Nr. 9 NOTA VAN WIJZIGING

a. De aanhef wordt vervangen door:

De Wet op de kansspelen wordt als volgt gewijzigd:

1. De raad van bestuur, bedoeld in artikel 33a, kan persoonsgegevens, daaronder begrepen strafrechtelijke persoonsgegevens als bedoeld in artikel 16 van de Wet bescherming persoonsgegevens, verwerken, voor zover die verwerking noodzakelijk is voor:

a. de uitvoering van deze wet;

b. het toezicht op naleving van de bij of krachtens deze wet gestelde of aan de op grond van deze wet verleende vergunning verbonden voorschriften;

c. de handhaving van de bij of krachtens deze wet gestelde of aan de op grond van deze wet verleende vergunning verbonden voorschriften.

2. De raad van bestuur, bedoeld in artikel 33a, en de ambtenaren en personen, bedoeld in artikel 34, verstrekken elkaar de gegevens die deze behoeven ter uitvoering van hun wettelijke taken.

3. Onze Minister van Veiligheid en Justitie, de rijksbelastingdienst, de Inspectie SZW en andere in het reglement, bedoeld in het zesde lid, aangewezen bestuursorganen en toezichthouders zijn bevoegd uit eigen beweging of verplicht desgevraagd de raad van bestuur, bedoeld in artikel 33a, en de ambtenaren en personen, bedoeld in artikel 34, de gegevens te verstrekken die noodzakelijk zijn voor de uitvoering van hun taken. Daarbij kan gebruik worden gemaakt van het burgerservicenummer, bedoeld in artikel 1, onder b, van de Wet algemene bepalingen burgerservicenummer, en van andere, bij regeling van Onze Minister van Veiligheid en Justitie aangewezen nummers.

4. De gegevens, bedoeld in het eerste lid, worden niet verwerkt voor een ander doel dan waarvoor zij zijn verstrekt, tenzij bij wettelijk voorschrift anders is bepaald of de uitvoering van de taak met het oog waarop de gegevens zijn verstrekt, daartoe noodzaakt.

5. De in het tweede en derde lid bedoelde gegevensverstrekking vindt niet plaats indien de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene daardoor onevenredig wordt geschaad.

6. De raad van bestuur, bedoeld in artikel 33a, beschikt over een reglement waarin in ieder geval regels zijn gesteld met betrekking tot de wijze waarop:

a. de verwerking van persoonsgegevens plaatsvindt;

b. de persoonsgegevens door passende technische en organisatorische maatregelen worden beveiligd tegen verlies of onrechtmatige verwerking;

c. wordt gewaarborgd dat de verwerkte persoonsgegevens slechts worden verwerkt voor het doel waarvoor ze zijn verzameld of voor zover het verwerken met dat doel verenigbaar is, alsmede hoe daarop wordt toegezien.

7. Het reglement, bedoeld in het zesde lid, bevat voorts regels met betrekking tot de bestuursorganen, toezichthouders, instanties of personen waarmee gegevens kunnen worden uitgewisseld, de wijze waarop gegevens kunnen worden verstrekt en de doorlevering en vernietiging van gegevens.

8. Bij regeling van Onze Minister van Veiligheid en Justitie kunnen nadere regels worden gesteld met betrekking tot de vorige leden.

9. De raad van bestuur, bedoeld in artikel 33a, is verantwoordelijke in de zin van artikel 1, onder d, van de Wet bescherming persoonsgegevens.

1. De aanhef van het eerste lid komt te luiden:

Vrijstelling van belasting wordt verleend voor:.

2. Het tweede lid komt te luiden:

2. Bij algemene maatregel van bestuur worden voorwaarden en beperkingen gesteld met betrekking tot de vrijstelling van belasting, bedoeld in het eerste lid.

4. Onderdeel I, onder 5, komt te luiden:

5. Het zesde lid vervalt, onder vernummering van het zevende lid tot zesde lid.

Aan artikel XXXV, eerste lid, wordt een onderdeel toegevoegd, luidende:

e. artikel XXVI, onderdelen Ba en C, toepassing vindt voordat de artikelen XXVIII, onderdeel E, en XXXIV van het Belastingplan 2012 worden toegepast.

Zoals aangekondigd in de brief van 17 september 2012 over de eenduidige definitie van het begrip zzp’er1 bestaat het voornemen om de wijze waarop de VAR wordt afgegeven te wijzigen onder de voorwaarde dat er geen onvoorziene ongewenste effecten optreden op het gebied van de nader te onderzoeken administratieve lasten, nalevingskosten en arbeidsmarkteffecten. De planning is dat in de loop van 2013 een zogenoemde webmodule gereed zal zijn, waarmee aanvragers van een VAR onmiddellijk een oordeel kunnen krijgen over de kwalificatie van hun arbeidsrelatie(s). De afgifte van een VAR door toezending door de Belastingdienst zal daarmee komen te vervallen.

Per 1 januari 2013 komt alvast de automatische continuering van de VAR te vervallen. Dit wordt reeds bij deze nota van wijziging geregeld, omdat het vervallen van de automatische continuering van de VAR met betrekking tot het kalenderjaar 2014 niet kan wachten tot 1 januari 2014. Zonder het reeds ruim voor die datum vervallen van de automatische continuering bestaat immers in het najaar van 2013 recht hierop.

De Wet op de dividendbelasting 1965 (Wet DB 1965) kent een afdrachtvermindering voor de fiscale beleggingsinstelling (fbi). Deze afdrachtvermindering houdt in dat een fbi op de af te dragen dividendbelasting bij uitbetaalde dividenden een vermindering kan toepassen ter grootte van de Nederlandse dividendbelasting en buitenlandse bronheffing die ten laste van haar is ingehouden op ontvangen dividenden (en renten). Met deze afdrachtvermindering wordt beoogd om beleggingen via een fbi wat betreft verrekening van buitenlandse bronheffing hetzelfde te behandelen als rechtstreeks gehouden beleggingen. Hierbij is een regeling opgenomen die moet voorkomen dat de Nederlandse fiscus door de tussenkomst van een fbi per saldo buitenlandse bronheffing teruggeeft aan aandeelhouders van de fbi zonder dat hier enige heffing in Nederland tegenover staat.

Het huidige samenstel van regelingen zou echter zodanig kunnen worden uitgelegd dat Nederland onder omstandigheden in feite toch buitenlandse bronheffing zou moeten vergoeden. Dit effect kan zich bijvoorbeeld voordoen in de situatie waarin een fbi buitenlands dividend ontvangt waarop buitenlandse bronheffing drukt en dit dividend dooruitdeelt aan een buitenlands (niet aan een winstbelasting onderworpen) pensioenfonds dat op grond van een belastingverdrag de door de fbi ten laste van haar ingehouden dividendbelasting kan terugvragen. De fbi kan in een dergelijke situatie op de door haar af te dragen dividendbelasting een bedrag ter grootte van de ten laste van haar ingehouden buitenlandse bronheffing in mindering brengen.2 Weliswaar wordt deze afdrachtvermindering in de Wet DB 1965 gecorrigeerd door een korting op de aan de aandeelhouder terug te geven dividendbelasting, maar deze beperking van de teruggaaf wordt onder omstandigheden «overruled» door een belastingverdrag. Het gevolg hiervan zou zijn dat Nederland per saldo ten laste van de fbi ingehouden buitenlandse bronheffing teruggeeft aan de desbetreffende buitenlandse aandeelhouder van de fbi (zonder dat hier in Nederland enige heffing tegenover staat).

Voornoemd effect wordt veroorzaakt door (een combinatie van) twee factoren. Enerzijds worden sinds 1 januari 2012 in derde landen gevestigde en aldaar niet aan een winstbelasting onderworpen lichamen, waaronder pensioenfondsen, op basis van het EU-recht gelijk behandeld als in Nederland, een andere EU-lidstaat of een andere EER-staat gevestigde zodanige lichamen. Dit werkt ook door naar de afdrachtvermindering. Dat betekent dat de afdrachtvermindering voor fbi’s niet meer wordt beperkt in geval van aandeelhouders/pensioenfondsen in derde landen die aldaar niet aan een winstbelasting zijn onderworpen. In plaats daarvan voorkomt de Wet DB 1965 het per saldo vergoeden van buitenlandse bronheffing aan deze aandeelhouders door een beperking van de teruggaaf van dividendbelasting aan deze aandeelhouders, net als in de situatie dat de (niet onderworpen) aandeelhouder is gevestigd in Nederland, een andere EU-lidstaat of een andere EER-staat. Anderzijds neemt het aantal belastingverdragen toe waarin – in overeenstemming met het Nederlandse fiscale verdragsbeleid – een vrijstelling van dividendbelasting voor niet onderworpen pensioenfondsen wordt opgenomen. Het gaat dan naast het reeds langer bestaande belastingverdrag met de VS (1992), met name om de recent integraal herziene belastingverdragen met het VK (2008), Japan (2010) en Zwitserland (2010).3 Het gericht terugnemen van een «teveel» aan afdrachtvermindering via een beperking van de teruggaaf dividendbelasting aan pensioenfondsen in die landen werkt daardoor niet meer. Het in het buitenland gevestigde pensioenfonds zou op grond van een van toepassing zijnd belastingverdrag toch de ingevolge de Wet DB 1965 aangebrachte vermindering van de teruggaaf dividendbelasting kunnen terugvragen.

Recent hebben de Belastingdienst signalen bereikt dat hierop in de praktijk ingespeeld kan gaan worden, hetgeen tot een budgettaire derving kan leiden. Om de niet beoogde uitleg van het samenstel van regelingen te vermijden, wordt in deze nota van wijziging een aanpassing van de afdrachtvermindering voorgesteld. Hiermee wordt een potentiële derving tegengegaan. Om te voorkomen dat Nederland onder omstandigheden per saldo buitenlandse bronheffing teruggeeft aan buitenlandse aandeelhouders van fbi’s, wordt voorgesteld de afdrachtvermindering op het niveau van de fbi te beperken voor zover de (middellijke of onmiddellijke) aandeelhouder een teruggaaf of vermindering van dividendbelasting kan claimen op grond van een belastingverdrag of de Wet DB 1965. De in de wet opgenomen beperking van de teruggaaf van dividendbelasting aan de (niet onderworpen) aandeelhouders van de fbi kan dan vervallen. Door deze aanpassingen wordt voor de in derde landen gevestigde aandeelhouders teruggekeerd naar de situatie zoals deze gold tot 1 januari 2012. Eenzelfde benadering wordt voorgesteld voor in Nederland, een andere EU-lidstaat of een andere EER-staat gevestigde en niet aan een winstbelasting onderworpen aandeelhouders.

In artikel 10 van de Wet DB 1965 is voor in Nederland gevestigde rechtspersonen die niet aan de vennootschapsbelasting zijn onderworpen een recht op teruggaaf opgenomen van de Nederlandse dividendbelasting die is ingehouden op door hen genoten opbrengsten. Deze teruggaafregeling is onder nadere voorwaarden van overeenkomstige toepassing ten aanzien van buiten Nederland gevestigde lichamen die niet aan een winstbelasting aldaar zijn onderworpen en die, waren ze in Nederland gevestigd geweest, ook alhier niet aan de vennootschapsbelasting zouden zijn onderworpen. De teruggaafregeling voorziet alleen in een teruggaaf van Nederlandse dividendbelasting en niet in teruggaaf van ten laste van de rechtspersoon/het lichaam ingehouden buitenlandse bronheffing. Ingeval een vrijgesteld(e) rechtspersoon/lichaam een buitenlands dividend ontvangt, kan de daarop drukkende buitenlandse bronheffing dus niet in Nederland worden teruggevraagd.

In artikel 10, eerste lid, tweede en derde volzin, van de Wet DB 1965, wordt de teruggaafregeling van dividendbelasting op uitkeringen door een fiscale beleggingsinstelling als bedoeld in artikel 28 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 beperkt voor zover de desbetreffende beleggingsinstelling een afdrachtvermindering claimt wegens buitenlandse bronheffing die ten laste van haar is ingehouden. In verband met de bij deze nota van wijziging voorgestelde beperking van de afdrachtvermindering wegens buitenlandse bronheffing kan deze correctie op de teruggaaf van dividendbelasting vervallen.

In artikel 11a van de Wet DB 1965 is de afdrachtvermindering voor fiscale beleggingsinstellingen opgenomen. Deze houdt in dat een fiscale beleggingsinstelling op de af te dragen dividendbelasting een vermindering kan toepassen ter grootte van de Nederlandse dividendbelasting en buitenlandse bronheffing die ten laste van haar is ingehouden. De thans voorgestelde aanpassing bewerkstelligt dat een fiscale beleggingsinstelling geen recht op afdrachtvermindering voor buitenlandse bronheffing heeft voor het bedrag waarvoor (middellijke of onmiddellijke) aandeelhouders in de fiscale beleggingsinstelling – ter zake van hun belang in de fiscale beleggingsinstelling – bij dooruitdeling van de opbrengst waarop de buitenlandse bronheffing betrekking heeft, recht zouden hebben op een vermindering of teruggaaf van dividendbelasting. Hiermee wordt voorkomen dat Nederland onder omstandigheden in feite per saldo buitenlandse bronheffing teruggeeft.

Een doelmatige uitvoering van de Wet op de kansspelen (Wok), het toezicht op naleving van die wet en handhaving daarvan vereisen dat de kansspelautoriteit toegang heeft tot de daarvoor noodzakelijke gegevens die afkomstig zijn van onder meer de Belastingdienst. Gegevens van de Belastingdienst vallen onder de geheimhoudingsplicht van artikel 67 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR). Het voorgestelde artikel 33g van de Wok strekt onder meer tot doorbreking van die geheimhoudingsplicht doordat dit artikel een verplichting omvat tot het desgevraagd verstrekken van gegevens. Het vormt de basis voor het tussen de kansspelautoriteit en instanties als de Belastingdienst uitwisselen van gegevens, die deze instanties nodig hebben voor de vervulling van hun taken. In dit verband valt bijvoorbeeld te denken aan de fiscale antecedenten van kansspelaanbieders die door de kansspelautoriteit worden betrokken bij de beoordeling van de betrouwbaarheid van dergelijke aanbieders in het kader van een aanvraag om een kansspelvergunning. Genoemd artikel 33g vormt ook de basis voor de overige verwerking van die en van andere gegevens. Het gaat daarbij volgens het eerste lid ook om strafrechtelijke persoonsgegevens. Dit zijn bijzondere persoonsgegevens in de zin van artikel 16 van de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp).

Op grond van artikel 23, eerste lid, onder f, van de Wbp is het verbod om bijzondere persoonsgegevens te verwerken niet van toepassing voor zover dit noodzakelijk is met het oog op een zwaarwegend algemeen belang, passende waarborgen worden geboden ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer en dit bij wet wordt bepaald. De verwerking van bepaalde strafrechtelijke gegevens is noodzakelijk voor de uitvoering van de wettelijke taken van de kansspelautoriteit op het gebied van kansspelvergunningverlening en het toezicht op naleving van de kansspelwetgeving. Dit zijn zwaarwegende algemene belangen. Passende waarborgen voor deze verwerking zijn onder meer opgenomen in het vijfde lid van genoemd artikel 33g, dat bepaalt dat de gegevensverstrekking niet plaats vindt indien de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene daardoor onevenredig wordt geschaad. Op grond van het zesde lid van genoemd artikel 33g stelt de raad van bestuur van de kansspelautoriteit binnen de kaders van dat artikel en van de Wbp bovendien een meer gedetailleerd reglement op voor de daadwerkelijke gegevensuitwisseling in de praktijk. Daarin wordt onder meer uitgewerkt met welke bestuursorganen en toezichthouders gegevens kunnen worden uitgewisseld, hoe de verwerking van persoonsgegevens plaatsvindt, welke passende technische en organisatorische maatregelen worden getroffen om de persoonsgegevens tegen verlies of onrechtmatige verwerking te beveiligen, hoe wordt gewaarborgd dat persoonsgegevens slechts worden verwerkt voor het doel waarvoor ze zijn verzameld of slechts worden verwerkt voor zover het verwerken met dat doel verenigbaar is en hoe daarop wordt toegezien, en wanneer gegevens worden vernietigd. Bij deze nadere uitwerking door de kansspelautoriteit wordt beoordeeld of de gegevensverwerking voldoet aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit. Dit reglement zal aan het College bescherming persoonsgegevens voor advies worden voorgelegd.

Daarnaast kan, voor zover het gaat om gegevens die de kansspelautoriteit verkrijgt krachtens de Wet politiegegevens of de Wet justitiële en strafvorderlijke gegevens, worden gewezen op artikel 22, eerste lid, van de Wbp op grond waarvan de verwerking van strafrechtelijke persoonsgegevens mogelijk is. Tot slot maakt artikel 22, zesde lid, van de Wbp het mogelijk om strafrechtelijke gegevens te verwerken in het geval deze verwerking plaatsvindt in een publiekrechtelijk samenwerkingsverband en die verwerking noodzakelijk is voor de uitvoering van de taken van de deelnemende verantwoordelijke bestuursorganen en toezichthouders. De kansspelautoriteit participeert ook in publiekrechtelijke samenwerkingsverbanden in welk geval ook een noodzaak kan bestaan om strafrechtelijke persoonsgegevens te verwerken.

De strafrechtelijke persoonsgegevens zullen veelal buiten de betrokkene om worden verkregen. In dat geval dient de betrokkene overeenkomstig artikel 34, eerste, tweede en derde lid, van de Wbp te worden geïnformeerd, tenzij een van de uitzonderingen in het vierde of vijfde lid van dat artikel van toepassing is. Dit is bijvoorbeeld het geval als de mededeling aan de betrokkene onmogelijk blijkt te zijn of een onevenredige inspanning zou kosten, waarbij in laatstgenoemd geval de raad van bestuur de herkomst van de gegevens vastlegt. In een voorkomend geval zal bekendmaking op grond van artikel 43 van de Wbp achterwege kunnen blijven voor zover dit noodzakelijk is in het belang van het toezicht op de naleving van wettelijke voorschriften die zijn gesteld in het belang van onder meer de voorkoming, opsporing en vervolging van strafbare feiten, of in het belang van de bescherming van de rechten en vrijheden van derden. In het reglement van de kansspelautoriteit zal ook nader worden ingegaan op de wijze waarop invulling wordt gegeven aan deze transparantieverplichtingen en aan het inzage- en correctierecht.

De bestuursorganen en toezichthouders waarmee de kansspelautoriteit gegevens uitwisselt zijn opgenomen in het derde lid. Het betreft de rijksbelastingdienst, de Minister van Veiligheid en Justitie, de OPTA, de Consumentenautoriteit en de Inspectie SZW, waarmee de kansspelautoriteit nauw samenwerkt. Van hen afkomstige gegevens zijn onder meer noodzakelijk voor de beoordeling van de betrouwbaarheid van (potentiële) kansspelvergunninghouders en voor de integrale aanpak van toezicht op al dan niet legale kansspelaanbieders. Indien gegevensuitwisseling met andere toezichthouders en bestuursorganen noodzakelijk is voor een goede uitvoering van de taken van de kansspelautoriteit of van die andere bestuursorganen of toezichthouders, worden die toezichthouders en bestuursorganen opgenomen in het reglement van de kansspelautoriteit.

Daarnaast is in de praktijk gebleken dat bij de bestrijding van illegale kansspelen informatie moet worden uitgewisseld met individuele toezichthouders en gemeenten om de bestrijding integraal en effectief uit te kunnen voeren. De kansspelautoriteit werkt al regelmatig samen met gemeenten, politiekorpsen, Belastingdienst, Autoriteit Financiële Markten en Consumentenautoriteit. Daarbij is gebleken dat de samenwerking en de efficiëntie worden belemmerd indien informatie waarover andere toezichthouders en bestuursorganen reeds beschikken en die van belang kan zijn voor het onderzoek naar illegale kansspelen, niet met de kansspelautoriteit kan worden gedeeld.

Het derde lid van genoemd artikel 33g maakt uitbreiding mogelijk van de samenwerking met andere bestuursorganen en toezichthouders waar dat noodzakelijk is. In geen geval worden gegevens verstrekt aan andere toezichthouders en bestuursorganen indien de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene daardoor onevenredig wordt geschaad.

De inhoud van het huidige artikel 34c van de Wok is verwerkt in het voorgestelde artikel 33g, tweede lid, van die wet en kan daarom vervallen.

Het College bescherming persoonsgegevens heeft op 9 oktober 2012 advies uitgebracht. Het advies heeft niet geleid tot ingrijpende wijzigingen. Wel is de toelichting naar aanleiding van het advies aangevuld.

Artikel 71 van de Wet op de motorrijtuigenbelasting 1994 (Wet MRB 1994) regelt de vrijstelling van motorrijtuigenbelasting voor ambulances, lijkwagens en dierenambulances. Ingevolge het tweede lid van dat artikel kunnen bij algemene maatregel van bestuur regels worden gesteld met betrekking tot inrichting en uiterlijk van de in het artikel genoemde motorrijtuigen. Dit is per categorie uitgewerkt in de artikelen 8, 9 en 10 van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1994. Voor ambulances betreft dit niet alleen voertuigeisen maar worden ook voorwaarden gesteld ten aanzien van de houder van het motorrijtuig. Bij inwerkingtreding van de Tijdelijke wet ambulancezorg zal voor de vrijstelling bij die wet worden aangesloten en zullen in de fiscale wetgeving zelfs in het geheel geen voertuigspecificaties meer worden opgenomen voor ambulances. Dit wordt geregeld in het Invoeringsbesluit ambulancezorg.

Gezien het voorgaande is de delegatiegrondslag in artikel 71 van de Wet MRB 1994 niet meer toereikend. Deze bepaling wordt daarom meer algemeen geformuleerd. De zinsnede dat de vrijstelling op verzoek wordt verleend, wordt niet meer overgenomen, omdat dit ook generiek is geregeld in het bestaande artikel 27 van het Uitvoeringsbesluit motorrijtuigenbelasting 1994. Met het voorgaande wordt aangesloten bij de vergelijkbare delegatiebepaling in artikel 72, eerste lid, van de Wet MRB 1994, met betrekking tot de vrijstelling voor bijvoorbeeld politie- en brandweerauto’s.

Deze wijzigingen leiden tot een aanpassing van artikel XXXIV van het Belastingplan 2012 zoals dat met ingang van 1 januari 2013 in werking treedt. Genoemd artikel bevat het overgangsrecht met betrekking tot de regelingen heffingsrente en invorderingsrente dat er voor de inkomstenbelasting en vennootschapsbelasting in de kern op neerkomt dat deze regelingen blijven gelden voor belastingaanslagen over tijdvakken tot en met 2011.

Met de wijziging onder 1 wordt geregeld dat als het gaat om de regeling heffingsrente niet alleen hoofdstuk VA van de AWR voor deze aanslagen van toepassing blijft maar ook de op dat hoofdstuk gebaseerde lagere regelgeving.

Daarnaast wordt onder 1 voorgesteld om een uitzondering te maken op het overgangsrecht door de regeling heffingsrente voor de betreffende belastingaanslagen weliswaar in stand te laten, maar het heffingsrentepercentage alleen nog toe te passen op renteperiodes tot 1 januari 2013. Voor renteperiodes vanaf 1 januari 2013 wordt dan gebruikgemaakt van het wettelijke rentepercentage voor niet-handelstransacties zoals dat ook in het nieuwe regime van de regeling belastingrente geldt.

Met de wijziging onder 2 wordt in de eerste plaats geregeld dat ook met betrekking tot de regeling invorderingsrente niet alleen hoofdstuk V van de Invorderingswet 1990 van toepassing blijft maar ook de daarop gebaseerde lagere regelgeving.

Tot slot wordt onder 2 een omissie hersteld in het overgangsrecht met betrekking tot de toepassing van de regeling invorderingsrente op rechten ter zake van invoer. Met de betreffende wijziging wordt bewerkstelligd dat het overgangsrecht ook betrekking heeft op teruggaafbeschikkingen op grond van de artikelen 236, 237 en 238 van Verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek (PbEG 1992, L 302) met betrekking tot uitnodigingen tot betaling met een dagtekening die is gelegen vóór 1 januari 2013.