Nr. 6 VERSLAG

De leden van de VVD-fractie hebben met grote interesse kennisgenomen van het wetsvoorstel Bepalingen over gegevensuitwisseling ter bevordering van samenwerking binnen het zorgdomein en van doelmatige en rechtmatige zorg, maatschappelijke ondersteuning en jeugdhulp (hierna: Wet bevorderen samenwerking en rechtmatige zorg) (Kamerstuk 35 515) en de brief van de regering Oprichtingsstatuten Stichting Informatieknooppunt Zorgfraude (Kamerstuk 35 515, nr. 5). Zij hebben hierbij nog enkele vragen.

De leden van de VVD-fractie zijn erg verheugd over het wetsvoorstel, aangezien zorgfraude de solidariteit binnen het Nederlandse zorgsysteem aantast en collectieve middelen misbruikt worden. Deze leden zijn tevreden met de balans tussen een effectieve aanpak van zorgfraude aan de ene kant en het bewaken van de persoonlijke levenssfeer aan de andere kant.

De leden van de CDA-fractie hebben kennisgenomen van het wetsvoorstel Wet bevorderen samenwerking en rechtmatige zorg. Genoemde leden onderschrijven de doelstelling van dit wetsvoorstel om fraude aan te pakken en om te voorkomen dat rechtspersonen of natuurlijke personen kunnen frauderen. Publiek opgebrachte middelen dienen ingezet te worden voor zorg en niet voor eigen of andermans gewin.

Deze leden vragen wel of dit wetsvoorstel bijdraagt aan het voorkomen en aanpakken van fraude in de zorg. Verschillende partijen zijn kritisch en vragen of dit wetsvoorstel fraude daadwerkelijk kan aanpakken. De centrale vraag van de leden van de CDA-fractie is of dit wetsvoorstel, en meer specifiek het deel van het Waarschuwingsregister, proportioneel is. Kan de regering op deze vraag reflecteren en vervolgens aangeven waarom zij van mening is dat dit wetsvoorstel wel degelijk bijdraagt aan de vermindering van fraude en aan het voorkomen van fraude in het zorgdomein? Kan de regering uitgebreid toelichten wat het verschil is tussen een sterk vermoeden van fraude en een gerechtvaardigde overtuiging van fraude?

De leden van de SP-fractie hebben kennisgenomen van het wetsvoorstel Wet bevorderen samenwerking en rechtmatige zorg.

De leden van de SP-fractie zijn het met de regering eens dat fraude in de zorg voorkomen en bestreden moet worden. Het is schokkend dat uit een voorzichtige schatting van de zorgsector blijkt dat de schade van zorgfraude jaarlijks 1% tot 5% van de zorguitgaven bedraagt, wat in 2019 uitkomt op een bedrag tussen de € 800 miljoen en € 4.4 miljard euro. Geld dat bestemd is voor zorg, geld dat beter uitgegeven kan worden aan bijvoorbeeld structurele loonsverhoging voor zorgverleners.

Fraude moet worden voorkomen en waar het plaatsvindt zoveel mogelijk bestreden. De leden van de SP-fractie begrijpen de wens tot het oprichten van een informatieknooppunt zorgfraude en de invoering van een waarschuwingssysteem. Genoemde leden hebben echter nog veel vragen over het voorliggende wetsvoorstel omdat veel informatie over de inhoud ervan onduidelijk is.

Om te beginnen wil de regering fraude in de zorg niet alleen bestrijden, maar ook voorkomen.

Toch missen de leden van de SP-fractie de koppeling van het voorliggende wetsvoorstel met de Wet toetreding zorgaanbieders (Wtza).1 Als fraude moet worden aangepakt, dan ligt het toch voor de hand om nieuwe bestuurders te verplichten een Verklaring Omtrent het Verdrag (VOG) te laten overleggen? Ook zou de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) naast de controle op hoofdondernemers ook moeten kunnen controleren op onderaannemers. Is de regering inmiddels bereid dit wel in te stellen?

De leden van de SP-fractie steunen effectieve maatregelen die gericht zijn op het aanpakken van zorgfraude. Bij het voorliggende wetsvoorstel echter wordt veel uitvoering geregeld via verschillende algemene maatregelen van bestuur (AMvB’s). Waarom wordt de uitvoering niet wettelijk vastgelegd? Is de regering bereid om de uitvoering van het voorliggende wetsvoorstel wettelijk te regelen? Indien dat niet het geval is, is de regering dan wel bereid alle AMvB’s die betrekking hebben op de uitvoering van het voorliggende wetsvoorstel naar de Kamer te sturen zodat deze gelijktijdig behandeld kunnen worden met dit wetsvoorstel?

De leden van de CDA-fractie lezen dat onder het begrip fraude in de zorg in dit wetsvoorstel wordt verstaan het opzettelijk misleidend handelen binnen het zorgdomein, met het oog op eigen of andermans gewin, voor zover het in de wet strafbaar gestelde feiten betreft. Kan de regering dit nader duiden? Wanneer is er wel sprake van fraude en wanneer is dit niet het geval? Wat zijn «zover het in de wet strafbare feiten betreft»? Er moet per geval worden beoordeeld wat op basis van geldende wet- en regelgeving mogelijk is om fraude te voorkomen of anderszins te bestrijden. Daar wil het onderhavige wetsvoorstel geen verandering in aanbrengen of nieuwe kaders dan wel grondslagen voor vormen. Dat is voor deze leden echter maar de vraag, aangezien de grond voor opname in het Waarschuwingsregister een gerechtvaardigde overtuiging van fraude in de zorg is. Genoemde leden stellen dat dit toch «iets» anders is dan een gerechtvaardigde overtuiging van fraude, die vervolgens niet door de rechtelijk macht is bekrachtigd. Is de regering door middel van het toevoegen van «de gerechtvaardigde overtuiging van fraude in de zorg», het begrip fraude niet aan het verbreden? Kan de regering nader uiteenzetten wat precies bedoeld wordt met een gerechtvaardigde overtuiging van fraude in de zorg?

De leden van de CDA-fractie lezen vervolgens in het wetsvoorstel dat er een protocol voor ontwikkeld wordt dat via een AMvB wordt vastgesteld. Kan de regering zich voorstellen dat genoemde leden het daarom lastig vinden de reikwijdte van dit wetsvoorstel te overzien? Waarom is er niet voor gekozen om in de wet zelf op te nemen wanneer iemand in het register dient te worden opgenomen? Daarnaast is het wetsvoorstel voor de Kamer lastig op zijn merites te beoordelen, omdat er 12 voorstellen voor delegatiebepalingen via AMvB s worden gedaan, die zover de informatie strekt nog dienen te worden uitgewerkt.

De leden van de GroenLinks-fractie constateren dat voordat er in juridische zin over zorgfraude gesproken kan worden, het over meer dan één strafbare gedraging moet gaan. Hierover hebben genoemde leden wel een vraag. Het is belangrijk dat iemand die één keer een administratieve fout begaat niet direct als fraudeur wordt bestempeld. Maar betekent dat dat er binnen de zorg helemaal niet opgetreden kan worden als het lijkt dat iemand eenmalig fraude heeft gepleegd? Hoe en door wie wordt die afweging gemaakt om dan wel of niet verder onderzoek te doen en te handhaven? Als iemand één keer een administratieve fout begaat, blijft dat dan bekend bij de verschillende toezichthouders en betrokken instanties? Kan deze persoon dan ook in het Waarschuwingsregister terecht komen?

Met betrekking tot het Waarschuwingsregister hebben de leden van de GroenLinks-fractie ook nog een aantal vragen. Komen personen al in het Waarschuwingsregister bij vermoedens van fraude? Komt hier nog een rechter aan te pas of wordt iemand bij het vermoeden van fraude al als schuldig behandeld, door deze persoon in het Waarschuwingsregister op te nemen?

De leden van de CDA-fractie constateren dat vlak voor het zomerreces de Wtza in de Eerste Kamer is aangenomen. Het doel van de Wtza is om alle zorgaanbieders beter in beeld te krijgen bij de IGJ en om het risico gestuurde toezicht, mede op basis van big data, aan te scherpen. Hiermee verwacht de regering fraude in de zorg beter aan te kunnen pakken. Hoe verhoudt de Wtza zich tot het onderhavige wetsvoorstel en wat is de meerwaarde van dit wetsvoorstel? De leden van de CDA-fractie ontvangen graag een uitgebreide reactie van de regering ter zake.

De regering probeert via voorbeelden de noodzaak van het wetsvoorstel te duiden. Zij geeft onder aan pagina 7 van de memorie van toelichting een voorbeeld van fraude met het persoonsgebonden budget waarbij duidelijk wordt dat fraude in de zorg veelal direct een negatieve invloed heeft op de persoonlijke situatie van zorgbehoevenden. Zo krijgen zij niet de zorg die nodig is en waar zij recht op hebben. Dat maakt het voorbeeld inderdaad duidelijk.

De leden van de CDA-fractie vragen vervolgens wie hiervoor nu verantwoordelijk is. Wie komt in het register: de zorgaanbieder, de budgethouder of beiden? Of moet de budgethouder aangifte doen van fraude om zelf uit het register te blijven? Of moet de budgethouder informatie geven die in andere situaties onder het medisch beroepsgeheim valt? Tevens vragen genoemde leden of de PGB-bemiddelingsbureaus onder de reikwijdte van dit wetsvoorstel vallen.

De regering stelt vervolgens in de memorie van toelichting dat het goed in beeld krijgen en hebben van de totale omvang van fraude in de zorg wordt bemoeilijkt door een instrumentarium dat te kort schiet en door een gebrek aan informatie. Kortom, het gaat om schattingen, want het is niet goed bekend hoe groot het daadwerkelijke bedrag aan fraude is. Kan de regering uiteenzetten waarom zij naar een wettelijk instrument grijpt als de reikwijdte van het probleem niet bekend is, gezien de reacties van verschillende zorgorganisaties waarin wordt gesteld dat de omvang van fraude in de zorg te beperkt is om dit wetsvoorstel te rechtvaardigen?

De leden van de CDA-fractie vragen voorts het volgende. Dit wetsvoorstel regelt het tegengaan van fraude in het zorgdomein, maar pas aan de achterkant van het proces. Er is een lopend contract met een jeugdhulp- of thuiszorgorganisatie. Deelt de regering echter het uitgangspunt van genoemde leden, dat het proces van de aanpak van fraude begint bij het inkopen van zorg? De regering stelt dat dit wetsvoorstel niet aan andere geldende wetgeving komt. Als gemeenten of zorgverzekeraars fraude willen tegengaan zullen ze toch meer ontbindende voorwaarden moeten opnemen en/of moeten controleren of de zorg doelmatig of rechtmatig is verleend? Het college moet immers verantwoording afleggen aan de gemeenteraad. De regering stelt namelijk in hoofdstuk 3 van de memorie van toelichting dat er knelpunten zijn bij de zorginkoop. Waarom worden die knelpunten niet weggenomen?

De leden van de VVD-fractie lezen op pagina 12 dat informatie uit het Waarschuwingsregister geen onderdeel uitmaakt van de gegevensuitwisseling met het Informatieknooppunt zorgfraude (IKZ). Deze leden stellen hier de volgende vraag over. Indien er organisaties zijn (geen gemeenten en ziektekostenverzekeraars) die van het IKZ verwerkte signalen krijgen, hetgeen leidt tot gerechtvaardigde vermoedens van fraude bij een entiteit, hoe komt dit dan op tijd in het Waarschuwingsregister terecht? Of komen dit soort zaken pas in het register als een gemeente, of ziektekostenverzekeraar op een gegeven moment verwerkte signalen aanvraagt over dezelfde entiteit, aangezien deze organisaties wel toegang hebben tot het Waarschuwingsregister en het register mogen bijwerken?

Daarnaast zouden de leden van de VVD-fractie graag willen weten hoe de regering de verhouding van de twee activiteiten, het signaleren van trends en ontwikkelingen met betrekking tot fraude en het concreet bestrijden van fraude, qua tijdsbesteding ziet.

De leden van de CDA-fractie constateren dat het wetsvoorstel voorziet in een gerichte wettelijke grondslag voor het verplicht aan elkaar verstrekken van de bij AMvB aangewezen (persoons)gegevens, in het geval een gemeente of ziektekostenverzekeraar conform een protocol de gerechtvaardigde overtuiging heeft dat sprake is van zorgfraude en de genoemde gegevens noodzakelijk zijn voor de bestrijding van die fraude. Genoemde leden hebben eerder gevraagd uiteen te zetten wat gerechtvaardigde overtuiging precies is. Kan de regering toelichten hoe het protocol tot stand komt? Welke partijen gaan dit protocol ontwikkelen voordat deze aan de Minister en aan de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) wordt voorgelegd? Aan welke criteria wordt gedacht om de gerechtvaardigde overtuiging te onderbouwen? Aan hoeveel criteria moet een rechtspersoon of een natuurlijk persoon voldoen om in het register te worden opgenomen?

De Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) heeft opgemerkt dat de in het wetsvoorstel gehanteerde definitie van zorgfraude een beperking is voor de uitoefening van haar toezichttaken. Dit omdat de NZa ook toeziet op overtreding van de regels zonder dat sprake is van opzet of misleiding. De regering stelt dat het wetsvoorstel niet tot doel heeft een wettelijke grondslag te creëren voor gegevensverwerking in het geval van niet opzettelijke overtreding van de regels. Volgens de leden van de CDA-fractie zou dit er echter wel een gevolg van kunnen zijn, omdat de lijn tussen opzettelijk en niet opzettelijk handelen soms lastig te trekken is. Graag ontvangen genoemde leden een reactie van de regering op dit specifiek punt. Hoe kan iemand die abusievelijk in het register is terechtgekomen, er weer uitkomen?

De leden van de CDA-fractie lezen dat de in het Waarschuwingsregister opgenomen gegevens, indien noodzakelijk voor de bestrijding van fraude in de zorg, door gemeenten en ziektekostenverzekeraars te raadplegen zijn. Zij kunnen de gegevens bijvoorbeeld raadplegen voorafgaand aan het sluiten van een overeenkomst met een zorgaanbieder. Genoemde leden begrijpen dit wetsvoorstel zo dat, als iemand op basis van de gerechtvaardigde overtuiging van fraude als rechtspersoon in het register is opgenomen, een gemeente 100 kilometer verder «dit feit» zou kunnen gebruiken om geen contract met deze rechtspersoon af te sluiten. Dus opname in het register hoeft niet te betekenen dat er richting dezelfde rechtspersoon sprake is van rechtsvervolging. Klopt dit? Zonder dat de rechter geoordeeld heeft of sprake is van fraude kunnen de consequenties voor de organisatie die het betreft heel groot zijn.

De leden van de CDA-fractie hebben als kritiekpunt op dit wetsvoorstel dat kleine zorgaanbieders en budgethouders eerder in het register terecht zullen komen dan de grotere zorgaanbieders. Die grotere zorgaanbieders hebben een grote administratieve afdeling. Zij hebben bovendien bij het sluiten van contracten met zorgverzekeraars aan tafel gezeten en «hoeven niet te tekenen bij het kruisje». Wat vindt de regering van deze stellingname? Tevens stellen genoemde leden deze vragen over de zogenaamde ongecontracteerde zorg, waarvan zorgverzekeraars soms stellen dat zij het lastig vinden vast te stellen of de zorg rechtmatig en doelmatig is.

De leden van de D66-fractie begrijpen dat in het Waarschuwingsregister gegevens worden uitgewisseld tussen gemeenten en zorgverzekeraars. Kunnen zorgverzekeraars de informatie die zij hierdoor aanwenden ook gebruiken in hun rol als zorgkantoor in de Wet langdurige zorg (Wlz), of is deze alleen te gebruiken binnen de Zorgverzekeringswet? Waarom is het Waarschuwingsregister beperkt tot alleen gemeenten en zorgverzekeraars? Kan de regering per ander soort instelling (dat wel is aangesloten bij het IKZ) aangeven waarom deze niet worden aangesloten op het Waarschuwingsregister?

De leden van de D66-fractie vragen waarom het Waarschuwingsregister en het IKZ als twee apart opererende instrumenten zijn opgezet. Gaat hiertussen daadwerkelijk geen informatie-uitwisseling plaatsvinden? Kan de regering uitleggen waarom gesteld wordt dat er verschillende doelen aan de twee instrumenten ten grondslag liggen, terwijl het lijkt alsof voor beiden het doel is om fraudesignalen te delen?

De leden van de D66-fractie zien dat persoonsgegevens tevens gedeeld kunnen worden via het IKZ teneinde trends en ontwikkelingen te signaleren. Genoemde leden onderstrepen het belang hiervan, maar vragen de regering wel in hoeverre voor dit specifieke doel ook het gebruik van persoonsgegevens noodzakelijk is. Zijn voor dit doel de overige gegevens of geanonimiseerde gegevens niet afdoende? Op basis waarvan maakt het IKZ de inschatting wat de geëigende instanties zijn om de resultaten te ontvangen van verrijkte fraudesignalen? Op welke manier wordt de ondergrens gedefinieerd wanneer het gerechtvaardigd is om gegevens aan het IKZ over te dragen omdat een vermoeden van fraude bestaat?

Bij het instellen van een Waarschuwingsregister kunnen gemeenten en zorgverzekeraars het register raadplegen voorafgaand van het sluiten van een overeenkomst met een zorgaanbieder, zo lezen de leden van de SP-fractie. Genoemde leden vragen waarom niet automatisch bij het sluiten van overeenkomsten met zorgaanbieders gekeken wordt of de desbetreffende zorgaanbieder in het Waarschuwingsregister voorkomt of niet. Wat gebeurt er als een gemeente of zorgverzekeraar voorafgaand aan de contractering niet kijkt in het Waarschuwingsregister en daardoor mogelijke fraude wordt gemist? Zijn daar consequenties aan verbonden? Bestaat de mogelijkheid dat een gemeente een contract afsluit met een in het Waarschuwingsregister opgenomen zorgaanbieder terwijl de zorgverzekeraar dezelfde zorgaanbieder kan weigeren? Wat gebeurt er als toch een zorgaanbieder gecontracteerd wordt die in het Waarschuwingsregister stond, en die dan weer in de fout gaat en misbruik maakt van zorgbudgetten (en indirect de zorg voor mensen)? Deze leden vragen in hoeverre de gemeente of zorgverzekeraar daar dan op aan te spreken is. Zij vragen voorts of het mogelijk is dat mensen de gemeente of de zorgverzekeraar hier aansprakelijk voor kunnen stellen. De leden van de SP-fractie vragen daarnaast wat gemeenten en zorgverzekeraars precies kunnen zien in het Waarschuwingsregister. Welke gegevens worden wel en niet getoond? Genoemde leden vragen wie dit controleert. Als gefraudeerd is en een zorgaanbieder is daarvoor veroordeeld, dan zou deze zorgaanbieder toch de mogelijkheid moeten verliezen om zorg te mogen verlenen? Is een Waarschuwingsregister dan niet overbodig als er een verbod is op zorgverlening bij een veroordeling van fraude? Kan de regering hier nader op ingaan?

De leden van de SP-fractie vragen tenslotte in hoeverre het wenselijk kan zijn dat mensen kunnen zien of de zorgaanbieder waar ze zorg van (gaan) ontvangen in het Waarschuwingsregister of op een soort zwarte lijst staat. Kunnen mensen hun gemeente of zorgverzekeraar vragen om na te gaan of hun (nieuwe) zorgaanbieder in het Waarschuwingsregister staat? Kan dat toegelicht worden?

De leden van de CDA-fractie lezen dat de betrokken instanties verplicht zijn de gevraagde gegevens te verstrekken. Deze verplichting geldt echter niet voor de FIOD en de Inspectie SZW, die ook in deze fase slechts gegevens verstrekken op grond van en met inachtneming van de Wet publieke gezondheid (Wpg). Kan de regering nader uiteenzetten welke gegevens wel worden verstrekt en welke gegevens niet?

De gegevens waarmee een signaal door het IKZ kan worden verrijkt, worden eveneens nader bepaald bij AMvB. Kan de regering uiteenzetten aan welke gegevens men nu denkt?

Vervolgens stelt de regering dat de fiscale geheimhoudingsplicht in artikel 67 Algemene wet inzake rijksbelasting met dit wetsvoorstel wordt doorbroken. Ook hierover worden nadere regels gesteld bij of krachtens AMvB en die regels zullen in ieder geval betrekking hebben op de gevallen waarin en de voorwaarden waaronder de eventuele verstrekking van fiscale gegevens als onderdeel van een verrijkt signaal aan een ziektekostenverzekeraar plaatsvindt alsmede op de aard van de daarbij te verstrekken gegevens. Dit kan grote gevolgen hebben voor zowel de rechtspersoon als de natuurlijke persoon. Kan de regering beter uiteenzetten waarom het opportuun is genoemd artikel 67 met het onderhavige wetsvoorstel te doorbreken?

De leden van de GroenLinks-fractie hebben met betrekking tot het takenpakket van het IKZ ook nog een aantal vragen. Momenteel heeft het IKZ twee taken, waarbij het IKZ aan de ene kant signalen probeert te verrijken. Deze taak blijft bij het IKZ belegd na oprichting van de stichting. Daarnaast voert het IKZ nu ook nog onderzoeken en analyses uit om aan de voorkant beter zicht te krijgen op waar en hoeveel fraude er wordt gepleegd. Klopt het dat in het nieuwe systeem het IKZ alleen nog maar kan reageren op meldingen? Waarom behoudt het IKZ niet de mogelijkheid om zelf ook onderzoeken en analyses te doen, zonder dat daar eerst een signaal voor binnengekomen moet zijn? Of zijn er andere instanties die beter toegerust zijn voor deze functie? Zo ja, welke dan en krijgt die instantie dan ook de taak om onderzoek te doen naar zorgfraude?

De leden van de fractie van GroenLinks vragen waarom de Inspectie SZW en de FIOD niet ook een verplichting krijgen om signalen te verstrekken aan het IKZ. Zou het niet beter zijn voor de volledigheid om deze verplichting ook bij die twee instanties neer te leggen? Genoemde leden vragen bovendien of het niet denkbaar is, zolang het bovenstaande niet gebeurt, dat een deel van de zorgfraude nu alsnog buiten schot blijft.

De leden van de SP-fractie lezen dat in het IKZ gevraagd wordt aan het Centrum Indicatiestelling zorg (CIZ), gemeenten, de Fiscale inlichtingen- en opsporingsdienst (FIOD), de IGJ, de Inspectie SZW, de rijksbelastingdienst, de Sociale Verzekeringsbank (SVB), de NZa en zorgverzekeraars om deel te nemen. Genoemde leden lezen tevens dat het OM niet langer een betrokken instantie is. Zij vragen waarom hiervoor gekozen is. Het OM geeft op zijn website aan dat de bestrijding van zorgfraude een van zijn prioriteiten is.2 Deze leden vinden het dan ook vreemd als besloten wordt dat het OM geen onderdeel wordt van het IKZ. De leden van de SP-fractie vragen om een toelichting hierop. Tevens hebben zij de vraag waarom de politie geen deelnemer is aan bijvoorbeeld het Waarschuwingsregister en het IKZ, aangezien het voor kan komen dat mensen fraude in de zorg kunnen melden aan de politie. Kan de regering dat verduidelijken?

De leden van de SP-fractie vinden het een vreemde keuze dat het IKZ geen loket wordt waar mensen of organisaties, anders dan de betrokken instanties, rechtstreeks terecht kunnen met signalen over mogelijke fraude in de zorg. Waarom blijft het meldpunt voor mensen en organisaties belegd bij de Nza, die vervolgens mogelijke zorgfraude moet beoordelen alvorens zij het naar het IKZ stuurt? Genoemde leden vragen of het niet logischer is dat mensen en organisaties ook kunnen melden aan het IKZ, waar allerlei verschillende deskundigen zitten om te kunnen beoordelen of het om zorgfraude gaat of niet. Vervolgens stellen deze leden de vraag wat er gebeurt met meldingen van zorgfraude bij de fraudehelpdesk die in 2011 door de regering is opgericht.3 Waarom hebben zij bijvoorbeeld geen plaats gekregen in het IKZ en/of het Waarschuwingsregister? Kan de regering dat verduidelijken?

De leden van de SP-fractie zijn van mening dat niet getornd mag worden aan het recht op privacy en aan het medisch beroepsgeheim. Zij vragen echter wat er gebeurt als een betrokken instantie in het IKZ of een medewerker werkzaam voor een betrokken instantie in het IKZ expres of per ongeluk misbruik maakt van de zorggegevens van mensen of de persoonlijke levenssfeer van die mensen schendt. Hoe wordt dit gecontroleerd en wie grijpt in als het mis gaat? Hoe bepalen zorgverzekeraars en gemeenten wie verantwoordelijk worden voor het gebruik van het Waarschuwingsregister? Hoe wordt voorkomen dat bijvoorbeeld een communicatieteam inzage krijgt, terwijl dat niet nodig is?

De leden van de SP-fractie vragen voorts welke bescherming personen of zorgaanbieders hebben die een vermelding krijgen in het Waarschuwingsregister. Genoemde leden verwijzen naar de toeslagenaffaire waarbij mensen door de belastingdienst op een zwarte lijst werden gezet, zonder dat zij zich konden verweren. Waar kunnen personen als deze wet wordt ingevoerd terecht als ze onterecht in het Waarschuwingsregister worden gezet? Worden hiervoor bezwaarprocedures ingesteld en welke instantie bewaakt dit? Deze leden stellen een vraag over de situatie die zich zou kunnen voordoen dat een persoon of zorgaanbieder in conflict is met een instantie die in het IKZ zit, en zij vervolgens via alle andere instanties ook geen zorg meer mogen verlenen. Of is dat niet mogelijk?

De leden van de CDA-fractie vragen of de regering eens uitgebreid kan toelichten waarom gekozen is voor een stichtingsstructuur. Wat zijn daar volgens de regering de voordelen van?

De leden van de CDA-fractie lezen voorts dat de Algemene Rekenkamer en de Raad van State vragen hebben gesteld over hoe de Minister van VWS de noodzakelijke informatie van de instelling ontvangt en hoe hij kan beschikken over voldoende interventiemogelijkheden. Daarnaast geven deze leden mee om in de regelgeving ook andere (organisatorische) waarborgen en kaders vast te leggen ten aanzien van de instelling die als IKZ wordt aangewezen. Te denken valt aan een bepaling over het administratief scheiden van publieke en private geldstromen Nu is onduidelijk hoe dat verwerkt gaat worden in de lagere regelgeving. Kan de regering de leden van de CDA-fractie over bovenstaande punten meer duiding geven?

In de conceptstatuten is vastgelegd dat er geen ambtenaren zitting hebben in de Raad van Bestuur. Voor de leden van de CDA-fractie lijkt dit een logische keuze. Volgens de Algemene Rekenkamer echter, zouden voor het waarborgen van de onafhankelijkheid van de stichting, ook andere functies expliciet moeten worden uitgesloten. Bijvoorbeeld bestuurders en medewerkers van de VNG, ZN, individuele zorgverzekeraars en zorginstellingen. Dit lijkt niet te zijn overgenomen in de conceptstatuten. Waarom niet, zo vragen deze leden.

Tevens geeft de Algemene Rekenkamer in haar brief aan dat uit de conceptstatuten niet eenduidig blijkt wat de rol en status van de Raad van Advies zijn. Kan de regering toelichten wat de rol en status van de Raad van Advies worden?