Nr. 3 MEMORIE VAN TOELICHTING

Dit wetsvoorstel dient ter vereenvoudiging van de uitvoering en reparatie van technische onvolkomenheden en omissies in de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz) en de Wet zorg en dwang psychogeriatrische en verstandelijk gehandicapte cliënten (Wzd). Deze wetten zijn op 1 januari 2020 in werking getreden. Vanwege de onderlinge samenhang tussen beide wetten worden de voorgestelde wijzigingen in één wetsvoorstel opgenomen.

Deze memorie van toelichting wordt uitgebracht mede namens de Minister voor Medische Zorg en Sport en de Minister voor Rechtsbescherming.

Om de uitvoerbaarheid van de Wvggz en de Wzd te verbeteren is reeds de wet van 7 oktober 2020 tot wijziging van de Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg en de Wet zorg en dwang psychogeriatrische en verstandelijk gehandicapte cliënten teneinde de uitvoerbaarheid op punten te vereenvoudigen en enkele technische onvolkomenheden en omissies te herstellen (Stb. 2020, 404) (hierna: spoedreparatiewetsvoorstel) in werking getreden, waarmee met breed draagvlak onder de ketenpartners een eerste stap is gezet om enkele administratieve handelingen in de wet te vereenvoudigen of te schrappen. Met onderhavig Reparatiewetsvoorstel ter vereenvoudiging van de uitvoering van de Wvggz en Wzd wordt daarin een vervolgstap gezet door administratieve handelingen in beide wetten te vereenvoudigen, alsook om enkele technische onvolkomenheden te herstellen.

Met de indiening van dit wetsvoorstel doet de Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport zijn in het mondelinge vragenuur van 19 november 2019 gedane toezegging, om niet tot de wetsevaluatie te wachten als er aanleiding is om de Wvggz op een onderdeel aan te passen (Handelingen II 2019/20, nr. 25), nader gestand.

Het kan noodzakelijk zijn om zonder diens toestemming zorg aan een betrokkene te verlenen. De Wvggz en Wzd regelen de procedures en voorwaarden voor een zorgvuldige besluitvorming en toepassing van gedwongen zorg. Betrokkene en diens rechtspositie staan daarbij centraal. Een belangrijk uitgangspunt in beide wetten is dat gedwongen zorg alleen toegepast mag worden als uiterst redmiddel (ultimum remedium), mits daarbij voldaan wordt aan de vereisten van proportionaliteit, subsidiariteit, effectiviteit en veiligheid.

Hoewel beide wetten recentelijk, op 1 januari 2020, in werking zijn getreden, heeft het veld aangegeven dat enkele wettelijke knelpunten een soepele uitvoeringspraktijk in de weg kunnen staan. Vereenvoudiging kan echter op gespannen voet staan met het ingrijpende karakter van gedwongen zorg bij personen met een psychische aandoening, psychogeriatrische aandoening of verstandelijke beperking. Gedwongen zorg vereist zorgvuldigheid, waarbij de rechten en vrijheden van betrokkenen zo goed mogelijk gewaarborgd dienen te worden. Eventuele voorstellen tot lastenverlichting moeten daarom altijd worden afgewogen tegen de uitgangspunten van rechtsbescherming, proportionaliteit en subsidiariteit.

Aan de hand van de eerste ervaringen met de uitvoering van de Wvggz, hebben de Ministeries van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) en Justitie en Veiligheid (JenV) met alle ketenpartners1 in maart en april van 2020 drie sessies gehouden. In die sessies zijn de door de ketenpartners aangedragen knelpunten en mogelijke oplossingen daarvan besproken – rekening houdend met de belangen van betrokkene en diens rechtspositie. Dit heeft geleid tot de aanpassing van enkele ketenafspraken en handreikingen binnen de kaders van de wet, waarmee wordt bijgedragen aan een soepelere uitvoeringspraktijk. Ook knelpunten die aanpassing van de Wvggz behoeven, zijn besproken. Om de uitvoeringspraktijk al op korte termijn te kunnen versoepelen, zijn in voornoemd spoedreparatiewetsvoorstel enkele punten met breed draagvlak geselecteerd die tevens binnen een relatief kort tijdsbestek in procedure gebracht konden worden. In dit meer omvangrijke wetsvoorstel zijn punten opgenomen die in overleg met de ketenpartners nadere uitwerking behoefden. Het betreffen enkele versoepelingen in procedures waarvoor breed draagvlak bestond en een aantal overwegend technische punten. De meer beleidsmatige wensen omtrent eventuele aanpassing van de Wvggz zullen met de wetsevaluatie in overweging worden genomen.

Voorafgaand aan de inwerkingtreding van de Wzd is toegezegd dat 2020 een overgangsjaar zal zijn waarin zorgaanbieders, -professionals en cliënten in de praktijk de ruimte krijgen om ervaring op doen met de Wzd en te leren van situaties die tot dan toe alleen op papier konden worden geoefend. Voorts biedt het overgangsjaar de mogelijkheid om zorgaanbieders en -professionals te ondersteunen bij het verder inrichten van de noodzakelijke infrastructuur en bij het beter in de eigen organisatie verankeren van alle praktische aspecten van de wet. In de gesprekken met het veld is een terugkerend thema de roep om vermindering van de uitvoeringslasten. Met dit wetsvoorstel wordt daarom, in vervolg op voornoemde spoedreparatiewet, beoogd om enkele administratieve handelingen te vereenvoudigen. Hiermee wordt gevolg gegeven aan de toezegging van de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport dat gesignaleerde knelpunten direct opgepakt zullen worden. De aanpassingen in dit wetsvoorstel betreffen aanpassingen waar ofwel breed draagvlak voor is, dan wel aanpassingen die noodzakelijk zijn om een praktische en adequate uitvoering van de wet beter mogelijk te maken. Ook worden enkele wetstechnische punten hersteld. De uitvoerbaarheid zal, zoals met de Tweede Kamer is afgesproken, expliciet onderdeel uitmaken van de monitoring en evaluatie van de Wzd. Deze monitoring is een belangrijk instrument om de voortgang van de uitvoering van de wet te volgen. Inmiddels zijn al voorbereidingen getroffen voor de gezamenlijke wetsevaluatie van zowel de Wzd en de Wvggz. Uit de evaluatie kan blijken of verdere aanpassing van de Wzd wenselijk is.

Het is van groot belang dat de inspectie goed en effectief toezicht kan houden op de uitvoering van verplichte zorg in de Wvggz en onvrijwillige zorg in de Wzd, zodat cliënten goede en veilige zorg krijgen en hun rechtspositie is gewaarborgd.

Onder de op 1 januari 2020 in werking getreden wetten is de zorg niet langer locatiegebonden, maar persoonsvolgend. Dit betekent dat de zorg niet langer alleen in een intramurale setting wordt geleverd, maar ook ambulant en bij betrokkenen thuis. Daarnaast kan de zorg door meerdere zorgaanbieders, gefragmenteerd of in een keten worden verleend. Om niet alleen reactief toezicht te kunnen houden naar aanleiding van incidenten, maar ook proactief toezicht te kunnen houden, zodat de inspectie tijdig risico’s kan signaleren en zodoende de kwaliteit en veiligheid van de gedwongen zorg kan verbeteren, heeft de inspectie gegevens nodig voor haar toezicht.

Op grond van artikel 8:24 Wvggz en artikel 17 Wzd leveren zorgaanbieders een gegevensoverzicht bij de inspectie aan over de uitgevoerde gedwongen zorg. Zorgaanbieders moeten deze gegevens op persoonsniveau registreren en bij de inspectie aanleveren. Daarmee is er een wettelijke grondslag voor de inspectie om deze gegevens te verwerken. Om deze gegevens op een betrouwbare manier en zinvol te kunnen verwerken en te kunnen gebruiken voor haar toezicht moet de inspectie over de noodzakelijke informatie beschikken om uniek te kunnen identificeren. Om dit te bewerkstelligen wordt het burgerservicenummer (BSN) toegevoegd aan de gegevens die zorgaanbieders moeten registreren en aan de inspectie moeten aanleveren.

De informatie die verwerkt wordt, moet daadwerkelijk betrekking hebben op unieke personen. Verwisselingen kunnen ontstaan wanneer de zorgaanbieders die de informatie aan de inspectie aanleveren betrokkenen op verschillende manieren aanduiden of wanneer gegevens van verschillende betrokkenen nagenoeg overeenkomen. Het gebruik van het BSN, een uniek persoonsgebonden nummer, is hiervoor de meest aangewezen identificatiewijze die voorhanden is, omdat het zorgt voor eenduidige communicatie tussen de inspectie en de zorgaanbieders en het de kans op gegevens- of persoonsverwisselingen zo goed als onmogelijk maakt. Voor de inspectie is het «an sich» niet belangrijk om te weten wie de individuele personen zijn die gebruik maken van de Wvggz en Wzd. Het bereiken van valide resultaten bij de verzameling van informatie vereist dat de inspectie gegevens uit de afzonderlijke bestanden die de zorgaanbieders aanleveren over de verschillende perioden met elkaar in verband kan brengen. Het is hiervoor noodzakelijk dat de informatie uit de afzonderlijke bestanden aan eenzelfde betrokkene kan worden gekoppeld. Zonder het gebruik van het BSN kan niet worden bereikt dat de informatie die de inspectie ontvangt zodanig precies en betrouwbaar is dat de informatie ook bruikbaar is voor het hierboven geschetste toezicht door de inspectie.

Voor het toezicht is het verder noodzakelijk dat betrouwbare en unieke koppeling van gegevens over individuele betrokkenen mogelijk is, omdat anders de samenhang in de informatie onbetrouwbaar zal zijn. Zo kunnen er dubbelingen in registraties ontstaan op het moment dat betrokkenen gedurende een half jaar door meerdere zorgaanbieders gedwongen zorg hebben ontvangen. Hierdoor zou de inspectie verkeerde analyses maken en haar toezicht onjuist inrichten en hanteren.

Het gebruik van het BSN door de inspectie is proportioneel, omdat het aansluit bij de reeds bestaande praktijk in de zorg. In de zorg zijn zorgaanbieders wettelijk al verplicht om het BSN te gebruiken om te komen tot unieke identificatie van een cliëntbetrokkene. Door bij deze praktijk aan te sluiten worden administratieve lasten bij zorgaanbieders verminderd. Op grond van het door de Verzamelwet VWS 2020 gewijzigde artikel 8:22, eerste lid van de Wvggz en artikel 18c, tweede lid, van de Wzd mag het BSN door het zorgdomein al met de inspectie worden uitgewisseld voor zover dat noodzakelijk is voor ieders taken op grond van de Wvggz respectievelijk de Wzd.

De inspectie mag als overheidsorgaan op grond van artikelen 10 en 11 van de Wet algemene bepalingen burgerservicenummer het BSN verwerken. Het gebruik van het BSN voor het uitvoeren van de toezichtstaak door de inspectie bij de verwerking van de gegevens die aangeleverd moeten worden op grond van artikel 8:24 Wvggz en artikel 17 Wzd had nog geen expliciete verankering in de wetten. Dat moet gelet op artikel 87 van Algemene verordening gegevensbescherming (AVG), in samenhang met artikel 46 van de Uitvoeringswet Algemene verordening gegevensbescherming, op het niveau van de formele wet worden geregeld. In die grondslag beoogt dit wijzigingsvoorstel te voorzien.

De inspectie zal als verwerkingsverantwoordelijke van de (bijzondere) persoonsgegevens en de andere gegevens als bedoeld in het eerste lid van artikel 8:24 Wvggz en artikel 17 Wzd voldoen aan de vereisten die zijn gesteld in artikel 3.1 van het Besluit verplichte geestelijke gezondheidszorg en art 4.1 van het Besluit zorg en dwang psychogeriatrische en verstandelijk gehandicapte cliënten. Deze artikelen sluiten aan bij artikel 5(1) onder f, van de AVG, waarin is geregeld dat passende technische of organisatorische maatregelen worden genomen zodat de gegevensverwerking is beschermd tegen ongeoorloofde of onrechtmatige verwerking en tegen onopzettelijk verlies, vernietiging of beschadiging.

Voorgesteld wordt te bepalen dat bij registratie in het openbaar register van een locatie tevens het vestigingsnummer van de locatie in de zin van het handelsregister moet worden vermeld. Op deze wijze wordt het vestigingsnummer van de locatie in het openbaar register opgenomen. Dit is van belang in het kader van het toezicht door de inspectie.

Indien er op een terrein van een zorgaanbieder meerdere gebouwen staan, kan het voorkomen dat die in het handelsregister als aparte vestigingen worden aangemerkt. Dat is het geval wanneer deze gebouwen over aparte BAG-adressen (Basisregistratie adressen en gebouwen) beschikken. Wordt in of vanuit die gebouwen verplichte of onvrijwillige zorg verleend, dan moeten die gebouwen ook als afzonderlijke locaties worden geregistreerd in het locatieregister, onder vermelding van de vestigingsnummers van die locaties. Het omgekeerde geldt ook: als een groot complex van gebouwen als één vestiging is geregistreerd in het handelsregister, bijvoorbeeld een ziekenhuis, wordt het geheel in het locatieregister ook als één locatie geregistreerd.

Tevens wordt voor zowel de Wvggz als de Wzd voorgesteld te verduidelijken wanneer registratie in het openbaar register, bedoeld in artikel 1:2 van de Wvggz, respectievelijk artikel 20 van de Wzd, noodzakelijk is. Een zorgaanbieder die verplichte, respectievelijk onvrijwillige zorg verleent slechts ter uitvoering van een door een andere zorgaanbieder opgesteld zorgplan (Wzd) of ter uitvoering van een machtiging waar een andere zorgaanbieder op grond van artikel 8:7 Wvggz voor verantwoordelijk is (Wvggz), hoeft niet te voldoen aan de vereisten van voornoemde registratieartikelen. Het kan bijvoorbeeld noodzakelijk zijn dat iemand met een psychogeriatrische of psychische aandoening tijdelijk voor een somatische behandeling naar een ziekenhuis wordt gebracht. De locatie van de somatische behandelaar hoeft dan niet in het locatieregister te worden geregistreerd. Daarbij geldt onverkort dat opname op grond van de Wvggz of Wzd enkel toegestaan is in een accommodatie in de zin van de Wvggz, respectievelijk de Wzd, wat betekent dat die accommodatie ook altijd als zodanig moet worden geregistreerd.

Ten overvloede wordt opgemerkt dat de registratieplicht in het openbaar register op grond van de Wvggz en Wzd los staat van de individuele verantwoordelijkheid van zorgaanbieders en zorgverleners om te allen tijde goede zorg te verlenen.

De Wvggz stelt betrokkene en zijn behandeling centraal en stelt daarbij hoge eisen aan zijn rechtsbescherming. De procedures om te komen tot verplichte zorg zijn uitgebreid beschreven in de wet. Op sommige punten is al in de eerste maanden van de uitvoering gebleken dat de procedurele eisen niet ten goede kwamen aan de rechtsbescherming of aan de beste zorg voor betrokkene. Daarom wordt in onderhavig wetsvoorstel voorgesteld enkele procedurele eisen en enkele knellende termijnen aan te passen. Daarnaast worden enkele begrippen nader uitgewerkt.

De behandeling van psychische problematiek vereist maatwerk. Dergelijk maatwerk is mogelijk binnen de kaders van de Wvggz, bijvoorbeeld met het eigen plan van aanpak, het nadrukkelijk meewegen van de wensen en voorkeuren van betrokkene, het betrekken van de familie en naasten, door de mogelijkheid tot ambulante verplichte zorg en op- en afschaling binnen crisismaatregel, machtiging tot voortzetting van een crisismaatregel en zorgmachtiging.

Om de rechter ook meer handvatten te bieden voor maatwerk, wordt voorgesteld om, net als in het spoedreparatiewetsvoorstel is gedaan voor de machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel, te verduidelijken dat de rechter andere vormen van verplichte zorg in de zorgmachtiging op kan nemen dan vermeld staan in het verzoekschrift van de officier van justitie en de daarbij horende bijlagen. De zorgvraag van betrokkene kan bij een wisselend ziektebeeld door het verstrijken van tijd veranderen. Daarbij past enige flexibiliteit in de procedure bij de rechter, zodat in het individuele geval maatwerk mogelijk is en beter aangesloten kan worden bij de uitgangspunten van de wet.

In de thans geldende procedure is voorts geen ruimte voor de rechter om af te wijken van de maximale beslistermijn van drie weken. Die termijn biedt weinig ruimte voor het gelasten van een deskundigenonderzoek of het horen van getuigen. Een verzoek daartoe wordt doorgaans door betrokkene of diens advocaat gedaan, bijvoorbeeld als zij het niet eens zijn met de conclusies van de onafhankelijke psychiater. Daarom wordt voorgesteld dat de rechter ingeval van het doen uitvoeren van een deskundigenonderzoek ruimte te geven om af te wijken van de maximale beslistermijn van drie weken, waarbij hij zorg draagt dat hij zo spoedig mogelijk uitspraak doet. Daarmee wordt ook de geldigheid van de lopende machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel of zorgmachtiging verlengd tot de uitspraak van de rechter.

Ook de termijnen die de wet stelt aan de tijdigheid van de aanvraag van een opvolgende zorgmachtiging kunnen averechts werken. Om betrokkene duidelijkheid te bieden omtrent een mogelijke voortzetting of beëindiging van het verplichte zorgtraject is thans in artikel 6:5, eerste lid, onderdeel a, van de Wvggz bepaald dat de officier van justitie vier weken voor het verstrijken van de geldigheidsduur van de zorgmachtiging een verzoekschrift voor een opvolgende zorgmachtiging ingediend moet hebben. De Nederlandse ggz (dNGGZ) en de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP) hebben aangegeven dat daardoor, in verhouding tot de korte duur van de eerste zorgmachtiging (van maximaal zes maanden), relatief vroeg met de voorbereiding op een volgende zorgmachtiging moet worden begonnen. Zeker bij een eerste zorgmachtiging waar de toestand en zorgbehoefte van betrokkene nog kunnen veranderen. Om die reden wordt voorgesteld dat het verzoek voor de opvolgende zorgmachtiging uiterlijk voor het verstrijken van de eerste zorgmachtiging moet zijn ingediend.

Op basis van signalen uit het veld bleek dat enkele procedurele stappen een vertragende factor kunnen vormen bij het beëindigen van verplichte zorg op grond van een crisismaatregel en de machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel. Dit kan zich voordoen indien betrokkene is opgenomen in een accommodatie en uit een eerder afgegeven medische verklaring blijkt dat sprake is van (een ernstig risico op) ernstig nadeel voor een ander. De wet stelt in dit geval aanvullende zorgvuldigheidseisen aan een tussentijdse beëindiging van verplichte opname. Zo moet de geneesheer-directeur overleggen met de burgemeester (ingeval van een crisismaatregel) of de officier van justitie en met de gemeente waar betrokkene zal verblijven (ingeval van een zorgmachtiging). Daarnaast is een aanvullende medische verklaring van een onafhankelijke psychiater noodzakelijk voordat de geneesheer-directeur kan besluiten tot het tussentijds beëindigen van verplichte zorg. Echter, bij een crisisopname van betrokkene met een kortdurend psychotisch beeld, middelengebruik of een andere kortdurende ontregeling, kan na een relatief kort tijdsbestek de noodzaak van verplichte zorg komen te vervallen. De medische verklaring die voor het afgeven van de (machtiging tot voortzetting van de) crisismaatregel is opgesteld, is dan nog actueel. Om betrokkene niet langer dan noodzakelijk aan verplichte zorg te onderwerpen, wordt voorgesteld om die tweede medische verklaring voor het tussentijds beëindigen van verplichte zorg op grond van een crisismaatregel of machtiging tot voortzetting van een crisismaatregel te laten vervallen.

Tevens is van de gelegenheid gebruik gemaakt om enkele verkeerde verwijzingen en andere incongruenties te herstellen.

Ook de Wzd stelt de cliënt centraal en stelt hoge eisen aan de rechtsbescherming van deze kwetsbare doelgroep. De procedures om te komen tot onvrijwillige zorg zijn uitgebreid beschreven in de wet.

Veldpartijen hebben aangegeven dat de bepalingen omtrent de wilsonbekwaamheid in de praktijk voor onwenselijke situaties zorgen, namelijk dat de relatie tussen cliënt of naaste en behandelend arts onder druk komt te staan. Om dit te voorkomen is in het wetvoorstel opgenomen dat een onafhankelijke deskundige de doorslaggevende beslissing mag nemen wanneer een bij de zorg betrokken deskundige en de vertegenwoordiger van de cliënt geen onderlinge overeenstemming bereiken.

Tevens is gebleken dat zich (crisisachtige) situaties voordoen waarbij het in het belang van de cliënt is dat zorgprofessionals acuut, buiten het zorgplan om, kunnen optreden. Voorgesteld wordt het aanvankelijk vereiste van een schriftelijke beslissing van de zorgverantwoordelijke voorafgaand aan het verlenen van de acute onvrijwillige zorg te laten vervallen om te voorkomen dat zich de onwenselijke situatie van handelingsverlegenheid manifesteert. Als alternatief wordt voorgesteld dat de zorgverantwoordelijke de beslissing zo spoedig mogelijk moet vastleggen.

Voor een zorgvuldige uitvoering van de Wzd is het voor zowel instellingen, hulpverleners, uitvoerende instanties als het CIZ en de inspectie als toezichthouder noodzakelijk om binnen het kader van de AVG (bijzondere) (persoons)gegevens met elkaar te kunnen uitwisselen voor zover dit hoort bij de uitoefening van ieders taak op grond van deze wet. Voorgesteld wordt om het voor het CIZ mogelijk te maken om, indien noodzakelijk, gegevens die verkregen zijn in het kader van de Wet langdurige zorg te gebruiken in het kader van de Wzd om op deze wijze hulpverleners, cliënten en hun direct betrokkenen alsook zorginstellingen zoveel mogelijk te ontlasten en geen dubbele uitvragen te hoeven doen.

Tot slot wordt voorgesteld enkele artikelen op tekstueel gebied te wijzigen om de leesbaarheid van de wettekst te verbeteren, dan wel om te harmoniseren met de Wvggz. Daarnaast wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om foutieve verwijzingen in de wet te corrigeren.

Een concept van het onderhavige wetsvoorstel is via internet geconsulteerd van 4 juni tot en met 3 juli 2020. Verschillende partijen en personen (Actiz, Vereniging Gehandicaptenzorg Nederland (VGN), Ambulancezorg Nederland (AZN), Centrum Indicatiestelling Zorg (CIZ), Stichting Landelijke Faciliteit CVP (CVP), dNGGZ, de Koninklijke Nederlandsche Maatschappij tot bevordering der Geneeskunst (KNMG), Landelijke Stichting Familievertrouwenspersonen (LSFVP), MIND, Nederlands Instituut van Psychologen (NIP), Nederlandse Vereniging van Pedagogen en Onderwijskundigen (NVO), Nederlandse Vereniging van Artsen voor Verstandelijk Gehandicapten (NVAVG), Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP), Openbaar Ministerie (OM), Nationale Politie (Politie), Stichting PVP, Stichting Raad op Maat, Verpleegkundigen & Verzorgenden Nederland (V&VN), Raad voor de rechtspraak (Rvdr), Raad voor Strafrechtstoepassing en jeugdbescherming (RSJ) en enkele gemeenten, zorginstellingen en individuele zorgverleners) hebben op basis hiervan suggesties gedaan en op punten om verduidelijking gevraagd.

Het doel van dit wetsvoorstel is onder meer de uitvoering van de Wvggz en Wzd op enkele punten te verbeteren. Voorwaardelijk daarbij acht de regering dat de aanpassingen voldoende draagvlak in het veld genieten.

Ook voor het Wzd-veld geldt dat voorstellen tot aanpassingen alleen dan in het wetsvoorstel zijn overgenomen wanneer deze op voldoende draagvlak bij het veld konden rekenen. Er zijn 18 consultatiereacties ontvangen op het onderhavige wetsvoorstel met suggesties om het wetsvoorstel op punten te verbeteren en te verduidelijken. Uit deze voorstellen is vervolgens op voorwaarde van groot draagvlak een selectie gemaakt. Daarnaast is de MvT verduidelijkt naar aanleiding van door het veld ingebrachte knelpunten.

In het geconsulteerde concept was initieel, op verzoek van het veld, het voorstel opgenomen om de externe deskundige toe te voegen aan de lijst van functionarissen die gegevens met elkaar uit kunnen wisselen (artikel 18c Wzd). Uit de consultatie is gebleken dat er bij nader inzien onvoldoende draagvlak is in het veld om de externe deskundige aan de lijst van artikel 18c toe te voegen. Hierbij benadrukt de regering dat het uitwisselen van gegevens met de externe deskundige binnen zijn of haar taakuitoefening op grond van de Wzd reeds mogelijk is, ongeacht de wijziging in artikel 18c van de Wzd.

Voor de Wzd heeft dit er voorts toe geleid dat de wijzigingen ten opzichte van het vaststellen van de wils(on)bekwaamheid verder zijn aangescherpt. Zo is de in een eerdere versie van het wetsvoorstel opgenomen eis dat de deskundige die wilsonbekwaamheid vaststelt, ingeschreven moet zijn in het BIG-register, op verzoek van onder andere ActiZ, VGN, Raad op Maat, en NIP/NVO losgelaten. Hierdoor sluit het wetsvoorstel nog beter aan bij de professionele praktijk.

Gedurende de consultatieperiode zijn ook aanvullende voorstellen ten aanzien van de Wzd gedaan. De regering heeft deze voorstellen nauwkeurig overwogen en beoordeeld aan de hand van een aantal criteria, waarbij de regering de rechtspositie van de cliënt het zwaarst laat meewegen. Ook hier acht de regering het voorwaardelijk dat voorgestelde wijzigingen voldoende draagvlak genieten in het veld, en dat deze voldoende uitgekristalliseerd zijn. Onderwerpen die aangedragen zijn, maar niet voldoen aan de hiervoor genoemde criteria zullen in de aanloop naar de wetsevaluatie nader beleidsmatig onderzocht worden en alsdan mogelijk een vervolg krijgen.

De voorstellen die de regering naar aanleiding van de consultatie-inbreng in dit wetsvoorstel heeft opgenomen zijn: het schrappen van de bereidheidsverklaring voor de vertegenwoordiger, het beperken van de verplichting voor zorgaanbieders om mentorschap aan te vragen tot wilsonbekwame cliënten, het verbeteren van de mogelijkheid van verplaatsing van cliënten in de Wvggz naar de Wzd en het toevoegen van een transferbepaling tussen Wzd en Jeugdwet.

In het geconsulteerde concept van het wetsvoorstel was in eerste instantie een voorstel opgenomen om het mogelijk te maken om vanuit een crisismaatregel (Wvggz) een voortgezette inbewaringstelling (Wzd) – en vice versa – af te kunnen geven, vanuit het oogpunt van het verbeteren van de samenloop tussen de beide wetten. Echter is uit de consultatie gebleken dat er onvoldoende draagvlak is voor deze wijziging, omdat het in de praktijk in geval van multiproblematiek niet goed mogelijk is om in de periode tussen afgifte van de crisismaatregel of inbewaringstelling en de zitting bij de rechter over de voorzetting van die crisismaatregel of inbewaringstelling te bepalen welke problematiek voorliggend is. In de wetsevaluatie zal nadrukkelijk aandacht worden besteed aan de samenloop tussen beide wetten, waarna zal worden bezien of wetswijziging op dit punt aangewezen is.

De reacties op de consultatie en draagvlaksessies zijn waar dienstig verwerkt in het wetsvoorstel en de artikelsgewijze memorie van toelichting. Waar specifieke reacties daartoe aanleiding geven, zijn ze in de memorie van toelichting met name genoemd.

De inspectie is belast met het toezicht op de Wvggz en Wzd. Desgevraagd heeft de inspectie een TenH-toets uitgevoerd. De inspectie onderschrijft dat onderhavig wetsvoorstel bijdraagt aan een betere uitvoering van de gedwongen zorg onder de Wzd en Wvggz. Ook onderschrijft de inspectie het belang van het digitaal beschikbaar stellen van het BSN van betrokkene, hetgeen wordt toegevoegd aan artikel 8:24 Wvggz, respectievelijk artikel 17 Wzd, ten behoeve van een goed en effectief toezicht op de uitvoering van gedwongen zorg. Vanuit het perspectief van toezicht en handhaafbaarheid adviseert de inspectie enkele aanpassingen aan te brengen ten aanzien van de handhavingsbepalingen van de Wvggz en de Wzd die passen bij een stimulerend handhavingsbeleid. Deze adviezen zijn als volgt verwerkt.

Op punten wordt op verzoek van de inspectie voorgesteld om de bevoegdheid tot het opleggen van een reparatoire sanctie te vestigen naast of in plaats van een punitieve sanctie om tot effectievere handhaving te komen. In gevallen waarin herstel van de beboetbare gedraging mogelijk is en bijdraagt aan de kwaliteit van zorg, is het instrument van de last onder dwangsom verkieslijk boven het opleggen van een bestuurlijke boete, die een louter straffend karakter kent. Een last onder dwangsom biedt de overtreder namelijk de mogelijkheid om de situatie in overeenstemming te brengen met de wet. Voldoet de overtreder niet aan de gestelde termijn of voorwaarden die de inspectie in haar beschikking heeft opgenomen, kan een dwangsom worden verbeurd.

Daarnaast worden enkele onderdelen uit de boetebepalingen verwijderd, omdat ze zien op gedragingen van normadressaten die niet onder het toezicht van de inspectie vallen. In een enkel geval wordt aanpassing van de boetebepalingen voorgesteld omdat de betreffende norm niet handhaafbaar is gebleken, bijvoorbeeld bepalingen die ertoe strekken dat een betrokkene mondeling moet worden geïnformeerd.

Voorts wordt voorgesteld dat waar het gaat om overtredingen van de zorgverlener, zorgverantwoordelijke of geneesheer-directeur, respectievelijk Wzd-functionaris, de inspectie een bestuurlijke boete of last onder dwangsom oplegt aan de zorgaanbieder. Het betreffen bepalingen ten aanzien waarvan het niet wenselijk wordt geacht om jegens individuele personen handhavend op te treden, aangezien de zorgaanbieder eindverantwoordelijk is voor de kwaliteit en organisatie van de zorgverlening, ook voor zorg in gedwongen kader.

Ten slotte wordt van de gelegenheid gebruik gemaakt om enkele technische onvolkomenheden (verkeerde verwijzingen) in artikel 13:4 Wvggz, respectievelijk 61 Wzd te repareren. Zie ook de artikelsgewijze toelichting behorende bij deze artikelen.

Voor het verminderen van de regeldruk op grond van de Wvggz wordt op drie manieren actie ondernomen, zoals is aangegeven in reactie van 24 maart 2020 op de petitie van de NVvP over de uitvoerbaarheid van de Wvggz2. Ten eerste wordt er gewerkt aan het vereenvoudigen van uitvoeringsafspraken, informatieproducten en handreikingen die door de ketenpartners zelf zijn opgesteld. De voorliggende reparatiewetgeving is het tweede spoor om de uitvoerbaarheid te verbeteren. De voorgestelde aanpassingen ten aanzien van de Wvggz leiden naar verwachting tot een vermindering van de regeldruk bij zorgaanbieders en zijn gebaseerd op terugkoppelingen van de veldpartijen, die – na de eerste ervaringen met de uitvoering van de wet – hebben aangegeven waar zij ruimte zagen voor vereenvoudiging. Ten derde werken de ketenpartners aan het gestructureerd uitwisselen van informatie binnen de keten, waarover de Tweede Kamer bij brief van 13 oktober 20203 is geïnformeerd.

Op verzoek geeft de NVvP aan dat de vermindering van de lasten afhankelijk is van veel factoren en dat een reductie van een bepaald aantal minuten in samenhang moet worden gezien met de frequentie waarvan een dergelijke situatie voorkomt. Daarom heeft zij geen indicatie van de vermindering in minuten kunnen geven, maar kan zij wel kwalitatief duiden in hoeverre de regeldruk wordt verminderd.

Het schrappen van de indieningstermijn van vier weken voor de officier van justitie bij de eerste zorgmachtiging, die een maximale duur van zes maanden heeft, voor de aanvraag van een aansluitende zorgmachtiging (onderdeel L) leidt niet tot een verandering in de uit te voeren werkzaamheden. Echter, de NVvP geeft aan dat doordat de geneesheer-directeur op een later moment kan beoordelen of een voortzetting van de zorgmachtiging aangewezen is, er in 2–5% van de gevallen blijkt dat er geen noodzaak (meer) is om een aansluitende zorgmachtiging aan te vragen. De NVvP kwalificeert dit als een zeer grote reductie van de administratieve lasten.

De verduidelijking van de tijdelijke onderbreking van verplichte zorg en de tijdelijke onderbreking houdende opname (onderdeel Y) en het vervallen van de verplichte medische verklaring bij de beëindiging van verplichte zorg op grond van een (machtiging tot voortzetting van een) crisismaatregel (onderdeel Z) kwalificeert de NVvP als een grote verminderingen van de administratieve lasten voor de gevallen waarin dit voorkomt. De mate waarin dit gebeurt, verschilt per procedure en per zorgaanbieder. Daarbij merkt de NVvP op dat het opstellen van een medische verklaring zeker een uur in beslag neemt.

Op verschillende manieren wordt getracht om de uitvoerbaarheid van de Wzd te verbeteren en de regeldruk waar mogelijk te verminderen. Naast wetgeving gebeurt dit onder andere door de informatie-uitwisseling binnen de keten te verbeteren, regionale samenwerking bij de uitvoering van de Wzd te stimuleren en de uitvoering van de wet te monitoren. Dit wetsvoorstel bevat een aantal wijzigingen waarmee een stap wordt gezet richting het verlagen van de regeldruk. Vanwege de korte periode sinds de inwerkingtreding van de Wzd is het op dit moment nog niet mogelijk om de kwantitatieve effecten van dit wetsvoorstel op de regeldruk in kaart te brengen. Wel is tijdens de consultatie expliciet gevraagd naar het effect op de administratieve lasten. Ten aanzien van de Wzd ziet de verwachte regeldrukverlaging op een aantal punten. Ten eerste wordt voor het vaststellen van de wils(on)bekwaamheid voorgesteld om aan te sluiten bij de geldende professionele richtlijnen. Dit leidt tot een verlaging van de regeldruk, omdat de eis wordt losgelaten dat alleen een niet bij de zorg betrokken deskundige in eerste instantie de wils(on)bekwaamheid kan vaststellen. ActiZ, VGN, KNMG, NVAVG en NVO/NIP geven geen kwantitatieve inschatting van de regeldrukverlaging naar aanleiding van deze wijziging, maar kwalificeren het wel als een reductie van de administratieve lasten. Dat deze wijziging tot een verlaging van de regeldruk leidt, wordt derhalve breed gedragen door het veld.

Daarnaast wordt mogelijk gemaakt dat het CIZ bij de behandeling van een aanvraag tot opname en verblijf op grond van de Wzd gebruik kan maken van informatie die aan het CIZ is verstrekt voor de vaststelling van het recht op zorg op grond van de Wet langdurige zorg. Hiermee wordt voorkomen dat zorgprofessionals, die vaak betrokken zijn bij een aanvraag tot opname en verblijf, gegevens moeten aanleveren die al bij het CIZ aanwezig zijn. Dit leidt tot een reductie van de regeldruk voor zorgprofessionals. Tot slot wordt de regeldruk verminderd door het toevoegen van het BSN aan de gegevens die de zorgaanbieder digitaal beschikbaar dient te houden en periodiek aan de inspectie moet aanleveren, zoals uiteengezet in de algemene toelichting op dit wetsvoorstel.

De regering komt met deze aanpassingen tegemoet aan de toezegging van de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport bij brief van 20 december 2019 (Kamerstukken II, 2019/20, 35 370, nr. 1) dat waar de rechtspositie van de cliënt niet in het gedrang komt, administratieve lasten zoveel mogelijk verminderd zullen worden. Het is de verwachting dat hier ook in de toekomst nog een verbeterslag in gemaakt kan worden. Echter vergen dergelijke wijzigingen brede afstemming, consensus en nader onderzoeken die in het kader van de evaluatie van beide wetten onder handen zullen worden genomen.

Op grond van artikel 1, vierde lid, van de Wzd kunnen bij algemene maatregel van bestuur ziekten en aandoeningen worden aangewezen die, hoewel ze medisch gezien als psychische stoornis kunnen worden geclassificeerd, qua behandeling beter aansluiten bij die van een psychogeriatrische aandoening of een verstandelijke handicap. In het Besluit van 20 april 2020, houdende wijziging van het Besluit zorg en dwang psychogeriatrische en verstandelijk gehandicapte cliënten in verband met het aanwijzen van ziekten en aandoeningen die gelijkgesteld worden met een psychogeriatrische aandoening of verstandelijke handicap (Stb. 2020, 129) is nader uitgewerkt om welke ziekten of aandoeningen het gaat, waarbij wordt aangesloten bij een bepaalde fase in het ziekteverloop. Het gaat namelijk om ziekten of aandoeningen die een zodanig progressief verloop kennen of dezelfde gedragsproblemen en regieverlies als mensen met dementie of een verstandelijke handicap opleveren, dat zorg in het Wzd-kader op enig moment in dat ziekteverloop passender is bij de behoefte van betrokkene dan zorg in het Wvggz-kader. Totdat betrokkene dat moment in het ziekteverloop naar het oordeel van een ter zake deskundige arts heeft bereikt, is zorg op grond van de Wvggz mogelijk en in bepaalde gevallen zelfs verkieslijk boven zorg op grond van de Wzd, en blijft betrokkene onder de Wvggz vallen. Het moment waarop betrokkene van regime wijzigt, wordt dus bepaald door de ter zake kundige arts op basis van medische gronden. Vanzelfsprekend zullen vervolgens de noodzakelijke procedures moeten worden doorlopen zoals neergelegd in de Wzd.

Aanwijzing van een ziekte of aandoening op grond van artikel 1, vierde lid, van de Wzd brengt de ziekte of aandoening binnen de werkingssfeer van de Wzd, en moet daarom buiten het toepassingsbereik van de Wvggz worden geplaatst. Dit wijzigingsvoorstel bewerkstelligt dat. Onvrijwillige zorg bij betrokkenen met deze gelijkgestelde aandoeningen is op dat moment alleen mogelijk op grond van de Wzd.

Vanuit de rechtspraak is het signaal gekomen dat de termijn waarbinnen de rechter op grond van artikel 6:2 uitspraak dient te doen over een verzoekschrift voor een zorgmachtiging, te kort is om een deskundigenonderzoek als bedoeld in artikel 6:1, vijfde lid, te doen verrichten. Daar komt bij dat opschorting van de termijn van uitspraak tot problemen zou kunnen leiden in geval van een verzoekschrift voor een zorgmachtiging die aansluit op een machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel als bedoeld in artikel 7:11, of een op een eerdere zorgmachtiging aansluitende zorgmachtiging, omdat in een dergelijk geval de dan geldende machtiging in de tussentijd van rechtswege kan komen te vervallen.

In de meeste gevallen vindt deskundigenonderzoek plaats op verzoek van betrokkene of diens advocaat. Indien de rechter de onderzoeksvraag ondersteunt, is het van belang aan een dergelijk verzoek gehoor te kunnen geven.

Een deskundigenonderzoek kan onder meer van belang zijn bij vragen over de aanwezigheid van een psychische stoornis, het ernstig nadeel, de causaliteit tussen de psychische stoornis en het ernstig nadeel, en de noodzakelijk geachte verplichte zorg.

Voorgestelde wijziging voorziet daarom in de mogelijkheid voor de rechter om de termijn van uitspraak op te schorten tot na afronding van het deskundigenonderzoek. Het is reeds op grond van artikel 20 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering aan de rechter te waken tegen een onredelijke vertraging van de procedure en zo nodig ambtshalve maatregelen daartoe te treffen. Op grond van jurisprudentie van de Hoge Raad gevormd onder de Wet bijzondere opnemingen in psychiatrische ziekenhuizen (Wet bopz) mag de behandeling ter zitting met het oog op het doen verrichten van een deskundigenonderzoek niet langer worden aangehouden dan naar verwachting nodig is voor het verkrijgen van het deskundigenbericht, en in geen geval langer dan twee maanden. Indien het deskundigenbericht niet binnen die termijn is ontvangen, dient de rechtbank binnen vier weken, dan wel, als dat moment zich eerder voordoet, op het moment dat bijvoorbeeld de deskundige de opdracht heeft geweigerd, op het verzoek van de officier van justitie te reageren. Indien de rechtbank het aangewezen acht alsnog een deskundigenbericht te verkrijgen, staat het haar vrij daarvoor alsnog een korte termijn te bepalen.

Alles overwegende wordt, aangezien anders dan onder de Wet bopz het geval was, de geldigheidsduur van de zorgmachtiging en machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel van rechtswege eindigt wanneer de beslistermijn van de rechter verstrijkt, en vooraf niet goed te bepalen is welke termijn een deskundigenonderzoek in beslag zal nemen, voorgesteld om geen nadere invulling van de termijn in de wet te verankeren.

Verlenging van de beslistermijn van de rechter brengt ook een evenredig langere geldigheidsduur van de dan geldende machtiging tot voortzetting van een crisismaatregel of zorgmachtiging met zich mee. Deze machtigingen blijven bij toepassing van artikel 6:2, vierde lid (nieuw) gelden tot de rechter op het verzoekschrift heeft beslist. Zie in dit verband ook de wijziging van artikelen 6:6, onder a (zorgmachtiging, onderdeel P) en 7:10, onderdeel a (machtiging tot voortzetting van een crisismaatregel, onderdeel V).

Deze voorgestelde wijziging hangt mede samen met onderdeel R. Bij een verzoekschrift voor een aansluitende zorgmachtiging blijft een op dat moment geldende zorgmachtiging, respectievelijk machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel, gelden tot het verstrijken van de beslistermijn van de rechter als bedoeld in artikel 6:6, onderdeel a, respectievelijk artikel 7:10, onderdeel a, of vervalt deze zoveel eerder als dat de rechter uitspraak doet over het verzoekschrift. Wanneer echter de rechter met toepassing van het nieuwe artikel 6:2, vierde lid, de termijn van de uitspraak opschort in verband met deskundigenonderzoek als bedoeld in artikel 6:1, vierde lid, blijft de machtiging gelden tot het moment waarop de rechter uitspraak doet. In alle gevallen geldt dat de rechter zo spoedig mogelijk uitspraak doet, opdat de opschorting van de beslistermijn niet langer duurt dan noodzakelijk. Onderdeel a wordt daarom opnieuw vastgesteld.

Daarnaast wordt voorgesteld om ten aanzien van een zorgmachtiging als bedoeld in artikel 6:5, eerste lid, onderdeel a de verplichting te schrappen dat de officier van justitie uiterlijk vier weken voor het verstrijken van de geldigheidsduur van een zorgmachtiging een verzoekschrift voor een aansluitende zorgmachtiging moet indienen teneinde de geldigheid van de lopende zorgmachtiging te verlengen totdat de rechter op het nieuwe verzoekschrift heeft beslist. Deze termijn dient, zoals uiteengezet bij tweede nota van wijziging bij de Wvggz, ter nadere waarborging van het belang van betrokkene, die op deze wijze zo snel mogelijk duidelijkheid verkrijgt of zijn zorgtraject zal worden beëindigd of dat verlenging zal worden aangevraagd.6 Gebleken is echter dat deze termijn ongunstig uitpakt ten opzichte van de relatief korte geldigheidsduur van een eerste zorgmachtiging van maximaal zes maanden. Zeker bij een eerste zorgmachtiging kan de toestand en zorgbehoefte van betrokkene nog danig veranderen, en daarmee ook de noodzakelijke behandeling. Als dan te vroeg moet worden gestart met de voorbereidingen voor een opvolgende zorgmachtiging, kan dat een nadelig effect hebben op zowel betrokkene’s gemoedstoestand als op de inhoud van het zorgplan en het voorstel voor een zorgmachtiging in die fase. Door deze verplichting te schrappen, kan het nieuwe verzoekschrift nog tot de dag voor het verstrijken van de zorgmachtiging worden ingediend, waardoor er ruimte is om de ontwikkeling van betrokkene langer te volgen en de zorgbehoefte op basis van actuelere informatie in het zorgplan te verwerken. In enkele situaties kan ook de conclusie worden bereikt dat geen opvolgende zorgmachtiging aangevraagd hoeft te worden. Aangezien de zorgverantwoordelijke de nieuwe zorgmachtiging samen met de betrokkene voorbereidt, onder meer door samen de zorgkaart en het zorgplan te actualiseren, is betrokkene op de hoogte van het beoogde vervolgtraject. MIND en de Stichting PVP benadrukken bij deze wijziging het belang van een goede communicatie richting de betrokkene omtrent de termijnen en het beoogde vervolgtraject.

Ten aanzien van aansluitende zorgmachtigingen als bedoeld in artikel 6:5, onderdelen b en c, wordt de minimale termijn van indiening van een verzoekschrift voor een opvolgende zorgmachtiging gehandhaafd. Deze aansluitende zorgmachtigingen bevinden zich niet aan het begin van een zorgtraject en kennen een langere looptijd van maximaal twaalf maanden, respectievelijk twee jaar, waardoor inmiddels meer kennis en ervaring is opgedaan over betrokkene en zijn zorgbehoefte. Onder die omstandigheden moet, temeer met het oog op de belangen van betrokkene, indiening van een verzoekschrift vier weken voor de afloop van de zorgmachtiging te realiseren zijn.

Bij tweede nota van wijziging is artikel 8:1 opnieuw vastgesteld en «de uitvoering» aan het vierde lid toegevoegd.7 Bij nader inzien is deze toevoeging haar doel voorbij geschoten. Oorspronkelijk is hoofdstuk 8, paragraaf 1, bedoeld om uitsluitend de tenuitvoerlegging te regelen. Paragraaf 2 bevat algemene rechten en plichten omtrent de uitvoering van de zorgmachtiging, ongeacht waar betrokkene zich bevindt. Het inroepen van hulp van zorgverleners (vierde lid) of politie (vijfde lid) bij de uitvoering van de machtiging of maatregel is dan ook geregeld in artikel 8:10. Bij de uitvoering is, zoals artikel 8:10 ook aangeeft, de zorgaanbieder juist aan zet. Om deze redenen moet de toevoeging «de uitvoering» uit beide artikelleden van artikel 8:1 worden verwijderd.

Van de gelegenheid wordt gebruik gemaakt om in het vijfde lid een onduidelijkheid omtrent de taakverdeling van de burgemeester, respectievelijk de officier van justitie weg te nemen. De burgemeester is op grond van het tweede lid verantwoordelijk voor de tenuitvoerlegging van de crisismaatregel; de officier van justitie is ingevolge het eerste en derde lid verantwoordelijk voor de tenuitvoerlegging van de machtiging tot voortzetting van de crisismaatregel en de zorgmachtiging. Het vijfde lid beoogt daar geen wijziging in aan te brengen. Om tot uitdrukking te brengen dat het vijfde lid uitsluitend ziet op de mogelijkheid van elk van beide actoren om ten aanzien van hun respectievelijke tenuitvoerleggingstaken hulp van de politie in te roepen, is de formulering van het vijfde lid bijgesteld.

Deze onderdelen bevatten enkele redactionele en technische verbeteringen van artikelen 8:17 (tijdelijke onderbreking van verplichte zorg) en 8:18 (beëindiging van verplichte zorg), die in samenhang moeten worden bezien.

Tijdelijke onderbreking als bedoeld in 8:17 betekent dat er tijdelijk geen enkele vorm van verplichte zorg wordt verleend omdat iemand kortdurend uit zorg is. De systematiek van de wet gaat er immers, anders dan de opname onder de Wet bopz, van uit dat er binnen de afgegeven (machtiging tot voortzetting van de) crisismaatregel of zorgmachtiging kan worden op- en afgeschaald tussen zorgvormen en tussen verplichte zorg in een accommodatie en ambulante behandeling. Daarbij is verplichte zorg niet langer afhankelijk van opname en wordt niet meer gesproken van «verlof», maar van tijdelijke onderbreking van verplichte zorg. Een verbijzondering is «tijdelijke onderbreking van de verplichte zorg, houdende opname in een accommodatie» als bedoeld in het tweede lid. Hiervan is sprake als iemand tijdelijk niet meer verblijft in een accommodatie, dat wil zeggen: daar niet overnacht. Voor betrokkenen die op grond van artikel 2.3 van de Wet forensische zorg (Wfz) zijn opgenomen geldt onverkort dat voor deze tijdelijke onderbreking toestemming van de Minister voor Rechtsbescherming nodig is. Het overnachten buiten de instelling kan deel uitmaken van het zorgplan. Als gedurende een bepaalde periode meerdere overnachtingen buiten de instelling onderdeel zijn van de zorgverlening, kunnen die onderdelen van het zorgplan ter toestemming voorgelegd worden aan de Minister voor Rechtsbescherming.

In het verlengde van de wijziging van 8:17, zesde lid, en 8:18, negende lid, met betrekking tot afschriften van beslissingen over tijdelijke onderbreking of beëindiging van verplichte zorg aan de zorgverantwoordelijke dient ook de zorgverantwoordelijke geïnformeerd te worden over de intrekking van deze beslissingen door de geneesheer-directeur op grond van artikelen 8:17, negende lid, respectievelijk 8:18, twaalfde lid. Voor de intrekking van de beslissing tot beëindiging van verplichte zorg wordt dat geregeld met voorgestelde wijziging van artikel 8:18, dertiende lid.

De wijziging van artikel 8:18, eerste lid, betreft een technische wijziging.

Het kan voorkomen dat betrokkene al dan niet tijdelijk in het kader van de uitvoering van een zorgmachtiging (artikel 6:4, vierde en vijfde lid) of de verlening van tijdelijke verplichte zorg ter afwending van een noodsituatie (artikel 8:11) wordt overgeplaatst naar een instelling als bedoeld in artikel 3.1, eerste lid, of artikel 3.3, eerste lid, van de Wfz (forensisch psychiatrische centra; FPC). In deze gevallen zijn artikel 3:4, eerste en tweede lid, van de Wfz en artikelen 42, vijfde lid, 44, en hoofdstukken V, VI of VII van de Beginselenwet verpleging ter beschikking gestelden (Bvt) voor de duur van de opname van toepassing. Een dergelijke plaatsing kan aangewezen zijn in de (uitzonderlijke) situatie dat betrokkene zodanig gedrag vertoont dat hij in een reguliere instelling niet te handhaven is en alleen een FPC het noodzakelijke beveiligingsniveau kan bieden.

Aangezien het systeem van de Wvggz met deze plaatsing niet wordt doorbroken – de interne rechtspositie van betrokkene wordt bepaald door de zorgmachtiging en valt derhalve onder de Wvggz – is met het oog op de noodzakelijk geachte goede zorgverlening en de veiligheid voor betrokkenen en personeel in de instelling vereist dat ook de beheersbevoegdheden van de Bvt van toepassing worden verklaard in de zorgmachtiging. Dat brengt met zich mee dat het klachtrecht ook onder de Wvggz uitgeoefend kan worden ten aanzien van deze beheersbevoegdheden. Daarbij wordt de klachtencommissie geacht rekening te houden met de ten aanzien van deze bevoegdheden ontwikkelde jurisprudentie, zoals neergelegd in de oordelen van de beklagcommissie als bedoeld in de Bvt en de uitspraken van de Afdeling rechtspraak van de Raad voor Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming en de Hoge Raad.

Artikel 13:3a bevat enkele bijzondere bevoegdheden, die de officier van justitie kan bevelen om de verblijfplaats vast te kunnen stellen van iemand die zich aan de uitvoering van verplichte zorg heeft onttrokken. Dit betreft een schriftelijk bevel, dat pas gegeven kan worden na een machtiging daartoe van de rechter-commissaris. Deze bevoegdheden mogen alleen worden ingezet, indien het ernstige vermoeden bestaat dat betrokkene in levensgevaar verkeert, dan wel dat hij een misdrijf waarvoor voorlopige hechtenis is toegestaan zal plegen met ernstig nadeel voor hemzelf of voor een ander tot gevolg. Ernstige situaties dus, waarin het noodzakelijk is dat snel gehandeld kan worden. Het zevende lid van dit artikel voorzag er daarom al in dat de officier van justitie het bevel in geval van een dringende noodzaak mondeling kan geven. In de mogelijkheid dat ook de machtiging van de rechter-commissaris mondeling gegeven kan worden, was echter nog niet voorzien. Het ontbreken van een spoedprocedure voor het verlenen van een machtiging door de rechter-commissaris wordt in de uitvoeringspraktijk als een groot gemis ervaren en die omissie wordt nu rechtgezet. Evenals voor het bevel van de officier van justitie geldt ook voor de mondelinge machtiging van de rechter-commissaris dat deze binnen drie dagen alsnog op schrift wordt gesteld.

Voor het overige betreft dit onderdeel uitsluitend technische wijzigingen. Ten aanzien van de wijziging van het zevende lid wordt voor de toelichting tevens verwezen naar onderdeel W (artikel 8:14, eerste lid).

In het voorgestelde nieuwe zevende lid wordt opgenomen dat een op grond van deze wet afgegeven machtiging tot opname en verblijf in een accommodatie een eerdere voor die cliënt afgegeven rechterlijke machtiging op grond van hoofdstuk 6 van de Jeugdwet schorst zodra de cliënt is opgenomen in een accommodatie. De schorsing eindigt op het moment dat de machtiging tot opname en verblijf vervalt. Tevens wordt bepaald dat bij toepassing van deze bepaling artikel 6.1.12, derde lid, van de Jeugdwet niet van toepassing is.

De Wvggz bevat reeds een dergelijke bepaling in artikel 1:1, vierde lid. Uit jurisprudentie is naar voren gekomen (ECLI:NL:RBGEL:2020:2764) dat deze bepaling ook in de Wzd gewenst is.

Thans is in het tweede lid van artikel 3 opgenomen dat een vertegenwoordiger slechts optreedt namens de cliënt voor zover hij een taak heeft als wettelijk vertegenwoordiger of voor zover een daartoe deskundige, niet zijnde de bij de zorg betrokken arts, overeenkomstig de daarvoor gangbare richtlijnen een beslissing heeft genomen die inhoudt dat de cliënt niet in staat kan worden geacht tot een redelijke waardering van zijn belangen ter zake van een beslissing die hem betreft. Voorgesteld wordt om de zinsnede dat een vertegenwoordiger optreedt voor zover hij een taak heeft als vertegenwoordiger te schrappen omdat deze bewoording suggereert dat een wettelijk vertegenwoordiger ook optreedt als vertegenwoordiger ten aanzien van beslissingen over gedwongen zorg als de cliënt zelf in staat is te beslissen.

Tevens wordt voorgesteld te bepalen dat een deskundige overeenkomstig de daarvoor gangbare richtlijnen de wils(on)bekwaamheid vaststelt. Daarmee wordt aangesloten bij de geldende professionele richtlijnen die door het veld zijn vastgesteld en biedt het veld de mogelijkheid om hier (ook in de toekomst) zelf richting aan te geven.

Daarnaast is het belangrijk, juist als vertegenwoordiger en behandelaar het niet eens zijn een onafhankelijke deskundige te kunnen inschakelen om wils(on)bekwaamheid vast te laten stellen. Deze is dan neutraal, en krijgt de regie in het definitieve besluit. Hiermee wordt voorkomen dat de behandelrelatie tussen behandelaar en vertegenwoordiger onder druk komt te staan. Daarom wordt voorgesteld om te bepalen dat indien geen overeenstemming wordt bereikt tussen vertegenwoordiger en de deskundige een niet bij de zorg betrokken deskundige de beslissing neemt. Voor de invulling van deze deskundigheid wordt verwezen naar reeds bestaande professionele richtlijnen over dit onderwerp, waaronder de richtlijn van de KNMG. Het is overigens goed mogelijk dat deze door betrokken beroepsgroepen in de toekomst verder worden ingevuld.

Voorgesteld wordt om in het vijfde lid op te nemen dat degene die door een cliënt schriftelijk wordt gemachtigd om als zijn vertegenwoordiger op te treden, meerderjarig en handelingsbekwaam is en schriftelijk verklaart bereid te zijn om als vertegenwoordiger op te treden. Tegelijkertijd kan het huidige zesde lid daarmee vervallen.

Het ligt in de rede dat wanneer een cliënt iemand machtigt tot vertegenwoordiger dat diegene duidelijk verklaart hiertoe bereid te zijn. Indien iemand dat heeft verklaard of is benoemd tot wettelijk vertegenwoordiger is er geen noodzaak dat als iemand als vertegenwoordiger optreedt dan (nogmaals) schriftelijk moet verklaren daartoe bereid te zijn. Bovendien wordt de Wzd met deze wijzigingen geharmoniseerd met artikel 1:3, vijfde lid, van de Wvggz.

Elke zes maanden moet een evaluatie van het zorgplan, waaronder de onvrijwillige zorg, worden uitgevoerd. Dat is vastgelegd in artikel 8, eerste lid. In het vierde lid van artikel 11 is bepaald dat indien op grond van die evaluatie wordt geconcludeerd dat onvrijwillige zorg in overeenstemming met het advies van de externe deskundige noodzakelijk blijft, de termijn voor de toepassing van de onvrijwillige zorg telkens niet langer dan zes maanden bedraagt.

Indien niet aan de in het vierde lid opgenomen randvoorwaarden wordt voldaan, bijvoorbeeld de onvrijwillige zorg is niet in overeenstemming met het advies van de externe deskundige, dan bedraagt de termijn voor de toepassing van de onvrijwillige zorg op grond van de evaluatie ten hoogste drie maanden. Dat volgt uit het artikel 8, eerste lid in combinatie met artikel 10, vierde lid.

In het zesde lid wordt voorgesteld toe te voegen dat het Zorginstituut is belast met het beheer van de standaarden die worden gebruikt in het elektronisch gegevensverkeer op grond van deze wet.

Een informatiestandaard maakt het mogelijk om digitaal gestructureerde gegevens uit te wisselen, waardoor de uitvoeringslasten kunnen worden verminderd. Met de voorgestelde wijziging wordt het Zorginstituut belast met de wettelijke taak van het beheer van de informatiestandaard voor de gegevensuitwisselingen standaarden die noodzakelijk zijn voor de gegevensverwerkingen die voortvloeien uit deze wet. Het Zorginstituut is verantwoordelijk voor het beheer van deze standaarden. Voor de standaarden die worden gebruikt voor de uitvoering van de Wet langdurige zorg, de Jeugdwet en de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 heeft het Zorginstituut een vergelijkbare beheertaak.

Voorgesteld wordt in het zevende lid van artikel 22 een wetstechnische verbetering door te voeren. Daarnaast wordt in een nieuw achtste lid voorgesteld mogelijk te maken dat het CIZ bij de behandeling van een aanvraag tot opname en verblijf gebruik kan maken van de informatie die aan het CIZ is verstrekt voor de vaststelling van het recht op zorg op grond van de Wet langdurige zorg. Deze informatie kan bestaan uit bijzondere persoonsgegevens. Om zorgvuldig vast te kunnen stellen of opname en verblijf daadwerkelijk noodzakelijk en geschikt is om ernstig nadeel te voorkomen en er geen minder ingrijpende mogelijkheden zijn, is dezelfde informatie nodig die in kaart is gebracht bij de aanvraag voor Wlz. Als eerste is een diagnose noodzakelijk om vast te stellen dat het gaat om een cliënt met een psychogeriatrische aandoening, verstandelijke beperking of een daaraan gelijkgestelde aandoening. Daarnaast is actuele informatie nodig die een beeld geeft van het huidige functioneren van de cliënt en het ernstig nadeel. Dit kan bijvoorbeeld in de vorm van een (deel van het) zorgplan, of verslaglegging door de zorgprofessional over de effecten van eerder ingezette zorg of behandeling ter voorkoming van het ernstig nadeel.

Bij deze aanvragen in het kader van de Wzd is vrijwel altijd sprake van urgentie. Degene voor wie de aanvraag tot opname en verblijf wordt gedaan is er veelal slecht aan toe en een opname is dringend noodzakelijk. In verband met die urgentie is een snelle behandeling van de aanvraag geboden. De desbetreffende personen ontvangen vaak al zorg op grond van de Wet langdurige zorg. Daarnaast komt het voor dat tegelijkertijd met een aanvraag voor zorg op grond van de Wet op de langdurige zorg een aanvraag voor een opname en verblijf op grond van de Wzd worden ingediend. In beide gevallen moet worden vastgesteld dat er sprake is van een psychogeriatrische aandoening of een verstandelijke handicap. Voor een snelle en tegelijkertijd zorgvuldige behandeling van een aanvraag is het noodzakelijk dat het CIZ al in verband met de vaststelling van het recht op zorg op grond van de Wet langdurige zorg bij het CIZ aanwezige gegevens kan hergebruiken. Dit betekent dat het CIZ deze zelfde informatie nu altijd opvraagt bij de cliënt, zijn vertegenwoordiger of betrokken zorgprofessional. Zonder deze informatie kan geen zorgvuldig onderzoek worden gedaan door het CIZ en geen besluit worden genomen. Het in het kader van deze wet nogmaals opvragen van de al bij het CIZ vanuit de Wlz bekende informatie is echter een extra belasting voor de cliënt, zijn vertegenwoordiger of betrokken zorgprofessional. Bovendien zou dit voor onnodige vertraging kunnen zorgen voor een toch al kwetsbare cliënt, terwijl accuratesse en snelheid nu juist geboden zijn. Een vergelijkbare aanvulling wordt voorgesteld voor het voorbereiden van een verzoek om een rechterlijke machtiging.

Thans is in het eerste lid van artikel 26 opgenomen dat het CIZ binnen drie weken na de dag van verzending van de aanvraag om een rechterlijke machtiging tot opname en verblijf het verzoek tot het verlenen van een machtiging bij de rechter doet. Uit het oogpunt van kenbaarheid en eenduidigheid wordt voorgesteld om deze termijn te wijzigen in drie weken na de dag van ontvangst van de aanvraag. De dag van verzending van een aanvraag is niet altijd eenduidig te bepalen. De dag van ontvangst van een aanvraag bij het CIZ wordt bij het CIZ geregistreerd.

Daarnaast wordt een lid ingevoegd om, evenals in artikel 22, mogelijk te maken dat het CIZ bij de behandeling van een aanvraag gebruik kan maken van de informatie die aan het CIZ is verstrekt voor de vaststelling van het recht op zorg op grond van de Wet langdurige zorg. Voor de toelichting op deze voorgestelde wijziging wordt verwezen naar de toelichting bij onderdeel R.

In het eerste lid, onderdeel b wordt nu slechts gerefereerd aan de rechterlijke machtiging. Ter verduidelijking worden de twee machtigingen die de rechter op grond van de Wzd kan afgeven expliciet benoemd, de machtiging tot opname en verblijf en de machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling.

In het vierde lid, onderdeel b, van artikel 48 wordt abusievelijk niet verwezen naar de machtiging tot voortzetting van de inbewaringstelling. Vorgesteld wordt deze omissie te herstellen. Tevens wordt in het elfde en vijftiende lid van artikel 48 verduidelijkt dat een afschrift over het verlof wordt gegeven aan de advocaat van de cliënt of de vertegenwoordiger.