing taxatie gebruikte auto’s voor de BPM en een minieme vereenvoudiging in de energiebelasting, zijn nauwelijks het vermelden waard. De regering schrijft dat voor vereenvoudiging meerdere jaren moeten worden uitgetrokken, maar is dit een wel heel magere eerste stap. Hoe weegt dit op tegen de vele ingewikkelde regels die in het Belastingplan zitten, zoals de «meest vergelijkbare dienstbetrekking» in de gebruikelijkloonregeling en het moeten heronderhandelen van alle afspraken over het gebruikelijk loon en alle nieuwe regels over de nettolijfrente, zo vragen de leden van de CDA-fractie?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering tevens in te gaan op de vragen en opmerkingen uit de commentaren op het Belastingplan 2015 van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs, het Register Belastingadviseurs en de SRA.

De leden van de fractie van het CDA zijn het Belastingplan 2014 en de behandeling daarvan niet vergeten. Zij menen dat de regering in dat Belastingplan echt doof was voor kritiek vanuit de Kamer over uitvoerbaarheid en totaal irrealistische aannames, die dus ook niet uitgekomen zijn. Zij noemen in dit verband:

De accijnsverhoging op brandstoffen zou geen grenseffecten kennen volgens de modellen en elke vraag om grenseffecten werd afgewezen. Tegelijk werd de accijnsverhoging op tabaksproducten met een jaar uitgesteld vanwege de wel degelijk aanwezige grenseffecten. Nu de accijnsopbrengsten meer dan 300 miljoen euro lager zijn dan geraamd, vragen de leden van de CDA-fractie of grenseffecten nu wel in de modellen zijn opgenomen of dat de regering volhardt in selectief shoppen.

De belasting op leidingwater leidde tot een last minute compromis dat kant noch wal raakte en onuitvoerbaar was. De leden van de CDA-fractie namen de ongebruikelijke stap om het debat over het Belastingplan op de dag van de stemmingen te heropenen, omdat de definitie van leidingwater nog steeds niet duidelijk was. Dat ontkende de regering glashard, maar dat bleek wel het geval toen de belasting op 1 juli 2014 moest worden ingevoerd. Het invoeren bleek niet mogelijk. En dat kon de regering ook weten. De leden van de CDA-fractie vragen daarom hoe de regering dit gaat voorkomen nu de nieuwe uitvoeringstoets niet op tijd klaar is voor het Belastingplan. Is de regering bereid om alle («oude») uitvoeringstoetsen, die op de maatregelen in het Belastingplan zijn losgelaten, aan de Kamer te doen toekomen?

De regering kende haar eigen eindejaarsbesluit slecht, zo bleek bijvoorbeeld uit het eigen woningforfait waarover de regering de Kamer onjuist informeerde. Is de regering bereid een concept van het eindejaarsbesluit te publiceren?

De regering maakte de heffingskortingen wel (nog meer) inkomensafhankelijk, terwijl zij weet dat de Belastingdienst niet in staat is de tabellen bijzondere beloningen aan te passen en evenmin om de nieuwe heffingskortingen correct toe te passen in de voorlopige teruggave. Zijn deze beide zaken voor 2015 en verder wel goed geregeld, zo vragen de leden van de CDA-fractie, aangezien er nog vele verlagingen van de kortingen gepland staan?

Daarnaast zorgt de cumulatie van wijzigingen die in verschillende jaren zijn aangenomen voor onduidelijkheid. De leden van de CDA-fractie vragen de regering daarom naar een duidelijk overzicht van alle wijzigingen die per 1 januari 2015 in werking treden en het cumulatieve koopkrachteffect van al deze maatregelen.

De leden van de ChristenUnie-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het voorstel tot wijziging van enkele belastingwetten en enige andere wetten (Belastingplan 2015). Genoemde leden willen de regering graag een aantal vragen bij het wetsvoorstel voorleggen.

De Fiscale verzamelwet 2015 zal diverse fiscale maatregelen bevatten waarvan door de regering is geconcludeerd dat deze op enig moment genomen dienen te worden, maar niet noodzakelijkerwijs per 1 januari 2015. Dit voorstel wordt in het voorjaar van 2015 ingediend bij de Tweede Kamer. De leden van de ChristenUnie-fractie vragen of dit maatregelen betreft die per 1 januari 2016 in werking treden. Indien de maatregelen per 1 januari 2016 in werking moeten treden vragen deze leden waarom deze maatregelen in de Fiscale verzamelwet 2015 opgenomen worden en niet in het Belastingplan 2016.

Blijkens de memorie van toelichting speelt bij de keuze om het Belastingplan 2015 in omvang te beperken tot de min of meer noodzakelijke maatregelen een rol dat de Belastingdienst gebaat is bij een jaar met relatief weinig wetgeving. De leden van de ChristenUnie-fractie vragen of dit betekent dat de maatregelen die in de Fiscale verzamelwet 2015 worden opgenomen tot een extra uitvoeringslast voor de Belastingdienst zullen leiden. Indien dit inderdaad het geval is, vragen deze leden hoe dit zich verhoudt tot de in de brief «keuzes voor een beter belastingstelsel» genoemde vereenvoudiging?

De leden van de SGP-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het Belastingplan voor het jaar 2015. Genoemde leden hebben nog een aantal vragen bij het wetsvoorstel.

De leden van de SGP-fractie lezen dat de regering streeft naar complexiteitsreductie. Het Belastingplan 2015 bevat een aantal vereenvoudigingsmaatregelen, maar wat de leden betreft is dat nog maar een eerste begin. Zij hopen dat er een grote slag gemaakt kan worden bij de herziening van het fiscale stelsel. Zoals de regering aangeeft, vertalen de vereenvoudigingsmaatregelen uit het Belastingplan zich niet in lagere uitvoeringskosten. De leden van de SGP-fractie spreken de hoop en verwachting uit dat dit alleen geldt op de korte termijn. Op de lange termijn vinden zij vereenvoudiging én kostenreductie noodzakelijk. Zijn de vereenvoudigingsmaatregelen uit het Belastingplan 2015 wel kosten reducerend op de lange termijn?

Het lid van de fractie 50PLUS/Baay-Timmerman heeft met belangstelling kennis genomen van het Belastingplan 2015. Van de broodnodige vereenvoudiging van belastingwet- en regelgeving lijkt in dit wetsvoorstel nog niet overtuigend sprake. Welke mogelijkheden ziet de regering, om binnen afzienbare termijn (nog binnen deze kabinetsperiode) tóch nog verdere stappen te zetten naar vereenvoudiging van het belastingstelsel?

Ook worden er nog geen betekenisvolle stappen gezet in de richting van een belastingstelsel dat als geheel het verdienvermogen van de economie versterkt. Dat betekent volgens het lid van deze fractie vooral: het zo laag mogelijk belasten van de productiefactoren arbeid en kapitaal, en het geleidelijk en evenwichtig verder terugdringen van overheidsuitgaven.

Het lid van de fractie 50PLUS/Baay-Timmerman vindt het teleurstellend dat het inhoudelijke kabinetsstandpunt over het rapport van de Commissie van Dijkhuizen inzake de hervorming van het belastingstelsel naar een onbestemde toekomst lijkt te zijn verschoven.

De brief «Keuzes voor een beter belastingstelsel» is in het beste geval te beschouwen als een eerste aanzet, maar biedt helaas nog heel weinig concreet houvast.

Met het Register Belastingadviseurs pleit het lid van de aan het woord zijnde fractie voor een voortvarende opvolging van het traject naar een samenhangende, integrale hervorming van het belastingstelsel. Kan de regering op dit belangrijke vraagstuk ingaan?

Het lid van de fractie 50PLUS/Klein heeft kennisgenomen van de verschillende stukken omtrent het Belastingplan 2015 van de regering en heeft daarover de volgende vragen.

Dit lid is van mening dat de lastenverlichting op arbeid en een vereenvoudiging van het belastingstelsel positief is in het Belastingplan 2015. De vereenvoudiging in het Belastingplan 2015 wordt door het lid van de fractie 50PLUS/Klein slechts als een tussenstap gezien; het herziene belastingstelsel voor de jaren daarna zal verdergaande vereenvoudigingen moeten laten zien.

Het lid Van Vliet heeft met belangstelling kennisgenomen van het Belastingplan 2015. Er resteren vooralsnog een aantal vragen.

Het is vrijwel onmogelijk om de toe- of afname van de complexiteit van het belastingstelsel, te beoordelen aan de hand van het Belastingplan, de individuele maatregelen en de toelichtingen. Toch is er veel consensus over de wens om het belastingstelsel te vereenvoudigen.

Welke mogelijkheden ziet de regering om de complexiteit van het belastingstelsel op enigerlei wijze uit te drukken in cijfers en/of kengetallen, vraagt het lid Van Vliet? Indien we de fiscale regeldruk kunnen meten, dan kan de toekomstige ontwikkeling van de complexiteit beter worden gevolgd en bijgestuurd.

De leden van de SP-fractie vragen de regering uiteen te zetten waarom door leden van de regering veelvuldig wordt gesproken over een verlaging van de eerste tariefschijf in de inkomstenbelasting. Kan de regering zich voorstellen dat velen denken een verlaging van de eerste tariefschijf tegemoet te kunnen zien, terwijl deze feitelijk, ten opzichte van het tarief in 2014, wordt verhoogd?

Kan de regering in een figuur, vergelijkbaar met figuur 2, aangeven hoe de afbouw van de arbeidskorting eruit zou zien indien de maximale hoogte met 100 euro zou worden verhoogd ten opzichte van het wetsvoorstel, wanneer dit budgetneutraal zou worden ingevoerd? Kan tevens inzichtelijk worden gemaakt hoe de afbouw eruit zou moeten zien indien de maximale arbeidskorting met 200 euro zou worden verhoogd ten opzichte van het wetsvoorstel, opnieuw budgetneutraal?

De leden van de CDA-fractie zien dat de regering jaar op jaar via de heffingskortingen verder nivelleert en dan de rekening met name neerlegt bij de middeninkomens. Is de regering het met de leden van de CDA-fractie eens dat verdere nivellering zorgt voor het verdwijnen van banen, omdat de marginale druk toeneemt? Durft de regering toe te geven dat de rekening van het Belastingplan wederom bij de middeninkomens wordt neergelegd? Is de regering het met deze leden eens dat elke verdere stap tot nivellering en het verhogen van de marginale druk de stap naar een nieuw belastingstelsel alleen maar lastiger maakt?

Kan de regering bij wijze van voorbeeld de marginale druk, inclusief de doorwerking in de toeslagen, eens aangeven voor een werkende alleenstaande ouder met twee kinderen (tien jaar en elf jaar oud), in een huurhuis (huur: 600 euro per maand) over het hele traject minimumloon tot drie keer modaal? Dus graag een vergelijking tussen 2014 en 2015 voor deze specifieke situatie.

Bovendien kan de systematiek van de afbouw van de heffingskortingen niet op tijd verwerkt worden en moeten vele belastingplichtigen bijbetalen over het jaar 2014. Waarom waarschuwt de Belastingdienst pas sinds september 2014 dat een grote groep belastingplichtigen een onverwachte aanslag inkomstenbelasting tegemoet kan zien wegens de afbouw van de heffingskortingen? Waarom heeft de Belastingdienst belastingplichtigen in januari 2014 niet gewaarschuwd voor onverwachte aanslagen inkomstenbelasting? De Belastingdienst kan heel goed zien wie er een naheffing krijgt, zeker bij de belastingplichtigen voor wie zij zelf de voorlopige teruggave verkeerd heeft berekend. Is de regering bereid om nu die mensen aan te schrijven met wat hun te wachten staat en verder een publiekscampagne te voeren over de mogelijke massale terugbetalingen die mensen te wachten staan?

De huidige Staatssecretaris signaleerde dit probleem namelijk wel in het voorjaar bij zijn aantreden, maar heeft nog geen stappen ondernomen om de verwachtingen bij belastingplichtigen bij te stellen, terwijl dit wel een belangrijk speerpunt is uit de Brede Agenda. Wat betekent het elk jaar opnieuw verhogen van de afbouw van de heffingskortingen, terwijl dit niet op tijd verwerkt kan worden in de systemen van de Belastingdienst, voor de uitvoeringskosten van de Belastingdienst? Is de verdere afbouw van de heffingskortingen uit het Belastingplan 2015 wel op tijd in de groene en witte tabellen verwerkt, vragen de leden van de CDA-fractie?

De leden van de ChristenUnie-fractie hebben met instemming kennisgenomen van de voorstellen om de lasten op arbeid te verlagen. Zij zien dit als een eerste stap op weg naar een verdere verlaging van de lasten op arbeid om zo werken meer lonend en arbeid goedkoper te maken.

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen in het bijzonder aandacht voor de positie van alleenverdieners met kinderen. Zij vrezen dat de voorgestelde maatregelen leiden tot een verdere verslechtering van de inkomenspositie van alleenverdieners ten opzichte van tweeverdieners. Zij vragen de regering om de cumulatieve inkomenseffecten van de maatregelen in paragraaf 4.1 voor 2015 en 2016 op een rij te zetten voor de volgende huishoudsamenstellingen: alleenverdiener met een salaris van 40.000 euro, alleenverdiener met een salaris van 60.000 euro, alleenverdiener met een salaris van 80.000 euro, tweeverdieners met een salaris van 30.000 respectievelijk 30.000 euro, tweeverdieners met een salaris van 40.000 respectievelijk 20.000 euro, tweeverdieners met een salaris van 40.000 respectievelijk 40.000 euro. Zij vragen de regering tevens aan te geven hoeveel loonbelasting deze huishoudens in 2015 en 2016 gaan betalen. De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering aandacht te houden voor de positie van alleenverdieners met kinderen, in het bijzonder bij de herziening van het toeslagenstelsel en het belastingstelsel.

De leden van de CDA-fractie verbazen zich over de grote bezuiniging op innovatie, zeker omdat innovatie als een van de speerpunten van de brede herziening belastingstelsel is genoemd. Wat is de ideologische motivatie om fors te bezuinigen op innovatie? Acht de regering het niet beter om rust en zekerheid te gunnen aan ondernemers als het gaat om de innovatieregeling in plaats van het jojobeleid waarbij er eerst gekort wordt op de innovatieregeling om vervolgens weer in innovatie te investeren?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering waarom de parameters van de S&O-afdrachtvermindering voor 2015 al wel bekend zijn en die van de RDA niet?

De bezuiniging op de fiscale innovatieregelingen wordt deels ingevuld door 10 miljoen euro te bezuinigen op de energie-investeringsaftrek, 10 miljoen euro op de milieuinvesteringsaftrek en 10 miljoen euro op de willekeurige afschrijving milieuinvesteringen, in totaal dus 30 miljoen euro. De leden van de CDA-fractie menen dat het ongewenst is om veel verschillende milieumaatregelen te hebben die elkaar overlappen en allemaal andere voorwaarden hebben. Waarom heeft de regering er niet voor gekozen om de overlap eruit te halen en de drie regelingen te vereenvoudigen? Is een energie-investering maatschappelijk gezien, volgens de huidige wetgeving, niet ook een milieuinvestering? Is het niet handiger om met één lijst met investeringen te werken dan met twee? Waarom geldt er een hoger aftrektarief voor energie-investeringen (41,5%) dan voor milieuinvesteringen (36%, 27% of 13,5%)? Is het nodig om drie verschillende tarieven te hebben voor de milieuinvesteringen? Waarom geldt voor sommige milieuinvesteringen de aftrek van 36% en tevens de willekeurige afschrijving en voor andere milieuinvesteringen niet? Is de regering van mening dat het totaal van de drie milieufaciliteiten eenvoudig is uit te voeren voor de Belastingdienst of deelt zij de mening van de leden van de CDA-fractie dat het wenselijk is om de drie regelingen te vereenvoudigen en zoveel mogelijk samen te voegen tot één regeling?

De leden van de ChristenUnie-fractie lezen dat het contractonderzoek door publieke kennisinstellingen uit de S&O-afdrachtvermindering wordt gehaald. Veel kleinere bedrijven zijn niet in staat om een onderzoeker in dienst te nemen, maar willen wel gebruikmaken van onderzoek. Uit de genoemde evaluatie blijkt ook dat het doelgroepbereik bij kleine bedrijven (met minder dan tien werkzame personen) en zelfstandigen nog achterligt bij de bedrijven met meer dan tien werkzame personen. Worden kleinere bedrijven niet gedupeerd door het uitzonderen van publieke kennisinstellingen van de S&O-afdrachtvermindering? Op welke manier wordt de toegang tot de WBSO voor kleinere bedrijven verbeterd?

De genoemde evaluatie in 2012 vermeldt dat bij de regeling voor contractonderzoek grote stappen voorwaarts zijn gezet, maar dat de regeling nog niet optimaal functioneert. Waarom kiest de regering niet voor het verbeteren van de huidige regeling, zo vragen de leden van de ChristenUnie-fractie?

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen hoe de integratie van de fiscale innovatieregelingen vormgegeven gaat worden en welke effecten de integratie heeft op de stimulering van en de verhouding tussen arbeid en kapitaal.

De leden van de PvdA-fractie delen de wens van de regering om de doelmatigheidsmarge binnen de gebruikelijkloonregeling te verkleinen. Dit te meer in het licht van de aanzienlijk lagere gemiddelde belastingdruk van een DGA ten opzichte van een «gewone» werknemer, zoals ook blijkt uit een eerdere brief over de stand van zaken ten aanzien van de winstbox. Diverse fiscalisten hebben er op gewezen dat een kleine papieren aanpassing van de doelmatigheidsmarge in de praktijk nauwelijks effect heeft omdat de vaststelling van het gebruikelijk loon in hoge mate arbitrair is en in een soort onderhandeling met de inspecteur tot stand komt. De leden van de PvdA-fractie begrijpen dat de regering de realisatie van een opbrengst van 150 miljoen euro veilig wil stellen door het DGA-loon voor 2015 vast te stellen op 75/70e van het loon in 2013 als dit loon in 2013 hoger was dan het standaardbedrag van 43.000 euro. Dat doet de vraag rijzen wat er gebeurt als dit loon in 2013 lager was dan 43.000 euro?

De leden van de PvdA-fractie kunnen de redenering volgen achter de vervanging van het begrip «soortgelijke dienstbetrekking» door de term «meest vergelijkbare dienstbetrekking». Het komt deze leden voor dat deze welkome aanpassing kan leiden tot een aanzienlijke stijging van het gebruikelijk loon – het gegeven voorbeeld van de orthodontist die nu een onzakelijk laag gebruikelijk loon geniet van 44.000 euro duidt daar ook op. Kan de regering een indicatie geven van de budgettaire opbrengst van deze maatregel in 2015? En verder zijn deze leden benieuwd naar de repliek van de regering op het verwijt van de belastingadviespraktijk dat met deze maatregel een onoorbare omkering van de bewijslast wordt ingevoerd.

De leden van de SP-fractie vragen de regering of er bij de overgangsregeling niet ten onrechte vanuit wordt gegaan dat iedereen de doelmatigheidsmarge gebruikt? In welke mate wordt de doelmatigheidsmarge gebruikt door DGA’s?

De regering noemt het feit dat er soms verschillen zijn met de door de inspecteur aangewezen soortgelijke dienstbetrekking. Deze leden vragen in hoeverre de introductie van het begrip «meest vergelijkbare dienstbetrekking» uitkomst biedt. Er kan toch ook een verschil van inzicht bestaan over wat de «meest vergelijkbare dienstbetrekking» is? Kan de regering dat toelichten? Wat gebeurt er als ook de meest vergelijkbare dienstbetrekking niet goed te vergelijken is? Hoe wordt er opgetreden als twee functies met een verschillende beloning vrijwel identiek zijn en er eigenlijk geen meest vergelijkbare is aan te wijzen?

De regering geeft aan dat er voor starters genoeg mogelijkheden zijn om een gebruikelijk loon vast te stellen dat lager is dan het standaardbedrag of de best verdienende medewerker indien de starter aannemelijk maakt dat een zakelijke beloning lager is. Kan de regering uiteenzetten welke mogelijkheden er daartoe bestaan? Houdt de Belastingdienst in alle gevallen rekening met de financiële situatie van een starter?

Kan de regering ingaan op het feit dat de bewijslast verschuift van Belastingdienst naar DGA, indien deze de wettelijke verhoging vindt leiden tot een te hoog loon? Welke stappen moet een ondernemer zetten om te bewijzen dat de wettelijke verhoging te fors is? Kan het aantal uren dat hij daar in moet steken bij benadering worden gegeven?

Acht de regering het aannemelijk dat bepaalde personen die veel inkomen uit vermogen genieten, zo veel mogelijk inkomen in box 2 en niet in box 3 laten vallen, vanwege het tarief? Kan de regering aangeven hoeveel bedrijfsvermogen jaarlijks wordt geërfd waar de vrijstelling tot 1 miljoen euro op van toepassing is? Is de regering het met de Commissie Van Dijkhuizen eens dat grootaandeelhouders hier op grote schaal gebruik van maken? Klopt het dat het mogelijk is dat DGA’s uitgaven kunnen doen van geleend geld uit hun bv? Is het voorts juist dat de rente op de hypotheek, verstrekt door de bv, kan worden afgetrokken van de inkomstenbelasting? Is het mogelijk dat vermogenden, doordat zij een groot deel van hun inkomen in box 2 kunnen laten vallen, tegen een lager belastingtarief worden belast dan een werknemer zonder vermogen, vragen de leden van de SP-fractie?

De leden van de CDA-fractie hebben twijfels bij het aanpassen van de doelmatigheidsmarge in de gebruikelijkloonregeling, zo vlak vooraf aan de grote herziening belastingstelsel waarbij ook wijzigingen in het heffingssysteem van de DGA komen. Het vaststellen van het loon van een directeur-grootaandeelhouder is, zeker als dit moet gebeuren op basis van de meest vergelijkbare dienstbetrekking, puur nattevingerwerk, want een DGA weet niet wat zijn collega-directeuren verdienen.

De percentuele verlaging van de doelmatigheidsmarge is gelukkig beperkt tot 5%, maar daar staat wel tegenover dat de Belastingdienst alle met DGA’s gemaakte afspraken over het loon moet herzien. De uitvoeringskosten zijn dus enorm. Het is de leden van de CDA-fractie bovendien niet duidelijk of afspraken over het gebruikelijkloon die inspecteurs namens de Staatssecretaris als uitvoerder van de belastingwet gemaakt hebben, wel kunnen worden opgezegd via de memorie van toelichting door de Staatssecretaris in de functie van medewetgever. Kan de regering daar nader op ingaan? Waarom wil de regering het verschil tussen DGA’s en «gewone werknemers» verkleinen, een DGA is toch niet vergelijkbaar met een gewone werknemer, zo vragen de leden van de CDA-fractie? Waarom acht de regering de hoge uitvoeringskosten proportioneel met de beperkte wijziging van de doelmatigheidsmarge? Deelt de regering de mening dat de schaarse middelen van de Belastingdienst veel effectiever en efficiënter kunnen worden ingezet?

De regering schrijft dat de arbeidsbeloning van de DGA hoger moet worden vastgesteld in verband met «de gevolgen daarvan voor de inkomensafhankelijke premies en bijdragen en andere inkomensafhankelijke regelingen». Kan de regering exact aangeven om welke inkomensafhankelijke premies, inkomensafhankelijke bijdragen en andere inkomensafhankelijke regelingen het gaat? Veel van de inkomensafhankelijke regelingen hebben geen effect boven een inkomen van 44.000 euro. Bij welke van deze regelingen wordt een grens van meer dan 44.000 euro aan inkomen gehanteerd?

De opbrengst van de aanpassing van de gebruikelijkloonregeling wordt geraamd op 150 miljoen euro. Kan de regering exact aangeven welke aannames gebruikt zijn bij deze raming? Hoeveel DGA’s zijn er, van hoeveel zal het inkomen omhoog worden bijgesteld, met hoeveel procent en welk bedrag, hoeveel extra loonbelasting levert dat op en wat kost het aan latere derving van vennootschapsbelasting en inkomstenbelasting?

Omdat voor deze maatregel vereist is dat de Belastingdienst met alle DGA’s nieuwe afspraken maakt, kan de maatregel pas in 2016 ingaan, maar wordt voor 2015 wel een nieuwe fictie gecreëerd: 75/70e van het loon in 2013. Waarom heeft de regering gekozen voor deze nieuwe fictie? Vindt de regering het niet apart en bovendien onrechtvaardig om bovenop de fictie van het gebruikelijk loon een nieuwe fictie te creëren? Als een maatregel niet kan worden ingevoerd in 2015, waarom dan niet een jaar later? Waarom is dit voor de regering geen argument geweest om het gebruikelijk loon ongemoeid te laten? Hoe kan de regering deze fictie rechtvaardigen voor ondernemers die geen gebruik maken van de doelmatigheidsmarge, want hun inkomen wordt door de fictie volgend jaar onzakelijk hoog vastgesteld? Bovendien leidt het tot schijnduidelijkheid bij DGA’s, want de inspecteur die een hoger gebruikelijk loon wil dan 75/70e kan altijd nog het gebruikelijk loon van 2013 corrigeren. Deelt de regering de verwachting van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs dat om die reden veel DGA’s alsnog een afspraak zullen willen over het gebruikelijk loon van 2015, wat de werkdruk bij de Belastingdienst nog verder verhoogt?

De regering doet de wijziging van «soortgelijke dienstbetrekking» in «meest vergelijkbare dienstbetrekking» overkomen als een puur grammaticale en technische wijziging. Maar deze tekstuele wijziging heeft wel als gevolg dat de gehele bewijslast op de belastingplichtige komt te liggen. Kan de regering dit bevestigen en uitleggen waarom dit in de memorie van toelichting niet toegelicht wordt? Waarom vindt de regering het nodig om de huidige bewijslastverdeling, boven de grens van het gebruikelijk loon voor de inspecteur en onder die grens voor de belastingplichtige, aan te passen? Waarom acht de regering het rechtvaardig dat de belastingplichtige moet bewijzen wat iemand met de «meest vergelijkbare dienstbetrekking» verdient, terwijl een DGA het loon van zijn concurrenten niet kent en de Belastingdienst de beschikking heeft over alle loongegevens binnen de desbetreffende branche? Wat wordt er bedoeld met de eis dat de meest vergelijkbare dienstbetrekking zowel bij de inhoudingsplichtige als bij de inspecteur bekend moet zijn?

Waarom meent de regering dat er altijd een «meest vergelijkbare dienstbetrekking» is? Blijven er niet altijd gevallen van mensen met veel verschillende activiteiten in hun onderneming en veel persoonlijke goodwill, waardoor er geen enkele vergelijkbare dienstbetrekking is?

De leden van de CDA-fractie delen de mening van de regering dat het niet nodig is om extra regels te introduceren voor het gebruikelijk loon van starters. Wel hebben zij twijfels bij de in de toelichting genoemde flexibiliteit van de Belastingdienst als het om starters gaat. Op welke wijze kunnen starters de toezeggingen van de regering toepassen? Kan de regering aangeven of het hier gaat om huidig beleid of wordt het beleid versoepeld vanaf 2015?

Geldt de genoemde flexibiliteit alleen voor starters of ook voor andere DGA’s met goede redenen om hun loon tijdelijk te verlagen, zoals verliessituaties of liquiditeitsproblemen?

In de memorie van toelichting wordt gesuggereerd dat door de begripsverandering, van soortgelijke dienstbetrekking naar meest vergelijkbare dienstbetrekking, er minder discussie tussen Belastingdienst en inhoudingsplichtige ontstaat. De leden van de PVV-fractie hebben daar hun twijfels bij. Blijft er nu ook niet heel veel discussie bestaan over de vraag wanneer voldaan is aan het vereiste dat sprake is van de «meest vergelijkbare dienstbetrekking»? Graag een reactie hier op van de regering. Hoe denkt de regering dit op te lossen? is dit eigenlijk wel op te lossen?

Voor genoemde leden zit de echte pijn in dit voorstel in de wijziging in de bewijslastverdeling. In de optiek van de leden van de fractie van de PVV wordt die bewijslast stiekem omgedraaid.

In de huidige gebruikelijkloonregeling past de DGA een loon toe en als dat hoger is dan 44.000 euro per jaar, dan moet de inspecteur bewijzen dat een hoger loon gebruikelijk is. Dat is gegeven het anti-misbruik karakter van de regeling logisch en daarbij komt dat de inspecteur over veel meer gegevens van veel meer belastingplichtigen kan beschikken dan dat de DGA dat kan.

In de voorgestelde regeling stelt de inspecteur op grond van «de meest vergelijkbare dienstbetrekking» een gebruikelijk loon vast en kan de DGA aannemelijk maken dat het loon lager zou moeten zijn.

Dat is dus in de optiek van de leden van de PVV-fractie de omgekeerde wereld. Hiermee wordt de fiscale (bewijsrechtelijke) positie van de belastingplichtige aanmerkelijk verslechterd.

Deze leden merken op dat er diverse onderzoeken aangekondigd zijn voor de komende maanden, waarin de positie van de werknemer en de ondernemer/zzp-er wordt onderzocht. De DGA is daar ook een onderdeel van.

Genoemde leden vinden dat het meer voor de hand ligt om nu alleen de aanpassing van de gebruikelijkheidsgrens van 30% naar 25% door te voeren. Dit louter omdat dit in het begrotingsakkoord 2014 is afgesproken, en de rest te schrappen totdat meer duidelijkheid bestaat over welke kant het met de positie van de werknemer/ondernemer/zzp-er/DGA op gaat. Als dat laatste duidelijk is, kan op dat moment een passende aanpassing van deze regeling plaatsvinden.

De leden van de ChristenUnie-fractie lezen dat de belangrijkste wijziging in de gebruikelijkloonregeling de introductie betreft van het begrip «meest vergelijkbare dienstbetrekking» ter vervanging van het begrip «soortgelijke dienstbetrekking». De reden is dat dit laatste begrip leidt tot discussies tussen DGA’s en de belastinginspecteur over de verschillen die er zijn tussen de DGA en de door de inspecteur aangewezen soortgelijke dienstbetrekking. Genoemde leden vragen de regering of zij het niet aannemelijk acht dat soortgelijke discussies blijven bestaan, juist in die gevallen waarin het lastig is de dienstbetrekking van een DGA te vergelijken met andere dienstbetrekkingen. Deze leden menen dat er in de praktijk heel wat voorbeelden zullen zijn die ingewikkelder liggen dan het voorbeeld van de orthodontist die te vergelijken is met de tandarts in loondienst. Deelt de regering deze opvatting?

De leden van de ChristenUnie-fractie lezen dat er geen specifieke regeling voor startups komt. Waarom is hier niet voor gekozen, zo vragen deze leden? Zal een dergelijke regeling niet juist discussie met de Belastingdienst over de exacte invulling voorkomen?

Op grond van de nieuwe tekst geldt als hoofdregel dat het in aanmerking te nemen loon ten minste wordt gesteld op het hoogste van de volgende bedragen: a. 75% van het loon uit de meest vergelijkbare dienstbetrekking; b. het hoogste loon van de overige werknemers van de vennootschap; c. 44.000 euro. Kan de regering volledig uiteenzetten waar het bedrag van 44.000 euro (bedrag 2014) op is gebaseerd, vraag het lid Van Vliet? Welke berekeningen of uitgangspunten zijn gehanteerd om dit bedrag vast te stellen?

Is het voor de regering een overweging om de uitgangspunten en dus ook de hoogte van het bedrag opnieuw te analyseren?

Ten slotte wordt in het nieuwe artikel 12a, vijfde lid, onderdeel d, van de Wet op de loonbelasting 1964 een definitie opgenomen van het begrip «met het lichaam verbonden lichamen».

Kan de regering het lid Van Vliet bevestigen dat met deze aanpassing wordt aangesloten bij de definitie uit artikel 13 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 en dat er dus feitelijk geen sprake is van een nieuwe definitie?

In dit verband vragen de leden van de PvdA-fractie ook naar de mogelijkheid van overgangsrecht. Diverse afvalverwerkingsbedrijven houden grote werkvoorraden gescheiden afval aan. Voor dit afval geldt dat straks een heffing van 13 euro per ton moet worden afgedragen, terwijl deze bedrijven niet in staat waren deze heffing door te berekenen aan de klant, volgens het principe de vervuiler betaalt. Het kan hier gaan om grote bedragen. Ter illustratie, bij Omrin te Leeuwarden gaat het dan om 70.000 ton. De indringende vraag is of de regering het eens is met de leden van de fractie van de PvdA dat hier in feite sprake is van belastingheffing met terugwerkende kracht en welke oplossing de regering ziet om dit te voorkomen? Deze leden vragen zich af of reststromen zoals snoeiafval en sloophout uit de bosbouw onder de definitie van afval vallen waarvoor de afvalstoffenheffing geldt?

Tevens vragen de leden van de PvdA-fractie de regering te reageren op de Vereniging van Afvalbedrijven die de vrees heeft geuit dat als gevolg van de afvalstoffenheffing massaal afval zal worden geëxporteerd. Kan de regering die vrees wegnemen en zo nee, is een heffing op de export van afval echt onmogelijk?

De leden van de SP-fractie hebben instemmend kennisgenomen van het voorstel van de regering om de afvalstoffenbelasting weer in te voeren. Waarom heeft de regering gekozen voor een geheel ander soort afvalstoffenbelasting dan de belasting die bij het Belastingplan 2012 is afgeschaft? Wat was het tarief van de afgeschafte afvalstoffenbelasting en waarom is er voor een ander tarief gekozen, naast het zoeken van een structurele opbrengst van 100 miljoen euro?

De leden van de fractie van de SP hebben verheugd kennisgenomen van het voorstel voor een verbrandingsbelasting. Waarom zijn de tarieven voor storten en verbranden gelijk, vragen zij? Waarom wordt er niet een hoger tarief gekozen voor de stortbelasting omdat storten slechter voor het milieu is dan verbranden? Wat is de budgettaire opbrengst wanneer de stortbelasting met 1 euro wordt verhoogd? Wat is het budgettaire nadeel wanneer de verbrandbelasting met 1 euro wordt verlaagd? Waarom gebruikt de regering de ladder van Lansink niet bij de bepaling van de tarieven? Kan de regering een overzicht geven van de prijzen voor afvalverbranding van de afgelopen vijf jaren? Kan er een overzicht worden geven van de hoeveelheden afval die de afgelopen vijf jaren zijn gestort, verbrand dan wel gerecycled? De leden van de SP-fractie lezen in de memorie van toelichting dat wanneer blijkt dat er een substantiële stijging is van export van afval naar het buitenland de tarieven voor het verbanden worden verlaagd en de tarieven voor storten worden verhoogd. Hoe groot is de export op dit moment of is er sprake van import? Kan er een overzicht worden gegeven van de im- en export van afval van de afgelopen vijf jaar? Waarom wordt het advies van het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) inzake een heffing bij export niet overgenomen, naast het Europese bezwaar hiertegen?

De leden van de CDA-fractie hebben grote twijfels bij de plannen van de regering met de afvalstoffenbelasting. Het introduceren van een belasting op storten en verbranden met een vrijstelling voor afval dat geëxporteerd wordt, is vragen om (grens)problemen. De regering creëert nu een ongelijk fiscaal speelveld met de buurlanden. Duitsland kent immers geen afvalstoffenbelasting en heeft overcapaciteit van verbrandingsinstallaties. Hoe kan het dat de regering niet verwacht dat afval massaal geëxporteerd wordt, terwijl de belasting op zo’n eenvoudige manier kan worden ontlopen? Is het de regering bekend dat de Duitse verbrandingsinstallaties in Laar en Emlichheim nu al grotendeels op Nederlands afval draaien? Is het de regering bekend dat vanaf 1 januari 2015 20% van het totale afval contractueel vrij is, wat neerkomt op 18 miljoen euro minder opbrengst dan geraamd?

Waarom zou heffen bij export voor de Belastingdienst onuitvoerbaar zijn? Waarom is een exportheffing in België en Oostenrijk wel uitvoerbaar? Om hoeveel belastingplichtigen gaat het? Klopt het dat alle informatie voor een exportheffing bij Rijkswaterstaat al bekend is?

Niet alleen bij export wordt geen afvalstoffenbelasting geheven, bij import (of latere aanbieding bij een afvalinstallatie) wordt ook niet geheven. De leden van de CDA-fractie lezen dat de belastingplichtige wordt vrijgesteld als hij kan aantonen dat de afvalstoffen afkomstig zijn uit het buitenland. Het is dus heel makkelijk om de door export ontstane overcapaciteit in Nederland te gebruiken voor buitenlands afval en zo de gehele belastingplicht te ontlopen.

Heeft de regering onderzoek gedaan naar de milieueffecten van deze specifieke maatregel? Is daarbij ook meegenomen dat de fiscale prikkel voor meer import en export van afval leidt tot meer vervoersstromen en dus slecht is voor het milieu?

In 2012 was het milieudoel, namelijk een forste daling van het gestorte afval, nog behaald volgens de regering en was de opbrengst zo teruggelopen dat de belasting kon worden afgeschaft. Wanneer is deze nieuwe afvalstoffenbelasting succesvol? Is dat als er positieve milieueffecten zijn, en zo ja welke dan? Of is dat als er 100 miljoen euro wordt opgehaald? Wordt het bedrag van 100 miljoen euro met de voorgestelde afvalstoffenbelasting gehaald en op welke wijze is dit terug te vinden in de raming van de maatregel?

De leden van de ChristenUnie-fractie lezen dat de tarieven voor een afvalstoffenbelasting worden aangepast, waardoor de stortbelasting wordt verlaagd en het tarief voor de verbrandingsbelasting (thans nihil) wordt verhoogd naar 13 euro per ton. Deze leden hebben echter grote vragen bij de keuze om hierbij geen exportheffing toe te passen. Een brede coalitie van onder meer VNG, BRBS, TLN, FHG, NPVG, VERAS, NVRD, VNO-NCW en de Vereniging Afvalbedrijven dringt hier op aan en ook het PBL adviseert om een exportheffing op te nemen.

In de memorie van toelichting wordt gesteld dat een dergelijke heffing de uitvoering fors complexer zou maken en tot handhavingsproblemen zou leiden wanneer bij een dergelijke heffing rekening gehouden zou moeten worden met de manier waarop de afvalstoffen in het buitenland worden verwerkt. De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering beide stellingen te onderbouwen. Genoemde leden vragen of een dergelijke regeling wel zo complex is aangezien het in Nederland slechts om een beperkt aantal bedrijven gaat die gemonitord moet worden en dit eenvoudig geregeld kan worden via de EVOA gegevens. Klopt het, zo vragen deze leden, dat het in de periode 2010–2014 slechts om dertien partijen ging die een EVOA-vergunning hebben ontvangen voor de export van brandbaar en/of gemengd afval? Zij vragen voorts of het mogelijk is geen rekening te houden met de manier van verwerking in het buitenland om zo de handhaving minder complex te maken. Deelt de regering de mening dat een dergelijke wijze van exportheffing zelfs een stimulans kan zijn voor de Nederlandse circulaire economie?

Ook vragen de leden van de ChristenUnie-fractie of met de voorgestelde invulling de beoogde 100 miljoen euro per jaar wel zal worden gehaald omdat afvalstromen naar het buitenland zullen kunnen uitwijken en zodoende dus buiten de grondslag van deze heffing vallen.

Genoemde leden vrezen dat door het ontbreken van een exportheffing een prikkel voor gemeenten en bedrijven ontstaat hun restafval ongesorteerd te exporteren. Ontstaat er zo door het ontbreken van een exportheffing niet een ongelijkwaardig speelveld in Europa en binnen Nederland, waardoor het Nederlandse (afval- en recycling)bedrijfsleven op een forse concurrentieachterstand wordt geplaatst en de werkgelegenheid in deze sector onder druk kan komen te staan, zo vragen genoemde leden? Ook vragen genoemde leden wat de verwachte impact is van het ontbreken van de exportheffing voor de hoeveelheid aangeboden afval voor storten en verbranden. Deelt de regering de vrees van de sector dat op termijn ruim een derde van het binnenlandse aanbod aan brandbaar restafval zijn weg zou kunnen vinden naar buurlanden waar men een dergelijke belasting niet kent? Is er een doorrekening gemaakt wat dit betekent voor de Nederlandse afvalenergiecentrales, die deels in publieke handen zijn, aangezien zij in dit geval zonder brandstof komen te staan met alle gevolgen van dien voor de economie en de werkgelegenheid? Is het in dit geval denkbaar dat Nederlands afval naar het buitenland gaat om de heffing te ontlopen en buitenlands afval naar Nederland komt omdat hier geen heffing op zit? Is er een doorrekening gemaakt van de gevolgen voor de doelstelling voor duurzame energie waaraan deze sector een bijdrage aan levert?

Genoemde leden vragen of de regering de mening deelt dat het vergroenende effect van de verbrandingsbelasting verdwijnt wanneer gemeenten besluiten het restafval in het buitenland te laten verwerken en dat dit zelfs kan leiden tot een slechtere businesscase van het gescheiden inzamelen van plastic afval.

Ook vragen de leden van de ChristenUnie-fractie of een stortbelasting wel vergroenend werkt aangezien in Nederland geen brandbaar of recyclebaar afval meer mag worden gestort. Werkt een stortbelasting daarom niet contraproductief omdat ontdoeners dan op zoek gaan naar andere oplossingen om de belasting te ontlopen, bijvoorbeeld in het buitenland? Zij vragen daarom waarom er niet voor is gekozen alleen een tarief te heffen op verbranden en storten alleen te reguleren via stortverboden om zo het kostenverhogende effect voor storten te voorkomen en export tegen te gaan?

De leden van de SP-fractie hebben met interesse kennisgenomen van de maatregelen omtrent de woningmarkt. Zij zien de positieve effecten van de maatregelen, maar vragen zich wel af waarom de regering ervoor kiest om de verlenging van de termijn van de regeling voor te koop staande en gekochte woningen structureel te maken. Dit levert toch nadelige gevolgen op voor de doorstroming? Hoe kijkt de regering aan tegen het feit dat door het structureel maken van deze regeling juist winst kan worden gemaakt met woningen? Waarom kiest de regering niet gewoon voor een of twee jaar verlenging?

De leden van de SP-fractie vragen de regering ook waarom ze niet verder gaan met het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek? Hoe kijkt de regering aan tegen de Brusselse aanbeveling dat er nog steeds maatregelen in de woningmarkt moeten worden gedaan? Aan welke maatregelen denkt Brussel om de woningmarkt nog beter te laten functioneren en de lucht er helemaal uit te krijgen? Wat is de budgettaire opbrengst van het aftoppen op 700.000 euro voor bestaande gevallen? Wat is de budgettaire opbrengst van het aftoppen op 350.000 euro voor nieuwe gevallen? Wat is de budgettaire opbrengst voor het aftoppen van het eigenwoningforfait op 700.000 euro?

De leden van de CDA-fractie hebben hun twijfels bij de positieve toon van de regering over het herstel op de woningmarkt. Kan de regering reageren op de stelling van Lucienne van der Geld, directeur van Netwerk Notarissen, (RTL Z, 12 augustus 2014) dat het herstel op de woningmarkt voornamelijk te danken is aan de eigenwoningschenking en dat 45% van de kopers starters zijn? Hoe verwacht de regering dat de woningmarkt zich volgend jaar gaat ontwikkelen nu de verhoogde vrijstelling voor de eigenwoningschenking komt te vervallen? Waarom heeft de regering er niet voor gekozen om de verhoogde vrijstelling te verlengen? Wat vindt de regering van de sterke suggestie van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs om de vrijstelling van 100.000 euro te kunnen spreiden over twee jaar? Het gaat dus niet om twee keer een vrijstelling van 100.000 euro, maar wel de vrijstelling nog kunnen gebruiken in 2015 om zo de boeterente van banken zoveel mogelijk te kunnen vermijden.

De leden van de CDA-fractie vragen de regering ook te reageren op de stelling van onder andere notaris Ernst Loendersloot (telegraaf.nl 28 augustus 2014) en prof. mr. H.M.N. Schonis (FTV sept. 2014 «Kost het wel wat? Vraagtekens bij beëindiging tijdelijke schenkingsvrijstelling) dat de verhoogde vrijstelling de schatkist juist geld bespaart ten opzichte van de situatie dat ouders hun kinderen geld lenen voor de aankoop van een eigen woning (en bijvoorbeeld elk jaar een deel van de te betalen rente schenken)?

De leden van de CDA-fractie wijzen er bovendien op dat de verhoogde vrijstelling in de maand december nauwelijks zal kunnen worden gebruikt. Is het de regering bekend dat niet alle hypotheken een bankrekeningnummer hebben en dat banken in dat geval ongeveer een maand nodig hebben om de schenking administratief te verwerken op de hypotheek? De Successiewet 1956 vereist dat de schenking is gedaan onder opschortende voorwaarde dat de begunstigde (een deel van) de eigenwoningschuld heeft afgelost. Kortom, als ouders besluiten met Sinterklaas of Kerst hun kinderen geld te schenken om de hypotheek mee af te lossen, komt de schenking nooit tot stand, omdat banken de schenking niet op tijd administratief kunnen verwerken. Is de regering bereid middels een goedkeurend besluit ervoor te zorgen dat de verhoogde vrijstelling gedurende heel 2014, en dus ook in december, gebruikt kan worden, mits de administratieve afhandeling begin 2015 is geregeld?

Het gebruik van de schenkingsvrijstelling van 100.000 euro staat nog verder onder druk nu de Hoge Raad (HR 3 oktober 2014, nr. 13/00471 en 13/00711) geoordeeld heeft dat de wet geen hypotheekrenteaftrek toestaat voor een nieuwbouwwoning tot het moment van heien of fundering leggen. De hypotheekrente vanaf het moment van de levering van de grond tot aan het heien of het leggen van de fundering is dus niet aftrekbaar. Wat vindt de regering van dit arrest? Acht de regering de uitkomst in overeenstemming met de ratio van de hypotheekrenteaftrek? Wat betekent het arrest voor de kosten die verband houden met het aangaan van de hypotheek?

De schenking van ouders aan kinderen die een nieuwbouwwoning kopen komt dus alleen tot stand als voor 2015 begonnen is met het heien of de fundering en heeft dus een veel beperkter toepassingsgebied dan gedacht. Kan de regering dit bevestigen? Of geldt de schenkingsvrijstelling ook voor een schenking in 2014 die wordt besteed voor bouwtermijnen die na 1 januari 2015 vervallen?

De maximale periode voor de aftrek van rente op restschulden wordt verlengd van tien naar vijftien jaar. Daarnaast worden twee tijdelijke maatregelen ter ondersteuning van de woningmarkt structureel gemaakt. Het betreft de verlenging van de termijn van de renteaftrek voor de leegstaande te koop staande voormalige of een leegstaande toekomstige eigen woning, en de regeling herleving van de hypotheekrenteaftrek na verhuur van een voormalige eigen woning.

In hoeverre is de uitvoeringstoets waaraan deze maatregelen zijn onderworpen realistisch, vooral ook in het licht van de complexe aanpassingen van de afgelopen jaren, vraagt het lid Van Vliet? Wat betekent uitvoerbaarheid precies, als burgers hun situatie niet meer begrijpen of niet meer kunnen overzien?

Welke invloed heeft dit volgens de regering op het consumentengedrag? Zouden er meer woningen verkocht kunnen worden, als wet- en regelgeving fors eenvoudiger zouden worden gemaakt?

Kan de regering nog eens toelichten waarom de aftrek van rente op restschulden, alleen geldt voor restschulden die tussen 29 oktober 2012 en 31 december 2017 ontstaan? Kan de regering bevestigen dat deze datum niet op inhoudelijke gronden maar willekeurig is gekozen, vraag het lid Van Vliet? Hoe rechtvaardig is deze maatregel voor mensen bij wie de restschuld net enkele dagen, weken of maanden eerder is ontstaan? Deze groep werd al benadeeld bij het instellen van de regeling en nu nogmaals.

Kan de regering aangeven om welke reden de ouderenkorting ooit in het leven is geroepen, vragen de leden van de fractie van de SP? Met welke argumenten, buiten het vinden van dekking voor het niet doorgaan van de huishoudentoeslag, schaft de regering deze korting af? Zijn er mogelijkheden onderzocht om de ouderen met een laag inkomen te ontzien? Zo ja, welke? Waarom worden ook ouderen met een laag inkomen geacht in te leveren? Is het mogelijk de dekking te vinden door de ouderenkorting sterker inkomensafhankelijk te maken? Is het mogelijk de dekking te vinden door de ouderenkorting af te schaffen alleen vanaf een inkomen van 36.200 euro (in 2016) en hoger? Hoeveel zou dit opleveren?

De leden van de SP-fractie begrijpen de beweging richting meer belasting op vermogen. Echter, zij achten het onwenselijk dat juist ouderen met lage inkomens meer vermogensbelasting gaan betalen. Waarom is daarvoor gekozen, vragen deze leden? Met welke reden is de ouderentoeslag ooit ingevoerd? Hoeveel vermogen heeft de groep die door deze maatregel wordt geraakt gemiddeld? Kan worden aangegeven hoeveel de opbrengst van de vermogensrendementsheffing zou bedragen indien deze bij een vermogen van een miljoen euro en hoger, 1,9% zou bedragen in plaats van de huidige 1,2%? Wat zou het heffingsvrije vermogen bedragen, indien de gehele opbrengst van de verhoging van de vermogensrendementsheffing voor miljonairs daarvoor zou worden aangewend? Indien de gehele opbrengst zou worden gebruikt voor het verlagen van het tarief voor de groep die minder dan een miljoen bezit, wat zou dan het «platte» tarief bedragen? Hoort volgens de regering een progressieve vermogensrendementsheffing tot de mogelijkheden?

Wat is volgens de regering de oorzaak van het feit dat veel gegevens over vermogens onbekend zijn? De leden van de fractie van de SP doelen daarbij op het totale box 2-vermogen en het totale box 3-vermogen, die enkel bij benadering en dan nog met flinke vertraging kunnen worden gegeven. Vindt de regering het van belang om de vermogensverdeling te onderzoeken?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering waarom zij de huishoudentoeslag vervangt door maatregelen die alleen ouderen treffen. Kan de regering een opsomming geven van alle koopkrachtmaatregelen die een alleenstaande oudere met een pensioen van 5.000 euro per jaar voor zijn kiezen krijgt tussen 2010 en 2017 en aangeven of zij deze koopkrachteffecten reëel acht?

Kan de regering een langjarig koopkrachtbeeld geven voor die periode voor de groepen anderhalfverdiener, eenverdiener en gepensioneerde met een pensioen 5.000 euro?

Wat de specifieke maatregel betreft op de ouderenkorting, vragen de leden van de CDA-fractie waarom ervoor gekozen is de ouderenkorting voor alle ouderen met 83 euro te verlagen?

De tweede maatregel, namelijk de afschaffing van de vrijstelling sparen voor ouderen met beperkte middelen wordt wel zeer summier toegelicht, terwijl het één van de maatregelen is, die het meest oplevert, zo merken de leden van de CDA-fractie op.

Deze vrijstelling, die maximaal bijna 400 euro per jaar bedraagt, is er alleen voor mensen met een zeer beperkt pensioen, die gespaard hebben voor hun oude dag.

Genoemde leden wijzen erop dat afschaffing van deze vrijstelling om twee redenen heel hard aankomt:

De rente op spaargeld is nu zo laag dat wanneer je 1,2% vermogensbelasting moet betalen, je netto inteert op je vermogen, nog voor rekening gehouden is met inflatie. Ofwel «Geld sparen kost geld». Nu de regering kredietverstrekkers verplicht «Geld lenen kost geld»-waarschuwingen uit te brengen, vragen de leden van de CDA-fractie waarom ze banken niet verplicht «Geld sparen kost geld»-waarschuwingen uit te vaardigen.

Voor mensen met een inkomen boven de 100.000 euro wordt het nettopensioen geïntroduceerd in 2015. De leden van de CDA-fractie vinden dit een omslachtige, ingewikkelde maatregel, maar wijzen de regering wel op een ander effect. Mensen met een hoog inkomen hebben de mogelijkheid om belastingvrij te sparen, terwijl de faciliteit voor mensen met een heel laag inkomen wordt afgeschaft. De leden van de CDA-fractie vernemen graag de ratio achter deze keuze, want zij kunnen hem zelf niet bedenken.

Het lid van de fractie 50PLUS/Baay-Timmerman is van mening, dat met voorgestelde maatregelen het vooral de ouderen zijn die moeten boeten voor het niet doorgaan van de huishoudentoeslag: beide maatregelen hebben onevenredig grote effecten op de koopkracht vanaf 2016, dus bóvenop de stapeling van koopkrachtverlies van de afgelopen jaren. Daar komt dan nog de voorgenomen afschaffing van de MKOB per 1 januari 2015 bij. Het zijn volgens het aan het woord zijnde lid vooral ouderen met een laag inkomen die getroffen worden door deze maatregelen

Met ingang van 2016 wordt de ouderentoeslag in box 3 afgeschaft. Ouderen met een inkomen in box 1 van maximaal 19.895 euro (2014) en een grondslag voor sparen en beleggen (box 3) van maximaal 279.708 euro (2014) hebben per belastingplichtige recht op een verhoging van het heffingvrije vermogen in box 3 met maximaal 27.984 euro: de ouderentoeslag. Het opheffen hiervan levert vanaf 2016 structureel 190 miljoen euro op, waarvan 55 miljoen euro vanwege doorwerking naar toeslagen.

De regering stelt dat oudere belastingplichtigen door afschaffing van de ouderentoeslag in box 3 «in dezelfde positie» worden gebracht als overige belastingplichtigen. Het lid van de fractie van 50PLUS/Baay-Timmerman ziet dit toch een slag anders. Ouderen worden volgens het aan het woord zijnde lid extra en onevenredig benadeeld. Allereerst is er de (onbedoelde) doorwerking naar (recht op) toeslagen waardoor betrokken ouderen getroffen zullen worden in hun koopkracht, door het vervallen van de vermogenstoeslag (55 miljoen euro structureel).

De ouderentoeslag is ingevoerd, om op globale wijze compensatie te bieden voor het feit dat ouderen die naast een relatief laag inkomen uit werk en woning óók vermogensinkomsten hadden, en in de eerste schijf werden belast, door introductie van het vaste (forfaitaire) tarief van 30% voor inkomen uit sparen en beleggen per saldo met nadelige koopkrachteffecten zouden kunnen worden geconfronteerd. Bedoelde koopkrachtreparatie wordt in 2016 teniet gedaan, waardoor ouderen volgens dit lid onevenredig benadeeld zullen worden. Kan de regering uitleggen, waarom het schrappen van de ouderentoeslag als billijk en rechtvaardig zou kunnen worden beschouwd?

In het kader van vereenvoudiging is het lid van de fractie 50PLUS/Klein enerzijds voor het afschaffen van allerlei toeters en bellen die het belastingstelsel extra complex maken. Anderzijds dient het resultaat wel eerlijk en evenwichtig te zijn. De ouderentoeslag is een regeling die in het verleden getroffen is om nadelen van fiscale wijzigingen te compenseren. Door eenzijdig de ouderentoeslag in 2016 af te schaffen worden de ouderen in hun koopkracht geraakt zonder gecompenseerd te worden. In dit licht is daarom de opmerking van de regering dat met het afschaffen van de ouderentoeslag de ouderen in dezelfde positie worden gebracht als de andere belastingplichtigen onjuist.

Kan de regering aangeven hoe zij invulling geeft aan deze onevenwichtigheid? Hoe worden de inkomenseffecten van het afschaffen van de ouderentoeslag meegenomen in het nieuwe herziene belastingstelsel?

De leden van de SP-fractie vragen of de regering kan aangeven welk percentage van de bedrijven momenteel al de nieuwe werkkostenregeling hanteert? Kan dit ook worden opgesplitst in kleine, middelgrote en grote ondernemingen? Hoe verklaart de regering de verschillen tussen de deelname aan de nieuwe werkkostenregeling? Genoemde leden lezen dat de administratieve lasten voor het bedrijfsleven worden beperkt door de werkkostenregeling. Zij vragen voor welke bedrijven dit precies geldt. Geldt dit evenredig voor kleine en grote bedrijven? Kent de regering de signalen dat vooral het MKB nadelige gevolgen ondervindt van de werkkostenregeling? Deze leden hebben vernomen dat er een beperkte introductie van het noodzakelijkheidscriterium wordt ingevoerd voor gereedschappen, computers, mobiele communicatiemiddelen en dergelijke apparatuur. Kan de regering aangeven wat met «dergelijke apparatuur» wordt bedoeld? Geldt het noodzakelijkheidscriterium uitsluitend voor gereedschappen en ICT-middelen? Wat wordt verstaan onder gereedschappen? Verder willen de leden van de SP-fractie graag weten hoe werkgevers dienen aan te tonen dat de vergoeding of verstrekking van een goed gebruikelijk is. Kan de regering dat uitleggen?

Ook vragen de genoemde leden de regering uit te leggen hoe wordt omgegaan met instellingen die op veel vrijwilligers drijven, waaronder musea, sportverenigingen en de vrijwillige brandweer. Zij krijgen graag duidelijkheid op de vraag of een vrijwilligersvergoeding als loonsom wordt aangemerkt voor de werkkostenregeling.

Denkt de regering dat de invoering van de werkkostenregeling invloed heeft op het aantal bedrijfsuitjes? Zo ja, welke invloed verwacht de regering dat de invoering heeft?

Is de regering bereid, vragen de leden van de fractie van de SP, in enkele voorbeeldsituaties te schetsen welke invloed de invoering van de werkkostenregeling heeft in verschillende bedrijven? Zij vragen de regering hierbij in ieder geval de situatie van een bedrijf met relatief veel vrijwilligers mee te nemen, alsmede bedrijven van verschillende groottes qua personeelsbestand. De leden vragen de regering voorts bij deze voorbeeldsituaties in te gaan op zaken die nu vaak voorkomen, zoals een kerstpakket, de welbekende «fiets van de zaak» en een bedrijfsuitje.

Klopt de bewering dat men na aankoop van een nieuwe fiets, tien procent meer fietst? Verwacht de regering dat werkkostenregeling zal zorgen voor veel minder «fietsen van de zaak», aangezien deze moet worden verstrekt uit de vrije ruimte? Hoe verhoudt dit zich tot de «Green Deal» van de Staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu, welke tot doel had vijf procent meer fietsgebruik voor woon-werkverkeer te realiseren? Acht de regering het aannemelijk dat deze doelstelling alsnog wordt gehaald? Zo ja, waarop wordt dat gebaseerd? Acht de regering het fiscaal stimuleren van de fiets van de zaak niet meer zinvol? Zal het aantal kilometers file volgens de regering toe- of afnemen wanneer de fiets van de zaak niet langer fiscaal wordt gestimuleerd? Kan worden aangegeven welk budgettair belang is gemoeid met de fiets van de zaak? Is erover nagedacht om de fiscale stimulans te behouden? Waarom is daartoe niet besloten?

Wat doet het niet langer fiscaal stimuleren van de fiets van de zaak met het aantal fietsverkopen volgens de regering? Hoeveel werkgelegenheid gaat als gevolg hiervan naar verwachting verloren? Om hoeveel banen gaat het, vragen de leden van de SP-fractie?

De leden van de CDA-fractie delen de mening van de regering dat met het eerste lustrum van de werkkostenregeling het tijd wordt om echt over te gaan op de werkkostenregeling in plaats van het hanteren van twee systemen naast elkaar. Na de laatste consultatieronde zijn de meeste problemen uit de praktijk opgelost en zijn er veel wensen uit de praktijk ingewilligd. Tegelijkertijd constateren deze leden dat er van de oorspronkelijke bedoeling van de werkkostenregeling, een eenvoudige regeling voor werkkosten, weinig meer over is. Het loonbegrip is zo breed dat er heel veel extra vrijstellingen en regeltjes nodig zijn. Nog belangrijker is dat het loonbegrip compleet niet meer aansluit bij wat maatschappelijk als loon wordt ervaren.

Kan de regering bevestigen dat de volgende onderdelen onder de werkkostenregeling als loon worden aangemerkt (al dan niet vrijgesteld):

• − Het bureau

• − De vaste computer op kantoor

• − De bureaustoel

• − De vaste telefoon

• − Postvakjes

• − Printer en printerpapier

• − Enveloppen en balpennen

• − Eventuele kamerplanten

• − WC-papier op het toilet van het bedrijf

• − Parkeerplaats bij het bedrijf

Deelt de regering de mening van de leden van de CDA-fractie dat geen enkele werknemer deze producten beschouwt als een extra beloning voor zijn arbeid?

Deze leden vragen de regering waarom het nodig is om zoveel objecten onder het loonbegrip van de werkkostenregeling te laten vallen die door werknemers overduidelijk niet als beloning worden ervaren en zo ook niet bedoeld zijn. Waarom is het loon niet beperkt tot wat de werknemer krijgt als beloning voor de verrichte arbeid?

Deelt de regering de mening van de leden van de CDA-fractie dat het werkplekcriterium tot de oneerlijke conclusie leidt dat voor de ambulante werknemer en de werknemer die thuis (of ergens anders) werkt veel meer tot het belaste loon wordt gerekend dan voor de werknemer die op kantoor (of een andere vaste werkplaats) werkt?

Vervolgens zijn allerlei elementen die heel duidelijk wel als beloning bedoeld zijn en zo worden ervaren, zoals het privégebruik van de telefoon of tablet en korting op eigen producten van het bedrijf weer onbelast. Dat is heel prettig voor de werkgevers die deze producten en kortingen aan hun personeel verschaffen en voor de werknemers die ze krijgen, maar de werknemers zonder iPad van de zaak en bedrijfskorting moeten de rekening betalen middels een lagere vrije ruimte. Een personeelsfeest is voor veel werkgevers niet of niet alleen bedoeld om de werknemer te belonen, maar vooral om het personeel te motiveren en de teamspirit te vergroten. Het wordt voor veel bedrijven door de verlaging van de vrije ruimte steeds lastiger om nog personeelsfeesten te kunnen geven, zonder de vrije ruimte te overschrijden. Acht de regering dit rechtvaardig?

Het is dus heel onlogisch en onoverzichtelijk wat nu wel en niet belast is onder de werkkostenregeling. De leden van de CDA-fractie hebben daarom de volgende vragen:

Klopt het dat de parkeerplek op het terrein van het bedrijf onbelast is, maar dat parkeren op een openbare parkeerplek of de parkeerplek van een naburig bedrijf belast is onder de werkkostenregeling, dan wel onder de vrije ruimte valt voor zover die er nog is? Deelt de regering de mening dat er geen werknemer is die het als loon ervaart dat hij langer moet lopen van de parkeerplek van een naburig bedrijf naar het werk en dat het raar is dat de werknemer daar dan nog loonbelasting over moet betalen ook?

Klopt het dat luxe congressen in prachtige hotels met overdag een zakelijk programma geheel onbelast zijn, maar dat de verplichte afscheidsborrel van een vervelende collega in het café om de hoek belast is onder de werkkostenregeling, dan wel onder de vrije ruimte valt voor zover die er nog is?

Klopt het dat een personeelsfeest voor het hele personeel, loon is ook al ga je als werknemer niet? Klopt het dat de werkgever feitelijk gedwongen is om alle personeelsfeesten, bedrijfsborrels et cetera. in de werkkostenregeling onder te brengen, omdat hij anders per werknemer moet administreren of ze aanwezig zijn en hoeveel consumpties ze genuttigd hebben?

Klopt het dat de bedrijfsarts/fysiotherapeut die op de werkplek komt onbelast is onder de werkkostenregeling, maar dat de dienst belast is onder de werkkostenregeling, dan wel onder de vrije ruimte valt voor zover die er nog is, als de werknemer naar het kantoor van de bedrijfsarts/fysiotherapeut gaat?

Klopt het dat het verstrekken van werkkleding op de werkvloer onbelast is, maar het dragen van diezelfde werkkleding tijdens bijvoorbeeld woon-werkverkeer belast is omdat dit niet plaatsvindt op de werkplek? Kan de regering aangeven wat de gevolgen van de werkkostenregeling zijn voor de sector sport, waar vaak (meerdere sets) kleding en schoenen worden verstrekt en vaak sprake is van kleine werkgevers met lage loonsommen?

Daarnaast vinden de leden van de CDA-fractie het onbegrijpelijk dat loon dat onmiskenbaar loon is, zoals het loon zelf, het vakantiegeld en bonussen in de werkkostenregeling mag en al dan niet is vrijgesteld in de vrije ruimte. Kan de regering nader motiveren waarom loon en bonussen ook onder de werkkostenregeling vallen? Was de werkkostenregeling niet ooit bedoeld voor «werkkosten», oftewel vergoedingen en verstrekkingen van de werkgever voor bepaalde kosten? Waarom is de regering van mening dat loon en bonussen «werkkosten» zijn? Waarom heeft de werkgever ten aanzien van in beginsel alle looncomponenten de keuze om deze onder de reikwijdte van de werkkostenregeling te brengen?

De leden van de CDA-fractie hebben signalen uit de praktijk gekregen dat de volgende situatie door de Belastingdienst is goedgekeurd: een groot bedrijf met veel werknemers geeft weinig vergoedingen en verstrekkingen en gebruikt de hele resterende vrije ruimte om een geheel onbelaste bonus aan alle directieleden te verstrekken van 1 miljoen euro per persoon. Kan de regering bevestigen dat deze situatie door de Belastingdienst is goedgekeurd en dat hier een handtekening van de inspecteur onder staat? Wat is de betekenis van het nogal vage gebruikelijkheidscriterium als dit kan? Deelt de regering de mening van de leden van de CDA-fractie dat dit soort onbillijke situaties het gevolg zijn van het feit dat loon en bonussen onder de werkkostenregeling vallen?

Voor de concernregeling van de werkkostenregeling is alweer een aparte definitie van het begrip concern gegeven. Dit maakt dat we vanaf 2015 vier verschillende concerndefinities kennen in de fiscale wetgeving. De leden van de CDA-fractie vragen de regering waarom voor de werkkostenregeling niet is aangesloten bij een bestaande concerndefinitie. Waarom moet een concern in de werkkostenregeling iets anders zijn dan een concern voor de fiscale eenheid in de vennootschapsbelasting of de omzetbelasting?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering of zowel met het financiële belang als met het stemrecht rekening moet worden gehouden? Kan een fiscaal transparante entiteit ook in de concernregeling deelnemen? Is de regering bereid belastingplichtigen uit het oogpunt van rechtszekerheid de optie te geven dat het concern bij voor bezwaar vatbare beschikking wordt vastgesteld, zodat de werkgever weet waar hij aan toe is?

Daarnaast constateren de leden van de CDA-fractie dat de concernregeling in de werkkostenregeling niet rechtsvormneutraal is. Waarom geldt de concernregeling niet voor heel gelieerde stichtingen? Waarom wordt bijvoorbeeld niet aangesloten bij de fiscale eenheid in de omzetbelasting?

De concernregeling kent een rem in verband met de hoofdelijke aansprakelijkheid die het gevolg is. De leden van de CDA-fractie vragen de regering voor welke belastingen deze hoofdelijke aansprakelijkheid gaat gelden. Is dat alleen voor de werkkostenregeling, alleen voor de loonbelasting of voor alle belastingen? Hoe moet de concernregeling worden toegepast in geval van juridische fusies binnen het kalenderjaar?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering uit te leggen waarom er zowel vrijstellingen als nihilwaarderingen zijn. Zou het systeem van de werkkostenregeling voor werkgevers, zeker in het MKB, niet iets eenvoudiger worden als er maar één categorie vrijstellingen is? Voor een aantal werkplekgerelateerde voorzieningen waarvoor nu een nihilwaardering geldt, komt er ook een vrijstelling. Kan de regering de concept-uitvoeringsregeling aan de Kamer doen toekomen of ten minste uiteenzetten voor welke voorzieningen de vrijstelling gaat gelden?

De leden van de CDA-fractie vragen een reactie van de regering op de uitspraak van Gerechtshof Amsterdam van 25 september 2014 dat een tablet een communicatiemiddel is en geen computer.

De leden van de CDA-fractie vragen de regering hoe de werkkostenregeling uitpakt voor organisaties met weinig werknemers en veel vrijwilligers, bijvoorbeeld op het gebied van cultuur, natuur, sport en maatschappelijke organisaties. Wat gebeurt er als een dergelijke organisatie de werknemers en vrijwilligers een kerstpakket wil geven? Maakt het dan nog uit of de vrijwilligers een vrijwilligersvergoeding krijgen?

De leden van de CDA-fractie vragen of werkgevers het nieuwe werken optimaal kunnen bevorderen met de werkkostenregeling. Mag een werkgever bijvoorbeeld tijdelijk een vergader-/werkruimte van 0,4 miljoen euro in de tuin plaatsen zonder daar eindheffing over te betalen?

De leden van de PVV-fractie zijn een voorstander van het noodzakelijkheidscriterium. Deze leden betreuren het dat het tot een gereedschappen- en ICT-voorziening beperkt is. Wat is de reden dat de regering dit niet integraal invoert? Ligt een dergelijke uitbreiding in het verschiet voor de toekomst?

Klopt het dat er specifiek voor bestuurders en commissarissen een aparte aanvullende gebruikelijkheidstoets geldt? Is het niet zo dat voor de werknemer reeds voor de werkkostenregeling in zijn algemeenheid al een gebruikelijkheidstoets (op grond van artikel 31, lid 1, onderdeel f Wet op de loonbelasting) geldt?

Deze leden vragen zich nu af waarom er een dubbele gebruikelijkheidstoets voor deze categorie geldt? Waar zit precies het onderscheid tussen beide gebruikelijkheidstoetsen? Hoe moet die tweede toets precies worden ingevuld?

In de optiek van de leden van de fractie van de PVV is die tweede gebruikelijkheidstoets overbodig. Is het immers niet zo dat het noodzakelijkheidscriterium zelf al beperkt dat deze categorie zich niet te overmatige arbeidsvoorwaarden toekent? Het is toch een eis dat de voorziening bij de uitoefening van het werk gebruikt moet worden en dat de intensiteit en omvang van het gebruik een indicator voor noodzakelijkheid is? Mag de conclusie dan ook niet luiden dat de algemene gebruikelijkheidstoets gecombineerd met het noodzakelijkheidscriterium voldoende waarborg tegen onbedoeld gebruik lijkt te bieden?

In het wetsvoorstel is opgenomen dat „het daarbij behorende datatransport» ook onder het noodzakelijkheidscriterium valt. De leden van de PVV-fractie vragen zich af hoe ze dat moeten lezen. Kan datatransport alleen noodzakelijk zijn als er ook sprake is van het verstrekken van een noodzakelijk device? Of kunnen deze beiden los van elkaar beoordeeld noodzakelijk zijn en als zodanig verstrekt worden?

Moet de werkgever bijvoorbeeld een pc/iPad verstrekken onder het noodzakelijkheidscriterium en als hij dat doet, kan hij bij die voorziening dan het noodzakelijke datatransport verstrekken? Of is het bijvoorbeeld ook mogelijk dat alleen het datatransport onder het noodzakelijkheidscriterium wordt gegeven (bijvoorbeeld omdat de werkgever vindt dat de werknemer bereikbaar moet zijn, maar dat hij het niet nodig vindt dat de werknemer ook een device krijgt).

Klopt het dat op basis van de voorliggende wettekst internet thuis ook weer onbelast kan worden verstrekt, ook als deze bijvoorbeeld samen met een noodzakelijk geacht device wordt geleverd? De leden van de fractie van de PVV vragen zich hierbij af of dit niet ruimer is dan de huidige werkkostenregeling. Immers thans valt internet thuis in de vrije ruimte. In de memorie van toelichting is echter opgemerkt dat geen wijziging ten opzichte van die situatie is bedoeld, maar zoals aangegeven lijkt op basis van de wet een ruimere werking mogelijk. Deze leden merken op dat het zowel voor de Belastingdienst als voor werkgevers noodzakelijk is om te weten hoe hiermee zal worden omgegaan en dat dit dan duidelijk in de wet wordt vastgelegd. Dat voorkomt veel discussie achteraf.

Mocht internet thuis onder de gerichte vrijstelling van het noodzakelijkheidscriterium vallen, dan is de vraag hoe fiscaal om te gaan met de all-in-one pakketten (tv-internet-telefoon).

De vrijstelling ten aanzien van producten van het eigen bedrijf is voor een bepaalde groep werkgevers een welkome maatregel, omdat zij van deze maatregel gebruik kunnen maken en daardoor geen overschrijding van hun vrije ruimte hebben. Het nadeel, in de optiek van de leden van de fractie van de PVV, is dat deze maatregel is «gedekt» door verlaging van het percentage van de vrije ruimte. Dus de werkgevers die geen gebruik kunnen maken van een producten-eigen-bedrijfregeling betalen wel de prijs voor deze versoepeling.

In de optiek van de genoemde leden wringt dit te meer, omdat de producten-eigen-bedrijfregelingen nu net een klassiek voorbeeld zijn van verkapt loon. De verleende korting komt namelijk alleen toe aan werknemers en niet aan derden. Het is dus evident dat er sprake van een bevoordeling van de werknemer door de werkgever. En die bevoordeling is nu net het uitgangspunt van artikel 10 Wet op de loonbelasting.

Het gevolg van deze maatregel is dat allerlei belangengroeperingen gaan proberen om ook hun speeltje in de wet te krijgen/houden. En dan komt de hele santenkraam weer om de hoek: de bedrijfsfitness, fiets van de zaak, OV-kaart voor gezinsleden, preventieprogramma’s door verzekeraars aangeboden et cetera et cetera.

Dit zijn allemaal zaken waarvoor in het verleden (onder het oude regime) een vrijstelling gold, maar die in de optiek van de leden van de PVV-fractie evident loon zijn.

Als voor deze faciliteiten niet de vrije ruimte geldt, maar een extra vrijstelling wordt gecreëerd, dan hebben we weer evenveel gerichte vrijstellingen en nihilwaarderingen als dat we onder het oude regime hadden en zijn we weer terug bij af.

De leden van de fractie van de PVV zijn van deze weg geen voorstander. Deze vrije ruimte is bij uitstek een mooie manier om deze loonbestanddelen te benaderen. Iedere werkgever kan zelf uitmaken wat hij aan zijn personeel wil geven en binnen de vrije ruimte blijft dat dan onbelast.

Voor iedere werkgever geldt dezelfde vrije ruimte.

Het bijkomende voordeel van de vrije ruimte – te weten administratie op werkgeversniveau en niet op werknemersniveau – vervalt als er meer gerichte vrijstellingen en nihilwaarderingen komen.

De precieze invulling van het wegnemen van het onderscheid tussen vergoedingen en verstrekkingen wordt pas met de publicatie van de uitvoeringsregeling bekend. Dit is meestal pas in de tweede helft van december.

Het is evident dat het voor zowel de Belastingdienst als voor de werkgevers essentieel is dat de reikwijdte van deze maatregel zo snel mogelijk bekend is, zodat ze beiden hun werkprocessen daarop kunnen inrichten.

Ook voor de Kamer is het prettig om een duidelijk beeld te hebben van wat de regering op het oog heeft. Het is daarom wenselijk dat de uitvoeringsregeling tijdig bekend wordt, zodat er tijdens het debat over gesproken kan worden en de Kamer in staat is om bij te sturen als het een kant op gaat die de Kamer niet wenselijk vindt.

Theoretisch geldt daarbij nog dat de leden van de PVV-fractie vinden dat in principe voor alle zaken moet gelden dat de vorm waarin het voordeel aan de werknemer toekomt er niet toe mag doen voor de vraag hoe de belastingheffing gaat plaatsvinden. Dus of er nu wordt vergoed, verstrekt of ter beschikking wordt gesteld, hetzelfde toetsingskader moet gelden voor de vraag of de betreffende voorziening al dan niet belast moet worden.

Het gros van de knelpunten die in de praktijk leven zijn terug te voeren op het werkplekcriterium, de parkeerplek is wel de bekendste. Is de werkgever niet arbo-verantwoordelijk voor de parkeerplek, dan vallen de parkeerplekken van werknemers met een eigen auto in de vrije ruimte (voor ter beschikking gestelde auto’s geldt dat sprake is van intermediaire kosten die onbelast blijven). Is de werkgever wel arbo-verantwoordelijk, dan is sprake van een verstrekking op de werkplek is blijft deze voorziening dus onbelast.

Een analoge redenering kun je ophangen voor de bedrijfspsycholoog, de fysiotherapeut, de bedrijfsfeestjes en de borrels et cetera. Vinden ze plaats op de werkplek dan is er sprake van nihilwaardering. Vinden ze niet plaats op de werkplek dan vallen ze in de vrije ruimte.

Dit is niet aan de leden van de PVV-fractie uit te leggen. Het is ook niet aan de reguliere werkgever uit te leggen en bovenal past ook niet bij de huidige tijd. En zeker niet nu de thuiswerkplek wettelijk is uitgesloten als werkplek in de zin van de werkkostenreling. Als bijvoorbeeld het noodzakelijkheidscriterium als algemeen criterium in artikel 11 van de Wet op de loonbelasting wordt genomen, eventueel aangevuld met een lijst aan vrijstellingen in de uitvoeringsregeling (gelijk aan de huidige gerichte vrijstellingen) dan kan het werkplekcriterium komen te vervallen.

Thans is vereist dat er sprake moet zijn van een meer dan 95%-belang, wil de concernregeling toegepast kunnen worden. Wat precies onder belang moet worden verstaan is niet duidelijk. Het meest voor de hand liggend is dat gedoeld wordt op een aandelenbelang. Maar als dat zo is, dan vinden de leden van de fractie van de PVV wel dat de regering die duidelijkheid moet geven en dat ook duidelijk in de wet moet opnemen. Zou het begrip belang louter tot aandelenbelang beperkt worden, dan kunnen bijvoorbeeld nauw gelieerde stichtingen (zoals in de semipublieke sector voorkomen) geen gebruik maken van de concernbepaling.

Deze leden vinden het dan ook meer voor de hand liggen om een meer rechtsvormneutrale definitie van concern op te nemen. In de optiek van genoemde leden zou gekeken kunnen worden naar de fiscale eenheid in de btw (economische verwevenheid), of minder vergaand, dat expliciet criteria worden geformuleerd op grond waarvan ook nauw gelieerde stichtingen et cetera gebruik kunnen maken van de regeling. De leden van de PVV-fractie spreken de voorkeur uit voor een meer uniform begrip dat voor meerdere wettelijke regelingen van toepassing is.

De leden van de D66-fractie vragen of door de werkgever geïnitieerde preventie- en gezondheidsprogramma's onder de nihilwaardering voor arbo-voorzieningen vallen. Voorts vragen deze leden naar een waardering van de regering van het risico dat door de invoering van de werkkostenregeling werkgevers geen preventieprogramma’s meer aan zullen bieden aan hun werknemers, bijvoorbeeld voor stressreductie en gezonder leven.

De leden van de D66-fractie constateren dat er binnen de Wet op de loonbelasting verschillende definities voor concernbegrippen worden gehanteerd. Deze leden vragen of de regering uiteen kan zetten welke stappen zij gaat nemen om tot een uniforme en rechtsvorm neutrale definiëring van het begrip concern te komen?

De leden van de ChristenUnie-fractie constateren dat de werkkostenregeling (nog steeds) veel discussie oproept en er nog veel vragen zijn over de invulling, ondanks dat de regering al geruime tijd met de voorbereidingen bezig is. Zij wijzen de regering erop dat het lastig is voor werkgevers om zich tijdig voor te bereiden op een dergelijke administratief ingrijpende maatregel als de invulling hiervan van maart 2013 tot juli 2014 hoogst onzeker is, en vervolgens telkens weer wijzigt. Heeft de regering ook overwogen de regeling nu definitief vast te stellen en alle werkgevers de mogelijkheid te geven zich er goed op voor te bereiden met een inwerkingtreding in 2016, zo vragen deze leden?

De leden van de ChristenUnie-fractie constateren dat met het invoeren van de werkkostenregeling ook enkele voormalige gerichte vrijstellingsregelingen, zoals het succesvolle bedrijfsfietsenplan, verdwijnen. Bedrijfsfietsen vallen voortaan in de vrije ruimte. Deze leden wijzen op het succes van het bedrijfsfietsenplan en de positieve effecten voor de gezondheid van werknemers. Zij vragen de regering om nader te overwegen om ruimte te laten voor een specifieke regeling voor bedrijfsfietsen.

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering te reageren op het commentaar van de Commissie Wetsvoorstellen van de Nederlandse

Orde van Belastingadviseurs en het Register Belastingadviseurs aangaande de werkkostenregeling.

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen waarom ervoor is gekozen om het noodzakelijkheidscriterium alleen als motivatie in te zetten om het verstrekken van gereedschappen en ICT-middelen als tablets en smartphones onbelast te maken. Zij vragen in dit verband aandacht voor het beschikbaar stellen van werkkleding door de werkgever, bijvoorbeeld in modezaken, waarbij de kleding niet zozeer als werkkleding herkenbaar is en in principe dus privé gebruikt kan worden, maar waarbij de werkgever wel beperkingen over het gebruik aan de werknemer kan opleggen. Waarom is hier volgens de regering geen sprake van noodzakelijkheid? Is hier geen sprake van een ongelijke behandeling ten opzichte van andere typen bedrijven, zo vragen deze leden?

Nu er niet is gekozen voor een algemene toepassing van het noodzakelijkheidscriterium, vragen de leden van de ChristenUnie-fractie of de regering andere mogelijkheden ziet om knelpunten rond het verstrekken van werkkleding op te lossen. Genoemde leden vragen of er tussentijds, bijvoorbeeld bij ministeriële regeling, nadere invulling kan worden gegeven aan het noodzakelijkheidscriterium, als ervaringen in de praktijk daartoe aanleiding geven?

In de memorie van toelichting wordt een definitie gegeven van gereedschappen (iets waarmee je maakt, meet of controleert). In de praktijk levert dit veel onduidelijkheid op. De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering aan te geven of hieronder ook «beter maken» (medische instrumenten), kapot maken (sloopgereedschap), tekst maken (pennen en potloden) en dergelijke mee bedoeld wordt? In de toelichting is onduidelijk of de vergoeding voor internet thuis onder het noodzakelijkheidscriterium valt. Kan de regering hierover duidelijkheid verschaffen?

Blijkens de memorie van toelichting lijkt de regering ten aanzien van de zogenaamde concernregeling een onderscheid aan te brengen tussen de profit- en de non-profitsector. Immers, aan de concerntoepassing wordt als voorwaarde verbonden dat er bij de moedermaatschappij sprake moet zijn van vrijwel volledig eigendom (95%-eis) van de (klein)dochtermaatschappij(en). De leden van de ChristenUnie-fractie merken op dat hieruit opgemaakt zou kunnen worden dat de concernregeling alleen beoogd wordt voor de profitsector en niet voor de non-profitsector waar sprake is van een stichtingenstructuur met een medezeggenschap, in plaats van een structuur met eigendom van moedermaatschappij in dochtermaatschappijen.

Gelet hierop vragen deze leden of er inderdaad sprake is van een beoogd onderscheid waardoor het voor stichtingen onmogelijk wordt om de concernregeling toe te passen en een (zeer welkom) voordeel te behalen. Dit achten deze leden niet wenselijk. Zij vragen de regering de concernregeling ook toe te staan voor instellingsstructuren, bijvoorbeeld in de zorg.

De leden van de fractie van de SP hebben met belangstelling kennisgenomen van de maatregelen omtrent de energiebelasting. Voor welke ondernemers wordt het verlaagde tarief uitgebreid? Kan worden aangegeven om hoeveel ondernemers dit ongeveer gaat? Kan de regering uitleggen waarom is gekozen voor de aanvullende eis van twintig procent? Waarop is de twintig procent gebaseerd?

De leden van de SP-fractie hebben met interesse kennisgenomen van de uitbreiding van de vrijstelling zelfopwekking naar de huursector. Kan worden aangegeven waarom de kosten van deze vrijstelling stijgen van 3 in 2015, naar 4 in 2016, naar 7 in 2017 en structureel naar 14 miljoen euro? Is dit in overleg gebeurd met de brancheorganisatie Aedes en kan worden aangegeven wat voor voordeel de huurders door de vrijstelling krijgen? Is het zo dat verwacht wordt dat steeds meer huurders gebruik gaan maken van zelfopwekking en hierdoor lagere energielasten krijgen en dat zo ook een positief effect op het milieu teweeg gebracht wordt? Over wat voor positieve financiële effecten voor een huurder heeft de regering het? Kan een overzicht worden gegeven van de milieueffecten?

Deze leden vragen zich af bij het arrest Fuchs hoe het komt dat de kosten eerst stijgen en structureel toch minder zijn dan in 2017? De regering komt met een vereenvoudiging voor de energiebelasting, maar getuige tabel 12 kan er nog een grote vereenvoudiging plaatsvinden. Welke voorstellen ziet de regering om meer vereenvoudiging teweeg te brengen in de energiebelasting? Wat zijn de achterliggende redenen in de verschillende categorieën van tabel 12? Is het niet mogelijk om budgettair neutraal twee verschillende categorieën te maken? Kan dit in een tabel worden aangegeven?

Kan nader worden gespecificeerd welke bedrijven vallen onder de vier verschillende tarieven? Hoeveel bedrijven/belastingbetalers zitten in de verschillende tarieven? Rond welke grens betreft het een MKB-onderneming? Wat is de budgettaire opbrengst bij een verhoging van 10 eurocent op de verschillende tarieven? Wat is de budgettaire derving bij een verlaging van 10 eurocent op de verschillende tarieven? Kan een sleuteltabel voor de energiebelasting worden geleverd waarbij dus 24 verschillende sleutels worden gegeven voor drie verschillende soorten belasting waarbij vier verschillende tarieven zitten conform tabel 12.

Kan er niet meer worden aangesloten tussen aardgas en aardgas glastuinbouw? In de derde categorie van 1 miljoen naar 10 miljoen is er alleen een verschil bij de verhoging per 2015 in centen. Waarom zit er dan geen verschil in het tarief van 2014 en 2015 in centen? Zit er een fout in de tabel? Wat zijn de bezwaren van de regering om het verlaagde tarief van de glastuinbouw af te schaffen? Wat zijn de milieueffecten wanneer dit verlaagde tarief wordt afgeschaft? Hoe afrekenbaar is het tarief uit energieakkoord? Kan hierbij nader worden ingegaan wanneer het doel van 2020 van 11 PJ niet wordt gerealiseerd? En het einddoel van een duurzame energievoorziening in 2050? Kan bijvoorbeeld worden gedacht aan het met terugwerkende kracht terugbetalen van het verschil tussen het verlaagde en het normale tarief aardgas?

De leden van de CDA-fractie hebben grote twijfels bij de verhoging van de energiebelasting. Door de keuze voor de tweede en derde schijf moet de belastingverhoging door relatief weinig belastingplichtigen worden opgebracht. Het gaat dan al snel om een belastingverhoging van meer dan 100.000 euro voor grootgebruikers van aardgas en elektriciteit. Kan de regering inzicht geven over de gemiddelde belastingverhoging voor aardgas en elektriciteit in de tweede en in de derde schijf? Aangezien de Nederlandse energiebelasting al zeer hoog is in Europa, maken de leden van de CDA-fractie zich zorgen om het vestigingsklimaat voor de bedrijven die in de tweede en derde schijf vallen. Bovendien valt een groot deel van de getroffen bedrijven onder de categorie mineralogische procedés (productie van onder andere glas, tegels en cement), terwijl deze bedrijven in onze buurlanden zijn vrijgesteld van energiebelasting omdat zij energie als grondstof en niet als brandstof gebruiken. Kan de regering een overzicht geven van de energieprijzen exclusief en inclusief belastingen in Nederland, België, Duitsland en de Verenigde Staten? Dit voor een bedrijf dat 170.000 m³ aardgas gebruikt, een bedrijf dat 1 miljoen m³ aardgas gebruikt en een bedrijf dat 10 miljoen m³ aardgas gebruikt in 2015 en dan zowel voor «gewone» bedrijven als bedrijven die mineralogische procedés gebruiken?

Heeft de regering onderzocht wat de gevolgen zijn van de belastingverhoging voor het vestigingsklimaat? Heeft de regering hier in de ramingen rekening mee gehouden?

Naast de bedrijven die mineralogische procedés gebruiken, komt ook een groot deel van de verhoging van de energiebelasting neer bij landbouwbedrijven, exclusief de glastuinbouw. Dit treft met name bedrijven met koelingssystemen zoals de fruitteelt en de vollegrond groenteteelt. Deze bedrijven hebben al te maken met een landbouwcrisis waar ze niets aan kunnen doen, grotendeels voortkomend uit de Russische boycot. En precies in deze tijd waarop landbouwbedrijven met moeite het hoofd boven water kunnen houden, besluit de regering tot een enorme belastingverhoging. Waarom acht de regering deze enorme belastingverhoging in deze moeilijke tijden voor landbouwbedrijven rechtvaardig? Kan de regering reageren op het rapport van LEI en Panteia (2014–012, mei 2014) waarin geconcludeerd wordt dat de Nederlandse landbouwsector al veel hogere energieheffingen heeft dan de omringende lidstaten? Is de regering bereid om de landbouwsectoren die getroffen worden door de Russische boycot, zoals de vollegrondgroenteteelt, fruitteelt, veehouderij en melkveehouderij, te ontzien van deze lastenverhoging?

Het arrest Fuchs is een buitengewoon vervelend arrest voor Nederland en in de ogen van de leden van de CDA-fractie ook een arrest dat totaal onnodig alle bezitters van zonnepanelen, die op enig moment energie terug leveren, aanmerkt als ondernemers, met alle daarbij behorende rompslomp en belastingopgave en teruggave. Kan de regering aangeven of zij bij de procedure aan het Europees Hof ook als third party geïntervenieerd heeft en zo ja, met welke inbreng?

Verder verzoeken de leden van de CDA-fractie de gevolgen van het arrest ter sprake te brengen in de Ecofin als een voorbeeld van een situatie waar reparatiewetgeving op zijn plaats is.

De leden van de D66-fractie hebben enkele vragen omtrent de wijziging belastbaar feit (artikel 50 Wet belastingen op milieugrondslag). Op grond van de huidige hoofdregel, die wordt overgenomen in artikel 50, lid 1, is energiebelasting verschuldigd ter zake van de levering van aardgas of elektriciteit via een aansluiting aan de verbruiker. Onder aansluiting wordt verstaan een aansluiting op een Nederlands distributienet. Op grond van het voorgestelde artikel 50, lid 3, sub a, wordt ook energiebelasting geheven ter zake van de levering aan een verbruiker anders dan via een aansluiting (op een distributienet). Volgens de memorie van toelichting is het wenselijk dat bij leveringen anders dan via een aansluiting dezelfde regels van toepassing zijn als bij levering via een aansluiting. Leidt de wijziging van het belastbare feit volgens de regering tot een toename van het aantal belastingplichtigen, dan wel tot een toename van het aantal belastbare leveringen in vergelijking met de huidige wetgeving? Ziet dit belastbare feit bijvoorbeeld ook op leveringen op het hoogspanningsnet van Tennet, of bijvoorbeeld op een hogedruk aardgasnetwerk van GTS (TTF)? Op welke wijze dient een leverancier te achterhalen of de klant handelt als een verbruiker, of dat (deels) sprake is van een toepassing van de uitzondering van artikel 50, lid 4? Kan worden aangegeven in hoeverre de huidige praktijk waarbij geen energiebelasting in rekening wordt gebracht voor leveringen op het Tennet of GTS net, zal veranderen naar aanleiding van de voorgestelde wijzigingen?

Voorts vragen deze leden hoe de voorgestelde aanpassing van artikel 50, lid 1, zich verhoudt tot de uitspraak van Hof Den Haag van 2 mei 20141, waarin het Hof overweegt dat het begrip «levering» voor de energiebelasting volgens het civiele recht dient te worden uitgelegd? Is de regering in dat kader bijvoorbeeld van mening dat in het geval een bedrijfspand wordt verhuurd inclusief een productie-installatie zoals zonnepanelen, de verhuurder civielrechtelijk elektriciteit levert aan de huurder?

Hoe dienen de tarieven van artikel 59 Wet belastingen op milieugrondslag te worden toegepast bij levering anders dan via een aansluiting? Dient dit per verbruiker, per leveringscontract of per leveringspunt te worden toegepast? Kan de regering aangeven in hoeverre de voorgestelde wijziging leidt tot hogere administratieve lasten?

De leden van de D66-fractie lezen dat het voorgestelde artikel 50, lid 5 volgens de memorie van toelichting voorkomt dat energiebelasting verschuldigd is in de situatie dat de verhuurder van een woning elektriciteit levert aan de huurder van die woning waarbij de elektriciteit door die verhuurder is opgewekt met hernieuwbare energiebronnen via een productie-installatie die is aangebracht op of aan het gebouw. Wanneer is sprake van elektriciteit die door de verhuurder is opgewekt en geleverd? Ziet dit slechts op een situatie waarin de verhuurder een vergoeding vraagt aan de huurder voor het gebruik van de panelen die gebaseerd is op het aantal opgewekte kWh? Of is bij huur van een woning waarop een productie-installatie is geïnstalleerd, altijd sprake van opwekking door de verhuurder? Maakt het hierbij uit of de productie-installatie door natrekking onderdeel is geworden van de woning, of door wie de productie-installatie is aangeschaft?

De memorie van toelichting impliceert dat thans wel sprake is van een belastbaar feit voor de energiebelasting in de situatie die omschreven wordt (een verhuurder wekt elektriciteit op met een duurzame elektriciteitsinstallatie aangebracht aan een gebouw welke door de huurders van het gebouw wordt verbruikt). Kan de regering dit bevestigen? Betekent dit dat in het geval op een verhuurde woning zonnepanelen zijn bevestigd waarvan de huurder gebruik maakt, energiebelasting door de verhuurder verschuldigd is, omdat een levering plaatsvindt in de zin van het huidige artikel 50, lid 1, Wet belastingen op milieugrondslag?

De voorgestelde uitzondering van artikel 50, lid 5, geldt alleen voor woningen. Betekent dit dat in het geval dat een bedrijfspand wordt verhuurd waarop zonnepanelen zijn gemonteerd waarbij de opgewekte elektriciteit ten goede van de huurder komt, sprake is van een belastbare levering van elektriciteit door de verhuurder in de zin van het nieuwe artikel 50, lid 3, sub a? Kan de regering bevestigen dat de verhuurder dan geen vergunning in de zin van de Elektriciteitswet 1998 hoeft te hebben? Zijn er voor de verhuurder andere regulatoire verplichtingen?

Klopt het dat indien een bedrijfsgebouw wordt verhuurd waarin een warmtekrachtkoppeling geïnstalleerd is, de verhuurder belastingplichtig wordt ten aanzien van het verbruik door de huurders? Is dit ook het geval bij bedrijfsgebouwen waar bijvoorbeeld een noodaggregaat, biogasinstallatie, stortgasinstallatie of rioolwaterzuiveringsgasinstallatie is geïnstalleerd?

De tekst van artikel 50, lid 5, stelt geen eisen aan de manier waarop de huurder voor de panelen betaalt. Mag de verhuurder ook een huurprijs afspreken op basis van het aantal geproduceerde kWh?

Volgens de memorie van toelichting dient, om in aanmerking te komen voor de vrijstelling van art. 50, lid 6, sub a, (nieuw), de energie «voor eigen rekening en risico» te zijn opgewekt. In beide Kamers is eerder discussie gevoerd over de uitleg van het huidige artikel 50, lid 5, en het criterium dat de elektriciteit «voor rekening en risico» van de verbruiker moet zijn opgewekt. De aangenomen motie Vos c.s. riep de regering op dit criterium niet toe te passen bij de uitleg van het huidige artikel 50, lid 5. De regering heeft aangegeven dat de motie niet uitvoerbaar was vanwege de tekst van het huidige artikel 50, lid 5. Waarom kiest de regering ervoor om niet de wettekst aan te passen zodat voldaan wordt aan de wens van beide Kamers? Indien de regering het «rekening en risico»-criterium wenst te hanteren, waarom wordt dit criterium dan niet in de wet gecodificeerd? Kan de regering aangeven waarom zij de zogenoemde «ontzorgconstructies», waarin een productie-installatie wordt verhuurd tegen een prijs die afhankelijk is van het aantal opgewekte kWh, niet gewenst vindt in het kader van de uitzondering van belastingplicht?

De regering heeft eerder aangegeven dat geen sprake is van opwekking voor «rekening en risico» van de verbruiker indien bij huur of lease van een productie-installatie «de verbruiker mede voor de hoeveelheid opgewekte elektriciteit betaalt». Betekent dit dat indien een huur- of leasevergoeding deels uit een opwekafhankelijk element bestaat, dit ertoe leidt dat de elektriciteit in het geheel niet voor rekening en risico van de verbruiker wordt geacht te zijn opgewekt?

De leden van de D66-fractie constateren dat de eis dat een lid van de coöperatie een natuurlijk persoon is, vervalt. Kan de regering bevestigen dat alle soorten rechtspersonen deel mogen nemen aan de coöperatie, zoals een nv, een stichting of zelfs een andere coöperatie? Geldt dit ook voor buitenlandse rechtspersonen?

In de memorie van toelichting bij de invoering van de kortingsregeling is aangegeven dat een coöperatie vrij is in het toedelen van de opgewekte elektriciteit in de zin van het huidige artikel 59a, lid 2, sub c, Wet belastingen op milieugrondslag. In de praktijk blijkt dat investeerders lid zouden willen worden van de coöperatie, zonder dat zij daadwerkelijk elektriciteit kunnen of willen afnemen. Is het in dat kader toegestaan aan een lid van de coöperatie geen elektriciteit toe te rekenen, zonder dat dit gevolgen heeft voor de toepassing van de kortingsregeling?

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering waarom zij bij de uitbreiding van het verlaagd tarief voor energiecoöperaties naar ondernemers de aanvullende eis heeft opgenomen dat een coöperatie niet voor aanwijzing in aanmerking komt als een ondernemer voor meer dan 20% in de coöperatie of VvE. deelneemt. Waarom is er bij een aandeel van 20% of meer sprake van een overheersende beleidsbepalende invloed van een onderneming, zo vragen deze leden?

De leden van de ChristenUnie-fractie vragen de regering aan te geven hoeveel lokale energiecoöperaties inmiddels een aanwijzing/goedkeuring hebben ontvangen. Deze leden begrijpen dat er veel initiatieven zijn, maar dat dat slechts enkele coöperaties goedkeuring hebben ontvangen. Deze leden wijzen op de situatie dat de meeste «postcoderoosinitiatieven» niet van de grond komen, onder meer vanwege een te lange en daardoor niet rendabele terugverdientijd. Is de regering bereid om de regeling verder uit te breiden, bijvoorbeeld door opwekking aan de rand van de postcoderoos toe te staan, verlenging van de termijn van tien jaar en een oplossing voor coöperaties met een kleinverbruikersaansluiting?

De leden van de CDA-fractie geven nogmaals aan dat ze de nettolijfrente een vreselijk compromis vinden. Nu de wetteksten van de nettolijfrente bekend zijn, een deel daarvan is in het Belastingplan opgenomen, blijkt des te meer hoe ingewikkeld de regeling is. Deze leden verwijzen daarbij ook naar het commentaar van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs en de SRA, die betwijfelen of er wel nettolijfrenten zullen worden aangeboden vanwege de hoge kosten en gecompliceerde regels. Wat vindt de regering van het veel eenvoudigere alternatief van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs van een verhoging van de algemene heffingskorting in box 3 voor inkomens boven de 100.000 euro?

Het ingewikkeldste aan de nettolijfrente is dat er een nettoloonbegrip gehanteerd wordt naast het fiscale (bruto) loonbegrip dat we reeds kennen. Dit met alle gevolgen van dien voor de pensioenoverzichten, inkomensafhankelijke regelingen of inkomensvergelijkingen, et cetera. Een ander probleem is dat de nettolijfrente internationaal een compleet onbekend fenomeen is en dat er dus allerlei problemen kunnen ontstaan met belastingverdragen. Veel belastingverdragen kennen een woonstaatbepaling als het om pensioenen gaat. Wat gebeurt er als de nieuwe woonstaat niet bereid is van heffing af te zien over het nettopensioen? Deelt de regering de mening van de leden van de CDA-fractie dat bij emigratie dubbele belastingheffing dreigt?

De leden van de CDA-fractie vragen zich af of het in aanmerking nemen van rendement in box 3 wel prohibitief genoeg werkt. Slechts de oorspronkelijke situatie zonder nettolijfrente wordt hersteld. Bij afkoop van andere vormen van pensioen wordt revisierente berekend. Waarom geldt dit voor de nettolijfrente niet? Hoe wordt de box-3-sanctie toegepast als de belastingplichtige de nettolijfrente in het buitenland afkoopt?

De leden van de CDA-fractie vragen de regering de concept-uitvoeringsregeling van artikel 5.17f Wet Inkomstenbelasting 2001 aan de Kamer te doen toekomen.

De leden van de SP-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van de gelijke behandeling van verzekeraars en banken omtrent de kapitaaleisen. Wel vragen deze leden de regering waarom met name zorgverzekeraars veel hogere solvabiliteitseisen hanteren dan de richtlijn CRD IV voorschrijft. Wordt er met deze wijziging alleen een minimum gesteld of is het beter om een maximum aan solvabiliteitseisen te stellen? Aan welk maximum denkt de regering? Kan de regering de zorgverzekeraars niet op de te hoge solvabiliteit aanspreken? Welke mogelijkheden zijn er om er voor te zorgen dat de solvabiliteit, die is opgebouwd uit premies van verzekeringsplichtigen, teruggaat naar verzekerden, bijvoorbeeld via een lagere premie? Kan de regering de mogelijkheden op een rij zetten?

De regering kondigt nadere regelgeving onder de richtlijn Solvabiliteit II aan. Wanneer komt deze nadere regelgeving? Kan de regering aangeven aan welke voorwaarden moet worden voldaan zoals die in de nog uit te brengen uitvoeringsverordening staan?

De leden van de CDA-fractie zijn blij dat de regering deze maas in de wet wil dichten. Het is duidelijk dat het BPM- en MRB-tarief voor vrachtwagens niet bedoeld is voor Hummers en andere auto’s met een dubbele cabine. Als de lengte van de dubbele cabine groter is dan de laadbak, kwalificeren deze auto’s vanaf 2016 als personenauto’s. Voor de huidige auto’s met dubbele cabine is het gat daarmee gedicht. Wat doet de regering als er bijvoorbeeld een Dodge Ram op de markt komt waarvan de laadbak net iets langer is dan de cabine?

De leden van de CDA-fractie vinden het onbestaanbaar dat een maas in de wet met een jaar overgangstermijn gedicht wordt, terwijl de eigenaren van een oldtimer op diesel of LPG, die bovendien op eigen kosten het Nederlandse mobiele culturele erfgoed onderhouden, per direct het volle pond moesten betalen. Waarom acht de regering de eigenaren van een Hummer belangrijker dan de eigenaren van een oldtimer?

Kan de regering nader uiteenzetten hoe gekomen is tot de raming van 1 miljoen euro? Is hierbij rekening gehouden met gedragseffecten, zoals export van de auto’s? Gaat de maatregel alleen gelden voor nieuwe aankopen in de BPM of wordt de BPM tijdsevenredig herrekend?

De leden van de CDA-fractie zijn zeer verheugd dat de maatregel één bankrekeningnummers niet meer gaat gelden voor de omzetbelasting. Deze leden betreuren het ten zeerste dat de regering niet eerder heeft ingezien dat de maatregel overbodig is, aangezien de meeste ondernemers net hun bankrekeningnummer voor de omzetbelasting hebben doorgegeven met alle problemen van dien. De leden van de CDA-fractie ontvingen veel klachten van ondernemers die formulieren kregen die niet waren afgestemd op de situatie, die formulieren meerdere malen moesten opsturen, lang moesten wachten op respons en die moesten voldoen aan vereisten, zoals het opsturen van een kopie van het paspoort, die vooraf niet waren vermeld, maar pas werden vermeld bij het bellen naar de Belastingtelefoon.

Wat is de stand van zaken voor de rest van de maatregel één bankrekeningnummer? Graag een uitgebreid antwoord met de acties die het afgelopen jaar genomen zijn, de problemen die zijn ondervonden en de planning voor het komend jaar.

De leden van de CDA-fractie zijn verheugd met de uitbreiding van de aftrek weekenduitgaven gehandicapten tot verzorging, verpleging, behandeling en begeleiding van de onder curatele gestelde persoon. Hiermee wordt een belangrijk knelpunt uit de praktijk opgelost.

Zonder toelichting wordt echter ook de regeling beperkt tot de «ernstig gehandicapte». Wat is de bedoeling van deze wijziging? Kan de regering alsnog de toelichting op deze wijziging aan de Kamer doen toekomen? Waarom wordt de regeling beperkt? En nog belangrijker: wanneer is volgens de regering sprake van een «ernstig gehandicapte»? Hoe gaat de belastinginspecteur dit toetsen? Moet de desbetreffende persoon meervoudig gehandicapt zijn of heeft de inspecteur een lijst met ernstige handicaps en niet-ernstige handicaps?

De leden van de VVD-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van de nota van wijziging. Deze leden lezen dat er wordt geregeld dat deelnemers aan casinospelen in de EU of EER niet zwaarder worden belast dan in Nederland voor deze spelen. Wat betekent dit in de praktijk en levert dit een budgettaire derving op?

Hoe verhoudt deze nota van wijziging zich tot het wetsvoorstel om de wet op de kansspelen en de kansspelbelasting te wijzigen?

Voorts willen de leden van de ChristenUnie-fractie de regering nog twee casussen voorleggen aangaande de verkorting van termijnen met betrekking tot de overdrachtsbelasting. Op grond van het Belastingplan 2013 zijn in artikel 3 en 3a Uitvoeringsregeling Belastingen van Rechtsverkeer tijdelijk langere termijnen (respectievelijk 36 en 24 maanden) opgenomen die eindigen op 1 januari 2015. Welke termijn is nu van toepassing in de onderstaande twee gevallen, zo vragen deze leden?

Casus 1: A verwerft op 1 december 2014 een onroerende zaak. B verwerft dezelfde onroerende zaak op 1 december 2015. Geldt nu voor B op grond van de huidige tekst van artikel 3 Uitvoeringsbesluit nog steeds de termijn van 36 maanden omdat de vorige verkrijging heeft plaatsgevonden vóór 1 januari 2015 of geldt de termijn van zes maanden omdat B de onroerende zaak heeft verkregen ná 31 december 2014?

Casus 2: Een projectontwikkelaar heeft een nieuw kantoorpand per 1 december 2014 verhuurd. X verwerft dit pand op 1 december 2015. Geldt voor X nu op grond van de huidige tekst van artikel 3a Uitvoeringsregeling nog steeds de termijn van 24 maanden omdat de verhuur vóór 1 januari 2015 heeft plaatsgevonden? En zo ja, hoe kan worden vermeden dat bij een overdracht ná 1 januari 2015 in strijd met de waarheid door partijen wordt verklaard dat de verhuur of ingebruikneming reeds vóór 1 januari 2015 is aangevangen opdat men nog wil gebruikmaken van de termijn van 24 maanden? Wat voor controle dient de notaris hier te verrichten opdat partijen de waarheid spreken?

Welk bedrag wordt er geraamd en ingeboekt met de bijtelling voor zakelijk rijders in 2013, vragen de leden van de VVD-fractie? Kan hiervan een uitsplitsing worden gegeven naar de inkomsten per tarief (4, 7, 14, 20 en 25%)? En hoeveel rijders zitten er in welke categorie?

Genoemde leden willen graag weten of de vermogenstoetsen die gebruikt worden bij het toekennen van de verschillende soorten toeslagen ook geïndexeerd worden.

De leden van de PvdA-fractie merken op dat de btw-verleggingsregeling voor onderaannemers tot aanzienlijke problemen kan leiden. Als gevolg van de geldende uitzonderingen voor onderaanneming binnen de btw-verleggingsregeling betekent dit dat onderaannemers de btw in voorkomende gevallen langdurig moeten voorfinancieren, terwijl zij hiervoor vaak niet de financiële middelen hebben. Genoemde leden vragen de regering of zij kan toelichten wat hierdoor de omvang is van het liquiditeitsnadeel voor onderaannemers?

De leden van de PvdA-fractie hebben kennisgenomen van de uitspraak van de rechtbank Breda, belastingkamer, die heeft geoordeeld dat de aan acupunctuurartsen opgelegde btw-heffing onterecht is2. Kan de regering aangeven wat hiervan de verwachte budgettaire gevolgen zijn? Is de Belastingdienst voornemens tegen de uitspraak in hoger beroep te gaan? Zo ja, op welke gronden?

De leden van de SP-fractie vragen wat het bedrag is dat aan heffingskortingen wordt uitgekeerd? Hoe worden de heffingskortingen opgebracht; uit welke bronnen komen ze? Waar gaan de heffingskortingen precies naar toe; kan de regering per doelgroep uitsplitsen waar heffingskortingen worden «teruggegeven» aan burgers en bedrijven?

Hoe hoog zal het beslag van de heffingskortingen in 2015 zijn als het gaat om de bruto inkomsten van de premieheffing voor de Wet langdurige zorg (oude AWBZ-premie)? Hoeveel zal er aankomend jaar aan deze premie binnenkomen en hoeveel gaat er uiteindelijk naar het fonds voor langdurige zorg? Hoe hoog is de BIKK (bijdrage in de kosten van kortingen) vastgesteld? Hoe hoog zou de premie voor burgers zijn als er noch afroming ten behoeve van de heffingskortingen zou plaatsvinden noch de BIKK zou plaatsvinden?

Is voor het Belastingplan ook het niet afromen van de premies, zoals bij de AWBZ voor de heffingskortingen van belang?

De leden van de CDA-fractie herinneren zich het Algemeen Overleg op 16 januari 2014 over het eigenwoningforfait. Daarin werden drie toezeggingen gedaan, die bij het Belastingplan gestand gedaan zouden moeten worden:

Een overzicht van alle toekomstige wijzingen in tarieven, die nu al in de wet vastliggen. Dat overzicht zou er uiterlijk op Prinsjesdag liggen. In de toezeggingenbrief wordt gesteld dat het voor de schriftelijke behandeling zou zijn. De leden van de CDA-fractie zien er reikhalzend naar uit.

Een aantal scenario’s over het eigenwoningforfait.

Een analyse of en hoe beleidsbesluiten eerder gepubliceerd kunnen worden.

Graag ontvangen de leden van de CDA-fractie per ommegaande de beloofde stukken.

Verder vinden de leden van de CDA-fractie de regeling voor de hypotheekrenteaftrek nog steeds onuitlegbaar en niet bij te houden. Deze leden verwijzen hierbij ook naar het commentaar van de Nederlandse Orde van Belastingadviseurs op de Wet maatregelen woningmarkt 2014, waarin zij schrijven dat de wetgeving (zelfs) voor adviseurs niet meer te begrijpen is. Er zouden stappen genomen zijn voor een betere communicatie. Welke stappen en voorbeeldsituaties staan nu online, zoals toegezegd door de Minister voor Wonen en Rijksdienst en de Staatssecretaris van Financiën? En waar blijft de handleiding voor moeilijke gevallen, zo vragen de leden van de CDA-fractie?

De leden van de ChristenUnie-fractie constateren dat in de literatuur onder meer de volgende vragen zijn gerezen met betrekking tot de belastingrente bij erfenissen:

Is het juist dat door artikel 30g lid 3 AWR een erfgenaam kan worden geconfronteerd met belastingrente ook al heeft hij tijdig aangifte voor de erfbelasting gedaan, ofwel binnen acht maanden na het overlijden? En zo ja, waarom wordt er geen belastingrente geheven als er tijdig aangifte wordt gedaan voor de inkomstenbelasting?

Klopt de veronderstelling dat een erfgenaam belastingrente alleen kan worden voorkomen door binnen drie maanden en drie weken na het overlijden aangifte te doen voor de erfbelasting dan wel binnen vier maanden en drie weken een verzoek te doen tot het opleggen van een voorlopige aanslag?

Kan belastingrente nimmer worden vermeden bij een verkrijging van een erfenis onder een opschortende voorwaarde omdat het tijdvak waarover belastingrente wordt berekend direct gaat lopen bij het in vervulling gaan van de voorwaarde? En wordt er in dergelijke gevallen geen belastingrente teruggegeven bij de persoon die door vervulling van de voorwaarde zijn aanspraak op de erfenis verliest?

Over welke periode wordt de belastingrente berekend als een kind na bijvoorbeeld vier jaar na het overlijden een beroep doet op zijn legitieme portie? Geldt hier nog een andere behandeling ten opzichte van andere erfrechtelijke wilsrechten?

De regering heeft aangekondigd de schenkingsvrijstelling van 100.000 euro als bedoeld in artikel 33a Successiewet 1956 niet te verlengen na 1 januari 2015. In dat verband hebben de leden van de ChristenUnie-fractie de volgende vragen:

Is het juist hetgeen de NVB (Vereniging voor ontwikkelaars en bouwondernemers) heeft geschreven dat kopers van een nieuwbouwwoning thans feitelijk niet meer in aanmerking komen voor de schenkingsvrijstelling omdat de bouwtermijnen na 1 januari 2015 vervallen? En zo ja, waarom geldt er geen probleem als de schenking wordt besteed aan onderhoud of verbetering van de eigen woning omdat in die gevallen een ontbindende voorwaarde aan de schenking mag worden gekoppeld in plaats van een opschortende voorwaarde? Is het niet mogelijk om artikel 5 Uitvoeringsregeling schenk- en erfbelasting zodanig aan te passen dat voor alle gevallen een ontbindende voorwaarde geldt? Dan hoeft zich ook niet meer de merkwaardige situatie voor te doen dat artikel 12 Successiewet 1956 van toepassing is als de schenker overlijdt voordat de opschortende voorwaarde in vervulling is gegaan (zie Stubbé in FBN 2014/35).

Is het juist dat de schenkingsvrijstelling van artikel 33a Successiewet 1956 van toepassing blijft als vóór 1 januari 2015 een schenking voor een verbouwing wordt gedaan terwijl de eigen woning na 1 januari 2015 wordt verworven mits binnen de daarvoor geldende termijn de verbouwing plaatsvindt?

Moeten door het arrest van de Hoge Raad inzake artikel 3.111 lid 3 Wet Inkomstenbelasting 2001 (HR 3 oktober 2014, nrs 13/00471 en 13/00711) de eerste bouwactiviteiten vóór 1 januari 2015 hebben plaatsgevonden indien de begiftigde met behulp van een schenking een bouwkavel heeft gekocht?

Nu de termijn in artikel 3.111 lid 3 Wet Inkomstenbelasting 2001 thans structureel wordt verlengd naar drie jaren, moet de termijn van twee jaar in artikel 5.a.2 Uitvoeringsregeling schenk- en erfbelasting dan niet hierop worden aangepast aangezien in deze bepaling wordt verwezen naar artikel 3.111 lid 3 Wet Inkomstenbelasting 2001?

Thans geldt de vrijstelling van artikel 33a Successiewet ook voor restschulden die vóór 29 oktober 2012 zijn ontstaan. In artikel 33 sub 5 en 6 Successiewet 1956 is dit per abuis niet geregeld (er wordt daarin verwezen naar artikel 3.120a Wet Inkomstenbelasting 2001). Wordt deze omissie nog hersteld?

Het lid van de fractie 50PLUS/Baay-Timmerman betreurt de beëindiging van de eenmalige schenkingsvrijstelling van 100.000 euro ten behoeve van de eigen woning. Belangenorganisaties, waaronder de Vereniging Eigen Huis en Bouwend Nederland hebben gewezen op het positieve effect van deze regeling op de woningmarkt, woningbouw, en renovatie van woningen. Dit lid pleit voor voortzetting van deze succesvolle regeling.

Ook wijst dit lid op een aanvullend argument van de Nederlandse Orde van belastingadviseurs (NOB). In de praktijk bestaat behoefte aan verlenging van de regeling tot 2016 voor situaties waarin de maximale schenking wordt gebruikt voor aflossing van een hypothecaire lening bij een bank. Door spreiding over twee jaren (2014 en 2015) kan boeterente van de bank bij vervroegde aflossing worden gematigd, omdat dan tweemaal gebruik gemaakt kan worden van de maximale boetevrije aflossingsruimte (in een jaar). Deze boete bedraagt doorgaans 10 á 20% van de oorspronkelijke hypotheeksom, dus het gaat om aanzienlijke bedragen. Graag een gemotiveerde reactie van de regering op het ter zake vermelde in de brief van NOB van 6 oktober jl.

Ook vraagt het aan het woord zijnde lid van de fractie 50PLUS/Baay-Timmerman, een reactie van de regering op de suggestie van de Vereniging van Estate Planners in het Notariaat (EPN) in hun commentaar van 29 september 2014, om een «repeterende schenkingsvrijstelling» fiscaal mogelijk te maken, die de woningmarkt verder kan stimuleren. Het fiscaal mogelijk maken van de repeterende schenking, lijkt genoemd lid ook sympathiek, om dat deze mogelijkheden biedt voor schenkers die niet in één keer een groot bedrag kunnen schenken.

Het lid van de fractie 50PLUS / Baay-Timmerman vraagt de regering om een reactie op de brief d.d. 1 oktober jl. van SRA betreffende de problematiek rond het pensioen in eigen beheer DGA, en in het bijzonder de fiscale waarderingsbeperkingen.

Op grond van artikel la lid 4 Successiewet 1956 worden inwonende mantelzorgers die in het jaar voorafgaande aan het overlijden het mantelzorgeompliment als bedoeld in artikel l9a Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) hebben ontvangen aangemerkt als partner en genieten zij de partnervrijstelling voor de erfbelasting.

Met de invoering van de WMO 2015 met ingang van 1 januari 2015 verdwijnt het mantelzorgcompliment. Artikel la lid 4 Successiewet 1956 wordt vooralsnog niet aangepast. Graag zou het aan het woord zijnde lid de volgende vraag bevestigend zien beantwoord:

Is het juist dat in het kalenderjaar 2015 de vrijstelling erfbelasting ten behoeve van mantelzorgers nog toepassing kan vinden als er sprake is van een overlijden in 2015 en de betreffende mantelzorger in verband met in 2014 verleende zorg het mantelzorgcompliment heeft ontvangen?