Nr. 3 MEMORIE VAN TOELICHTING

De administratieve samenwerking op het gebied van de belastingheffing omvat drie vormen van inlichtingenuitwisseling: op verzoek, automatisch en spontaan. Ten eerste kan een lidstaat een verzoek doen aan een andere lidstaat om inlichtingen die naar verwachting van belang zijn voor de heffing van zijn belastingen. Ten tweede kan er automatische gegevensuitwisseling plaatsvinden tussen lidstaten. Tot slot kan informatie-uitwisseling ook spontaan gebeuren. Een lidstaat verstrekt dan informatie waarvan het vermoeden bestaat dat die informatie relevant is voor de belastingheffing in een andere lidstaat.

In sommige gevallen kan het ook nodig zijn dat ambtenaren uit de ene staat bij een onderzoek aanwezig kunnen zijn in een andere lidstaat, of dat er een gelijktijdig onderzoek plaatsvindt op het grondgebied van meerdere lidstaten. Dit kan zowel om ambtenaren van de rijksbelastingdienst gaan als om ambtenaren van lokale overheden, zoals de gemeenteambtenaar, belast met de heffing van gemeentelijke belastingen. Een effectieve informatie-uitwisseling, ook op lokaal niveau, wordt op die manier verzekerd.

Voor al deze vormen van wederzijdse bijstand zijn in Richtlijn 2011/16/EU voorwaarden en procedures opgenomen. Zo is voorzien in het gebruik van standaardformulieren en het elektronische netwerk van de Europese Commissie. Deze hulpmiddelen garanderen een effectieve uitwisseling van informatie en een veilige omgeving om de gegevens in te versturen. Ook geldt op grond van Richtlijn 2011/16/EU een geheimhoudingsplicht in de lidstaat die de gegevens ontvangt en wordt precies aangegeven voor welke doeleinden de gegevens in die andere lidstaat gebruikt mogen worden. Zo wordt de rechtsbescherming van de belastingplichtigen over wie de informatie uitgewisseld wordt, gewaarborgd.

Richtlijn 2011/16/EU bouwt voort op Richtlijn 77/799/EEG, maar is ten opzichte van laatstgenoemde richtlijn op een aantal punten verruimd.

Een eerste wijziging ziet op de automatische gegevensuitwisseling. In Richtlijn 2011/16/EU zijn specifieke categorieën gegevens opgenomen die, indien lidstaten over de betreffende gegevens beschikken, automatisch uitgewisseld moeten worden tussen de lidstaten. Automatische gegevensuitwisseling is een belangrijk instrument om in grensoverschrijdende situaties belastingschulden correct te kunnen vaststellen en fraude tegen te gaan. Dit instrument kan de Minister van Financiën tot dusverre alleen inzetten in overleg met de bevoegde autoriteit van een staat. Voor lidstaten wordt nu vastgelegd welke categorieën gegevens in ieder geval automatisch uitgewisseld moeten worden. Deze categorieën betreffen de gegevens over arbeidsinkomen, directiehonoraria, levensverzekeringsproducten, pensioenen en eigendom van en inkomsten uit onroerende zaken. Voorwaarde voor de automatische uitwisseling van gegevens is dat de informatie beschikbaar is bij de bevoegde autoriteiten van de lidstaten. De mogelijkheid om in overleg met een bevoegde autoriteit van een andere (lid)staat categorieën gegevens aan te wijzen die automatisch uitgewisseld kunnen worden, blijft overigens bestaan.

In de tweede plaats zijn in Richtlijn 2011/16/EU voor alle vormen van te verlenen bijstand termijnen opgenomen waarbinnen de bijstand geleverd moet worden. Deze termijnen zijn opgenomen met het oog op een tijdige en effectieve inlichtingenuitwisseling. Zo dient bijvoorbeeld de ontvangst van een verzoek om inlichtingen binnen zeven dagen te worden bevestigd. Bij een verzoek om inlichtingen moeten deze inlichtingen zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk zes maanden na ontvangst van het verzoek, worden verstrekt. Bij spontane inlichtingenuitwisseling dienen de inlichtingen binnen een maand nadat zij beschikbaar zijn gekomen te worden verstrekt aan de bevoegde autoriteit die daar belang bij heeft.

In de derde plaats is een uitgebreide definitie opgenomen van het begrip persoon. Deze definitie is nieuw en heeft tot doel alle denkbare samenwerkingsvormen onder de werking van Richtlijn 2011/16/EU te brengen.

In de vierde plaats zijn de procedures vereenvoudigd door het gebruik van standaardformulieren voor te schrijven. Ook dienen deze formulieren langs elektronische weg verzonden te worden.

Als laatste is het bereik van Richtlijn 2011/16/EU, net als bij de richtlijn betreffende de wederzijdse bij bijstand bij de invordering3, uitgebreid met de belastingen en heffingen van lokale overheden. Het vaststellen van de hoogte van lokale heffingen is in de meeste gevallen verbonden aan een feit dat zich voordoet binnen dat lokale gebied, zoals bijvoorbeeld het heffen van de onroerende-zaakbelastingen. In deze gevallen zal de lokale overheid veelal over voldoende informatie beschikken om de hoogte van de belasting vast te stellen. Wederzijdse bijstand kan in die gevallen wel nodig zijn om de ontstane belastingschulden daadwerkelijk in te vorderen. Verzoeken om wederzijdse bijstand in het kader van de invordering zullen niet gedaan worden op basis van Richtlijn 2011/16/EU, maar op basis van de richtlijn betreffende de wederzijdse bijstand bij invordering. Voor de Nederlandse lokale overheden zal de uitbreiding van Richtlijn 2011/16/EU naar verwachting dan ook geen grote betekenis hebben.

Naast de nieuwe elementen zijn een aantal bepalingen van Richtlijn 77/799/EEG ook uitgebreid en versterkt. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de aanwezigheid van buitenlandse ambtenaren. Op dit moment is de aanwezigheid van ambtenaren uit de ene staat beperkt tot het onderzoek dat wordt uitgevoerd op het grondgebied van een andere staat. Op grond van Richtlijn 2011/16/EU kunnen ambtenaren uit de ene staat onder andere ook aanwezig zijn op de kantoren van ambtenaren van de andere staat. Ook het gebruik van de uit het buitenland verkregen inlichtingen is verruimd. Waar het nu altijd nodig is om toestemming te krijgen van de bevoegde autoriteit van een lidstaat om inlichtingen voor andere doeleinden te gebruiken dan de heffing van belastingen, kunnen straks de inlichtingen ook zonder toestemming vooraf voor enkele limitatief opgesomde andere doeleinden worden gebruikt.

In de WIB zijn de bepalingen opgenomen die nodig zijn om uitvoering te kunnen geven aan richtlijnen van de Raad van de Europese Unie en aan andere internationale regelingen inzake wederzijdse bijstand. Naast Richtlijn 77/799/EEG zijn dat bijvoorbeeld het multilaterale Verdrag inzake wederzijdse administratieve bijstand in belastingzaken (WABB-verdrag) en de bilaterale verdragen op het gebied van de wederzijdse bijstand bij de heffing van belastingen. Ook Richtlijn 2011/16/EU wordt per 1 januari 2013 geïmplementeerd in de WIB.

Dit voorstel van wet betreft uitsluitend de implementatie van wijzigingen die voortvloeien uit Richtlijn 2011/16/EU in de Nederlandse wetgeving, er worden geen andere onderwerpen geregeld. De transponeringstabel is opgenomen in hoofdstuk 6 van het algemeen deel van deze toelichting.

Met het onderhavige voorstel van wet wordt een wijziging aangebracht in de opzet van de WIB. In de nieuwe opzet wordt een onderscheid gemaakt tussen enerzijds de situatie dat Nederland om wederzijdse bijstand verzoekt en anderzijds de situatie dat Nederland wederzijdse bijstand ontvangt. Daarbinnen wordt een onderverdeling gemaakt naar de soorten wederzijdse bijstand, namelijk op verzoek, automatisch en spontaan.

In deze nieuwe opzet staan in hoofdstuk I de inleidende bepalingen en de definities en wordt de Minister van Financiën aangewezen als bevoegde autoriteit en centraal verbindingsbureau. Hoofdstuk II ziet op door Nederland te verlenen bijstand en hoofdstuk III op door Nederland te ontvangen bijstand. In hoofdstuk IV komen de slotbepalingen. Het huidige hoofdstuk IA, waarin de bepalingen uit de Spaarrenterichtlijn zijn geïmplementeerd, wordt niet veranderd.

Op grond van Richtlijn 2011/16/EU moeten lidstaten een centraal verbindingsbureau aanwijzen dat primair verantwoordelijk wordt voor de contacten met de andere lidstaten op het gebied van de wederzijdse bijstand bij de heffing van belastingen. Lidstaten mogen ook verbindingsdiensten en bevoegde ambtenaren aanwijzen. Voor Nederland wordt de Minister van Financiën aangewezen als centraal verbindingsbureau en onderhoudt hij als bevoegde autoriteit eveneens contacten met de Europese Commissie. Namens de Minister van Financiën kunnen instanties of ambtenaren worden gemandateerd om uitvoering te geven aan de wederzijdse bijstand. De Belastingdienst/Central Liaison Office (CLO) in Almelo wordt gemandateerd om uitvoering te geven aan de wederzijdse bijstand bij de heffing van belastingen. De werkzaamheden die het CLO al doet ter uitvoering van de huidige bepalingen van de WIB zal het CLO blijven doen, de implementatie van Richtlijn 2011/16/EU verandert hieraan niets. Het CLO communiceert met de andere lidstaten en de Europese Commissie via het gemeenschappelijke communicatienetwerk, het «Common Communication network» (CCN). Het CLO zorgt ervoor dat de informatie naar de bevoegde belastingregio wordt verstuurd.

De reikwijdte van Richtlijn 2011/16/EU strekt zich ook uit tot de lokale overheden. Zoals ook aangegeven in § 2.2 is de verwachting dat het aantal verzoeken om bijstand aan en door de lokale overheden op het gebied van de wederzijdse bijstand bij de heffing van belastingen beperkt zal zijn. De lokale overheden hebben er daarom voor gekozen om, net als bij de Wet wederzijdse bijstand in de Europese Unie bij de invordering van belastingschulden 2012 (WWB 2012), geen aparte verbindingsdienst op te zetten, maar gebruik te maken van het CLO van de Belastingdienst. Voor de praktische uitwerking zal worden aangesloten bij de werkwijze zoals die geldt voor de wederzijdse bijstand bij de invordering van belastingschulden. Dat betekent dat verzoeken om bijstand voor de provincies en waterschappen door het CLO zullen worden afgehandeld. Het CLO zal voor de gemeenten de functie van intermediair vervullen, waardoor de verzoeken op dezelfde wijze zullen worden afgedaan als verzoeken aan de rijksbelastingdienst. Buitenlandse verzoeken om informatie zullen door het CLO naar de individuele gemeenten worden verstuurd, die vervolgens zelf zorg dragen voor het achterhalen van de informatie. Het CLO stuurt vervolgens de informatie die het krijgt van gemeenten door aan de buitenlandse bevoegde autoriteit. Maximaal vier jaar na inwerkingtreding van dit voorstel van wet zal een evaluatie plaatsvinden van de gekozen werkwijze.

De uitwisseling van inlichtingen tussen lidstaten zal toenemen als gevolg van Richtlijn 2011/16/EU. Dit zal mogelijk leiden tot extra opbrengsten voor de schatkist. De omvang van de opbrengst zal onder andere afhankelijk zijn van het aantal verzoeken en het bedrag dat met het verzoek is gemoeid. Over belastingtijdvakken vanaf 1 januari 2014 dienen de nieuwe bepalingen inzake automatisch uit te wisselen gegevenscategorieën te worden toegepast. De omvang van de hierdoor extra te genereren opbrengst is met name afhankelijk van de participatie van de lidstaten in deze vorm van inlichtingenuitwisseling. Daar is op dit moment nog geen zicht op. Een inschatting van de opbrengsten is dan ook niet op voorhand te geven.

Voor de uitvoeringskosten geldt dat de kosten verbonden aan het behandelen van informatieverzoeken door de Belastingdienst niet substantieel zullen toenemen. De kosten die worden opgeroepen door de nieuwe bepalingen inzake de automatisch uit te wisselen gegevenscategorieën zijn op dit moment nog niet te begroten. De richtlijn noemt 5 hoofdstromen. De nadere inhoudelijke en automatiseringstechnische invulling van de binnen die hoofdstromen aan te leveren en te verwerken gegevens vindt plaats onder leiding van de Europese Commissie door het in artikel 26 van Richtlijn 2011/16/EU vermelde administratieve comité. De nadere invulling van de hoofdstroom levensverzekeringsprodukten is tevens afhankelijk van de eventuele herziening van de Spaarrenterichtlijn. De omvang van de kosten voor de uitvoering van de automatische inlichtingenuitwisseling en de daaraan gekoppelde bestuurlijke informatieverplichtingen is afhankelijk van de hiervoor vermelde nadere invulling. Een inschatting van de uitvoeringskosten is dan ook niet op voorhand te geven.

De lokale overheden verwachten dat het aantal verzoeken om bijstand aan en door de lokale overheden op het gebied van de wederzijdse bijstand bij de heffing van belastingen beperkt zal zijn. Daarom wordt voorgesteld voor de lokale heffingen aan te sluiten bij de structuur zoals die tot stand is gekomen voor verzoeken om wederzijdse bijstand bij de invordering van belastingschulden. Aan de uitvoering van Richtlijn 2011/16/EU zijn voor de lokale overheden op dit moment dan ook geen kosten verbonden. Maximaal vier jaar na inwerkingtreding van dit voorstel van wet zal een evaluatie plaatsvinden van de gekozen kostenverdeling.

De administratieve lasten voor burgers en bedrijfsleven zullen niet beïnvloed worden door dit voorstel van wet.

Voorgesteld wordt aan de definities van artikel 2, eerste lid, van de WIB een aantal definities toe te voegen. Deze definities zijn gebaseerd op definities en begrippen uit Richtlijn 2011/16/EU. Omdat de WIB niet alleen uitvoering geeft aan EU-richtlijnen, maar ook aan verdragen, en de reikwijdte van de WIB zich dus kan uitstrekken tot derde landen, wordt in de definities waar mogelijk gesproken over «staten». Indien een bepaling alleen ziet op lidstaten van de Europese Unie wordt ook expliciet over «lidstaten» gesproken.

In het voorgestelde artikel 2, eerste lid, onderdeel i, van de WIB wordt «centraal verbindingsbureau» omschreven. De omschrijving van dit begrip wordt ontleend aan artikel 3 van Richtlijn 2011/16/EU. Nederland zal geen verbindingsdiensten en bevoegde ambtenaren aanwijzen. Deze definities worden dan ook niet overgenomen uit Richtlijn 2011/16/EU. Verbindingsdiensten en bevoegde ambtenaren die door een andere staat zijn aangewezen en waarmee Nederland (dus) als aangezochte staat te maken kan krijgen, vallen onder het begrip «bevoegde autoriteit». De begrippen «verzoekende autoriteit» en «aangezochte autoriteit» vallen eveneens onder dat begrip en zijn ook niet opgenomen in de definities.

In de voorgestelde onderdelen j, k, l en m worden definities opgenomen van administratief onderzoek en van de verschillende vormen van uitwisseling van inlichtingen, namelijk op verzoek, automatisch en spontaan.

In het voorgestelde onderdeel n wordt de definitie van persoon uit Richtlijn 2011/16/EU opgenomen. Met deze definitie wordt beoogd alle mogelijke samenwerkingsvormen te vatten.

In de voorgestelde onderdelen o en p worden de begrippen «langs elektronische weg» en «CCN-netwerk» opgenomen. Het betreft hier de technische en praktische vormgeving van de wijze van communicatie binnen de Europese Unie.

Aan het tweede lid wordt een verwijzing naar Richtlijn 2011/16/EU toegevoegd zodat ook (latere) wijzigingen van deze richtlijn automatisch gaan doorwerken in de WIB met ingang van de dag waarop aan de wijzigingsrichtlijn uitvoering moet zijn gegeven.

In Richtlijn 2011/16/EU zijn verschillende termijnen opgenomen die de lidstaten in acht moeten nemen bij het uitvoering geven aan hun wederzijdse verzoeken (zie ook paragraaf 2.2 van het algemeen deel van de toelichting). De termijnen zijn opgenomen in het voorgestelde artikel 5a van de WIB.

De informatie die reeds voorhanden is moet binnen twee maanden verstrekt worden. Indien het CLO een onderzoek moet instellen, kost dit meer tijd en gaat een zesmaandstermijn gelden voor de verstrekking van de inlichtingen (eerste lid). Op grond van het tweede lid kunnen ook andere termijnen overeengekomen worden. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn indien het gaat om zeer complexe en/of tijdrovende zaken. In ieder geval zal binnen zeven werkdagen een ontvangstbevestiging worden gestuurd aan de lidstaat die het verzoek om inlichtingen doet (derde lid).

Indien niet aan het verzoek om inlichtingen kan worden voldaan, of aanvullende informatie nodig is, wordt de verzoekende autoriteit hiervan op de hoogte gesteld. Het verzoek om aanvullende informatie verlengt de termijn waarbinnen aan het verzoek om inlichtingen moet worden voldaan.

Op grond van het huidige artikel 6 van de WIB kan de Minister van Financiën afspreken met de bevoegde autoriteiten van andere staten om automatisch inlichtingen uit te wisselen over specifieke gegevenscategorieën. Echter, op grond van Richtlijn 2011/16/EU is een bevoegde autoriteit van een lidstaat vanaf 1 januari 2014 verplicht ten aanzien van een aantal specifieke inkomsten- en vermogenscategorieën automatisch de inlichtingen te verstrekken waarover zij beschikt. In het voorgestelde artikel 6b van de WIB is daarom een – aan Richtlijn 2011/16/EU ontleende – lijst van inkomens- en vermogenscategorieën opgenomen waarbij de Minister van Financiën automatisch gegevens verstrekt aan de bevoegde autoriteiten van andere lidstaten. Op grond van genoemd artikel 6 blijft het mogelijk om afspraken te maken over gegevensuitwisseling met derde staten. Ook blijft het mogelijk met lidstaten afspraken te maken over het automatisch uitwisselen van gegevens die niet zijn opgenomen in het voorgestelde artikel 6b van de WIB.

Nederland wordt geacht over gegevens te beschikken indien deze zich in de belastingdossiers van belastingplichtigen in Nederland bevinden en deze opvraagbaar zijn overeenkomstig de Nederlandse procedures voor het verzamelen en verwerken van inlichtingen. Er vindt op grond van het voorgestelde artikel 6b, derde lid, van de WIB geen automatische uitwisseling plaats met een lidstaat die heeft aangegeven geen inlichtingen te willen ontvangen inzake één of meer categorieën of die zelf over geen enkele categorie gegevens beschikt. In het vierde lid wordt de termijn opgenomen waarbinnen automatisch inlichtingen moeten worden verstrekt.

Het voorgestelde artikel 12 van de WIB correspondeert met het huidige artikel 7a van die wet en ziet op de notificatie van stukken. Alleen het derde lid van genoemd artikel 7a wordt niet overgenomen in het voorgestelde artikel 12. Aan deze bepaling bestaat in het voorgestelde artikel 12 geen behoefte meer omdat met het eveneens in dit wetsvoorstel opgenomen artikel 22 van de WIB al een bepaling wordt opgenomen op basis waarvan bij ministeriële regeling nadere regels kunnen worden gesteld ter uitvoering van hoofdstuk II. Het voorgestelde artikel 12, derde lid, van de WIB ziet op het informeren van de bevoegde autoriteit die een verzoek tot notificatie heeft gedaan over het gevolg dat aan het verzoek is gegeven.

De spiegelbeeldsituatie, namelijk dat Nederland aan een buitenlandse belastingautoriteit een verzoek tot betekening doet, is niet opgenomen in dit voorstel van wet. In Nederland speelt de betekening van stukken alleen bij de invordering van belastingschulden. Verzoeken om wederzijdse bijstand die zien op de invordering worden gedaan op grond van de WWB 2012 en niet op grond van de WIB.

Verstrekte inlichtingen mogen door de ontvangende staat in beginsel alleen worden gebruikt voor de heffing van belastingen. Met het oog op een efficiënte administratieve samenwerking mogen de krachtens Richtlijn 2011/16/EU verkregen inlichtingen door lidstaten ook voor andere doeleinden worden gebruikt. Deze doeleinden worden limitatief opgesomd in de onderdelen a, b en c van het voorgestelde artikel 17, eerste lid, van de WIB. Voor gebruik buiten deze doeleinden moet toestemming worden verleend door de Minister van Financiën. Deze toestemming verleent hij aan andere lidstaten in ieder geval indien de inlichtingen in Nederland ook voor soortgelijke andere doeleinden gebruikt kunnen worden. Indien landen die niet deel uitmaken van de EU, verkregen inlichtingen voor andere doeleinden willen gebruiken dan voor de heffing van belastingen, moet de Minister van Financiën daarvoor toestemming verlenen.

Indien de Minister van Financiën een samenwerking aangaat met een staat die verder reikt dan de mogelijkheden die Richtlijn 2011/16/EU biedt, zal hij deze verdere samenwerking ook aangaan met lidstaten die daarom verzoeken (het voorgestelde artikel 18 van de WIB).

Het gebruik van standaardformulieren en de communicatie via elektronische weg, zijn opgenomen in het voorgestelde artikel 19 van de WIB.

De Minister van Financiën brengt op grond van Richtlijn 2011/16/EU geen kosten in rekening aan een andere lidstaat bij het verlenen van wederzijdse bijstand, tenzij het kosten betreft die betaald zijn aan deskundigen. Daar staat tegenover dat andere lidstaten ook geen kosten in rekening zullen brengen voor de bijstand die verleend wordt aan Nederland. Wel kunnen staten in individuele gevallen afspraken maken over een kostenvergoeding (het voorgestelde artikel 20 van de WIB).

Verzoeken om bijstand worden in een onderling overeengekomen taal gedaan. In bijzondere gevallen kan om een vertaling in het Nederlands verzocht worden van het verzoek om bijstand (het voorgestelde artikel 21 van de WIB).

De Europese Commissie houdt in Richtlijn 2011/16/EU in verschillende bepalingen ruimte open om nadere regels te stellen om zo op een later moment een praktische invulling te kunnen geven aan die bepalingen. Het kan daarbij alleen gaan om uitvoeringskwesties, er kunnen geen nieuwe verplichtingen worden gecreëerd. Het betreft bijvoorbeeld bepalingen over de inhoud van de formulieren en het gebruik van het digitale netwerk. Ook richting derde staten kan de behoefte bestaan om bepaalde uitvoeringskwesties in lagere regelgeving neer te leggen. Daartoe is in artikel 22 van de WIB een algemene delegatiegrondslag voor de toepassing van hoofdstuk II van die wet opgenomen. Hierdoor wordt het mogelijk om, indien nodig, snel uitvoering te kunnen geven aan de nadere regels van de Europese Commissie. Dergelijke nadere regels zullen worden opgenomen in de al bestaande Uitvoeringsregeling internationale bijstandsverlening bij de heffing van belastingen.

In verband met de herindeling van de hoofdstukken van de WIB wordt op deze plaats een nieuw hoofdstuk III in die wet ingevoegd waarin alle bepalingen worden opgenomen die zien op de door Nederland te ontvangen bijstand. Afdeling 1 van dat hoofdstuk bevat de bepalingen over de verzoeken om bijstand.

De Minister van Financiën kan verzoeken om inlichtingen (voorgestelde artikel 23, eerste lid, van de WIB), of om een administratief onderzoek (voorgestelde artikel 23, tweede lid, van de WIB) indien de gevraagde informatie naar verwachting van belang is voor de heffing van belastingen. Dit kan hij zowel eigener beweging doen, als op verzoek van de lokale overheden. In dat laatste geval zullen de lokale overheden alle informatie moeten verstrekken die nuttig kan zijn voor het doen van zo’n verzoek. Ingevolge het voorgestelde artikel 24 van de WIB worden de lokale overheden op de hoogte gesteld van de reactie op een verzoek om bijstand. Op grond van het voorgestelde artikel 23, vierde lid, van de WIB kunnen termijnen in overleg worden overeengekomen waarbinnen de gevraagde inlichtingen verstrekt worden.

De nieuwe afdeling 2 van hoofdstuk III van de WIB ziet op automatisch en spontaan verkregen inlichtingen. Het voorgestelde artikel 25 van de WIB biedt de mogelijkheid om aan een andere lidstaat aan te geven dat Nederland niet automatisch inlichtingen wenst te ontvangen inzake bepaalde vermogenscategorieën of onder een minimumbedrag. Efficiencyoverwegingen kunnen hierbij een rol spelen. Nederland maakt op dit moment geen gebruik van deze mogelijkheid.

Het voorgestelde artikel 26 van de WIB regelt de termijn waarbinnen de ontvangst van spontaan ontvangen inlichtingen moet worden bevestigd.

In de nieuwe afdeling 4 van hoofdstuk III van de WIB komen de algemene bepalingen. Deze algemene bepalingen zijn het spiegelbeeld van de algemene bepalingen die worden opgenomen in hoofdstuk II, afdeling 6, van die wet. Zo wordt ook in genoemd hoofdstuk III, afdeling 4, een bepaling opgenomen over de geheimhouding. Het voorgestelde artikel 28 van de WIB regelt dat artikel 67 van de AWR van overeenkomstige toepassing is op inlichtingen die worden verkregen in het kader van de wederzijdse bijstand. Deze bepaling komt overeen met het huidige artikel 14, eerste lid, van de WIB.

Op verzoek van een lidstaat doet de Minister van Financiën een melding over het resultaat van het gebruik van de op verzoek of spontaan ontvangen inlichtingen (voorgestelde artikel 29, eerste lid van de WIB). Daarbij zal uiteraard de geheimhouding van artikel 67 van de AWR in acht worden genomen. In het tweede lid van het voorgestelde artikel 29 van de WIB is een terugmelding opgenomen die ziet op de automatische uitwisseling van inlichtingen.

In het voorgestelde artikel 34 van de WIB is, net als in het voorgestelde artikel 22, een delegatiegrondslag gecreëerd om nadere regels van de Europese Commissie bij lagere regelgeving te stellen. De nadere regels van de Europese Commissie kunnen alleen zien op uitvoeringskwesties, er kunnen geen nieuwe verplichtingen worden gecreëerd.

Het betreft bijvoorbeeld bepalingen over de inhoud van de formulieren en het gebruik van het digitale netwerk. Ook richting derde staten kan de behoefte bestaan om bepaalde uitvoeringskwesties in lagere regelgeving neer te leggen.