Nr. 5 NOTA VAN WIJZIGING

Het voorstel van wet wordt als volgt gewijzigd:

Jc. Artikel 4.17a, achtste lid, komt te luiden:

8. Hetgeen binnen twee jaren na de ontbinding van een huwelijksgemeenschap door overlijden bij de verdeling van die gemeenschap meer aan tot een aanmerkelijk belang behorende aandelen dan overeenkomt met de evenredige gerechtigdheid van de overledene in die aandelen wordt toebedeeld aan de nalatenschap, is een vervreemding van de langstlevende echtgenoot welke voor de toepassing van dit artikel en artikel 4.39a gelijk wordt gesteld met een overgang krachtens erfrecht en waarbij de langstlevende echtgenoot als erflater wordt aangemerkt.

2. Voor onderdeel 2 (nieuw) wordt een onderdeel ingevoegd, luidende:

1. In het tweede lid, tweede volzin, wordt «of daarmee overeenkomende buitenlandse wetgeving» vervangen door: of uit daarmee overeenkomende buitenlandse wetgeving.

B. Artikel 13, derde lid, onderdeel a, komt te luiden:

a. voorzieningen die geheel of gedeeltelijk gebruikt of verbruikt worden op een bij die ministeriële regeling aan te wijzen werkplek;.

1. Het vierde lid komt te luiden:

4. In afwijking van het eerste lid:

a. wordt loon dat ingevolge artikel 27bis is begrepen in de laatste aangifte van het kalenderjaar, geacht te zijn genoten bij het einde van het kalenderjaar of het einde van de dienstbetrekking zo deze in de loop van het kalenderjaar eindigt;

b. worden vergoedingen ter zake van vervoer in het kader van de dienstbetrekking, waaronder woon-werkverkeer, op andere wijze dan per taxi, luchtvaartuig, schip of vervoer vanwege de werkgever, voor zover deze € 0,19 per kilometer te boven gaan en voor zover deze niet hoger zijn dan de werkelijke kosten, geacht te zijn genoten bij het einde van het kalenderjaar of bij het einde van de dienstbetrekking zo deze in de loop van het kalenderjaar eindigt, indien in het kalenderjaar ook vergoedingen ter zake van de hiervoor bedoelde wijze van vervoer zijn of naar verwachting zullen worden berekend naar een bedrag van minder dan € 0,19 per kilometer.

2. Er wordt een lid toegevoegd, luidende:

5. Het vierde lid, onderdeel b, is niet van toepassing op vergoedingen ter zake van vervoer in het kader van de dienstbetrekking, waaronder woon-werkverkeer, per openbaar vervoer indien deze vergoedingen zijn vastgesteld op basis van de werkelijke kosten.

1. Onder vernummering van het eerste en tweede lid tot tweede en derde lid wordt vóór het tweede lid (nieuw) een lid ingevoegd, luidende:

1. De heffingskorting voor de loonbelasting wordt slechts toegepast ingeval de werknemer daartoe een schriftelijk, gedagtekend en ondertekend verzoek aan de inhoudingsplichtige heeft gedaan. Het verzoek geldt tot het tijdstip waarop de werknemer het verzoek schriftelijk, gedagtekend en ondertekend intrekt.

2. Onder vernummering van het derde lid (nieuw) tot vierde lid, wordt na het tweede lid (nieuw) een lid ingevoegd, luidende:

3. In afwijking van het eerste lid wordt de belasting ingehouden:

a. met toepassing van de heffingskorting voor de loonbelasting:

1°. indien artikel 27, zesde lid, toepassing vindt, met betrekking tot het loon van het in dat lid bedoelde kind;

2°. met betrekking tot het loon in de vorm van uitkeringen ingevolge de Algemene Ouderdomswet dan wel loon uit vroegere dienstbetrekking waarin zijn begrepen de uitkeringen ingevolge de Algemene Ouderdomswet dat een in Nederland wonende werknemer die de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt geniet, tenzij de werknemer een schriftelijk, gedagtekend en ondertekend verzoek aan de inhoudingsplichtige heeft gedaan om de heffingskorting voor de loonbelasting niet toe te passen;

b. zonder toepassing van de heffingskorting voor de loonbelasting met betrekking tot:

1°. uitkeringen ingevolge de Wet werk en inkomen kunstenaars;

2°. tegemoetkomingen als bedoeld in artikel 10 van de Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten.

4. Er wordt een lid toegevoegd, luidende:

5. De inhoudingsplichtige bewaart het in het eerste en derde lid bedoelde verzoek ten minste vijf jaren na het einde van het kalenderjaar waarin de dienstbetrekking is geëindigd.

3. In het vierde lid, onderdeel b, wordt «een woning» vervangen door: een woning, behoudens voor zover:

1°. het voordeel daarvan toerekenbaar is aan buitengewone beveiligingsmaatregelen, of

2°. het huisvesting buiten de woonplaats ter zake van de dienstbetrekking betreft.

3. In het tweede lid, onderdeel a, wordt na onderdeel 1°, onder vernummering van onderdeel 2° tot onderdeel 3°, een onderdeel ingevoegd, luidende:

2°. indien het vervoer plaatsvindt per openbaar vervoer, anders dan in de vorm van vervoer vanwege de inhoudingsplichtige, en de vergoedingen hoger zijn dan € 0,19 per kilometer en zijn vastgesteld op basis van de werkelijke kosten: tot de werkelijke kosten;.

8. Er worden drie leden toegevoegd, luidende:

6. Voor de toepassing van het tweede lid wordt onder vervoer vanwege de inhoudingsplichtige verstaan:

1° . vanwege de inhoudingsplichtige georganiseerd vervoer;

2°. het reizen per openbaar vervoer op basis van door de inhoudingsplichtige aangeschafte en door hem aan de werknemer verstrekte plaatsbewijzen.

7. Voor de toepassing van dit artikel worden vergoedingen ter zake van vervoer als bedoeld in het tweede lid, onderdeel a, onder 3°, geacht niet hoger te zijn dan € 0,19 per afgelegde kilometer voor zover deze vergoedingen in totaal niet meer hebben bedragen dan het aantal in het kalenderjaar in dit kader afgelegde kilometers vermenigvuldigd met € 0,19.

8. Bij de bepaling van het in het tweede lid bedoelde loon wordt buiten beschouwing gelaten:

a. loon uit vroegere dienstbetrekking indien de inhoudingsplichtige in meer dan bijkomstige mate loon uit vroegere dienstbetrekking verstrekt;

b. loon ter zake waarvan de inhoudingsplichtige uitsluitend ingevolge artikel 6, eerste lid, onderdeel c, inhoudingsplichtige is.

Ingeval het bij koninklijke boodschap van 6 november 2008 ingediende voorstel van wet tot wijziging van boek 2 van het Burgerlijk Wetboek in verband met de aanpassing van regels over bestuur en toezicht in naamloze en besloten vennootschappen (31 763) tot wet is of wordt verheven en artikel I, onderdeel Ca, van die wet in werking is getreden of treedt, wordt aan artikel 3, eerste lid, van de Wet op de loonbelasting 1964, onder vervanging van de punt aan het slot van onderdeel h door een puntkomma, een onderdeel toegevoegd, luidende:

i. de bestuurder van een vennootschap als bedoeld in artikel 132, derde lid, van boek 2 van het Burgerlijk Wetboek.

C. Artikel 35a, eerste lid, komt te luiden:

1. Met betrekking tot de in de artikelen 24, 32, eerste lid, onderdeel 4°, en tweede lid, 33, onderdelen 5°, 6° en 7°, en 35b, eerste lid, vermelde bedragen zijn de artikelen 10.1 en 10.2 van de Wet inkomstenbelasting 2001 van overeenkomstige toepassing.

B. Artikel 25a, derde lid, komt te luiden:

3. Onder EURO 0-voertuig, EURO I-voertuig, EURO II-voertuig, EURO III-voertuig, EURO IV-voertuig, EURO V-voertuig en EEV-voertuig wordt verstaan hetgeen daaronder wordt verstaan in de richtlijn.

A. Artikel 22, eerste lid, onderdeel d, komt te luiden:

d. baggerspecie: materiaal dat is vrijgekomen uit de bodem of oever van een oppervlaktelichaam en dat bestaat uit minerale delen met een maximale korrelgrootte van 2 millimeter en organische stof in een verhouding en met een structuur zoals deze in de bodem van nature worden aangetroffen, alsmede van nature in de bodem voorkomende schelpen en grind met een korrelgrootte van 2 tot 63 millimeter. Onder baggerspecie wordt mede verstaan: sediment en het residu van de reiniging van baggerspecie;.

1. In afwijking van de artikelen 82, 83, 87 en 87a kunnen bij of krachtens algemene maatregel van bestuur nadere regels worden gesteld met betrekking tot de heffing van de belasting van een vertegenwoordiger van een groep belastingplichtigen.

2. Bij toepassing van het voorgaande lid kan worden afgeweken van artikel 82, tweede lid, onderdeel b.

E. Artikel 89, derde lid, komt te luiden:

3. In afwijking van het tweede lid kan de inspecteur, bij toepassing van artikel 33, tweede lid, op verzoek toestemming verlenen om de verschuldigd geworden belasting in een door hem te bepalen tijdvak uiterlijk binnen één maand na het einde van dat tijdvak op aangifte te voldoen. Het door de inspecteur te bepalen tijdvak bedraagt maximaal één kwartaal.

1. Voor zover ter zake van het belastbare inkomen uit werk en woning artikel 10a.8 van de Wet inkomstenbelasting 2001 wordt toegepast, wordt voor de toepassing van artikel 8, eerste lid, eerste volzin, onder premie-inkomen verstaan het belastbare inkomen uit werk en woning, bepaald volgens de regels van hoofdstuk 3 van de Wet inkomstenbelasting 2001, met inachtneming van artikel 10a.8 van die wet.

2. Ingeval ter zake van het belastbare loon artikel 39c van de Wet op de loonbelasting 1964 wordt toegepast:

1°. wordt voor de toepassing van artikel 8, tweede lid, onder premie-inkomen verstaan het belastbare loon in de zin van de Wet op de loonbelasting 1964 met uitzondering van de eindheffingsbestanddelen, bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdelen e, onder 1°, f en g, van die wet, zoals dat op 31 december 2010 luidde;

2°. behoren voor de toepassing van artikel 16, tweede lid, aanhef en onderdeel b, niet tot het loon eindheffingsbestanddelen als bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdelen b tot en met h, van de Wet op de loonbelasting 1964, zoals dat op 31 december 2010 luidde.

3. Dit artikel komt te vervallen met ingang van de dag waarop artikel 39c van de Wet op de loonbelasting 1964 komt te vervallen.

1. Het tweede lid komt te luiden:

2. Indien de belastingplichtige het gehele kalenderjaar dezelfde partner in de zin van de Wet inkomstenbelasting 2001 heeft of voor de toepassing van artikel 2.17 van die wet geacht wordt te hebben gehad, wordt het in het eerste lid genoemde bedrag voor de belastingplichtige en zijn partner gezamenlijk op € 246 856 gesteld.

1. Onder vernummering van het derde tot en met het achtste lid tot zevende tot en met twaalfde lid worden na het tweede lid vier leden ingevoegd, luidende:

3. Artikel XC, onderdeel D, werkt terug tot en met 1 januari 2008.

4. Artikel I, onderdeel 0A, en artikel XII, onderdeel B, werken terug tot en met 1 januari 2009.

5. Artikel XIIIA werkt terug tot en met 1 juli 2009.

6. Artikel III, onderdelen Ca en La, werkt terug tot en met 15 september 2009.

3. Onder vernummering van het twaalfde lid (nieuw) tot dertiende lid wordt na het elfde lid (nieuw) een lid ingevoegd, luidende:

12. Artikel XXIVA werkt terug tot en met 15 september 2010.

4. Na het dertiende lid (nieuw) wordt een lid toegevoegd, luidende:

14. In afwijking van het eerste lid treedt artikel XVA, ingeval artikel II, onderdeel H, van de wet van 7 juli 2010 tot wijziging van onder meer Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek en de Wet documentatie vennootschappen in verband met het vervallen van de verklaring van geen bezwaar en het verbeteren en uitbreiden van de controle op rechtspersonen met het oog op de voorkoming en bestrijding van misbruik van rechtspersonen (Stb. 280) na 31 december 2010 in werking treedt, in werking onmiddellijk nadat bedoeld onderdeel H in werking is getreden.

In de Wet IB 2001 is bepaald dat bij een als aanmerkelijk belang in de zin van die wet kwalificerend belang in een vrijgestelde beleggingsinstelling als bedoeld in artikel 6a van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (hierna: Wet Vpb 1969), een forfaitair voordeel van 4% als (regulier) voordeel uit aanmerkelijk belang in aanmerking moet worden genomen (artikel 4.13, eerste lid, onderdeel a, in verbinding met artikel 4.14, eerste lid, van de Wet IB 2001). Dat geldt ook indien zo’n belang wordt gehouden via een in Nederland gevestigde vennootschap (de zogenaamde doorkijkregeling van artikel 4.14, negende lid, van de Wet IB 2001). Artikel 4.14, tiende lid, tweede volzin, van de Wet IB 2001 bepaalt vervolgens dat de doorkijkregeling van het negende lid niet van toepassing is op belangen waarvoor bij de Nederlandse tussenhoudster het waarderingsvoorschrift van artikel 3.29a van de Wet IB 2001 geldt.

In de praktijk is gebleken dat er onduidelijkheid bestaat over de uitleg van artikel 4.14, tiende lid, van de Wet IB 2001 in de situatie van een natuurlijk persoon met een aanmerkelijk belang in een vrijgestelde beleggingsinstelling als bedoeld in artikel 6a van de Wet Vpb 1969 (hierna VBI A), terwijl die instelling op haar beurt een belang heeft in een andere vrijgestelde beleggingsinstelling als bedoeld in artikel 6a van de Wet Vpb 1969 (hierna VBI B). Deze natuurlijk persoon is gehouden ter zake van het belang in VBI A een regulier voordeel van 4% aan te geven. Vervolgens is de vraag gerezen of hij daarnaast nog een regulier voordeel van 4% ter zake van het indirecte belang in VBI B moet aangegeven op grond van de doorkijkregeling, aangezien bij VBI A het waarderingsvoorschrift van artikel 3.29a van de Wet IB 2001 niet speelt. Dit laatste is uiteraard nooit beoogd, omdat dit zou leiden tot een dubbeltelling.

Om deze onduidelijkheid in de wettekst weg te nemen wordt in artikel 4.14, tiende lid, tweede volzin, van de Wet IB 2001 bepaald dat de doorkijkregeling van het negende lid van dat artikel ook buiten toepassing blijft op belangen waarvoor bij de Nederlandse tussenhoudster artikel 3.29a van de Wet IB 2001 niet geldt omdat de Nederlandse tussenhoudster een vrijgestelde beleggingsinstelling is als bedoeld in artikel 6a van de Wet Vpb 1969.

Deze wijzigingen hebben betrekking op de situatie dat een huwelijksgemeenschap (mede) omvat tot een aanmerkelijk belang behorende aandelen of winstbewijzen (hierna: ab-aandelen).

Ingeval bij overlijden van een van de echtgenoten in het kader van de verdeling van die huwelijksgemeenschap meer dan 50% van de ab-aandelen worden toebedeeld aan de nalatenschap van de overledene, is bij de wijziging van het regime voor ab-aandelen per 1 januari 2010 beoogd dat op hetgeen boven de 50% wordt toebedeeld aan de nalatenschap, de generieke doorschuifregeling van artikel 4.17 van de Wet IB 2001 niet kan worden toegepast. Voorts is beoogd dat hetgeen boven de 50% wordt toebedeeld, hetgeen een vervreemding van de langstlevende echtgenoot is, in aanmerking kan komen voor de specifieke doorschuifregeling van artikel 4.17a voor zover de vennootschap waarop de aandelen betrekking hebben ondernemingsvermogen heeft. Beoogd is een en ander te regelen in het huidige achtste lid van artikel 4.17a van de Wet IB 2001.

In de praktijk is inmiddels gebleken dat er onduidelijkheid bestaat over de werking van dit achtste lid.

Om deze onduidelijkheid weg te nemen, worden de volgende wijzigingen aangebracht. In artikel 4.17 van de Wet IB 2001 wordt expliciet opgenomen dat de doorschuifregeling van dit artikel alleen van toepassing is op hetgeen bij de ontbinding van een huwelijksgemeenschap anders dan door overlijden wordt verkregen. Tevens is artikel 4.17a, achtste lid, van de Wet IB 2001 opnieuw geformuleerd waarbij is aangesloten bij de gehanteerde terminologie in het eerste lid van dat artikel. De uitwerking van deze wijzigingen kan worden toegelicht aan de hand van de volgende twee voorbeelden.

A en B zijn in gemeenschap van goederen gehuwd. Deze gemeenschap omvat onder meer alle aandelen in X-bv. X-bv heeft alleen maar ondernemingsvermogen. De waarde van de aandelen in X-bv bedraagt 1000. De verkrijgingsprijs bedraagt 100.

A overlijdt en echtgenoot B en kind C zijn de erfgenaam. B en C wonen beiden in Nederland en zijn krachtens testament in gelijke delen gerechtigd tot de nalatenschap en waarbij in het testament voorts is bepaald dat titel 3, afdeling 1, van Boek 4 BW geheel buiten toepassing blijft.

Het overlijden van A vormt ingevolge artikel 4.16 een fictieve vervreemding van zijn gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv voor de waarde in het economische verkeer, zijnde 500 (de helft van 1000). Deze fictieve vervreemding wordt ingevolge artikel 4.17a op verzoek in het geheel niet als vervreemding aangemerkt. B en C verkrijgen ieder de helft van A’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv. De verkrijgingsprijs van A’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv die A krachtens huwelijksgemeenschap houdt ad 50 (zijnde de helft van 100) wordt dan ingevolge artikel 4.39a doorgeschoven naar B en C, ieder voor de helft (25).

De waarde van B’s gerechtigdheid tot de aandelen in X-bv bedraagt vervolgens totaal 750, zijnde B’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv die B krachtens huwelijksgemeenschap houdt ad 500 (de helft van 1000) en B’s aandeel in de nalatenschap van A ad 250 (de helft van die andere 500). De verkrijgingsprijs voor B bedraagt in totaal 75, bestaande uit de verkrijgingsprijs voor B’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv die B krachtens huwelijksgemeenschap houdt ad 50 (de helft van 100) plus de naar B doorgeschoven verkrijgingsprijs van A ad 25 (de helft van 50).

De waarde van C’s gerechtigdheid tot de aandelen in X-bv bedraagt dan in totaal 250, zijnde C’s aandeel in de nalatenschap van A. De verkrijgingsprijs voor C bedraagt 25, zijnde de naar C doorgeschoven verkrijgingsprijs van A (de helft van 50).

Indien vervolgens binnen twee jaar na het overlijden van A in het kader van de verdeling van de huwelijksgemeenschap/nalatenschap alle aandelen in X-bv worden toebedeeld aan C, werken de wijzigingen als volgt uit. Gemakshalve is daarbij geabstraheerd van een waarde-ontwikkeling van de aandelen in X-bv in de periode na het tijdstip van overlijden tot het tijdstip van verdeling.

De toedeling aan C van B’s aandeel in de gerechtigdheid tot de aandelen in X-bv die B krachtens huwelijksgemeenschap houdt, vormt voor B een vervreemding voor de waarde in het economische verkeer, zijnde 500. Omdat sprake is van een verdeling van een huwelijksgemeenschap na ontbinding van de huwelijksgemeenschap door overlijden kan de doorschuifregeling van artikel 4.17 niet worden toegepast. Ingevolge artikel 4.17a, achtste lid, kan de doorschuifregeling van dat artikel wel toepassing vinden. Omdat X-bv alleen ondernemingsvermogen heeft, wordt op verzoek de vervreemding geheel teruggenomen. Ingevolge artikel 4.39a wordt een evenredig deel van de verkrijgingsprijs van B, zijnde (500/750) x 75, doorgeschoven naar C, dus 50.

De toedeling aan C van B’s aandeel in de nalatenschap van A ad 250 wordt ingevolge artikel 4.17b, eerste lid, op verzoek niet als een vervreemding aangemerkt. Ingevolge artikel 4.39b wordt dan de verkrijgingsprijs van B van deze aandelen, zijnde (250/750) x 75, doorgeschoven naar C, dus 25. In totaal is derhalve van B naar C 75 doorgeschoven.

Na de verdeling bezit C alle aandelen in X-bv. De verkijgingsprijs voor C bedraagt dan in totaal 100, bestaande uit de doorgeschoven verkrijgingsprijs van A naar C (25) plus de doorgeschoven verkrijgingsprijs van B naar C (75).

Dezelfde gegegevens als in voorbeeld 1, met als wijziging dat de waarde van de aandelen van X-bv – rekening houdende met de 5%-marge op grond van artikel 4.17a, zesde lid – voor 700 toerekenbaar is aan het ondernemingsvermogen en voor 300 aan het beleggingsvermogen.

Het overlijden van A vormt ingevolge artikel 4.16 een fictieve vervreemding van zijn gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv voor de waarde in het economische verkeer, zijnde 500 (de helft van 1000). Het deel dat toerekenbaar is aan het ondernemingsvermogen van X-bv (de helft van 700 is 350) wordt ingevolge artikel 4.17a op verzoek niet als vervreemding aangemerkt. Voor het deel dat toerekenbaar is aan het beleggingsvermogen (de helft van 300 is 150) wordt er wel een vervreemding door A geconstateerd. Ingevolge artikel 4.19 kan A op de overdrachtsprijs van 150 een verkrijgingsprijs van 50 (zijnde de helft van 100) in mindering brengen, waardoor per saldo een vervreemdingsvoordeel van 100 wordt geconstateerd.

B en C verkrijgen ieder de helft van A’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv.

De waarde van B’s gerechtigdheid tot de aandelen in X-bv bedraagt dan in totaal 750, zijnde B’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv die B krachtens huwelijksgemeenschap houdt ad 500 (de helft van 1000) en B’s aandeel in de nalatenschap van A ad 250 (de helft van die andere 500). De verkrijgingsprijs voor B bedraagt nu in totaal 125, bestaande uit de verkrijgingsprijs voor B’s gerechtigdheid tot het onverdeeld aandeel in de aandelen in X-bv die B krachtens huwelijksgemeenschap houdt ad 50 (de helft van 100) plus de helft van de overdrachtsprijs die bij A bij zijn overlijden in aanmerking is genomen (de helft van 150).

De waarde van C’s gerechtigdheid tot de aandelen in X-bv bedraagt 250, zijnde C’s aandeel in de nalatenschap van A. De verkrijgingsprijs voor C bedraagt 75, zijnde de helft van de overdrachtsprijs die bij A bij zijn overlijden in aanmerking is genomen.

Indien vervolgens binnen twee jaar na het overlijden van A in het kader van de verdeling van de huwelijksgemeenschap/nalatenschap alle aandelen in X-bv worden toebedeeld aan C werken de wijzigingen als volgt uit.

De toedeling aan C van B’s aandeel in de gerechtigdheid tot de aandelen in X-bv die B krachtens huwelijksgemeenschap houdt, vormt voor B een vervreemding voor de waarde in het economische verkeer, zijnde 500. Omdat sprake is van een verdeling van een huwelijksgemeenschap na ontbinding van de huwelijksgemeenschap door overlijden kan de doorschuifregeling van artikel 4.17 niet worden toegepast. Ingevolge artikel 4.17a, achtste lid, kan de doorschuifregeling van dat artikel wel toepassing vinden voor zover de waarde van de aandelen toerekenbaar is aan ondernemingsvermogen van X-bv. Het deel van de waarde van de aandelen dat toerekenbaar is aan het ondernemingsvermogen van X-bv (de helft van 700) wordt niet als vervreemding in aanmerking genomen. Voor het deel dat toerekenbaar is aan het beleggingsvermogen (de helft van 300) wordt er wel een vervreemding door B geconstateerd; dit leidt tot een overdrachtsprijs van 150. Ingevolge artikel 4.19 kan op de overdrachtsprijs de (gemiddelde) verkrijgingsprijs van B ad 83,33 – zijnde (500/750) × 125 – in mindering worden gebracht, waardoor per saldo een vervreemdingsvoordeel van 66,67 wordt geconstateerd.

De toedeling aan C van B’s aandeel in de nalatenschap van A ad 250 aan C wordt ingevolge artikel 4.17b, eerste lid, op verzoek niet als vervreemding aangemerkt. Ingevolge artikel 4.39b wordt dan de (gemiddelde) verkrijgingsprijs van B van deze aandelen, zijnde (250/750)x125, doorgeschoven naar C, dus 41,67.

Na de verdeling bezit C alle aandelen in X-bv. De verkijgingsprijs voor C bedraagt dan in totaal 266,67. Dit is de optelsom van (a) de helft van de overdrachtsprijs die bij A in aanmerking is genomen (75), (b) de overdrachtsprijs die bij B in aanmerking is genomen (150) en (c) de verkrijgingsprijs die van B naar C is doorgeschoven (41,67).

Ter uitvoering van de in het algemeen deel reeds genoemde motie Jurgens c.s. wordt het vierde lid van artikel 13a van de Wet LB 1964 opgesplitst in onderdelen en wordt een vijfde lid aan dit artikel toegevoegd. In artikel 13a, vierde lid, onderdeel a, wordt geregeld wat thans reeds in genoemd vierde lid is geregeld.

De toevoeging van het vierde lid, onderdeel b, en het vijfde lid hangt samen met de werkkostenregeling, in samenhang met het – in het kader van de motie Jurgens c.s. – naar de wet overhevelen van de thans nog in artikel 10f van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 opgenomen regeling. Op grond van de laatstgenoemde bepaling is het mogelijk om de in een kalenderjaar verstrekte reiskostenvergoedingen ter zake van vervoer, waaronder woon-werkverkeer, te salderen ingeval dat vervoer niet plaatsvindt per taxi, luchtvaartuig, schip, of ter beschikking gesteld vervoermiddel en een deel van de reiskostenvergoedingen lager is dan € 0,19 per kilometer en een deel van die vergoedingen juist hoger dan € 0,19 is. Hiertoe is thans bepaald dat alleen het gedeelte van de reiskostenvergoedingen dat het aantal voor vergoeding in aanmerking gekomen kilometers vermenigvuldigd met € 0,19 te boven gaat als loon wordt aangemerkt. Het tweede lid van artikel 10f van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 bepaalt dat het als loon in aanmerking te nemen bedrag (de overschrijding van de onbelaste reiskostenvergoeding) wordt geacht te behoren tot het loon van het volgende kalenderjaar en geacht wordt te zijn betaald op de laatste werkdag van januari van dat volgende kalenderjaar. Wanneer gebruik wordt gemaakt van een (voor verschillende reiskilometers) in hoogte variërende reiskostenvergoeding, betekent deze regeling een aanzienlijke lastenverlichting voor de werkgever. Ingevolge het voorgestelde artikel 31a, zevende lid (nieuw), van de Wet LB 1964 blijft de mogelijkheid tot het salderen van in hoogte verschillende reiskostenvergoedingen ook onder de werkkostenregeling gelden. Om ervoor te zorgen dat de saldering per kalenderjaar (en niet per tijdvak) mogelijk is en om de hiervoor genoemde bepaling niet ruimer te laten uitwerken dan noodzakelijk is, wordt daarbij het volgende geregeld:

• • Het bovenmatige gedeelte van de reiskostenvergoeding (dat wil zeggen het gedeelte boven € 0,19 per kilometer) wordt geacht te zijn genoten bij het einde van het kalenderjaar (in plaats van in het desbetreffende loontijdvak); deze fictie is nodig om de gedurende het kalenderjaar (in verschillende loontijdvakken) verstrekte vergoedingen te kunnen salderen en de inhoudingsplichtige bij overschrijding van de maximale gericht vrijgestelde vergoeding (van € 0,19 per zakelijke kilometer) bij het einde van het kalenderjaar de mogelijkheid te bieden om op dat moment ervoor te kiezen om het meerdere tot het loon te rekenen dat bij de werknemer wordt belast of om ook dat meerdere aan te wijzen als eindheffingsbestanddeel en zodoende eventueel (bij overschrijding van het forfait van 1,4%) de belastingheffing voor zijn rekening te nemen. Eventuele andersluidende arbeidsrechtelijke afspraken staan in fiscaal opzicht niet in de weg aan de keuze van de werkgever. Voor de vraag of sprake is van individueel loon of eindheffingsloon is de keuze van de werkgever doorslaggevend.

• • De fictie dat een deel van de reiskostenvergoeding bij het einde van het kalenderjaar geacht wordt te zijn genoten, geldt niet voor het gedeelte van de reiskostenvergoeding dat de werkelijke kosten van het vervoer te boven gaat. Dit dient ertoe oneigenlijk gebruik van de fictie te voorkomen door bepaalde vergoedingen als reiskostenvergoeding te etiketteren teneinde het genietingsmoment op te schuiven naar een later moment.

• • De eventuele overschrijding van de maximale gericht vrijgestelde reiskostenvergoeding, ongeacht of de loonbelasting daarover ten laste komt van de werknemer of dat de werkgever die overschrijding als eindheffingsbestanddeel heeft aangewezen, wordt – zoals hiervoor is aangegeven – geacht te zijn genoten bij het einde van het kalenderjaar, en niet over de jaargrens heen getild, zoals onder de regeling van artikel 10f van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 wel het geval is. Indien het meerdere namelijk wel tot het loon van het volgende jaar zou behoren, zou de heffing bij toepassing van artikel 31a, vijfde lid, van de Wet LB 1964 onder omstandigheden in totaal bijna twee jaar kunnen worden uitgesteld.

• • Aan het slot van artikel 13a, vierde lid, onderdeel b, van de Wet LB 1964 wordt als voorwaarde voor de toepassing van de fictie gesteld dat ook reiskostenvergoedingen worden verstrekt die zijn berekend naar een bedrag van minder dan € 0,19 per kilometer. Indien immers geen «ondermatige» reisvergoedingen worden verstrekt is saldering niet mogelijk binnen de grenzen van de gericht vrijgestelde reiskostenvergoeding en kan direct voor het bovenmatige gedeelte worden bepaald of dit wel of niet als eindheffingsbestanddeel wordt aangewezen. Om die reden hoeft in dat geval geen verschuiving van het genietingsmoment plaats te vinden.

• • De fictie is wel van toepassing op een reiskostenvergoeding voor vervoer per openbaar vervoer, maar niet ingeval deze vergoeding is vastgesteld op basis van de werkelijke kosten. In dat geval is immers het berekende bedrag reeds in zijn geheel gericht vrijgesteld en is saldering niet aan de orde. Dit wordt in het vijfde lid (nieuw) bepaald.

In het in artikel III, onderdeel Da, onder 1, opgenomen artikel 23, eerste lid (nieuw), van de Wet LB 1964, wordt de bepaling overgenomen die thans in artikel 65, tweede lid, van de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001 (URLB 2001) is opgenomen. In dit lid wordt bepaald dat de heffingskorting voor de loonbelasting slechts wordt toegepast indien daartoe een schriftelijk, gedagtekend en ondertekend verzoek aan de inhoudingsplichtige wordt gedaan. Inhoudelijk is de bepaling (behoudens een redactionele aanpassing) ongewijzigd gebleven, maar omdat de bepaling wat plaats en inhoud betreft meer op zijn plaats is in de wet, wordt deze verplaatst.

Ook de van de in artikel 23, eerste lid (nieuw), van de Wet LB 1964 opgenomen hoofdregel afwijkende bepalingen uit de URLB 2001 die zien op het al dan niet van toepassing zijn van de heffingskorting voor de loonbelasting in specifieke situaties worden overgeheveld naar de wet, namelijk naar artikel 23, derde lid (nieuw), van de Wet LB 1964. De bepalingen die in dat lid worden opgenomen staan thans in de artikelen 76, 78 en 79 van de URLB 2001. Met betrekking tot de in artikel 23, derde lid, onderdeel a (nieuw), van de Wet LB 1964 benoemde categorieën loon wordt belasting ingehouden met toepassing van de heffingskorting voor de loonbelasting, waarbij de in dat onderdeel, onder 2°, aangewezen werknemers (die loon ontvangen in de vorm van AOW-uitkeringen of in pensioenuitkeringen begrepen AOW-uitkeringen) de mogelijkheid hebben om een verzoek te doen om de heffingskorting voor de loonbelasting niet toe te passen. Dit kan bijvoorbeeld wenselijk zijn indien deze 65-plusser zijn heffingskorting reeds te gelde maakt met betrekking tot een andere inkomensbron.

Anderzijds wordt de belasting met betrekking tot de in artikel 23, derde lid, onderdeel b (nieuw), van de Wet LB 1964 benoemde categorieën ingehouden zonder toepassing van de heffingskorting voor de loonbelasting.

Voor de voorheen in artikel 79, eerste lid, onderdelen b en c, van de URLB 2001 opgenomen categorieën inkomen geldt voor wat betreft de toepasselijkheid van de heffingskorting voor de loonbelasting de hoofdregel: de heffingskorting voor de loonbelasting wordt niet toegepast, tenzij daartoe een schriftelijk, gedagtekend en ondertekend verzoek aan de inhoudingsplichtige wordt gedaan. Om deze reden worden deze categorieën niet afzonderlijk in artikel 23, derde lid (nieuw), van de Wet LB 1964 opgenomen als afwijking van de hoofdregel.

In verband met de invoeging van artikel 23, eerste lid (nieuw), van de Wet LB 1964 wordt in het vierde lid (nieuw) de verwijzing naar het tweede lid (nieuw) uitgebreid naar het eerste en het tweede lid.

In artikel III, onderdeel Da, onder 4, wordt een lid aan artikel 23 van de Wet LB 1964 toegevoegd, waarin de bewaarplicht voor het in het eerste lid (nieuw) en het in het derde lid (nieuw) bedoelde verzoek wordt vastgesteld. Een voor wat betreft het eerste lid (nieuw) vergelijkbare bepaling is thans nog in artikel 65, derde lid, van de URLB 2001 opgenomen.

In artikel III, onderdeel H, onder 1, wordt naar aanleiding van in de praktijk levende vragen expliciet in de tekst van artikel 31, eerste lid, onderdeel f, van de Wet LB 1964 – de bepaling dat voor zover sprake is van tegenwoordige arbeid de inhoudingsplichtige vergoedingen en verstrekkingen kan aanwijzen als onder de werkkostenregeling vallend eindheffingsbestanddeel – tot uitdrukking gebracht dat onder door de inhoudingsplichtige als eindheffingsbestanddelen aan te wijzen vergoedingen en verstrekkingen ook kunnen zijn begrepen door de inhoudingsplichtige als eindheffingsbestanddeel aan te wijzen gedeelten van vergoedingen en verstrekkingen.

Met de formulering is bewerkstelligd dat een verwijzing naar een vergoeding of verstrekking als bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdeel f, tevens een verwijzing naar een in dat onderdeel bedoeld gedeelte van een vergoeding of verstrekking omvat.

De in artikel III, onderdeel H, onder 2, opgenomen aanpassing van de verwijzing in artikel 31, vierde lid, van de Wet LB 1964 was – toen nog als enige wijziging van artikel 31 van de Wet LB 1964 – reeds opgenomen in het wetsvoorstel.

In artikel III, onderdeel H, onder 3, wordt naar aanleiding van in de praktijk levende vragen expliciet in de tekst van artikel 31, vierde lid, onderdeel b, van de Wet LB 1964 – de bepaling dat een vergoeding of verstrekking ter zake of in de vorm van een woning niet als eindheffingsbestanddeel aangewezen kan worden – een tweetal beperkingen opgenomen.

In de eerste plaats wordt het mogelijk gemaakt dat een vergoeding of verstrekking ter zake of in de vorm van (het beschikken over) een woning als eindheffingsbestanddeel wordt aangewezen, voor zover het voordeel toerekenbaar is aan buitengewone beveiligingsmaatregelen. Deze bepaling is vergelijkbaar met de bepaling ter zake van het privégebruik auto, die is opgenomen in artikel 31, vierde lid, onderdeel a, van de Wet LB 1964, zoals dat per 1 januari 2011 komt te luiden.

In de tweede plaats wordt het mogelijk gemaakt om een vergoeding of verstrekking ter zake of in de vorm van huisvesting buiten de woonplaats in het kader van de dienstbetrekking (ook wel pied-a-terre genoemd) aan te wijzen als eindheffingsbestanddeel. Bij dergelijke dubbele huisvesting heeft het ervaren voordeel een geringere omvang dan bij enkelvoudige huisvesting.

In artikel III, onderdeel I, onder 1, wordt ter verduidelijking in artikel 31a, tweede lid, aanhef, van de Wet LB 1964 opgenomen dat het bij de vergoedingen en verstrekkingen die gericht zijn vrijgesteld, dat wil zeggen in aftrek komen op de grondslag voor de eindheffing over de eindheffingsbestanddelen, bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdeel f en onderdeel g, van de Wet LB 1964, moet gaan om vergoedingen en verstrekkingen die zelf ook vergoedingen en verstrekkingen als bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdeel f en onderdeel g, van de Wet LB 1964 zijn.

In artikel III, onderdeel I, onder 2, wordt «openbaar vervoer» uit de in artikel 31a, tweede lid, onderdeel a, onder 1°, van de Wet LB 1964 opgenomen opsomming weggenomen.

Vervolgens wordt in artikel III, onderdeel I, onder 3, een subonderdeel ingevoegd in artikel 31a, tweede lid, onderdeel a, van de Wet LB 1964, betrekking hebbend op een vergoeding voor vervoer in het kader van de dienstbetrekking, per openbaar vervoer (anders dan vervoer vanwege de inhoudingsplichtige), voor zover de vergoeding hoger is dan € 0,19 en is vastgesteld op basis van de werkelijke kosten.

Ingevolge artikel III, onderdeel I, onder 4, ziet het derde subonderdeel (nieuw) op alle overige situaties.

Met de bovengenoemde wijzigingen wordt het onderscheid tussen het bereik van de verschillende subonderdelen verduidelijkt; daarnaast hangen deze wijzigingen deels samen met de hierna toegelichte salderingsregeling van artikel 31a, zevende lid (nieuw), van de Wet LB 1964. Een door de inhoudingsplichtige als eindheffingsbestanddeel aangewezen reiskostenvergoeding voor vervoer per taxi, luchtvaartuig, schip of vanwege de werkgever is gericht vrijgesteld tot de werkelijke kosten. Bij vervoer vanwege de werkgever kan geen gericht vrijgestelde vergoeding worden verstrekt, om te voorkomen dat zowel vervoer als een reiskostenvergoeding gericht vrijgesteld wordt verstrekt. Thans is een vergoeding of verstrekking ter zake van vervoer in het kader van de dienstbetrekking per openbaar vervoer vrijgesteld tot € 0,19 per kilometer (artikel 15b, eerste lid, onderdeel a, van de Wet LB 1964) dan wel – naar keuze van de inhoudingsplichtige – tot de werkelijke kosten (artikel 16a van de Wet LB 1964). Door de opgenomen wijzigingen wordt onder de werkkostenregeling dezelfde situatie bewerkstelligd: een door de inhoudingsplichtige als eindheffingsbestanddeel aangewezen vergoeding voor reizen per openbaar vervoer is gericht vrijgesteld tot de werkelijke kosten (op grond van subonderdeel 2°) of (indien de kosten niet hoger zijn dan € 0,19 per kilometer of indien de inhoudingsplichtige de vergoeding niet op de werkelijke kosten wil baseren) tot € 0,19 per kilometer (op grond van subonderdeel 3°). Alle overige door de inhoudingsplichtige als eindheffingsbestanddeel aangewezen vergoedingen ter zake van vervoer, zoals een kilometervergoeding voor iemand die met de auto, lopend of met de fiets naar het werk gaat, zijn gericht vrijgesteld tot € 0,19 per kilometer.

Ingevolge de in artikel III, onderdeel I, onder 5, opgenomen wijziging van artikel 31a, tweede lid, onderdeel b, van de Wet LB 1964 wordt de gerichte vrijstelling voor tijdelijke verblijfkosten aangevuld met maaltijden met een meer dan bijkomstig zakelijk karakter. Deze bepaling maakt het mogelijk om ook maaltijden tijdens overwerk of op koopavond onbelast te verstrekken of vergoeden. Als de werknemer door zijn werk ’s avonds niet op de gewone tijd (tussen 17.00 en 20.00 uur) thuis kan eten, is in elk geval sprake van een meer dan bijkomstig zakelijke maaltijd 6 Ook maaltijden tijdens dienstreizen, tijdens zakelijke besprekingen met klanten buiten de vaste werkplek of tijdens werkzaamheden op niet permanente locaties vallen onder de gerichte vrijstelling7.

De in artikel III, onderdeel I, onder 6 en 7, opgenomen wijzigingen van artikel 31a, derde en vijfde lid, van de Wet LB 1964 waren reeds opgenomen in het voorstel van wet.

In het in artikel III, onderdeel I, onder 8, opgenomen artikel 31a, zesde lid, van de Wet LB 1964 wordt nader bepaald wat voor de toepassing van het tweede lid van dat artikel onder vervoer vanwege de inhoudingsplichtige dient te worden verstaan. De definitie komt overeen met de thans in artikel 17a, tweede lid, van de Wet LB 1964 opgenomen definitie.

In het in artikel III, onderdeel I, onder 8, opgenomen artikel 31a, zevende lid, van de Wet LB 1964 wordt bepaald dat variabele reiskostenvergoedingen ter zake van vervoer in het kader van de dienstbetrekking, waaronder woon-werkverkeer, op andere wijze dan per taxi, luchtvaartuig of schip en niet zijnde vervoer vanwege de werkgever, gesaldeerd mogen worden. Dit wordt bewerkstelligd door middel van de fictie dat de in artikel 31a, tweede lid, onderdeel a, onder 3°, van de Wet LB 1964 bedoelde reiskostenvergoedingen geacht worden niet hoger te zijn dan € 0,19 per kilometer voor zover die vergoedingen in totaal niet meer bedragen dan het aantal zakelijk afgelegde kilometers vermenigvuldigd met € 0,19. Worden bijvoorbeeld 1 000 zakelijke kilometers vergoed tegen € 0,10 en 1 000 andere kilometers tegen € 0,30, dan worden de vergoedingen (van in totaal € 400) tot € 380, zijnde 2000 * € 0,19, geacht niet hoger te zijn dan € 0,19 per kilometer. Door deze bepaling kunnen de «bovenmatig» vergoede kilometers deels worden gesaldeerd met de laag vergoede kilometers (tegen € 0,10 per kilometer) en valt slechts € 20 buiten de gerichte vrijstelling in plaats van € 110, zijnde 1 000 * (€ 0,30 -/- € 0,19). De gerichte vrijstelling wordt op deze manier voor alle kilometers optimaal benut. Een vergelijkbare regeling is thans opgenomen in artikel 10f van het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965, met dien verstande dat de in artikel 13a, vierde lid, onderdeel b, en vijfde lid, en artikel 31a, tweede lid, onderdeel a, van Wet LB 1964 op te nemen regeling ten opzichte van de hiervoor genoemde regeling is aangepast aan de werkkostenregeling die per 1 januari 2011 wordt ingevoerd. In samenhang met deze aanpassing van artikel 31a van de Wet LB 1964 wordt, zoals hiervoor is toegelicht, ook artikel 13a van die wet aangepast.

Het in artikel III, onderdeel I, onder 8, opgenomen artikel 31a, achtste lid, van de Wet LB 1964 was reeds (als zesde lid) opgenomen in het voorstel van wet.

Ingevolge het amendement Weekers en Van Vroonhoven-Kok8 wordt aan artikel 2:132 Burgerlijk Wetboek (BW) een bepaling toegevoegd waardoor de rechtsverhouding tussen de bestuurder van een beursgenoteerde vennootschap en die vennootschap niet langer wordt aangemerkt als arbeidsovereenkomst. Zie ook het algemeen deel van deze nota van wijziging. Nu artikel 1 van de Wet LB 1964, in samenhang met artikel 2, eerste lid, van die wet, betreffende de belastingplicht voor de loonbelasting, verwijst naar de arbeidsovereenkomst uit het BW, raakt dit de fiscale positie van statutaire bestuurders van beursgenoteerde vennootschappen. Met onderhavige wijziging wordt beoogd de huidige fiscale positie van de desbetreffende bestuurders in de loon- en inkomstenbelasting te continueren. Dat wordt bewerkstelligd door in artikel 3, eerste lid, van de Wet LB 1964 een fictieve dienstbetrekking voor de desbetreffende bestuurders van beursvennootschappen op te nemen. De fictie ziet – overeenkomstig het bereik van het amendement Weekers en Van Vroonhoven-Kok – alleen op bestuurders van vennootschappen als bedoeld in artikel 2:132, derde lid, BW.

Aangezien het wetsvoorstel waarvan het amendement onderdeel uitmaakt, ten tijde van het indienen van het onderhavige wetsvoorstel nog aanhangig is in de Eerste Kamer, wordt de inwerkingtreding van deze wijziging gekoppeld aan het tijdstip waarop de desbetreffende bepaling van dat wetsvoorstel in werking treedt.

Artikel XC, onderdeel D, voegt een nieuw artikel 88b in in de Wbm. Dit nieuwe artikel 88b voorziet in een delegatiegrondslag om bij algemene maatregel van bestuur regels te stellen over de heffing van de belasting van een vertegenwoordiger van een groep belastingplichtigen. Hiertoe is besloten naar aanleiding van het advies van de Raad van State bij het besluit van 23 december 2009 tot wijziging van enige fiscale uitvoeringsbesluiten en enkele andere besluiten, Stb. 615. Via dit zogenoemde verzamelbesluit is in het Uitvoeringsbesluit belastingen op milieugrondslag een hoofdstuk opgenomen met bepalingen inzake de verpakkingenbelasting. Het betreft uitwerking van afspraken die de Belastingdienst in de uitvoering heeft gemaakt met bepaalde groepen belastingplichtigen, in casu de sierteeltsector en groente- en fruitsector. Hierbij is geregeld dat in bepaalde gevallen de belastingplicht wordt verlegd en voorts dat bij aangifte al rekening mag worden gehouden met de exportstroom aan verpakkingen, waardoor binnen deze sectoren ook geen gebruik hoeft te worden gemaakt van de exportvermindering. De Raad van State heeft opgemerkt dat de gebruikte delegatiegrondslag in artikel 88a niet toereikend is en om deze reden voorziet onderhavige wijziging in een specifieke wettelijke grondslag.

Een voorbeeld van een vertegenwoordiger van een groep belastingplichtigen kan een producentenorganisatie zijn. Producentenorganisaties zijn op basis van de huidige wettekst niet belastingplichtig. In sommige sectoren schrijven producentenorganisaties echter voor hoe producten verpakt dienen te worden en worden deze verpakkingsmaterialen al door de producentenorganisaties ingekocht en geleverd aan de leden. In dergelijke gevallen waarbij een ander dan de belastingplichtige een beter inzicht heeft in de verpakkingen, ligt het voor de hand de vertegenwoordiger als belastingplichtige aan te merken. Voor de vertegenwoordiger is het administratief eenvoudiger aan de verplichtingen van de verpakkingenbelasting te voldoen. Vertegenwoordigers van een groep belastingplichtigen van wie de belasting wordt geheven worden vermeld in de Uitvoeringsregeling belastingen op milieugrondslag.

Op grond van onderdeel 7 wordt de tekst van artikel XII vervangen door een nieuwe tekst.

In onderdeel A van de nieuwe tekst van dat artikel is de reeds in het voorstel van wet opgenomen wijziging van artikel 4 van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) opgenomen.

Onderdeel B bevat een wijziging van artikel 16 van de AWR en ziet op het volgende. De Wet IB 2001 kent aan de niet of weinig verdienende partner een zelfstandig recht toe op een individueel uit te betalen heffingskorting. Indien daarbij het maximale bedrag van de gecombineerde heffingskorting is overschreden, geldt op grond van artikel 16, zesde lid, van de AWR een afwijkende navorderingstermijn. Met ingang van 1 januari 2009 is ingevolge het Belastingplan 2008 het recht op een individueel uit te betalen heffingskorting voor inwoners van Nederland overgeheveld van het tweede lid van artikel 8.9 van de Wet IB 2001 naar het eerste lid van dat artikel. De verwijzing in artikel 16, zesde lid, van de AWR wordt daarop met terugwerkende kracht tot en met 1 januari 2009 aangepast.

Op grond van onderdeel 9 wordt de tekst van artikel XV vervangen door een nieuwe tekst.

In onderdeel A van de nieuwe tekst van dat artikel is de reeds in het voorstel van wet opgenomen wijziging van artikel 8 van de Wet financiering sociale verzekeringen (hierna: Wfsv) opgenomen.

In onderdeel B is het nieuwe artikel 122k van de Wfsv opgenomen. Ingevolge de Fiscale vereenvoudigingswet 2010 worden per 1 januari 2011 in de artikelen 10a.8 van de Wet IB 2001 en 39c van de Wet LB 1964 overgangsbepalingen opgenomen in verband met de wijzigingen per die datum van het regime voor vergoedingen en verstrekkingen in de Wet LB 1964. Hierbij is een termijn van drie jaar gegeven om de overstap naar het nieuwe regime – de werkkostenregeling – te vergemakkelijken en werkgevers de tijd te bieden voor aanpassingen in de bedrijfsvoering dan wel nadere afspraken met werknemers te maken. In die drie jaar kan een werkgever ervoor kiezen de werkkostenregeling voor dat jaar buiten toepassing te laten. Het keuzeregime vervalt per 1 januari 2014.

Ingeval de werkgever kiest voor het buiten toepassing laten van de werkkostenregeling blijven de thans geldende artikelen ter zake van vrije vergoedingen en verstrekkingen in de Wet LB 1964 gelden, met inbegrip van de toepasselijke regels in het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 en de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2001. De inhoudingsplichtige kan gedurende de overgangsperiode deze keuze ieder jaar opnieuw maken en is derhalve niet gehouden de voor het ene jaar gemaakte keuze ook voor het volgende jaar te laten gelden. Een mutatis mutandis vergelijkbaar keuzeregime is in de Wet IB 2001 opgenomen voor belastingplichtigen die loon genieten uit een dienstbetrekking ter zake van welke dienstbetrekking de werkgever geen inhoudingsplichtige is in de zin van artikel 6 van de Wet LB 1964.

In verband met voornoemd keuzeregime wordt voorgesteld in de Wfsv in artikel 122k een overgangsbepaling op te nemen, waarmee wordt bewerkstelligd dat ingeval gebruik wordt gemaakt van het in de Wet LB 1964 en de Wet IB 2001 opgenomen keuzeregime, de desbetreffende bepalingen van overeenkomstige toepassing zijn voor de premieheffing.

In het eerste lid is het overgangsrecht opgenomen met betrekking tot de premieheffing voor de volksverzekeringen bij wege van aanslag.

Het tweede lid, onder 1°, bevat het overgangsrecht met betrekking tot de premieheffing voor de volksverzekeringen bij wijze van inhouding. Hieraan is – ten opzichte van de tot en met 31 december 2010 geldende tekst van artikel 8 van de Wfsv – het eindheffingsbestanddeel, bedoeld in artikel 31, eerste lid, onderdeel e, onder 1°, van de Wet LB 1964, zoals dat geldt op 31 december 2010, toegevoegd. Het gaat hierbij om loon ter zake van een voor privé-doeleinden ter beschikking gestelde bestelauto indien in verband met de aard van het werk die bestelauto doorlopend afwisselend gebruikt wordt door twee of meer werknemers en in verband daarmee bezwaarlijk is vast te stellen of en aan wie die bestelauto voor privé-doeleinden ter beschikking is gesteld. In die situatie is uitsluitend het in artikel 31, eerste lid, onderdeel e, onder 1°, van de Wet LB 1964, zoals dat geldt op 31 december 2010, genoemde bedrag aan belasting verschuldigd en geen premieheffing. Met de toevoeging van de verwijzing naar deze bepaling aan artikel 122k van de Wfsv wordt dit met ingang van 1 januari 2011 alsnog in de wettekst tot uitdrukking gebracht.

In het tweede lid, onder 2°, is het overgangsrecht voor het loonbegrip met betrekking tot de premieheffing werknemersverzekeringen opgenomen. Ingeval gebruik wordt gemaakt van het keuzeregime, behoren voor de premieheffing niet tot het loon de desbetreffende eindheffingsbestanddelen zoals die gelden op 31 december 2010.

In het derde lid is bepaald dat artikel 122k vervalt op het moment waarop artikel 39c van de Wet LB 1964 (en daarmee het keuzeregime) vervalt. Op grond van artikel Vbis van de Fiscale vereenvoudigingswet 2010 is dit per 1 januari 2014 het geval.

Bij de nog bij koninklijk besluit in werking te treden wet van 7 juli 2010 tot wijziging van onder meer Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek en de Wet documentatie vennootschappen in verband met het vervallen van de verklaring van geen bezwaar en het verbeteren en uitbreiden van de controle op rechtspersonen met het oog op de voorkoming en bestrijding van misbruik van rechtspersonen (Stb. 280), wordt de citeertitel van de Wet documentatie vennootschappen gewijzigd in «Wet controle op rechtspersonen». Voorts wordt artikel 7 van die wet daarbij gewijzigd ter zake van het doorleveren van gegevens uit enkele bronnen ten aanzien waarvan een geheimhoudingsplicht geldt.

De Belastingdienst is een belangrijke handhavingsorganisatie en beschikt over informatie die relevant is voor het toezicht op rechtspersonen. Vanwege het bijzondere karakter van fiscale gegevens, vergt (door)levering van fiscale gegevens een wettelijke grondslag. Deze grondslag is opgenomen in het tweede lid van genoemd artikel 7 van de Wet controle op rechtspersonen. Abusievelijk wordt daarin echter alleen verwezen naar artikel 67, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen en niet naar de daarmee samenhangende geheimhoudingsverplichtingen zoals opgenomen in artikel 67, eerste lid, van de Invorderingswet 1990 en artikel 10, eerste lid, van de Registratiewet 1970. Bij deze wordt die omissie hersteld.

De voorgestelde aanvulling van artikel 7 van de Wet controle op rechtspersonen treedt in werking nadat de hiervoor genoemde wet van 7 juli 2010 (Stb. 280) in werking is getreden. De inwerkingtreding van de laatstgenoemde wet vindt zoals hiervoor is aangegeven plaats bij koninklijk besluit.

Dit onderdeel bevat enkele aanvullingen op de inwerkingtredingsbepaling.

Ingevolge het derde lid (nieuw) werkt het in artikel XC, onderdeel D, opgenomen nieuwe artikel 88b van de Wbm, waarin wordt voorzien in een delegatiegrondslag voor het stellen van regels over afspraken met de sector over de heffing van de verpakkingenbelasting, terug tot en met 1 januari 2008. De terugwerkende kracht van deze delegatiegrondslag komt overeen met het tijdstip waarop de verpakkingenbelasting in de Wbm is opgenomen.

Voor een toelichting op de in het vierde lid (nieuw) opgenomen terugwerkende kracht van artikel I, onderdeel 0A (artikel 2.14 van de Wet IB 2001) tot en met 1 januari 2009 wordt verwezen naar de artikelsgewijze toelichting op dat onderdeel. De in artikel XII, onderdeel B, opgenomen aanpassing van een verwijzing in artikel 16 van de AWR werkt op grond van het vierde lid (nieuw) eveneens terug tot en met 1 januari 2009. Dit is de datum waarop de verwijzing onjuist is geworden.

Het op grond van artikel XIIIA terugdraaien van de aanpassing van de verwijzing in artikel 33, tweede lid, van de Awir werkt als gevolg van het vijfde lid (nieuw) terug tot en met 1 juli 2009, de datum waarop die verkeerde verwijzing abusievelijk was aangepast.

De in artikel III, onderdelen Ca en La, opgenomen wijzigingen van de artikelen 19b en 38j van de Wet LB 1964 werken op grond van het zesde lid (nieuw) terug tot en met 15 september 2009. Dat is het tijdstip waarop in het buitenland gevestigde eigen-beheerlichamen als bedoeld in artikel 19a, eerste lid, onderdeel e, van de Wet LB 1964 als pensioenverzekeraar zijn toegelaten.

Het terugdraaien van de abusievelijk vervallen volzin in artikel 21 van de Successiewet 1956 op grond van artikel VI, onderdeel Aa, werkt op grond van het gewijzigde tiende lid (nieuw) terug tot en met 1 januari 2010. Op die datum is deze volzin ten onrechte vervallen. De in artikel XVB opgenomen wijziging van de Invoeringswet Wet inkomstenbelasting 2001 werkt eveneens terug tot en met 1 januari 2010 zodat deze wijziging al in de aangifte inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen 2010 kan worden toegepast.

De blokkeringsverplichting voor de in de jaren 2006 tot en met 2009 opgebouwde spaarloontegoeden vervalt op grond van het twaalfde lid (nieuw) met terugwerkende kracht tot en met 15 september 2010.

De voorgestelde aanvulling in artikel XVA van artikel 7 van de Wet controle op rechtspersonen treedt op grond van het veertiende lid in werking na de inwerkingtreding van de wet van 7 juli 2010 tot wijziging van onder meer Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek en de Wet documentatie vennootschappen in verband met het vervallen van de verklaring van geen bezwaar en het verbeteren en uitbreiden van de controle op rechtspersonen met het oog op de voorkoming en bestrijding van misbruik van rechtspersonen (Stb. 280). De laatstgenoemde wet treedt bij koninklijk besluit in werking.