Nr. 3 MEMORIE VAN TOELICHTING

Deze verplichtingen gelden voor zover medegebruik of coördinatie ten dienste staat van de aanleg van een netwerk voor breedbanddiensten.

Medegebruik van fysieke infrastructuur van andere netwerkexploitanten door aanbieders van elektronische telecommunicatienetwerken vindt reeds plaats. Zo hangen er GSM-antennes in een aantal hoogspanningsmasten van het landelijk elektriciteitsnetwerk. Ook in havengebieden vindt er door aanbieders medegebruik plaats van de aanwezige infrastructuur, zoals leidingstroken, leidingtunnels, leidingviaducten en leidingrekken. Dit geldt ook voor aanwezige infrastructuur bij het spoor. Hier vindt incidenteel medegebruik plaats van de aldaar aanwezige infrastructuur, zoals mantelbuizen.

De verwachting is dat de benodigde aanpassingen van het bestaande KLIC-systeem van de WION met weinig kosten gepaard zullen gaan. Op het niveau van de ICT-infrastructuur van het KLIC-systeem kan worden volstaan met kleine aanpassingen, zoals het uitbreiden van de lijst met doelen waarvoor de informatie wordt opgevraagd (medegebruik en coördinatie moeten als doelen worden toegevoegd). De informatie die omtrent medegebruik en coördinatie moet worden uitgewisseld, wordt op dit moment al grotendeels uitgewisseld via het KLIC-systeem bij informatieverzoeken omtrent graven. Een deel van de informatie betreffende coördinatie wordt nog niet via dit systeem uitgewisseld (de locatie en het type werkzaamheden, de geraamde datum voor de aanvang van de werkzaamheden en de duur daarvan). In het wetsvoorstel wordt daarom de netwerkexploitant de mogelijkheid gegeven om deze informatie omtrent coördinatie schriftelijk te verstrekken. De verwachting is dat informatieverzoeken omtrent coördinatie schaars zullen zijn, onder meer omdat de voorzieningen voor telecommunicatienetwerken (kabels, etc.) veel minder diep in de grond kunnen liggen en de aanleg van een telecommunicatienetwerk in een veel kortere tijd kan worden gerealiseerd dan bijvoorbeeld het aanleggen of vernieuwen van een rioolnetwerk. In de telecommunicatiesector is er daarom op dit moment weinig behoefte om de werken ten behoeve van het telecommunicatienetwerk te (laten) coördineren met civiele werken van (andere) netwerkexploitanten (respectievelijk netbeheerders). Gelet hierop en gezien de aanmerkelijke lasten die gemoeid zijn met een verplichting om de informatie omtrent coördineren volledig via het elektronisch systeem te verstrekken, is het niet proportioneel om een dergelijke verplichting op te leggen aan netwerkexploitanten (resp. netbeheerders).

Met deze aanpak wordt nog steeds aan de richtlijn breedband voldaan die namelijk geen digitale informatie-uitwisseling vereist. Het is voor de informatieverstrekking betreffende coördinatie in de richtlijn breedband niet nodig om alle geplande civiele werken (die mede door de overheid zijn gefinancierd) of de planning daarvan in een databestand op te nemen (en actueel te houden). Dit wetsvoorstel verplicht daartoe dan ook niet.

De WION ziet primair op informatie-uitwisseling betreffende de ondergrondse infrastructuur en heeft als doel om graafschade te voorkomen. De richtlijn breedband ziet zowel op ondergrondse als op bovengrondse infrastructuur en heeft als doel om de kosten van het aanleggen van breedbandnetwerken te verlagen door onder meer medegebruik van ondergrondse en bovengrondse fysieke infrastructuur te bevorderen. Aansluiten bij het systeem voor informatie-uitwisseling dat in de WION reeds bestaat voor ondergrondse infrastructuur ter voorkoming van graafschade brengt op het niveau van regelgeving een zodanige uitbreiding met zich van de reikwijdte en doelen waarvoor de WION is vastgesteld, dat het nodig is om de WION te vervangen. In dit wetsvoorstel wordt daarom voorgesteld de WION in te trekken en een wet vast te stellen die ziet op informatie-uitwisseling ten aanzien van zowel ondergrondse als bovengrondse infrastructuur en die voorts een breder doel heeft (voorkomen van graafschade alsmede het bevorderen van o.a. medegebruik van fysieke infrastructuur). Dit wetsvoorstel bevat alle artikelen van de WION, alsmede een aantal nieuwe bepalingen die nodig zijn ter implementatie van de informatieverplichtingen uit de richtlijn breedband.

De in de richtlijn breedband opgenomen implementatietermijnen zijn inmiddels verstreken. Hierover is de Tweede Kamer verschillende keren geïnformeerd (zie onder meer de brief van de Minister van Economische Zaken van 14 november 2016 (Kamerstukken II 2016/17, 33 613, nr. 7) en de brief van de Minister van Buitenlandse Zaken van 21 april 2017 (Kamerstukken II 2016/17, 21 109, nr. 228)).

De gevolgen van de termijnoverschrijding zijn evenwel relatief beperkt gelet op het hoge aansluitpercentage van burgers en bedrijven op breedbandnetwerken. Daarnaast kent de Telecommunicatiewet reeds een aantal bepalingen ter bevordering van medegebruik van bestaande openbare communicatienetwerken door aanbieders van openbare elektronische communicatiediensten die netwerken willen aanleggen of uitbreiden. In de praktijk is dit ook de meest voorkomende vorm van medegebruik.

Verder is het staande praktijk dat bouwwerken worden voorzien van een toegangspunt waarop een breedbandnetwerk kan worden aangesloten. Daarmee wordt feitelijk al uitvoering gegeven aan de richtlijnbepaling op grond waarvan alle nieuwbouw en belangrijke renovatiewerken waarvoor aanvragen voor een bouwvergunning na 31 december 2016 zijn ingediend moeten zijn voorzien van een netwerkaansluitpunt.

De richtlijn breedband bevat in de kern vijf verplichtingen voor netwerkexploitanten waarvan er vier zijn opgenomen in dit wetsvoorstel (zie de paragrafen 2.1. tot en met 2.3. en 2.5. van deze memorie van toelichting).

De vijfde verplichting wordt geïmplementeerd via een aanvulling van het Bouwbesluit 2012 (zie paragraaf 2.4. van deze memorie van toelichting).

Daarnaast bevat de richtlijn breedband de verplichting voor de lidstaten om geschilbeslechting mogelijk te maken ten aanzien van geschillen over medegebruik of coördineren. Dit wordt eveneens in dit wetsvoorstel geregeld (zie paragraaf 2.6. van deze memorie van toelichting).

Ten slotte bevat artikel 7 van de richtlijn breedband een aantal voorschriften omtrent de vergunningsprocedure voor civiele werken die nodig zijn voor de aanleg van elementen van elektronische communicatienetwerken met hoge snelheid. Met de bestaande regelgeving wordt echter al aan deze voorschriften voldaan (zie paragraaf 2.7. van deze memorie van toelichting).

Waar de richtlijn spreekt over «toegang» tot fysieke infrastructuur, wordt in dit wetsvoorstel de term «medegebruik» gehanteerd om het onderscheid te markeren tussen de verplichtingen in het voorgestelde hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet enerzijds en interoperabiliteits- en toegangsverplichtingen als bedoeld in de hoofdstukken 6 en 6a van de Telecommunicatiewet anderzijds. Bij toegang in de zin van de hoofdstukken 6 en 6a van de Telecommunicatiewet (alsmede de daarmee corresponderende bepalingen in de Toegangsrichtlijn1) gaat het om toegang tot actieve delen van een elektronisch communicatienetwerk om met gebruikmaking van dat netwerk elektronische communicatiediensten aan te bieden. De richtlijn breedband ziet niet op toegang tot actieve delen, maar juist op het gebruiken van passieve delen van een bestaand net of netwerk (zoals de mantelbuizen, mangaten en gebouwen van een elektronisch communicatienetwerk of een elektriciteitsnetwerk). De richtlijn breedband ziet dus niet op toegang tot netwerken of diensten in de zin van de hoofdstukken 6 en 6a van de Telecommunicatiewet.

Voorts wordt in dit wetsvoorstel als uitgangspunt genomen dat het instemmen met medegebruik, respectievelijk het weigeren van medegebruik een privaatrechtelijk karakter heeft. Medegebruik betreft het toestaan van het gebruik van (on)roerende zaken die in eigendom zijn van een netwerkexploitant of waarop hij een gebruiksrecht heeft. De rechthebbende op fysieke infrastructuur staat gebruik door een ander toe van die fysieke infrastructuur. Bij coördinatie van civiele werken gaat het om het uitvoeren van civiele werkzaamheden van een aanbieder van een breedbandnetwerk door een netwerkexploitant op zijn naam doch voor rekening van die aanbieder van het breedbandnetwerk. Partijen sluiten in beide gevallen een overeenkomst in de zin van artikel 213 van boek 6 van het Burgerlijk Wetboek (hierna: BW). In die overeenkomst worden de afspraken vastgelegd, zoals voorwaarden waaronder het medegebruik of de coördinatie plaats vindt en een vergoeding voor het medegebruik of de coördinatie. Indien een overeenkomst niet (volledig) wordt nageleefd, kunnen de betrokken partijen zich wenden tot de civiele rechter.

Ten tweede voorziet artikel 9, vijfde lid, van de richtlijn breedband in het recht voor alle aanbieders van openbare elektronische communicatienetwerken om een aansluitpunt voor hun netwerk aan te leggen in de woning van de abonnee. Het gaat hier niet om medegebruik van iets dat al aanwezig is in een gebouw, maar om het aanbrengen van een nieuw aansluitpunt. Doordat artikel 9, vijfde lid, van de richtlijn breedband spreekt over een recht om een aansluitpunt aan te leggen, is er sprake van een gedoogplicht voor de rechthebbende op een gebouw (zie hieromtrent nader de artikelsgewijze toelichting). Artikel 9, vijfde lid, van de richtlijn breedband strekt zich evenals artikel 9, eerste lid, van die richtlijn uit tot alle openbare elektronische communicatienetwerken en niet alleen tot breedbandnetwerken.

Ook deze verplichting is al geïmplementeerd met de regeling omtrent de gedoogplicht in hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet. Op grond van artikel 5.2, vierde lid, van de Telecommunicatiewet dient de rechthebbende op een gebouw de aanleg, instandhouding of opruiming van netwerkaansluitpunten en kabels in en aan het gebouw te gedogen, voor zover dat voor het aansluiten van gebruikers op een openbaar elektronisch communicatienetwerk nodig is.

Ten derde voorziet artikel 9, tweede lid, van de richtlijn breedband in het recht op toegang tot alle bestaande fysieke binnenhuisinfrastructuur ten dienste van de aanleg van een openbaar elektronisch communicatienetwerk met hoge snelheid wanneer verdubbeling technisch onmogelijk of economisch inefficiënt is. In aanvulling daarop verplicht het derde lid van artikel 9 van de richtlijn breedband in de verplichting voor een rechthebbende op een toegangspunt of de fysieke binnenhuisinfrastructuur om toegang te geven tot die infrastructuur onder billijke en niet-discriminerende voorwaarden. Ook deze twee verplichtingen richten zich niet tot de netwerkexploitanten, maar tot de rechthebbende op een gebouw.

Omdat het tweede en derde lid van artikel 9 van de richtlijn breedband zowel spreken over «het recht op toegang» als «het recht om ... te gebruiken» gaat het hier materieel om gedogen van werkzaamheden zoals dat ook aan de orde is in het eerste tot en met vierde lid, van artikel 5.2, van de Telecommunicatiewet. Het gebruiken van de fysieke binnenhuisinfrastructuur houdt immers in dat een aanbieder de buizen en leidingen die in een gebouw aanwezig zijn mag gebruiken om er zijn actieve elementen (de fysieke geleidingsdraden) in aan te brengen. Gelet hierop wordt voorgesteld om de verplichting in artikel 9, tweede en derde lid, van de richtlijn breedband te implementeren middels een gedoogplicht en niet via een verplichting om in te stemmen met medegebruik. Voorgesteld wordt om hiertoe een nieuw vijfde lid toe te voegen aan artikel 5.2 van de Telecommunicatiewet.

Door de uitvoering van civiele werken met betrekking tot fysieke infrastructuur beter te coördineren kunnen besparingen worden gerealiseerd en ongemakken voor omwonenden tot een minimum worden beperkt. In artikel 5 van de richtlijn breedband is daarom bepaald dat een netwerkexploitant moet voldoen aan elk redelijk verzoek van een onderneming die openbare communicatienetwerken aanbiedt, om onder transparantie en niet-discriminerende voorwaarden de civiele werken ten behoeve van de aanleg van een breedbandnetwerk te coördineren. Deze coördinatieverplichting ziet alleen op de uitvoering van civiele werken en uitsluitend op de civiele werken van netwerkexploitanten die (deels) gefinancierd zijn met overheidsgeld, ongeacht de wijze en de mate van overheidsfinanciering (zie ook de artikelsgewijze toelichting op de artikelen 5a.10 en 5a.11 van de Telecommunicatiewet). Civiele werken van netwerkexploitanten waarbij geen sprake is van directe of indirecte financiering door de overheid vallen niet onder de reikwijdte van de coördinatieverplichting in de richtlijn breedband (en aldus evenmin onder de reikwijdte van het voorgestelde hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet). Wanneer in deze memorie van toelichting wordt gesproken over «civiele werken» van netwerkexploitanten (of netbeheerders) wordt aldus steeds uitsluitend gedoeld op indirect of direct door de overheid (deels) gefinancierde civiele werken. Hierbij moet worden bedacht dat er netwerkexploitanten zijn die nimmer werken hebben die door de overheid zijn gefinancierd (zoals veelal het geval zal zijn bij de openbare telecommunicatienetwerken), netwerken die soms werken hebben die gedeeltelijk door de overheid zijn gefinancierd (bijvoorbeeld middels een subsidie), alsmede netwerkexploitanten wier werken juist volledig door de overheid gefinancierd zijn (zoals bij Rijkswaterstaat het geval is).

De verplichtingen omtrent coördinatie van civiele werken worden geïmplementeerd in paragraaf 3 van het voorgestelde hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet.

Een aanbieder die een elektronisch communicatienetwerk met hoge snelheid wil aanleggen kan bij een netwerkexploitant die een civiel werk uitvoert een verzoek om te coördineren indienen. Deze netwerkexploitant is gehouden om de uitvoering van zijn civiele werk te coördineren met het civiele werk van de aanbieder van het breedbandnetwerk, voor zover het gaat om een redelijk verzoek. Deze verzoeken kunnen op verschillende aspecten van de uitvoering van het civiele werk betrekking hebben. Het kan gaan om het delen van informatie (bijvoorbeeld planningen van civiele werkzaamheden), het maken van praktische afspraken tussen de uitvoerders van de civiele werken en het afstemmen van de feitelijke (graaf)werkzaamheden.

In een aantal regio’s vindt al coördinatie van werken van diverse netwerkexploitanten plaats in zogenaamde graafcombinaties. Deze graafcombinaties kunnen minder of veel verdergaande vormen van samenwerking omvatten. Het samenwerkingsverband Stichting Synfra wisselt bijvoorbeeld informatie uit tussen netwerkexploitanten over geplande civiele werken middels een eigen informatiesysteem. Op die manier is het mogelijk om civiele werken te combineren, de planningen van civiele werken op elkaar af te stemmen en om de bestekken van diverse civiele werken af te stemmen ter gecombineerde uitvoering van die werken. De voordelen van dergelijke samenwerkingsverbanden zijn evident. Door (graaf)werkzaamheden te combineren ontstaat er voor omwonenden minder overlast omdat wegen en straten minder vaak hoeven te worden opengebroken. Voor de netwerkexploitanten brengt het gecoördineerd aanleggen efficiency en kostenbesparingen met zich. Dergelijke samenwerkingsverbanden kunnen voor aanbieders die snelle breedbandnetwerken willen aanleggen zeer zinvol zijn en mogelijkheden bieden om werkzaamheden te coördineren.

Om de doelstellingen van de Digitale Agenda te kunnen realiseren is het van belang dat de uitrol van infrastructuur dichter bij de locatie van de eindgebruiker worden gebracht. In de richtlijn breedband is daartoe de verplichting opgenomen dat alle nieuwe gebouwen of gebouwen die ingrijpend worden gerenoveerd zijn uitgerust met fysieke infrastructuur waarmee eindgebruikers kunnen worden aangesloten op een breedbandig netwerk (artikel 8, eerste lid, van de richtlijn breedband). Op basis van artikel 8, tweede lid, van de richtlijn breedband moeten daarnaast alle gerenoveerde en recent opgetrokken meergezinswoningen waarvoor een aanvraag voor een bouwvergunning is ingediend na 31 december 2016, voorzien zijn van een toegangspunt in of buiten het gebouw. Indien deze gebouwen zijn voorzien van een toegangspunt dan wordt het daarmee voor de aanbieders gemakkelijker om toegang tot de binnenhuisinfrastructuur te krijgen. De kosten van het aanleggen van dergelijke infrastructuur, zoals kabelgoten, zijn tijdens het bouwen verwaarloosbaar, terwijl het achteraf aanleggen van deze voorzieningen gepaard gaan met hoge kosten.

Deze verplichtingen worden opgenomen in het Bouwbesluit 2012. Deze voorschriften gelden dan voor nieuwbouw en voor belangrijke renovaties voor zover daarvoor een omgevingsvergunning is vereist.

Voorgeschreven zal worden dat nieuwe gebouwen moeten zijn voorzien van een toegangspunt die in een toegankelijke ruimte moet liggen. Meestal zal het toegangspunt een meterruimte of meterkast zijn. In de praktijk wordt aan deze eis al voldaan. Verder moeten de aanbieders hun aansluitleiding kunnen doortrekken tot aan het aansluitpunt. Daarvoor is een leidingdoorvoering (mantelbuis of bouwkundige schachten en kokers) nodig. In de richtlijn wordt dit gedefinieerd als fysieke binnenhuisinfrastructuur. Ook worden in het Bouwbesluit 2012 eisen opgenomen waaraan deze fysieke binnenhuisinfrastructuur dient te voldoen.

In dit wetsvoorstel wordt voorgesteld om voor bovenbedoelde informatie-uitwisseling aan te sluiten bij de informatie-uitwisseling die op grond van de WION plaatsvindt ter voorkoming van graafschade. Deze informatie-uitwisseling voorziet namelijk al grotendeels in de informatie-uitwisseling die is vereist op grond van de richtlijn breedband. Iedere netbeheerder in de zin van de WION is tevens netwerkexploitant, en de onderdelen van de ondergrondse netten zijn voor het overgrote deel aan te merken als fysieke infrastructuur (fysieke geleidingsdraden en ongebruikte glasvezels zijn geen fysieke infrastructuur).

Aansluiten bij de WION betekent dat de informatie die op grond van de richtlijn breedband moet worden verstrekt, door netwerkexploitanten zelf wordt verstrekt nadat een informatieverzoek is gedaan via het elektronische systeem.

Het bestaande systeem dat wordt gebruikt voor de informatie-uitwisseling ter voorkoming van graafschade is geschikt om ook te gebruiken voor de informatie-uitwisseling die nodig is in het kader van medegebruik van fysieke infrastructuur, of coördineren van civiele werken. Het WION-systeem is al vormgegeven met de bedoeling dat het in de toekomst mogelijk zou zijn om systemen voor andere soorten informatie over de onder- en bovengrond aan te haken (zie Kamerstukken II 2005/06, 30 475, nr. 3, p.9).

Aansluiten bij het bestaande WION-systeem heeft een aantal voordelen ten opzichte van het inrichten van een nieuw systeem van informatie-uitwisseling of het creëren van een nieuwe route voor informatie-uitwisseling. Zo’n nieuw systeem of route voor de informatie-uitwisseling zal leiden tot hogere lasten in vergelijking met aansluiten bij een bestaande systematiek van informatie-uitwisseling. Voorts is het minder belastend voor de betrokken netbeheerders, respectievelijk netwerkexploitanten dan een centraal registratiepunt. Een dergelijk centraal registratiepunt van alle liggingsgegevens van alle fysieke infrastructuur alsmede van alle civiele werken die netwerkexploitanten in voorbereiding hebben, zou op dit moment veel administratieve lasten voor de netwerkexploitant en het Kadaster als beheerder van dat systeem met zich brengen, onder meer omdat iedere wijziging van gegevens moet worden gemeld door netwerkexploitanten (en verwerkt door het Kadaster). Het opzetten van een centraal registratiepunt wordt niet vereist door de richtlijn breedband, en is ook onnodig nu met de informatie-uitwisseling die ter voorkoming van graafschade plaatsvindt al grotendeels in de door de richtlijn vereiste informatie-uitwisseling kan worden voorzien.

Het aansluiten bij de systematiek van de WION heeft als belangrijk voordeel dat deze systematiek bekend is voor de betrokken netwerkexploitanten, zoals de aanbieders van elektronische telecommunicatienetwerken, netbeheerders van elektriciteit, gas en (afval)water. Zij werken al met dit informatiesysteem en hebben hun organisatie hierop ingericht.

Ook wordt met de voorgestelde aanpak bereikt dat de groep netwerkexploitanten de informatie waarover het Kadaster al beschikt niet nogmaals behoeft aan te leveren. Via het verstrekken van de informatie voor de registratie van de beheerpolygoon (artikel 6 van de WION) heeft de beheerder van een net in de zin van de WION immers al de hoofdlijnen van zijn netwerk geregistreerd. Op dit moment zijn alle netbeheerders tevens aan te merken als netwerkexploitant in de zin van de richtlijn breedband. Slechts twee netwerkexploitanten zijn op dit moment geen netbeheerder. Deze twee netwerkexploitanten kunnen via het antenneregister grotendeels voldoen aan de informatieverplichtingen uit de richtlijn breedband (hierop wordt nader ingegaan in paragraaf 2.5.2.). Voor het overgrote deel van de netwerkexploitanten is al kenbaar in het systeem in welke gebieden zij beschikken over fysieke infrastructuur waarvan medegebruik gevraagd kan worden. Logischerwijze is daarmee voorts duidelijk in welke gebieden zij mogelijkerwijze civiele werken gepland hebben. Ter oriëntatie van de liggingsinformatie wordt bij de informatie-uitwisseling over ondergrondse netten die op grond van de WION plaatsvindt, nu nog gebruik gemaakt van de Grootschalige Basiskaart Nederland (hierna: GBKN). De liggingsinformatie die door de netbeheerder wordt aangeleverd, wordt gecombineerd met een GBKN-kaartlaag van het gebied waarin gegraven gaat worden. De GBKN is een gedetailleerde topografische kaart van Nederland. Op deze kaart staan onder andere gebouwen, wegen, bruggen, spoorwegen, waterlopen, waterkeringen, dijken en hoogspanningsmasten aangegeven. De informatie omtrent de globale liggingsgegevens van bovengrondse fysieke infrastructuur in de zin van de richtlijn breedband is daardoor feitelijk al geïncorporeerd in de informatie-uitwisseling die op grond van de WION plaatsvindt. Gelet hierop is op dit moment reeds kenbaar uit het systeem welke netbeheerders, respectievelijk netwerkexploitanten gevraagd moeten worden of zij fysieke infrastructuur hebben of civiele werken gepland hebben in het gebied waarin een aanbieder een breedbandnetwerk wil aanleggen. De GBKN wordt per 1 juli 2017 vervangen door de gedetailleerdere Basisregistratie Grootschalige Topografie (hierna: BGT). Per die datum treden namelijk de artikelen van de Wet grootschalige basistopografie in werking waarin het verplichte gebruik van gegevens uit de BGT is voorzien (zie Stb. 2017, 159). Bij de overgang naar de BGT wordt met het oog op de gevolgen van de informatie-verplichting in de richtlijn breedband een kleine bijstelling verricht waardoor ook putten, straatkasten, e.d. zichtbaar zullen zijn in de informatie die via het KLIC-systeem wordt uitgewisseld. Het overgrote deel van de informatie betreffende medegebruik en coördinatie wordt al via dit systeem uitgewisseld. Het gedeelte dat nog niet wordt uitgewisseld via het KLIC-systeem, betreft de aspecten «de locatie en het type werkzaamheden, de geraamde datum voor de aanvang van de werkzaamheden en de duur daarvan» en ziet op coördineren. Gelet op de hoge lasten die netwerkexploitanten verwachten wanneer zij deze informatie via het KLIC-systeem zouden moeten verstrekken, wordt daarom voorgesteld dat de netwerkexploitant (respectievelijk de netbeheerder) de informatie over deze aspecten schriftelijk kan verstrekken (per post, per fax of per elektronische post – zie artikel 12, tweede lid, onderdeel b, van de WIBON) in plaats van via het KLIC-systeem.

Aansluiten bij dit informatie-uitwisselingssysteem en het gebruik van de huidige oriëntatiemelding om verzoeken tot medegebruik en coördinatie te kunnen doen, betekent gelet op het bovenstaande aldus dat er maar weinig aanvullingen nodig zijn ter uitvoering van de richtlijnverplichtingen, zowel bij de netbeheerders als bij het Kadaster. Zowel op het niveau van de ICT-infrastructuur van het KLIC-systeem als aan de zijde van de netwerkexploitant respectievelijk netbeheerder kan worden volstaan met kleine aanpassingen. Zoals uiteengezet in paragraaf 1 is dan ook de verwachting dat de benodigde aanpassingen van het bestaande KLIC-systeem van de WION met weinig kosten gepaard zullen gaan.

In de voorgestelde WIBON worden het decentraal informatiesysteem en de in de WION voorgeschreven procedure voor informatie-uitwisseling voor de ligging van de (ondergrondse) netten gehandhaafd en uitgebreid naar (bovengrondse) fysieke infrastructuur en naar civiele werken. De informatie-uitwisseling zal in de praktijk daardoor hetzelfde verlopen als onder de WION. De aanbieder van een breedbandnetwerk doet via het elektronisch systeem een oriëntatieverzoek bij het Kadaster waarbij hij aangeeft over welke locatie hij informatie wil en voor welke doeleinden. Het elektronisch systeem stuurt deze informatievraag automatisch – dat wil zeggen zonder tussenkomst van menselijk handelen – door naar de netbeheerders die in het betreffende gebied een net of (bovengrondse) fysieke infrastructuur hebben liggen. Indien het informatieverzoek betrekking heeft op medegebruik, sturen de netbeheerders respectievelijk netwerkexploitanten via het systeem (automatisch) de liggingsgegevens van de infrastructuur die zich op de betrokken locatie bevindt retour naar het Kadaster. Bij een informatieverzoek over civiele werken worden de contactgegevens van degene bij wie nadere informatie kan worden verkregen over voorgenomen civiele werken naar het Kadaster verstuurd (eveneens automatisch). Voor de nadere informatie omtrent coördineren (de locatie en het type werkzaamheden, de geraamde datum voor de aanvang van de werkzaamheden en de duur daarvan alsmede de betrokken netwerkelementen) heeft de netwerkexploitant vervolgens twee weken de tijd (nadat een informatieverzoek is ingediend omtrent coördineren) om deze informatie schriftelijk te verstrekken. Het Kadaster bundelt de elektronisch verkregen informatie van de bevraagde netbeheerders respectievelijk netwerkexploitanten en stuurt deze door naar de aanvrager die hiermee vervolgens aan het werk kan. Deze wijze van het verzoeken om en het verstrekken van informatie sluit aan bij de huidige werkwijze en geeft de mogelijkheid om snel, efficiënt en gebruiksvriendelijk de informatie beschikbaar te stellen die op grond van de richtlijn breedband toegankelijk moet zijn.

In het kader van vernieuwing van het elektronische systeem (het KLIC-WIN-systeem) wordt het informatiemodel voor kabels en leidingen (IMKL) aangepast. Vooruitlopend op de richtlijn breedband wordt in het nieuwe IMKL 1.2 voorzien in een aantal (data)elementen die op grond van de richtlijn nodig zijn. Het IMKL 1.2 wordt naar verwachting in de tweede helft van 2017 vastgesteld, waarna het door de netbeheerders zal worden geïmplementeerd. In het KLIC-WIN-systeem wordt tevens erin voorzien dat de informatie over kabels en leidingen (inclusief de informatie over fysieke infrastructuur) in het zogenoemde vector-formaat zal worden uitgewisseld. Kaarten in vector-formaat kunnen tot elk gewenst formaat vergroot worden zonder dat er kwaliteitsverlies optreedt. Daarnaast maakt vector-formaat het mogelijk om verschillende informatie te koppelen aan een element op de kaart, zoals noodtelefoonnummers en materiaal of de diepte van de elementen.

De verplichtingen die volgen uit de richtlijn breedband worden neergelegd in enerzijds de Telecommunicatiewet (voor zover het gaat om de verplichting uit de richtlijn breedband om in te stemmen met medegebruik en coördinatie), en anderzijds de Wet informatie-uitwisseling bovengrondse en ondergrondse netten en netwerken (voor zover het gaat om verplichtingen omtrent de informatie-uitwisseling die voortvloeien uit de richtlijn breedband – WIBON-). In de Telecommunicatiewet is het markttoezicht opgedragen aan de Autoriteit Consument en Markt. Het toezicht op de WION is opgedragen aan de Minister van Economische Zaken en wordt uitgevoerd door Agentschap Telecom. Deze lijn wordt in dit wetsvoorstel voortgezet.

In artikel 11 van de richtlijn breedband worden de lidstaten verplicht om doeltreffende, evenredige en afschrikkende sancties vast te stellen die kunnen worden opgelegd aan een partij die de verplichtingen uit de richtlijn breedband niet (geheel) naleeft. Dit wetsvoorstel voorziet daarin. Ten eerste geschiedt dit met de voorgestelde artikelen 32 tot en met 34 van de WIBON, voor zover het de informatie-uitwisseling betreft. Ten tweede wordt ten aanzien van de verplichtingen omtrent medegebruik, coördinatie en de gedoogplicht, hieraan invulling gegeven met de artikelen 15.1, tweede lid, 15.2, tweede lid, 15.2a, tweede lid en 15.4, tweede lid, van de Telecommunicatiewet. De sancties die op grond van deze artikelen kunnen worden opgelegd zijn onder meer een last onder dwangsom en een boete.

De richtlijn breedband vereist dat een nationale instantie voor geschilbeslechting wordt aangewezen die juridisch en functioneel onafhankelijk is van de netwerkexploitanten (artikel 10). Als partijen het bijvoorbeeld niet eens worden over de technische en commerciële eisen en voorwaarden, dan moeten zij dit kunnen voorleggen aan een geschilbeslechtende instantie. Deze instantie moet een bindende uitspraak kunnen opleggen aan partijen zodat ongerechtvaardigde afwijzingen of onredelijke voorwaarden worden vermeden. Ook kan deze instantie een prijs voor de toegang vaststellen. De uitspraken van de geschilbeslechtende instantie laat onverlet de mogelijkheid van partijen om de zaak voor te leggen aan een gerechtelijke instantie.

In dit wetsvoorstel wordt voorgesteld om de geschilbeslechting omtrent de verplichtingen die volgen uit de richtlijn breedband overeenkomstig het toezicht op te dragen aan enerzijds de Autoriteit Consument en Markt (voor zover het gaat om geschillen over medegebruik en coördinatie) en anderzijds aan Onze Minister (respectievelijk Agentschap Telecom) voor zover het gaat om geschillen over de informatie-verplichtingen voor netwerkexploitanten. Indien een geschil dat bij één van deze geschilbeslechters wordt aangebracht zowel betrekking heeft op de informatie-verplichtingen als op de verplichtingen omtrent medegebruik en coördinatie, dient deze op grond van artikel 2:3, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) de aanvraag door te sturen aan de andere geschilbeslechtende instantie. In dit wetsvoorstel is voorts opgenomen dat de geschilbeslechters in dat geval de beslissing (op de aanvraag om geschilbeslechting) coördineren (zie de voorgestelde regeling in artikel 12.5, zesde lid, van de Telecommunicatiewet en artikel 23, vierde lid, van de WIBON).

Ten aanzien van bezwaar en beroep worden in dit wetsvoorstel drie wijzigingen voorgesteld. Ten eerste wordt voorgesteld om ten aanzien van geschillen betreffende de verplichtingen in hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet die het college op grond van hoofdstuk 12 van de Telecommunicatiewet beslecht te regelen dat geen bezwaar mogelijk is. Dit is in lijn met hetgeen geldt voor besluiten van de Autoriteit Consument en Markt op grond van de hoofdstukken 5 en 12 van de Telecommunicatiewet. Bij het beslechten van een geschil bestaat reeds de mogelijkheid tot een uitgebreide gedachtewisseling. Het volgen van de bezwaarprocedure zou derhalve slechts leiden tot een herhaling van zetten. Omdat hoofdstuk 12 van de Telecommunicatiewet al opgenomen is in bijlage 1 van de Awb, is dit reeds geregeld.

Ten tweede wordt voorgesteld om te bepalen dat van besluiten op grond van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet beroep mogelijk is bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven. Daarmee is gewaarborgd dat dezelfde rechterlijke instantie oordeelt over beroepen inzake geschillen omtrent medegebruik en coördinatie van civiele werken (die op grond van artikel 12.2 van de Telecommunicatiewet kunnen worden voorgelegd aan de Autoriteit Consument en Markt) en over de handhavingsbesluiten die de Autoriteit Consument en Markt neemt ten aanzien van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet. Materieel gaat het in beide categorieën beroepen over de toepassing en interpretatie van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet.

Ten derde wordt voorgesteld dat beroepen over de WIBON worden behandeld door de rechtbank Rotterdam en hoger beroep wordt behandeld door het College van Beroep voor het bedrijfsleven. Gezien de samenhang van WIBON en hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet past dit in de bestaande lijn dat beroepen omtrent de Telecommunicatiewet, voor zover het bevoegdheden betreft van de Minister van Economische Zaken, door de rechtbank Rotterdam worden behandeld.

Alle relevante informatie over de procedures en de algemene voorwaarden die gelden voor civiele werken die nodig zijn voor de aanleg van elementen van elektronische communicatienetwerken met hoge snelheid moet via een centraal informatiepunt digitaal beschikbaar worden gesteld (zie artikel 7, eerste lid, van de richtlijn breedband). Het betreft hier aldus een verplichting om informatie digitaal beschikbaar te stellen over vergunningsprocedures voor civiele werken die nodig zijn voor de aanleg van breedbandnetwerken. Aan deze verplichting wordt al op twee manieren voldaan.

Ten eerste is er op grond van artikel 7.6 van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: Wabo) de digitale voorziening «het Omgevingsloket» (zie www.omgevingsloket.nl). Dit is een landelijke voorziening waarmee een elektronische aanvraag om een omgevingsvergunning kan worden gedaan bij het bevoegd gezag (i.c. een gemeente, een provincie of de rijksoverheid). In het Omgevingsloket zijn ook diverse hulpmiddelen opgenomen om te bepalen welke omgevingsvergunningen nodig zijn voor de in artikel 7 van de richtlijn breedband bedoelde civiele werken indien er een omgevingsvergunning is vereist.

Ten tweede is er de digitale voorziening «het Ondernemersplein» (www.ondernemersplein.nl). Op deze website wordt informatie verstrekt ten behoeve van ondernemingen over allerhande vergunningen, toestemmingen en procedures op grond van nationale en decentrale regelgeving die voor hen van belang zijn, zoals voor het aanleggen van kabels en leidingen. Deze website geeft voor de aanleg van kabels en leidingen bijvoorbeeld aan dat er een gemeentelijke vergunning nodig is, wanneer een provinciale vergunning nodig is en wanneer een meldplicht geldt voor veranderingen in of aan een buisleiding. Via de berichtenbox kunnen ondernemers een vergunning of ontheffing digitaal aanvragen. Op het Omgevingsloket kan voorts verbinding worden gelegd met de website van de gemeente of provincie om daar informatie te vinden over decentrale regelgeving. Gelet op de informatie die via bovengenoemde digitale voorzieningen beschikbaar is voor ondernemingen die bijvoorbeeld een breedbandnetwerk willen aanleggen, is hiermee voldaan aan de verplichting van artikel 7 van de richtlijn breedband om informatie beschikbaar te stellen.

Civiele werken die nodig zijn met het oog op de aanleg van elementen van elektronische communicatienetwerken met hoge snelheid kunnen vergunningplichtig zijn. Artikel 7, derde lid, van de richtlijn breedband verplicht de lidstaten de nodige maatregelen te nemen om ervoor te zorgen dat de bevoegde autoriteiten binnen vier maanden op een aanvraag voor een vergunning beslissen. Die plicht doet geen afbreuk aan andere specifieke termijnen of verplichtingen die zijn vastgesteld voor het goede verloop van de procedure en die van toepassing zijn op de vergunningprocedure overeenkomstig de nationale of Uniewetgeving. De lidstaten kunnen bepalen dat die termijn van vier maanden in uitzonderlijke en naar behoren gemotiveerde gevallen kan worden verlengd. Eventuele verlengingen moeten worden beperkt tot de termijn die minimaal nodig is voor het verlenen of weigeren van een vergunning. Elke weigering dient met redenen te worden omkleed op basis van objectieve, transparante, niet-discriminerende en evenredige criteria.

De Nederlandse wetgeving voldoet reeds aan deze vereisten middels de Awb, de Dienstenwet en de Wabo. Voor civiele werken (die nodig zijn voor de aanleg van elementen van elektronische communicatienetwerken met hoge snelheid) relevante vergunningstelsels moet vooral worden gedacht aan vergunningplichten op grond van de Wabo, de Wet beheer rijkswaterstaatswerken of de Waterwet. De Dienstenwet is van toepassing op de benodigde vergunningen voor het aanleggen van breedbandnetwerken. In de meeste gevallen zal voor die werken de reguliere procedure van de Awb van toepassing zijn. In de Wabo is geregeld dat, in het geval besluiten worden voorbereid met de reguliere voorbereidingsprocedure, binnen acht weken na de datum van ontvangst van de aanvraag wordt beslist op de aanvraag om een omgevingsvergunning. Volgens artikel 31 van de Dienstenwet moet, indien bij wettelijk voorschrift geen termijn is bepaald binnen welke een beschikking op een aanvraag om de desbetreffende vergunning dient te worden gegeven, de beschikking zo spoedig mogelijk, doch uiterlijk binnen acht weken na ontvangst van de aanvraag worden gegeven. De procedure wordt in beginsel dus ruim binnen de vier maanden die de richtlijn breedband voorschrijft doorlopen.

Artikel 4:14, eerste lid, van de Awb bepaalt dat, indien een beschikking niet binnen de bij wettelijk voorschrift bepaalde termijn kan worden gegeven, het bestuursorgaan dit aan de aanvrager meedeelt en daarbij een zo kort mogelijke termijn noemt waarbinnen de beschikking wel tegemoet kan worden gezien. Op grond van de Dienstenwet geldt bovendien dat slechts eenmaal verlenging van de beslistermijn is toegestaan indien een vergunning vanwege de ingewikkeldheid van het onderwerp niet kan worden verleend binnen de desbetreffende beslistermijn. De beslistermijn voor een omgevingsvergunning kan op grond van de Wabo één keer met maximaal zes weken worden verlengd. In uitzonderlijke gevallen zal de beslistermijn kunnen worden opgeschort op grond van artikel 4:15 van de Awb.

Artikel 3.10 van de Wabo wijst gevallen aan waarin de uniforme openbare voorbereidingsprocedure (afdeling 3.4 van de Awb) van toepassing is. Op grond van artikel 3:18 van de Awb moet bij deze procedure zo spoedig mogelijk doch uiterlijk binnen zes maanden op de aanvraag worden beslist. Indien de aanvraag een zeer ingewikkeld of omstreden onderwerp betreft, kan het bestuursorgaan die termijn met een redelijke termijn verlengen. De Wabo heeft die redelijke termijn bepaald op ten hoogste zes weken. De beslistermijn voor vergunningen waarop de procedure van de Wabo of die van de Dienstenwet van toepassing is, kan slechts één keer worden verlengd.

De uniforme openbare voorbereidingsprocedure is vooral voorgeschreven voor activiteiten met belangrijke gevolgen voor de fysieke leefomgeving of activiteiten waarbij de belangen van een groot aantal derden betrokken zijn. Het betreft hoofdzakelijk activiteiten waarvoor het op grond van internationaalrechtelijke verplichtingen (zoals het Verdrag van Aarhus) noodzakelijk is, dat in de voorbereidingsprocedure een geformaliseerde mogelijkheid is opgenomen tot het indienen van zienswijzen door een ieder. Gelet hierop past de langere beslistermijn van deze procedure binnen de ruimte die artikel 7, derde lid, van de richtlijn breedband daarvoor biedt.

De laatste volzin van artikel 7, derde lid, van de richtlijn breedband vereist dat elke weigering met redenen wordt omkleed op basis van objectieve, transparante, niet-discriminerende en evenredige criteria. Met afdeling 3.7 van de Awb, die regels stelt over de motivering van besluiten, wordt in samenhang met de wettelijke weigeringsgronden van de desbetreffende vergunningplicht al hierin voorzien.

De richtlijn breedband en aldus het voorgestelde hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet zijn van toepassing op netwerkexploitanten. Allereerst gaat het volgens de definitie in artikel 1, eerste lid, van de richtlijn breedband om ondernemingen die openbare telecommunicatienetwerken aanbieden of waaraan een vergunning is verleend om openbare telecommunicatienetwerken aan te bieden. In artikel 2, aanhef, van de richtlijn breedband is bepaald dat voor de toepassing van die richtlijn de definities gelden van richtlijn 2002/21/EG (Richtlijn 2002/21/EG van het Europees Parlement en de Raad van 7 maart 2002 inzake een gemeenschappelijk regelgevingskader voor elektronische communicatienetwerken en -diensten, Pb EG L 108, hierna: Kaderrichtlijn). Hieruit volgt dat de beheerder of exploitant van een besloten ofwel bedrijfsnetwerk voor elektronische telecommunicatie (waarmee geen diensten aan het publiek worden verleend) niet onder de definitie van netwerkexploitant valt. Blijkens een werkdocument van de Europese Commissie hoeft onder een openbaar elektronisch communicatienetwerk voorts niet te worden verstaan een (veelal gesloten) netwerk voor beveiligings- en toezichtcamera’s zoals dat in sommige steden bestaat.

Ten tweede vallen onder het begrip netwerkexploitanten alle «ondernemingen die fysieke infrastructuur aanbieden die tot doel heeft een dienst te leveren zoals de productie, het transport of de distributie van gas, elektriciteit (met inbegrip van straatverlichting), verwarming, water (met inbegrip van de verwijdering of verwerking van afval- en rioolwater, en drainagesystemen), en vervoer (met inbegrip van spoorwegen, wegen, havens en luchthavens)».

Het begrip «onderneming» is in Europeesrechtelijke zin beperkt tot iedere entiteit die een economische activiteit uitoefent en ziet niet op typische overheidstaken zoals het beheer van het regionaal en landelijk (vaar)wegennet. Tegelijkertijd noemt de definitie van netwerkexploitant echter een aantal activiteiten, die in Nederland en andere lidstaten meestal exclusief als overheidstaak gelden, zoals straatverlichting (in de Engelse vertaling geduid als «public lighting») en wegen«. Gelet hierop moet er van worden uitgegaan dat behalve de zogenoemde «nutsbedrijven» die infrastructuur aanbieden, zoals de netbeheerders voor elektriciteit, gas en verwarming, alsmede beheerders van spoorwegen, havens en luchthavens, ook het beheer door overheden van het landelijk en regionaal (vaar)wegennet, en van straatverlichting en afvalwater (riolering) valt onder de definitie van netwerkexploitant. Onder beheerders van een netwerk voor vervoersdiensten vallen dan niet alleen luchthavenbedrijven (zoals NV Luchthaven Schiphol), de (gemeentelijke) havenbedrijven, ProRail en de regionale vervoersbedrijven (tram, trolley of trein), maar bijvoorbeeld ook Rijkswaterstaat (eig. de Minister van Infrastructuur en Milieu) alsmede gemeenten en provincies (voor zover het gaat om het regionale wegen en vaarwegennet, en om gemeentelijke havens). Ook de Minister van Defensie is in beginsel beheerder van een netwerk voor vervoersdiensten (de militaire luchthavens) en beheerder van (militaire) havens.

Het criterium dat het moet gaan om een onderneming «die tot doel heeft een dienst te leveren» betekent dat eerst sprake is van een netwerkexploitant als het doel van de onderneming is om met het netwerk diensten aan derden te verrichten. Ten opzichte van de definitie van nutsbedrijf of speciale sector-bedrijf in richtlijn 2004/17/EU (Richtlijn 2004/17/EG van het Europees Parlement en de Raad van 31 maart 2004 betreffende de coördinatie van de procedures voor het plaatsen van opdrachten in de sectoren water- en energievoorziening, vervoer en postdiensten, PB 2004, L 134) ontbreekt in de definitie van netwerkexploitant het element «openbare dienstverlening». Een netwerkexploitant moet met andere woorden een dienst aan derden verrichten, doch dit hoeft geen openbare dienstverlening te betreffen die in beginsel aan iedereen moet worden verleend.

Een zelfvoorzienend netwerk of een bedrijfsnetwerk valt gelet op dit criterium niet onder de definitie van netwerkexploitant. Indien daarentegen op het niveau van wholesalediensten worden verleend aan anderen dan is sprake van het leveren van diensten aan derden.

Gelet op dit criterium zijn agrariërs of andere particulieren met windmolens niet aan te merken als netwerkexploitant. Agrariërs hebben tot doel om voedsel te produceren. Dat zij voor hun bedrijfsvoering gebruik maken van eigen opwekcapaciteit voor de bij hun bedrijfsvoering benodigde energie (zoals via windmolens) maakt hen geen onderneming die gericht is op het leveren van elektriciteit, ook niet wanneer ze overtollige elektriciteit kunnen leveren aan het hoofdnet. Ook particulieren in een vereniging die voor eigen gebruik duurzame elektriciteit produceren zijn ondanks het leveren van overtollige elektriciteit aan het hoofdnet niet aan te merken als onderneming die tot doel heeft elektriciteit te leveren als dienst aan anderen. Hetzelfde geldt voor bedrijven die mijnbouwinstallaties in de zin van de Mijnbouwwet en het bijbehorende netwerk beheren, omdat ook zij geen diensten aan derden verrichten met de infrastructuur die nodig is om bijvoorbeeld aardgas te winnen. Het winnen van delfstoffen is productie, en daarvoor hebben zij een bepaald (bedrijfs)netwerk nodig. Zij zijn daarom evenmin aan te merken als netwerkexploitant.

Ook bij het vervoersnetwerk van de Minister van Defensie is het doel van het netwerk in beginsel niet dat hiermee diensten aan derden worden verricht. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een openbare (rijks)weg. De richtlijn lijkt daarom alleen van toepassing op het militaire vervoersnetwerk voor zover de Minister van Defensie met bepaalde onderdelen van dit netwerk tot doel heeft een dienst te leveren aan derden. Dit is alleen het geval bij de vliegbasis Eindhoven en het maritiem vliegkamp de Kooij. Deze luchthavens worden structureel gebruikt als civiel vliegveld voor commerciële activiteiten. Bij andere onderdelen van het militaire vervoersnetwerk is daarvan geen sprake.

Netbeheerders zijn in artikel 1, eerste lid, onderdelen e en h, van de WION gedefinieerd als de beheerders van een (ondergronds) net voor transport van vaste, vloeibare of gasvormige stoffen, van energie of van informatie. Hieronder vallen onder meer netten voor elektronische telecommunicatie, omroep, elektriciteit, gas, water en rioleringen. Het begrip netwerkexploitant in de zin van de richtlijn breedband ziet eveneens op deze netten. De reikwijdte van het begrip netwerkexploitant in de richtlijn breedband omvat daarnaast beheerders van fysieke infrastructuur waarmee een dienst wordt geleverd die bestaat uit vervoer (havens, wegen, spoorwegvervoer, e.d.). De beheerders van dergelijke vervoersnetwerken zijn tevens beheerder van een net in de zin van de WION doordat zij beschikken over kabels of leidingen ten behoeve van bijvoorbeeld transport van energie en informatie (elektriciteit voor camera’s die de verkeersstromen en calamiteiten registreren, berichten voor de informatieborden boven de weg, elektriciteit voor de verlichting van het vervoersnetwerk en de bediening van bruggen, sluizen en verkeerslichten). Alle beheerders van een net in de zin van de WION zijn aldus tevens aan te merken als netwerkexploitant. Twee aanbieders van een openbaar telecommunicatienetwerk die niet over een ondergronds netwerk beschikken (maar wel over bovengrondse fysieke infrastructuur) zijn netwerkexploitant doch geen netbeheerder. Voor het overige zijn alle netwerkexploitanten tevens netbeheerder in de zin van de WION.

Een verschil met de richtlijn breedband (en aldus de reikwijdte van het voorgestelde hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet) is dat de WION alleen de ondergrondse kabels en leidingen, lege buizen, ondersteuningswerken en beschermingswerken aanmerkt als elementen van een net. Een net in de zin van de WION betreft ondergrondse elementen van een net, waarbij het zowel gaat om de actieve als de passieve onderdelen van het net. De richtlijn breedband ziet zowel op bovengrondse als op ondergrondse elementen. Een tweede verschil is dat de WION ook ziet op actieve kabels en leidingen en de richtlijn breedband uitsluitend ziet op de passieve elementen van een netwerk. In artikel 2, tweede lid, van de richtlijn breedband is bepaald dat alleen elementen van een netwerk dat bedoeld is om er andere elementen van een netwerk in onder te brengen zonder dat het zelf een actief element van het netwerk wordt» aangemerkt moeten worden als fysieke infrastructuur. Zo vallen ondergrondse elektriciteitskabels wel onder de definitie van een net in de WION, maar niet onder de definitie van fysieke infrastructuur. Ook valt het overgrote deel van een drinkwaternetwerk als gevolg van de definitie van fysieke infrastructuur buiten de reikwijdte van de richtlijn breedband. Zoals hiervoor vermeld in de toelichting op het begrip fysieke infrastructuur is in de definitie van fysieke infrastructuur namelijk bepaald dat het begrip fysieke infrastructuur niet ziet op « elementen van netwerken die worden gebruikt voor de voorziening met voor menselijke consumptie bestemd water» (zie artikel 2, tweede lid, laatste bijzin, van de richtlijn breedband). Het ondergrondse deel van het drinkwaternet valt daarentegen geheel onder het begrip net in de zin van de WION, zowel wat betreft de actieve als de passieve elementen van het net.

Bij de implementatie van een richtlijn moet worden onderzocht of er bestaande regels zijn die een goede implementatie van de richtlijn de jure of de facto onmogelijk maken, en vervolgens of die nationale bepalingen moeten worden aangepast of moeten worden geschrapt omdat zij in strijd moeten worden geacht met de richtlijn. Of een bestaande regel strijdig is met de richtlijn moet in concreto worden bezien en is o.a. afhankelijk van het doel en strekking van die nationale regel, het doel en strekking van de richtlijn en van de concrete richtlijnbepaling die in het geding is.

Het doel van de richtlijn breedband is het stimuleren van de aanleg van openbaar elektronische telecommunicatienetwerken met hoge snelheid, o.a. door medegebruik van bestaande fysieke infrastructuur te bevorderen. De strekking van de richtlijn breedband is dat het steeds moet gaan om redelijke verzoeken om medegebruik. Voorts biedt de richtlijn breedband de ruimte om medegebruik te weigeren op objectieve, transparante en evenredige criteria, zoals overwegingen van o.a. veiligheid (van bestaande netwerken, m.n. van kritieke nationale infrastructuur) en volksgezondheid (zie artikel 3, derde lid, onderdelen a tot en met f, van de richtlijn breedband). Hieruit volgt dat de verplichtingen uit de richtlijn breedband omtrent medegebruik andere regelgeving waaraan een netwerkexploitant is gebonden, zoals de Wet milieubeheer, Elektriciteitswet 1998, de Gaswet, de Spoorwegwet, de Wet beheer rijkswaterstaatwerken en de Waterwet en de bijbehorende stelsels van vergunningen, ontheffingen of andere toestemmingen, alsmede lokale regelgeving (zoals betreffende de ruimtelijke ordening) onverlet laat. Deze regelgeving bevat immers objectieve, transparante en evenredige criteria waaraan de betrokken netwerkexploitanten zich moeten houden teneinde onder meer de veiligheid en integriteit van die netten te waarborgen, alsmede om de concurrentie te bevorderen of de consument of het milieu te beschermen. Deze bepalingen staan naar hun aard niet in de weg aan redelijk medegebruik van die netten voor de aanleg van elementen van openbare elektronische communicatienetten met hoge snelheid. Medegebruik van netwerken voor de aanleg van (openbare) elektronische communicatienetwerken heeft in de praktijk ook al plaats. Zo hangen er GSM-antennes in een aantal pylonen van het landelijk elektriciteitsnetwerk. Ook op haventerreinen en langs de spoorweg vindt reeds medegebruik plaats van ondergrondse buizen en leidingen.

Tevens wordt in dit wetsvoorstel voorzien in de mogelijke samenloop tussen de instemming met medegebruik door een netwerkexploitant (die privaatrechtelijk van aard is) en de publiekrechtelijke besluiten op aanvragen om een vergunning of ontheffing die op grond van bovenbedoelde regelgeving soms genomen moeten worden. Dit doet zich naar verwachting voor bij bepaalde netwerken, zoals het spoorwegnet en het (regionale en landelijke) vaarwegennet. Gelet hierop is in het wetsvoorstel voorzien in de situatie dat een netwerkexploitant een verzoek tot medegebruik ontvangt en tevens degene is die beslist op een aanvraag om ontheffing of een vergunning die nodig is voordat medegebruik legaal kan plaatsvinden. Zo zal bij een verzoek tot medegebruik van de fysieke infrastructuur van de exploitant van het spoorwegnet tevens een vergunning als bedoeld in artikel 19, eerste lid, van de Spoorwegwet nodig zijn. Doordat het verlenen van die vergunningen is gemandateerd aan de exploitant van het spoorwegnet zal in zo’n geval die exploitant zowel moeten beslissen op het verzoek tot medegebruik als op een aanvraag om een vergunning als bedoeld in artikel 19, eerste lid, van de Spoorwegwet.

Ten eerste is in een dergelijk geval zowel de aanbieder die om medegebruik verzoekt als de netwerkexploitant verplicht om het verzoek tot medegebruik en de aanvraag om een vergunning of ontheffing, respectievelijk de beslissing daarop te coördineren (zie artikel 5a.6, eerste en derde lid, van de Telecommunicatiewet). Ten tweede voorziet het wetsvoorstel in de grondslag dat een netwerkexploitant de instemming met het verzoek tot medegebruik of coördinatie kan weigeren wanneer de betrokken regelgeving aan het verlenen van de voor medegebruik benodigde vergunning of ontheffing in de weg staat (zie artikel 5a.6, tweede lid, juncto artikel 5a.2 van de Telecommunicatiewet).

Tenslotte zal de bijzondere informatie-uitwisseling voor gebieden die om veiligheidsredenen zijn aangewezen in artikel 8 van het Besluit informatie-uitwisseling ondergrondse netten (hierna: BION) ook van toepassing zijn op de informatie-uitwisseling omtrent fysieke infrastructuur en civiele werken (zie artikel 30 van het wetsvoorstel waarin artikel 23 van de WION integraal is overgenomen). De bijzondere informatie-uitwisseling is van toepassing op een aantal luchthavens (o.a. de luchthavens Schiphol en Rotterdam), de kerncentrales, de marinehavens, en de plaatsen van vestiging van bepaalde militaire zend- en ontvangstinstallaties. De aanwijzing van deze veiligheidsgebieden is nodig om misbruik te voorkomen van informatie over de ligging van netten en netwerken voor (terroristische) aanslagen op vitale infrastructuur. Het betreft voorts gebieden waarvoor op grond van luchtvaart-, respectievelijk kernenergiewetgeving specifieke regels met het oog op de beveiliging en de veiligheid van kracht zijn. Gelet op de veiligheidsoverwegingen voor deze gebieden is deze bijzondere informatie-uitwisseling eveneens nodig wanneer om informatie wordt verzocht met het oog op medegebruik van fysieke infrastructuur en coördinatie van civiele werken.

Kern van de bijzondere informatie-uitwisseling op grond van artikel 8 van het BION is dat de voor het gebied verantwoordelijke instantie verplicht is om de grondroerder tijdig te voorzien van volledig en betrouwbaar kaartmateriaal over alle in zijn gebied gelegen netten. De informatie over het veiligheidsgebied wordt direct aan de betrokkene verstrekt (zonder tussenkomst van het Kadaster), en de verantwoordelijke instantie kan een eigen afweging maken of de informatie over het veiligheidsgebied daadwerkelijk moet worden verstrekt.

In artikel 5:20 lid 2 van het BW is de zogenoemde doorknip van de verticale natrekking van netten geregeld. Omdat een net een feitelijke en functionele eenheid is, wordt in artikel 5:20 lid 2 van het BW de regel van verticale natrekking van artikel 5:20 lid 1 van het BW doorbroken in het geval van netten, ongeacht welke materie of informatie door dat net wordt getransporteerd. De eigendom van een net – een werk in de zin van het BW – wordt daarmee geheel losgemaakt van die van de grond. Deze doorknipregel komt voort uit de specifieke eigendomsregeling die van oudsher in de regelgeving ten aanzien van telecommunicatienetwerken en -diensten deel uitmaakt van de gedoogplicht voor de aanleg (instandhouding en verwijdering) van telecommunicatiekabels (waaronder ook aansluitpunten, mantelbuizen, etc. worden verstaan). In die gedoogregelingen was steeds een regeling opgenomen omtrent de eigendom van de daarbij betrokken kabels, gronden, gebouwen, e.d. De meest recente regelingen zijn artikel 36 van de Wet op de telecommunicatievoorzieningen (Kamerstukken II 1987/88, 20 369, nr. 3, p. 49) en het oude artikel 5.6 van de Telecommunicatiewet (Kamerstukken II 1996/97, 25 533, nrs. 1 en 3). In beide wettelijke regelingen was opgenomen dat de aanleg van kabels (in brede zin) en netwerkaansluitingen door de aanbieder van een openbaar telecommunicatienetwerk «in en op gronden, alsmede in gebouwen van anderen», geen wijziging bracht in de eigendom van hetgeen was aangelegd. Dit bracht mee dat de aanbieder die eigenaar was van de kabels voordat deze in de grond van een ander werden aangelegd, de eigendom daarvan niet verloor als gevolg van die aanleg. Deze wettelijke regelingen zijn het uitgangspunt geweest van de regeling in artikel 5:20 lid 2van het BW.

Aanleiding voor de generieke regeling in artikel 5:20 lid 2 van het BW voor alle netten is gelegen in de uitspraken van de Hoge Raad van 6 juni 2003 (BNB 2003, 271 en 272) waarin hij het uitgangspunt neemt dat het ontvangststation, de versterkers en de verdeelkasten een feitelijke en functionele eenheid met het kabelnet vormen. Voorts heeft de Hoge Raad in die uitspraken geoordeeld dat een kabelnet een onroerende zaak is, omdat het moet worden aangemerkt als een werk dat duurzaam met de grond is verenigd in de zin van artikel 3:3 lid 1 van het BW. Uit deze arresten werd afgeleid dat ook andere in de grond aangelegde netten dan kabelnetten op grond van artikel 3:3 van het BW als onroerende zaken moesten worden beschouwd.

Omdat een net een feitelijke en functionele eenheid is, is naar aanleiding van deze uitspraken in artikel 5:20 lid 2 van het BW een voorziening getroffen die de regel van natrekking van artikel 5:20 lid 1 van het BW doorbreekt in het geval van netten, ongeacht welke materie of informatie door dat net wordt getransporteerd. De eigendom van een net – een werk in de zin van het BW – wordt daarmee geheel losgemaakt van die van de grond. Hoewel in artikel 5:20 lid 2 van het BW slechts wordt gesproken van «in, op of boven de grond van anderen» (en niet ook van «alsmede in gebouwen van anderen») heeft de doorknipregel tevens tot gevolg dat kabels en leidingen die tot een net behoren en die in of aan buizen, leidingen, gebouwen, etc. van anderen zijn of worden aangelegd, eigendom blijven van de eigenaar van het net en geen bestanddeel worden van de gebouwen of werken van anderen. Nergens in de wetsgeschiedenis blijkt dat met het niet opnemen van «alsmede in gebouwen van anderen» in artikel 5:20 lid 2 van het BW een verschil wordt beoogd met de doorknipregeling die van oudsher gold voor de telecommunicatienetten. Er wordt volgens de wetsgeschiedenis juist een voortzetting van die doorknipregeling voor telecommunicatienetten beoogd, en wel voor alle netten:

«Dit artikel doet recht aan het feit dat een net een feitelijke en functionele eenheid is. Het heeft tevens tot gevolg dat kabels en leidingen die tot een net behoren en die in of aan gebouwen of werken van anderen zijn of worden aangelegd, eigendom blijven van de eigenaar van het net en geen bestanddeel worden van de gebouwen of werken van anderen.»

(Kamerstukken II 2005/06, 29 834, nr. 9, p.4)

«Het voorgestelde artikel 5.12 van de Telecommunicatiewet voorzag slechts in een doorbreking van de verticale natrekking voor elektronische communicatienetwerken. Dit artikel was bedoeld als de opvolger van het huidige artikel 5.6 Telecommunicatiewet. Met de hier voorgestelde wijziging van het Burgerlijk Wetboek wordt het aanvankelijk voorgestelde artikel 5.12 van de Telecommunicatiewet overgenomen in het BW en uitgebreid tot alle transportnetten, bestaande uit kabels en leidingen. Zo wordt voorzien in een regeling die de doorbreking van de verticale natrekking generiek regelt voor alle netten, ongeacht welke materie of informatie door dat net wordt getransporteerd. Artikel 5.12 kan daarmee dan ook vervallen.»

(Kamerstukken II 2005/06, 29 834, nr. 9, p.5)

«Aangezien het in deze nota van wijziging uit het wetsvoorstel verwijderde artikel 5.12 ook van toepassing was op de aanleg van beschermingswerken en ondersteuningswerken waarin zich geen kabel bevindt (artikel 5.16), is in artikel 5.18 opgenomen dat de regels ten aanzien van de eigendom van de in het voorgestelde artikel 5:20 lid 2 BW bedoelde netten en de daarmee samenhangende bepalingen van overeenkomstige toepassing zijn op deze werken. Artikel 5.18 is nodig, omdat genoemde werken – waaronder lege mantelbuizen – geen net zijn of nog geen onderdeel uitmaken van een net als bedoeld in artikel 5:20 lid 2 BW.»

(Kamerstukken II 2005/06, 29 834, nr. 9, p. 6)

«Door het voorgestelde artikel 5.18 Telecommunicatiewet vallen ook lege mantelbuizen, die op termijn deel uit kunnen maken van een elektronisch communicatienetwerk, onder de werking van het voorgestelde artikel 5:20 BW. Deze mantelbuizen maken in tegenstelling tot wat de leden stellen dus nog geen deel uit van het netwerk en kunnen niet worden gezien als leidingen die een feitelijke en functionele eenheid vormen met het elektronische communicatienetwerk. Wel kunnen ze als een zelfstandig netwerk in de zin van artikel 5:20 lid 2 BW worden gezien, nu hun bestemming het in die bepaling bedoelde transport omvat, ook als de in de mantelbuis aan te brengen transportkabels en leidingen nog niet zijn aangelegd.»

(Kamerstukken II 2005/06, 29 834, nr. 12, p. 16)

De zienswijze dat deze lege mantelbuizen en andere ondersteunings- of beschermingswerken een zelfstandig netwerk in de zin van artikel 5:20 lid 2 van het BW zijn, komt overeen met de verkeersopvatting en doet recht aan de investeringen die in het verleden en tot op de dag van vandaag door diverse netwerkexploitanten zijn en worden gedaan. Immers die buizen worden aangelegd om er ooit leidingen, vezels e.d. doorheen te laten lopen (anders zouden ze niet worden aangelegd en verspild geld zijn). Ook is zakenrechtelijk wenselijk dat dergelijke beschermingswerken en ondersteuningswerken eigendom zijn én blijven van degene die het stelsel (of een individuele buis) aanlegt. De netwerkexploitant heeft met toestemming van derden (grondeigenaren, etc.) geïnvesteerd in de aanleg. Het maakt deel uit van zijn bedrijfsmiddelen en bedrijfskapitaal en waarschijnlijk heeft hij er zakelijke rechten op gevestigd (bijvoorbeeld hypotheekrecht). Het zou dan ook zakenrechtelijk onwenselijk zijn als een mantelbuis van X eigendom zou worden van Y omdat Y er leidingen in aan legt (met toestemming van X).

Ook gelet op de specifieke eigendomsregeling die van oudsher in de regelgeving ten aanzien van telecommunicatienetwerken, en -diensten deel uitmaakt van de gedoogplicht voor de aanleg (instandhouding en verwijdering) van telecommunicatiekabels is deze zienswijze verdedigbaar. In die oude wettelijke regelingen was immers steeds het uitgangspunt dat de degene die eigenaar was van de kabels (in brede zin en ook lege mantelbuizen bevattend) voordat deze in de grond van een ander werden aangelegd, de eigendom daarvan niet verloor als gevolg van die aanleg. Deze wettelijke regelingen zijn het uitgangspunt geweest van de regeling in artikel 5:20 lid 2 van het BW.

De doorknipregeling in artikel 5:20 lid 2 van het BW is leidend voor de eigendomsverhoudingen bij de uitvoering van de verplichtingen die ter implementatie van de richtlijn breedband zijn opgenomen in dit wetsvoorstel omtrent medegebruik, gedogen en coördineren. Met artikel 5:20 lid 2 van het BW is verzekerd dat een eigenaar de eigendom behoudt van de elementen van zijn netwerk die hij aanlegt in (de elementen van) het netwerk van een andere netwerkexploitant. Tevens is hiermee gewaarborgd dat de netwerkexploitant die instemt met medegebruik of coördinatie de eigendom behoudt van de elementen van zijn netwerk waarop het medegebruik of de coördinatie betrekking heeft. Wanneer bijvoorbeeld een beheerder van een elektriciteitsnetwerk medegebruik verleent van een ondergrondse buis zodat daarin de fysieke geleidingsdraden ten behoeve van een breedbandnetwerk kunnen worden aangelegd, zorgt de doorknip op grond van artikel 5:20 lid 2 van het BW ervoor dat (a) de aanbieder van het breedbandnetwerk eigenaar is van die fysieke geleidingsdraden, en (b) de beheerder van het elektriciteitsnetwerk eigenaar blijft van de ondergrondse buis.

De doorknip is tevens van toepassing als een aanbieder van een breedbandnetwerk met een beroep op artikel 5.2, eerste tot en met (nieuw) vijfde lid, van de Telecommunicatiewet kabels of netwerkaansluitpunten aanlegt in of op (niet-)openbare gronden, of kabels of netwerkaansluitpunten in of aan een gebouw aanlegt, bijvoorbeeld in leidingen die al aanwezig zijn in het gebouw.

Dit wetsvoorstel kent enkele informatieverplichtingen aan derden. Informatieverplichtingen aan derden worden, anders dan informatieverplichtingen aan de overheid, beschouwd als inhoudelijke verplichtingen en de daarmee verbonden kosten behoren dan ook tot de inhoudelijke nalevingskosten. Naar verwachting heeft dit wetsvoorstel een zeer beperkt effect op deze inhoudelijke nalevingskosten voor bedrijven. Daarbij spelen de volgende onderdelen uit het wetsvoorstel een rol:

In dit wetsvoorstel is ten eerste een verplichting opgenomen voor netwerkexploitanten om in te stemmen met medegebruik van hun fysieke infrastructuur door telecomaanbieders. In de huidige praktijk wordt echter vaak al op vrijwillige basis ingestemd met dergelijk medegebruik. De verwachting is daarom dat het wetsvoorstel niet een stijging van het aantal verzoeken om medegebruik tot gevolg zal hebben. Van de verplichting in te stemmen met redelijke verzoeken om medegebruik wordt daarom geen toename verwacht van de inhoudelijke nalevingskosten.

Het wetsvoorstel geeft ten tweede een kader voor afspraken tussen een telecomaanbieder en een netwerkexploitant met betrekking tot het coördineren van de aanleg van (– mede – door de overheid gefinancierde) civiele werken. Het kan gaan om het delen van informatie (bijvoorbeeld planningen van werkzaamheden), het maken van afspraken tussen de uitvoerders van de civiele werken en het afstemmen van de feitelijke (graaf)werkzaamheden. Ook hierbij is er de verwachting dat telecomaanbieders hier zeer beperkt gebruik van zullen maken. De snelheid waarmee telecomaanbieders infrastructuur aanleggen is volgens telecomaanbieders doorgaans hoger dan bij andere netwerkexploitanten het geval is. Zij verwachten daardoor in de regel weinig meerwaarde te kunnen behalen door om coördinatie van civiele werken te verzoeken. Ook van deze verplichting wordt daarom geen effect verwacht op de inhoudelijke nalevingskosten.

Ten derde wordt in dit wetsvoorstel een wettelijke verplichting voorgesteld voor netwerkexploitanten om – op verzoek van een telecomaanbieder – informatie te verstrekken op grond waarvan inzicht kan worden verkregen in de locatie en aard van de fysieke infrastructuur in het gebied waar de telecomaanbieder een breedbandnetwerk wil aanleggen. Zoals uiteengezet in paragraaf 2.5. van deze toelichting zijn op dit moment alle netbeheerders in de zin van de WION tevens netwerkexploitant. Slechts twee netwerkexploitanten zijn op dit moment geen netbeheerder. Deze twee netwerkexploitanten kunnen via het antenneregister voldoen aan de informatieverplichtingen uit de richtlijn breedband wat betreft medegebruik (hierop is nader ingegaan in paragraaf 2.5.2.). Voor de andere netwerkexploitanten is al kenbaar in het systeem in welke gebieden zij beschikken over fysieke infrastructuur waarvan medegebruik gevraagd kan worden. Logischerwijze is daarmee voorts duidelijk in welke gebieden zij mogelijkerwijze civiele werken gepland hebben. Zoals vermeld in paragraaf 2.5.1. worden de gegevens van de GBKN (per 1 juli 2017 de gegevens uit de BGT) ter oriëntatie van de ondergrond toegevoegd aan de liggingsgegevens bij het teruggeven van de informatie is daarmee de door de richtlijn voorgeschreven informatie over fysieke infrastructuur ook opgeleverd. De huidige groep van netbeheerders hoeft aldus geen nieuwe beheerpolygoon of registratiepolygoon in te dienen om te voldoen aan de voorgestelde verplichting in artikel 6, derde lid, aanhef, van de WIBON om een beheerpolygoon en een registratiepolygoon in te dienen voor fysieke infrastructuur (zie de in onderdeel a van dit artikellid opgenomen uitzondering). Voor de twee netwerkexploitanten die via het antenneregister kunnen voldoen aan de informatie-verplichtingen omtrent medegebruik is het evenmin nodig om een beheerpolygoon of registratiepolygoon in te dienen, derhalve zijn zij uitgezonderd van de verplichting om deze polygonen in te dienen en actueel te houden (zie artikel 6, derde lid, onderdeel b, van de WIBON). Gelet hierop zijn met deze nieuwe informatieverplichting daarom op dit moment geen nieuwe inhoudelijke nalevingskosten gemoeid.

Ten vierde wordt in het wetsvoorstel voor de coördinatie van de uitvoering van civiele werken aan netwerkexploitanten de verplichting opgelegd om – na een verzoek van een telecomaanbieder- informatie te verstrekken over de locatie en het type werkzaamheden, de daarbij betrokken netwerkelementen, de geraamde datum voor de start van de werkzaamheden en de duur, alsmede een contactpunt. In het wetsvoorstel is geregeld dat via het KLIC-systeem de informatie omtrent het contactpunt wordt verstrekt. Deze informatie wordt al uitgewisseld via het KLIC-systeem. De informatie over de andere aspecten dan de contactpersoon wordt niet reeds uitgewisseld middels het KLIC-systeem. Gelet op de hoge lasten die netwerkexploitanten verwachten wanneer zij deze informatie via het KLIC-systeem zouden moeten verstrekken, is in het wetsvoorstel voorgesteld dat de netwerkexploitant de informatie over deze aspecten schriftelijk kan verstrekken (in plaats van via het KLIC-systeem). De inschatting is dat in de praktijk er weinig informatieverzoeken ten aanzien van coördinatie zullen worden gedaan. De verwachting is dan ook dat de inhoudelijke nalevingskosten van deze verplichting gering zijn.

Het wijzigen van de gedoogplicht voor ongebruikte kabels kan voor de eigenaren van ongebruikte kabels leiden tot het vervallen van eenmalige nalevingskosten of van structurele financiële lasten. Nalevingskosten zijn de kosten die bedrijven maken om te voldoen aan de inhoudelijke verplichtingen die wet- en regelgeving stelt. Financiële kosten zijn het gevolg van een verplichting om een geldbedrag over te maken aan de overheid of het bevoegd gezag. Deze kosten zijn derhalve niet direct gerelateerd aan een informatiebehoefte van de overheid.

Bij ongewijzigd beleid geldt dat ongebruikte kabels die na 1 februari 2007 zijn aangelegd, niet hoeven te worden opgeruimd voor een aaneengesloten periode van tien jaar. Na tien jaar is de eigenaar verplicht om op verzoek van de gedoogplichtige (veelal een gemeente) de kabels op te ruimen. Voor oudere kabels die op 2 februari 2007 niet in gebruik waren genomen (het overgrote deel van de lege-buizenvoorraad), is 1 januari 2018 het eerste moment waarop gedoogplichten op niet in gebruik zijnde kabels vervallen (zie artikel 20.5, tweede lid, van de Telecommunicatiewet). Voor deze lege-buizenvoorraad geldt dat die na 1 januari 2018 op verzoek van de gedoogplichtige (meestal een gemeente) opgeruimd dient te worden. Dit betekent dat een eigenaar van ongebruikte kabels na 1 februari 2017, respectievelijk na 1 januari 2018 geconfronteerd wordt met ofwel (verwijderings)kosten (eenmalige nalevingskosten), ofwel een jaarlijkse precariobelasting (structurele financiële kosten). Het in dit wetsvoorstel opgenomen voorstel om de gedoogplicht (in artikel 5.2, achtste lid, van de Telecommunicatiewet) te wijzigen, heeft voor kabeleigenaren en voor decentrale overheden gevolgen in termen van (geraamde) kosten en opbrengsten. Ten eerste vervalt de mogelijkheid voor decentrale overheden om met ingang van 1 februari 2017, respectievelijk 1 januari 2018 precario te heffen op kabels die op dat moment ten minste 10 jaar niet gebruikt zijn. Aangezien het vervallen van deze mogelijkheid ruim voor het vaststellen van de begroting voor de jaren 2017, e.v. is aangekondigd, kunnen zij hier rekening mee houden bij het opstellen van die begroting. Bovendien gaat het om bedragen die voorheen evenmin geraamd konden worden, aangezien het op dit moment evenmin mogelijk is voor decentrale overheden om precario te heffen voor ongebruikte kabels. De facto wijzigt dit wetsvoorstel de opbrengsten van de gemeenten aldus niet. Voor zover kabeleigenaren de kosten van de jaarlijkse precarioheffing voor ongebruikte kabels al in hun begroting hebben opgenomen, vervallen die geraamde (fictieve) kosten met dit wetsvoorstel. Voor zover de (geraamde) kosten voor het opruimen van ongebruikte kabels op de bedrijfsbalans staan, wijzigt dit wetsvoorstel niet de hoogte van de kostenraming maar mogelijkerwijs wel de periode waarover deze kosten bekostigd (ofwel geraamd) kunnen worden. De hoogte en timing van de opruimkosten zijn in dit voorstel afhankelijk van de afspraken die partijen maken over de wijze van uitvoering van de opruimplicht.

De Autoriteit Consument en Markt acht de voorgestelde wijzigingen van de Telecommunicatiewet volgens het gestelde in haar brief van 27 augustus 2015 (kenmerk ACM/DTVP/2015/204173) uitvoerbaar en handhaafbaar als tegemoet wordt gekomen aan de opmerkingen. Aan het overgrote deel van de opmerkingen van de Autoriteit Consument en Markt in de uitvoerings-en handhavingstoets is tegemoetgekomen door aanpassing van het wetsvoorstel of de memorie van toelichting. Zo is voorzien in de mogelijkheid dat de Autoriteit Consument en Markt bij het beslechten van geschillen de beslistermijn kan verlengen indien sprake is van buitengewone omstandigheden. Ook de opmerking dat geschilbeslechting omtrent 5a.6 van de Telecommunicatiewet niet wenselijk is, is opgevolgd (zie de voorgestelde wijziging van art. 12.2, vierde lid (nieuw) van de Telecommunicatiewet).

De suggestie om in de memorie van toelichting op te merken dat er geen geschilbeslechting mogelijk is ten aanzien van artikel 5.4 van de Telecommunicatiewet is niet overgenomen omdat hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet reeds is uitgezonderd van de geschilbeslechtingsregeling in hoofdstuk 12 van de Telecommunicatiewet (zie artikel 12.2, vijfde lid). Dat uitgangspunt wordt in dit wetsvoorstel gehandhaafd.

De suggestie om naar analogie van hoofdstuk 5, ook voor besluiten, genomen op grond van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet de mogelijkheid van bezwaar uit te sluiten, is verwerkt. Er is echter vanaf gezien om de rechtbank Rotterdam (die bevoegd is ten aanzien van beroepen omtrent hoofdstuk 5) ook bevoegd te maken inzake beroepen omtrent hoofdstuk 5a. Beroepen omtrent hoofdstuk 5a kunnen worden voorgelegd aan het College van Beroep voor het bedrijfsleven, gelijk alle besluiten van de Autoriteit Consument en Markt op grond van hoofdstuk 12 (geschilbeslechting). Daarmee is gewaarborgd dat dezelfde rechterlijke instantie oordeelt over beroepen inzake geschilbeslechting door de Autoriteit Consument en Markt omtrent medegebruik en coördinatie en over de handhavingsbesluiten die de Autoriteit Consument en Markt neemt ten aanzien van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet.

De door de Autoriteit Consument en Markt voorgestelde aanpassingen ten aanzien van de wijziging van artikel 5.2 van de Telecommunicatiewet zijn verwerkt in het wetsvoorstel en de memorie van toelichting. Voorts is de toelichting op artikel 5a.5 van de Telecommunicatiewet op het punt van de continuïteitsplannen aangevuld op de door Autoriteit Consument en Markt voorgestelde wijze.

Het overgrote deel van de artikelen van de WION wordt ongewijzigd overgenomen (zie paragraaf 2.5.1. van deze memorie van toelichting). Voor het merendeel van die artikelen geldt dat de tekst daarvan niet is gewijzigd sinds de WION van kracht geworden is en de parlementaire stukken betreffende het wetsvoorstel WION (Kamerstukken 30 475) nog steeds het relevante kader bieden. De WION is sinds haar totstandkoming weliswaar enkele malen gewijzigd, maar slechts beperkt inhoudelijk.

De wijzigingen ten opzichte van de oorspronkelijke WION die voor het onderhavige wetsvoorstel relevant zijn betreffen de tekst van de artikelen 1, 12 en 21. Zie hiervoor de Wet van 28 januari 2010 tot wijziging van de Wet informatie ondergrondse netten in verband met uitsluiten van huisaansluitingen (Stb. 2010, 50; zie Kamerstukken 31 540). Verder is de verwijzing naar de betrokken Minister in artikel 14 aangepast bij Wet van 22 december 2011 tot aanpassing van een aantal wetten op het terrein van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie naar aanleiding van de departementale herindeling en het herstel van enkele wetstechnische gebreken en leemten (Stb. 2012, 19; zie Kamerstukken 32 871). Daarnaast is artikel 8a nieuw ten opzichte van de oorspronkelijke WION. Dit artikel is in de WION opgenomen bij Wet van 22 december 2011 tot wijziging van de Wet informatie-uitwisseling ondergrondse netten in verband met een vrijstelling van de meldplicht voor ondiepe werkzaamheden (Stb. 2012, 18). Zie voor de toelichting hierop de desbetreffende parlementaire stukken (Kamerstukken 32 874).

In dit artikel is op vergelijkbare wijze als in het voorgestelde artikel 11 (dat identiek is aan artikel 10 WION) de termijn geregeld waarbinnen de netwerkexploitant de gebiedsgegevens moet verstrekken. Ook is in dit artikel bepaald welke informatie hij over de gebiedsgegevens moet verstrekken. Dit betreft voor informatieverzoeken met betrekking tot medegebruik de informatie, bedoeld in artikel 4, eerste lid, onderdelen a tot en met c, van de richtlijn breedband. Het gaat bijvoorbeeld om het duiden van de aard en het huidig gebruik van de fysieke infrastructuur middels de aanduiding «telecommunicatie». De richtlijn breedband geeft voor deze informatie een termijn van twee maanden om aan het informatieverzoek te voldoen. Voor informatieverzoeken betreffende civiele werken gaat het om de verstrekking van de informatie als bedoeld in artikel 6, eerste lid, onderdelen a tot en met d, van de richtlijn breedband. Het gaat hier onder meer om informatie omtrent een contactpersoon en het type werkzaamheden dat is gepland. Voor de informatie omtrent civiele werken geeft de richtlijn een termijn van twee maanden om aan het informatieverzoek te voldoen (zie artikel 6, eerste lid, tweede alinea, tweede volzin, van de richtlijn breedband). In vergelijking tot deze twee termijnen in de richtlijn geldt in de WION dat een informatieverzoek omtrent graven binnen één werkdag na verzending van een graafbericht moet worden beantwoord (zie artikel 10 van de WION, respectievelijk het voorgestelde artikel 11 van de WIBON).

Zoals uiteengezet in paragraaf 2.5. van het algemeen deel van de toelichting wordt het overgrote deel van de informatie betreffende medegebruik en coördineren al via het WION-systeem uitgewisseld (ten behoeve van het voorkomen van graafschade). Het gedeelte dat nog niet wordt uitgewisseld, betreft de aspecten «de locatie en het type werkzaamheden, de geraamde datum voor de aanvang van de werkzaamheden en de duur daarvan», en ziet op coördinatie van civiele werken. Ook wordt de informatie omtrent antenne-opstelpunten van de netwerkexploitanten die geen netbeheerder zijn, niet via het WION-systeem uitgewisseld maar via het antenneregister (zie paragraaf 2.5.2.). Voor het bepalen van de termijn waarbinnen aan de informatie-uitwisseling moet worden voldaan is daarom aangesloten bij het termijn die reeds gold in de WION voor het verstrekken van gebiedsinformatie naar aanleiding van een graafbericht, namelijk twee werkdagen (zie artikel 11 van de WION, respectievelijk de voorgestelde artikelen 12 en 13 van de WIBON). In de richtlijn worden maximale termijnen gesteld (twee maanden voor medegebruik, respectievelijk twee weken voor coördinatie). Zoals in paragraaf 2.5.1. reeds aangegeven, wordt het overgrote deel van de informatie al uitgewisseld middels het KLIC-systeem, vandaar dat kan worden aangesloten bij de reeds bestaande termijn van twee werkdagen. Omdat bepaalde informatie betreffende coördineren op dit moment niet wordt uitgewisseld via het KLIC-systeem, wordt voorts voorgesteld om de informatie-uitwisseling omtrent die nieuwe aspecten te laten plaatsvinden per post, per fax of per elektronische post (zie artikel 12, tweede lid, onderdeel b, van de WIBON), omdat daarmee op dit moment de lasten voor de netwerkexploitanten zo laag mogelijk worden gehouden.

Nieuw in dit wetsvoorstel ten opzichte van de WION is het voorgestelde artikel 31. Hierin wordt een grondslag voorgesteld om bij algemene maatregel van bestuur in een nadere regeling te voorzien voor het geval in de toekomst zou blijken dat deze richtlijn nog niet volledig of geheel juist is geïmplementeerd met onderhavig wetsvoorstel. Deze grondslag kan alleen gebruikt worden indien de grondslagen in de artikelen 28 tot en met 30 niet voldoende zijn om alsnog aan de richtlijn breedband te voldoen. Voorts kan deze grondslag niet worden gebruikt voor zaken die niet voortvloeien uit de richtlijn breedband.

Dit artikel wordt noodzakelijk geacht omdat dit wetsvoorstel gelet op de brede reikwijdte van de richtlijn breedband ziet op een grote verscheidenheid aan netwerken, netwerkexploitanten, fysieke infrastructuur en civiele werken. Het is daardoor niet ondenkbaar dat zich bij de toepassing en uitvoering van de verplichtingen uit de richtlijn breedband in de praktijk problemen voordoen die op korte termijn een oplossing behoeven, bijvoorbeeld om te voorkomen dat er schade ontstaat aan een netwerk. De volledige reikwijdte van de verplichtingen in de richtlijn breedband is voorts op dit moment niet onomstotelijk vast te stellen, en is bovendien afhankelijk van de interpretatie in de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ EU). Die interpretatie door het HvJ EU kan nopen tot een nadere regeling op korte termijn teneinde aan de richtlijn breedband te voldoen en schadeclaims of een infractieprocedure te voorkomen.

De richtlijn breedband kent een aantal rechten toe aan aanbieders van een elektronisch communicatienetwerk, althans voor zover zij elementen aanleggen van een elektronisch communicatienetwerk met hoge snelheid. Volgens de definitie in artikel 1 van de richtlijn breedband moet een elektronisch communicatienetwerk breedbandtoegangsdiensten kunnen leveren met snelheden van minstens 30 Mbps. In dit wetsvoorstel wordt voor de definitie van een elektronisch communicatienetwerk met hoge snelheid dynamisch verwezen naar de richtlijn breedband. Mocht de definitie in de richtlijn breedband in het licht van de technische ontwikkelingen worden aangescherpt, dan is geen nieuw wetsvoorstel nodig om hieraan te voldoen.

Een hoge snelheidsnetwerk in de zin van deze richtlijn heeft betrekking op zowel vaste als draadloze (4G) verbindingen. Dit blijkt uit de verwijzing naar de doelstelling in de Digitale agenda (zie overweging 2) en uit de overweging dat «De uitrol van vaste en draadloze elektronische communicatienetwerken met hoge snelheid in de hele Unie (...) aanzienlijke investeringen» vergt (zie overweging 7). Uit de formulering in de definitie van hoge snelheidsnetwerk «kunnen leveren met snelheden van minstens 30 Mbps» moet voorts worden afgeleid dat het hoge snelheidsnetwerk in staat moet zijn om breedbandtoegangsdiensten te leveren met een snelheid van ten minste 30 Mbps. Het gaat aldus in beginsel om de zogenoemde advertentiesnelheid. Deze interpretatie sluit aan bij de uitgangspunten van de Europese Commissie in het verslag omtrent de ontwikkeling van breedband in de Europese Unie (zie: »Scoreboard 2014 – Trends in European broadband markets 2014», p. 3). De snelheid die bij de eindgebruiker daadwerkelijk geleverd kan worden, hangt af van meerdere factoren, zoals de afstand tot de wijkcentrale of het aantal gebruikers op een netwerk. In het Europese voorstel tot vaststelling van maatregelen inzake de Europese interne markt voor elektronische communicatie, COM (2013) 627 is voor aanbieders de verplichting opgenomen om eindgebruikers voor het sluiten van het contract te informeren over de daadwerkelijke snelheid die geleverd kan worden.

In dit nieuwe vijfde lid van artikel 5.2 van de Telecommunicatiewet worden artikel 9, tweede en derde lid, van de richtlijn breedband geïmplementeerd. Zoals is uiteengezet in het algemeen deel van de toelichting zien deze leden op een verplichting voor een rechthebbende van een gebouw om toe te staan dat een aanbieder van een elektronisch openbaar telecommunicatienetwerk gebruik maakt van de in een gebouw aanwezige fysieke infrastructuur en toegangspunten. Deze verplichtingen worden geïmplementeerd met een gedoogverplichting in artikel 5.2, (nieuw) vijfde lid, van de Telecommunicatiewet. Om een aantal redenen is gekozen voor een gedoogplicht in plaats van een recht op medegebruik in de zin van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet.

Ten eerste zijn artikel 9, tweede en derde lid, van de richtlijn breedband verschillend geformuleerd, terwijl ze overwegend dezelfde verplichting voor de lidstaten bevatten. Het tweede lid is absoluut en directief geformuleerd. Dit lid verplicht de lidstaten ertoe om wettelijk vast te leggen dat aanbieders van openbare communicatienetwerken «een recht op toegang tot alle bestaande fysieke infrastructuur» hebben. Het derde lid lijkt genuanceerder doordat enerzijds wordt gesproken over een «recht om het toegangspunt en de fysieke binnenhuisinfrastructuur te gebruiken» en anderzijds over «redelijke verzoeken» en «onder billijke en niet-discriminerende voorwaarden». Bij de implementatie van deze leden is voorts van belang dat het eerste lid van artikel 9 (evenals het tweede lid) van de richtlijn breedband spreekt over een «recht op de uitrol van zijn netwerk (...) tot aan het toegangspunt» zonder dat daarbij de nuanceringen van het derde lid worden gehanteerd (redelijke verzoeken, billijke en niet-discriminerende voorwaarden). Het recht op de uitrol van het netwerk tot aan het toegangspunt kan niet goed geëffectueerd worden zonder een vergelijkbaar recht op gebruik van bestaande toegangspunten. Dat zou er immers toe kunnen leiden dat een aanbieder veel kosten heeft gemaakt voor de uitrol van zijn breedbandnetwerk en vervolgens belemmeringen ondervindt wanneer hij met dat netwerk diensten wil verlenen omdat hij slechts toegang krijgt tot de bestaande toegangspunten.

Ten tweede is van belang dat in artikel 9, tweede en derde lid, van de richtlijn breedband wordt gesproken over «het recht op toegang» respectievelijk «het recht om toegangspunten en fysieke binnenhuisinfrastructuur te gebruiken», terwijl het materieel gaat om een verplichting om de aanleg, het onderhoud en het opruimen van actieve geleidingsdraden alsmede het gebruiken van toegangspunten te gedogen. Het gebruiken van de fysieke binnenhuisinfrastructuur houdt in dat een aanbieder de buizen en leidingen die in een gebouw aanwezig zijn, mag gebruiken om er zijn actieve elementen (de fysieke geleidingsdraden) in aan te brengen. Het gaat om het aanleggen van fysieke geleidingsdraden van het netwerk in de infrastructuur die in het gebouw aanwezig is, zoals mantelbuizen en toegangspunten. Hierbij is van belang dat de fysieke binnenhuisinfrastructuur (zoals mantelbuizen) en de toegangspunten in een gebouw in beginsel geschikt zijn om door meerdere aanbieders van openbare elektronische communicatienetwerken tegelijkertijd gebruikt te worden. Ook zal de eigenaar en de gebruiker van een gebouw veelal weinig tot geen hinder ondervinden wanneer de fysieke binnenhuisinfrastructuur en de toegangspunten door meerdere aanbieders worden gebruikt. Technisch gezien is het «doortrekken» van fysieke geleidingsdraden een simpele aangelegenheid waarbij geen serieus breek- of hakwerk aan de orde is.

Ten derde gaat het in het tweede en derde lid van artikel 9 van de richtlijn breedband om infrastructuur in een gebouw en niet om de passieve elementen van een netwerk van een netwerkexploitant. De groep van rechthebbenden op toegangspunten en binnenhuisinfrastructuur is omvangrijker en diffuser dan de groep van netwerkexploitanten. Onder rechthebbende zal in de meeste gevallen de eigenaar van de woning of het woongebouw moeten worden verstaan, die gewoonlijk tevens eigenaar zal zijn van het toegangspunt en van de binnenhuisinfrastructuur van die woning. In gevallen waarin het toegangspunt of de binnenhuisinfrastructuur in handen is van een derde, wordt die derde aangemerkt als rechthebbende. Dat het uitsluitend gaat om gebouwen die bestemd zijn als woning, zoals gezinswoningen, (galerij)flats en appartementen, volgt uit de definitie van fysieke binnenhuisinfrastructuur en uit (m.n.) overweging 33. Beide spreken respectievelijk over «locatie van de eindgebruiker», of «woningen van eindgebruikers» en «particuliere woning». Blijkens een werkdocument van de Europese Commissie wordt echter met deze formulering niet beoogd om bedrijfswoningen of kantoren uit te sluiten. Rechthebbenden kunnen aldus zowel bedrijven als particulieren zijn. Een aanbieder van een breedbandnetwerk heeft veel toegangspunten en fysieke binnenhuisinfrastructuur nodig om daadwerkelijk gebruik te kunnen maken van het uitgerolde netwerk. Het gebruiken van bestaande toegangspunten en fysieke binnenhuisinfrastructuur is zoals hierboven uiteengezet, minder ingrijpend dan het gebruiken van fysieke infrastructuur. Het zou aldus onnodig belemmerend zijn, ook voor de rechthebbenden, wanneer een aanbieder van een breedbandnetwerk steeds per geval instemming zou moeten vragen voor het gebruiken van die toegangspunten en fysieke binnenhuisinfrastructuur.

Gelet hierop is het gepaster om de verplichting in artikel 9, tweede en derde lid, te implementeren middels een gedoogplicht en niet via een verplichting om in te stemmen met medegebruik.

In artikel 9, tweede lid, van de richtlijn breedband zijn twee beperkingen aangebracht op het recht op toegang tot de fysieke binnenhuisinfrastructuur. De eerste beperking is dat het recht op toegang tot fysieke binnenhuisinfrastructuur alleen geldt wanneer verdubbeling van dergelijke infrastructuur technisch onmogelijk of economisch inefficiënt is. De tweede beperking (die ook voorkomt in het derde lid van artikel 9) is dat het gebruik van de bestaande fysieke binnenhuisinfrastructuur alleen moet worden toegestaan wanneer dit nodig is voor de aanleg van een breedbandnetwerk. De eerste beperking wordt naar de letterlijke tekst van de richtlijn bezien alleen gesteld voor fysieke binnenhuisinfrastructuur. In de gedoogverplichting in het voorgestelde vijfde lid van artikel 5.2, zijn beide beperkingen opgenomen en gelden zij aldus zowel voor het gebruiken van fysieke binnenhuisinfrastructuur als van toegangspunten. Gelet op het doel van de richtlijn breedband (kostenefficiency bij en het bevorderen van de aanleg van breedbandnetwerken) en de samenhang en de overlap tussen het tweede en derde lid van artikel 9 lijkt het een redactionele omissie te zijn dat in het tweede lid, alleen over fysieke binnenhuisinfrastructuur wordt gesproken.

Naar analogie van het vierde lid van artikel 5.2 wordt in het voorgestelde (nieuwe) vijfde lid voorts de eis gesteld dat het medegebruik nodig is voor het aansluiten van gebruikers op het breedbandnetwerk. Hoewel een aanbieder naar verwachting alleen een beroep zal doen op deze gedoogplicht wanneer hij daadwerkelijk gebruikers wil aansluiten op zijn netwerk, wordt daarmee zeker gesteld dat de gedoogplichtigen het betrokken ongemak uitsluitend hoeven te gedogen wanneer dat nodig is om gebruikers aan te sluiten.

De in artikel 5.2, (nieuw) vijfde lid, van de Telecommunicatiewet voorgestelde verplichting om het gebruik van toegangspunten en fysieke binnenhuisinfrastructuur te gedogen, sluit aan bij het gedogen zoals dat ook aan de orde is in het eerste tot en met vierde lid van artikel 5.2 van de Telecommunicatiewet. Zie hieromtrent reeds paragraaf 2.2. van het algemeen deel van de toelichting.

Onder de invoeging van een nieuw vijfde lid (zie hierboven) worden het (oude) vijfde tot en met tiende lid, vernummerd tot zesde tot en met elfde lid. Materieel heeft de richtlijn breedband geen gevolgen voor de gedoogplicht zoals opgenomen in artikel 5.2, eerste tot en met vierde en zesde lid (na vernummering).

De gedoogplicht in artikel 5.2, eerste tot en met derde lid, ziet op de aanleg, het onderhoud en het opruimen van nieuwe kabels en netwerkaansluitpunten, niet op het gedogen van het gebruik maken van bestaande kabels en netwerkaansluitpunten, noch op medegebruik van bestaande voorzieningen in de zin van het voorgestelde artikel 5a.3. Hierbij is van belang te onderkennen dat de gedoogplicht voor de aanleg (etc.) van kabels in artikel 5.2, vierde lid, van de wet zich ook uitstrekt tot de aanleg (etc.) van toegangspunten in de zin van de richtlijn breedband. Een toegangspunt is immers het punt waar de fysieke geleidingsdraden in gebouwen samenkomen en waar ook de fysieke geleidingsdraden in, op of boven de grond samen komen met de fysieke geleidingsdraden in gebouwen. In Nederland is dit meestal in de meterkast of meterruimte. Het verschil met het vijfde lid, is dat het vierde lid, geen recht geeft om bestaande buizen en leidingen of toegangspunten te gebruiken, maar uitsluitend om nieuwe buizen, leidingen of toegangspunten aan te leggen. De gedoogplicht in het vierde lid is beperkt tot situaties waarin dat nodig is voor het aansluiten van gebruikers op een openbaar elektronisch communicatienetwerk. De gedoogplicht in het (nieuw voorgestelde) vijfde lid is beperkt tot situaties waarin verdubbeling technisch onmogelijk of economisch efficiënt is. Dat betekent dat een aanbieder van een netwerk in een aantal situaties de keuze heeft om een nieuw (eigen) toegangspunt of nieuwe binnenhuisinfrastructuur aan te leggen. De rechthebbende op een gebouw zal waarschijnlijk voorkeur hebben voor het zoveel mogelijk gebruiken van een bestaand toegangspunt in het gebouw omdat dit in de regel minder ingrijpende werkzaamheden met zich meebrengt. In zo’n geval ligt het uit oogpunt van redelijkheid en billijkheid alsmede uit oogpunt van kosten voor de hand dat de aanbieder het bestaande toegangspunt gebruikt, tenzij het bestaande punt (bijvoorbeeld technisch) niet geschikt is.

Het vijfde (oud) tot en met zevende lid worden vernummerd tot zesde tot en met achtste lid. Ten aanzien van het zesde en achtste lid (na vernummering) is van belang te beseffen dat zij geen betrekking hebben op het instemmen met medegebruik (waarop de richtlijn breedband ziet), doch op de rechten en plichten van de gedoogplichtige in gevallen waarin ter zake van voorzieningen die in of op zijn grond zijn aangebracht medegebruik is of kan worden toegestaan door degene die de voorzieningen heeft aangebracht.

Artikel 5.2, zesde lid (na vernummering), betreft het gedogen van de aanleg van fysieke geleidingsdraden boven de grond van de gedoogplichtige in het geval op die grond bepaalde ondersteuningswerken zijn opgericht. Deze gedoogplicht hangt samen met medegebruik dat mogelijkerwijs voor die ondersteuningswerken is afgesproken met degene die de ondersteuningswerken op de grond van de gedoogplichtige heeft opgericht, doch bevat geen regeling voor medegebruik (van die ondersteuningswerken). Artikel 5.2, achtste lid (na vernummering), betreft een uitzondering op de gedoogplicht teneinde o.a. te waarborgen dat de gedoogplichtige geen belemmeringen in het gebruik van zijn grond hoeft te gedogen wanneer dat niet nodig is, omdat gebruik gemaakt kan worden van een bestaande ondergrondse voorziening. Voor beide leden geldt dat ze geen verplichting bevatten voor de eigenaar, exploitant of beheerder van de ondersteuningswerken of ondergrondse voorziening om in te stemmen met dat medegebruik.

Artikel 5.2, zesde lid (na vernummering) wordt niet geraakt door de richtlijn breedband en behoeft aldus geen wijziging. Artikel 5.2, achtste lid (na vernummering), behoeft een kleine aanpassing. Omdat in hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet een nieuw regime voor medegebruik wordt opgenomen waarin artikel 5.12 een plek krijgt, wordt de verwijzing naar artikel 5.12 in artikel 5.2, zevende lid, gewijzigd in een verwijzing naar artikel 5a.3. Voorts komt in artikel 5.2, achtste lid (na vernummering), het zinsdeel «op technische of economische gronden» te vervallen. Hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet voorziet (overeenkomstig de richtlijn breedband) immers in een breder en genuanceerder kader aan gronden waarop een beroep kan worden gedaan wanneer een netwerkexploitant medegebruik niet mogelijk acht, zoals «technische of economische gronden» (artikel 5a.4, tweede lid, onder a).

De Telecommunicatiewet voorziet in een gedoogplicht voor rechthebbenden op openbare en niet-openbare gronden ten behoeve van het aanleggen, in stand houden en opruimen van kabels van een openbaar elektronisch communicatienetwerk. Deze gedoogplicht ziet op fysieke geleidingsdraden en op ondergrondse ondersteuningswerken of beschermingswerken, zoals mantelbuizen of ducts (zie de definitie van kabel in artikel 1.1 van de Telecommunicatiewet). Ook huisaansluitingen ofwel toegangspunten vallen onder het begrip kabel.

Het uitgangspunt van de gedoogregeling in hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet is dat de gedoogplichtige zoveel mogelijk ongehinderd gebruik kan blijven maken van zijn grond op de manier zoals hij dat wil, ook wanneer er telecommunicatiekabels in zijn grond zijn of worden gelegd. De gedoogplichtige heeft er belang bij dat hij zijn grond kan gebruiken overeenkomstig de bestemming van die grond. Met het oog hierop is in hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet een aantal waarborgen opgenomen, vooral in de artikelen 5.2, zesde en achtste lid, en 5.8.

In artikel 5.2, achtste lid, van de wet is bepaald dat de gedoogplicht op een kabel van rechtswege vervalt op het moment dat een kabel 10 jaar niet is gebruikt. Op datzelfde moment ontstaat voor de aanbieder de plicht om deze kabel op verzoek op te ruimen. Door het vervallen van de gedoogplicht wordt het voorts mogelijk om precario te heffen over die kabel. Artikel 20.5, tweede lid, van de Telecommunicatiewet bevat een overgangsregeling voor de kabels die zijn aangelegd vóór 1 februari 2007. Op grond van artikel 20.5, tweede lid, vervalt voor het overgrote deel van de ongebruikte kabels met ingang van 1 januari 2018 de gedoogplicht. In dit wetsvoorstel wordt voorgesteld om de artikelen 5.2, achtste lid (na vernummering tot negende lid) en 20.5, tweede lid, aan te passen om beter aan te sluiten bij het doel van de richtlijn breedband. Voorgesteld wordt om (in het negende lid van artikel 5.2) te regelen dat de gedoogplicht op een kabel vervalt indien

• (a) een kabel 10 jaar lang niet is gebruikt, en

• (b) de gedoogplichtige de aanbieder verzoekt om de kabel op te ruimen.

Omdat met de voorgestelde aanpassing tevens de noodzaak wegvalt voor een overgangsregeling voor oude kabels wordt voorts voorgesteld om artikel 20.5, tweede lid, van de Telecommunicatiewet te schrappen.

Voorgesteld wordt om artikel 5.12 te schrappen en de inhoud te laten opgaan in hoofdstuk 5a opdat alle bepalingen over medegebruik in één hoofdstuk staan.

Op grond van het huidige artikel 5.12 van de Telecommunicatiewet zijn aanbieders van openbare elektronische communicatienetwerken over en weer verplicht te voldoen aan redelijke verzoeken tot medegebruik van voorzieningen waarop de gedoogplicht van toepassing is. Voor artikel 5.12 van de Telecommunicatiewet is niet relevant of medegebruik wordt gevraagd voor de aanleg van elementen van een openbaar elektronisch communicatienetwerk met hoge snelheid.

De voorzieningen waarop de gedoogplicht van toepassing is, zijn «alle voorzieningen ten dienste van een openbaar elektronisch netwerk» in of op de grond (artikel 5.2, eerste lid, van de Telecommunicatiewet). Onder kabels vallen zowel de fysieke geleidingsdraden als o.a. «ondergrondse ondersteuningswerken en beschermingswerken», zoals mantelbuizen, kabelgoten, handholes, lasdozen en duikers (artikel 1.1). In artikel 5.12 wordt echter gesproken over «voorzieningen». Daaronder vallen niet de fysieke geleidingsdraden (Kamerstukken II 2004/05, 29 834, nr. 3 p. 60–61):

Het begrip voorzieningen ziet aldus op fysieke infrastructuur in de zin van de richtlijn breedband.

Voorgesteld wordt om de verplichting om in te stemmen met medegebruik van al deze voorzieningen die tot stand zijn gebracht met behulp van de gedoogplicht te regelen in artikel 5a.3, vierde lid.

Met dit hoofdstuk worden de verplichtingen uit de richtlijn breedband geïmplementeerd die betrekking hebben op medegebruik van fysieke infrastructuur alsmede op coördineren van civiele werken. In het algemeen deel van deze toelichting is reeds toegelicht dat aan de verplichtingen uit artikel 9 van de richtlijn breedband betreffende de aanleg van het netwerk tot aan het toegangspunt, de toegang tot alle bestaande fysieke infrastructuur, en het recht om het toegangspunt en de fysieke binnenhuisinfrastructuur te gebruiken grotendeels reeds is voldaan met de verplichtingen die zijn vastgelegd in artikel 5.2, eerste tot en met vierde lid, van de Telecommunicatiewet.

In dit hoofdstuk worden ook de bepalingen opgenomen die thans zijn neergelegd in de artikelen 3.24, 3.25 en 5.12 van de Telecommunicatiewet, zoals hiervoor is opgemerkt bij de toelichting op artikel II, onderdelen D en G. Dit betreft de verplichtingen met betrekking tot medegebruik, strekkende tot implementatie van artikel 12 van de Kaderrichtlijn en artikel 13 van de Toegangsrichtlijn. In de onderstaande tabel is aangegeven hoe dit is geïmplementeerd.

Artikel 5a.1 bepaalt in combinatie met de definities die worden toegevoegd in artikel 1.1, de reikwijdte van de verplichtingen omtrent medegebruik en coördinatie, onder meer door de definities van netwerkexploitant, coördinatie (beiden in artikel 5a.1) alsmede fysieke (binnenhuis)infrastructuur en hoge snelheidsnetwerk (beiden in artikel 1.1.). Omdat de richtlijn breedband geen definitie kent van coördinatie wordt voor dit begrip in dit wetsvoorstel dynamisch verwezen naar de richtlijn.

De artikelen 5a.3 tot en met 5a.9 zien op verzoeken om medegebruik van fysieke infrastructuur (paragraaf 2). De artikelen 5a.10 en 5a.11 zien op verzoeken om civiele werken te coördineren (paragraaf 3). Artikel 5a.12 betreft een informatieverplichting die zowel betrekking heeft op verzoeken om medegebruik als op verzoeken om te coördineren (paragraaf 4). Ten slotte bevat paragraaf 5 een aantal grondslagen om nadere regels te stellen omtrent het bepaalde in de voorgaande paragrafen.

De richtlijn breedband verplicht ertoe te regelen dat netwerkexploitanten in beginsel moeten instemmen met redelijke verzoeken om medegebruik van hun fysieke infrastructuur. Deze verplichting is in dit wetsvoorstel opgenomen in artikel 5a.3, eerste lid, van de Telecommunicatiewet.

Voorts wordt in artikel 5a.3, tweede en derde lid, het medegebruik geregeld dat op dit moment is opgenomen in artikel 3.24 van de Telecommunicatiewet. Artikel 3.24 van de Telecommunicatiewet ziet op medegebruik van elementen die gedeeltelijk onder de reikwijdte vallen van de richtlijn breedband, namelijk voor zover artikel 3.24 ziet op fysieke infrastructuur van een netwerkexploitant.

Artikel 3:24, eerste lid, van de Telecommunicatiewet ziet op medegebruik van antenne-opstelpunten door gebruikers van frequentieruimte (over en weer). Antenne-opstelpunten vallen onder de reikwijdte van het begrip fysieke infrastructuur in de richtlijn breedband. Voor zover een aanbieder van een openbaar elektronisch communicatienetwerk ten dienste van de aanleg van een netwerk voor breedbandverbindingen om medegebruik van een antenne-opstelpunt vraagt aan een netwerkexploitant (zoals een andere aanbieder van elektronische communicatienetwerken), moet aldus het regime van de richtlijn van toepassing zijn. Een verzoek tot medegebruik van een antenne-opstelpunt dat is gericht aan een netwerkexploitant valt derhalve onder de reikwijdte van artikel 5a.3, eerste lid, van dit wetsvoorstel.

Verder bevat artikel 3.24, vierde lid, van de Telecommunicatiewet voor aanbieders van elektronische communicatienetwerken die bestaan uit radiozendapparaten die geschikt zijn voor het verspreiden van programma’s alsmede aanbieders van antenne-opstelpunten die bestemd zijn om genoemde netwerken te ondersteunen de verplichting om in te stemmen met medegebruik van antenne-opstelpunten, antennesystemen of antennes. Voorgesteld wordt om deze verplichting op te nemen in artikel 5a.3, derde lid, van de Telecommunicatiewet. Sommige aanbieders van antenne-opstelpunten in de zin van artikel 3.24, vierde lid, van de Telecommunicatiewet zijn geen netwerkexploitant in de zin van de richtlijn breedband omdat zij geen aanbieder van een openbaar elektronisch communicatienetwerk zijn. Deze opstelpunten zijn geen onderdeel van een netwerk in de zin van de richtlijn breedband. Voorts zijn antennes en antennesystemen niet aan te merken als fysieke infrastructuur in de zin van de richtlijn breedband.

Voor de bovengenoemde antenne-opstelpunten is nog van belang dat de in artikel 3.24, vierde en vijfde lid, van de Telecommunicatiewet opgenomen norm voor de vergoeding niet wordt gehandhaafd in dit wetsvoorstel. Hierop wordt nader ingegaan in de toelichting op artikel 5a.5. van de Telecommunicatiewet waarin wordt bepaald dat voor ieder medegebruik in de zin van artikel 5a.3 een redelijke vergoeding kan worden gevraagd.

Gelet op het doel van de verplichtingen in en de brede reikwijdte van de richtlijn breedband neemt dit wetsvoorstel als uitgangspunt dat in beginsel iedere fysieke infrastructuur geschikt is voor medegebruik, en dat met concrete afspraken gewaarborgd kan worden dat medegebruik plaats vindt zonder dat de netwerkexploitant daarvan onevenredig hinder ondervindt. Mocht een netwerkexploitant in het kader van medegebruik overigens desondanks schade ondervinden, dan kan hij zich met een verzoek tot schadevergoeding (onrechtmatige daad) tot de civiele rechter wenden. Voorts is van belang dat artikel 3 WIBON (respectievelijk artikel 3 WION) ertoe verplicht om bij de aanleg, etc. van netten andere netten niet in gevaar te brengen.

Voornoemd uitgangspunt brengt met zich dat de netwerkexploitant en de aanbieder in artikel 5a.5 verplicht worden te streven naar overeenstemming omtrent de omstandigheden waaronder medegebruik plaats vindt. Deze verplichting vloeit ook voort uit de opdracht voor de lidstaten (in artikel 3, tweede lid, van de richtlijn breedband) om er voor te zorgen dat voldaan moet worden aan «redelijke verzoeken om toegang» «onder billijke en redelijke eisen en voorwaarden». Aan onredelijke verzoeken om medegebruik hoeft een netwerkexploitant aldus niet te voldoen. Ook hoeft hij niet te voldoen aan een verzoek tot medegebruik wanneer de verzoeker niet akkoord gaat met de voorwaarden die hij aan het medegebruik stelt, bijvoorbeeld ter bescherming van zijn netwerk of zijn dienstverlening. Wel is het in zo’n geval aan de netwerkexploitant om te onderbouwen dat zijn voorwaarden (waaronder de prijs die hij vraagt) billijk, redelijk, transparant en niet-discriminerend zijn. Dit betekent onder meer dat inzicht moet worden gegeven in hoe de prijs tot stand is gekomen en uit welke elementen deze bestaat (transparante prijs) en dat de kosten in een redelijke verhouding moeten staan tot de prijs.

De richtlijn breedband verplicht de lidstaten om te eisen dat elke weigering om in te stemmen met medegebruik, «gebaseerd is op objectieve, transparante en evenredige criteria (artikel 3, derde lid, aanhef, van de richtlijn breedband). In de opsomming in artikel 3, derde lid, onderdelen a tot en met f, van de richtlijn breedband worden voorbeelden van weigeringsgronden genoemd. Deze opsomming is niet limitatief en andere voorbeelden zijn denkbaar. Gelet hierop wordt in artikel 5a.4, eerste lid, van de Telecommunicatiewet uitgegaan van een algemene weigeringsgrondslag, waarvan in het tweede lid een niet-limitatieve concretisering wordt gegeven in de onderdelen a tot en met f. Deze weigeringsgronden moeten geïnterpreteerd en toegepast worden in het licht van de doelstelling van richtlijn breedband om medegebruik zoveel mogelijk te stimuleren in situaties waarin dat in redelijkheid mogelijk is.

Bij de interpretatie en toepassing van de voorgestelde weigeringsgronden in de onderdelen a tot en met f, is nog een aantal overwegingen in de richtlijn breedband van belang. Zo is ten aanzien van de onderdelen a (technische geschiktheid), b (de beschikbaarheid van ruimte om de elementen van breedbandige netwerken onder te brengen), en e (risico van ernstige verstoring van de geplande elektronische communicatiediensten), overweging 17 van de richtlijn breedband van belang. Daarin wordt overwogen dat het kan gaan om de situatie «dat op het betrokken tijdstip geen ruimte beschikbaar is of vanwege toekomstige behoeften aan ruimte die afdoende zijn aangetoond, bijvoorbeeld aan de hand van openbaar gemaakte investeringsplannen.» Voorts wordt in die overweging de situatie genoemd dat door het instemmen met medegebruik het verstrekken van de primaire diensten die via dezelfde infrastructuur worden verstrekt, in de knel komt. Dit kan zich bijvoorbeeld voordoen bij infrastructuur zoals een vliegbasis of een militaire haven die in beginsel gebruikt worden voor en door derden doch waar op enig moment uit oogpunt van defensiebelangen of het nakomen van internationale verplichtingen of afspraken geen ruimte is voor medegebruik van die infrastructuur. Ten aanzien van de weigeringsgronden in onderdelen c (veiligheid en volksgezondheid), d (de integriteit en veiligheid van reeds aangelegde netwerken), en e (risico van verstoring van de geplande elektronische communicatiediensten), wordt opgemerkt dat gelet op het doel en de strekking van de richtlijn een beroep op een weigeringsgrond als deze uitsluitend kan worden gedaan wanneer de risico’s van het medegebruik in redelijkheid niet zijn te ondervangen door afspraken over het medegebruik. Ook deze weigeringsgronden kunnen in bepaalde situaties een grond zijn om medegebruik te weigeren indien de betrokken militaire infrastructuur (voor zover deze valt onder de reikwijdte van de richtlijn breedband) vanwege het uitvoeren van defensietaken, het behoeden van de staat en de werking van de infrastructuur voor de landsverdediging en nationale veiligheid.

Uit deze overwegingen volgt dat het bedrijfsbelang van degene die een verzoek tot medegebruik heeft ontvangen moet worden afgewogen, maar dat ook de behoefte van de partij die om medegebruik vraagt van belang is. Indien aan zijn behoefte aan medegebruik onvoldoende of geheel niet kan worden voldaan door de betrokken wholesaledienst (bijvoorbeeld omdat de verzoeker een eigen netwerk wil aanleggen), dan zal het medegebruik niet geweigerd kunnen worden tenzij het medegebruik (ten opzichte van het afnemen van de wholesaledienst zou leiden tot onevenredige negatieve economische gevolgen voor het bedrijfsmodel van de netwerkexploitant. Bij deze afweging zal een belangrijke overweging moeten zijn dat wholesaletoegang, waarbij het gaat het om toegang tot actieve delen van een elektronisch communicatienetwerk om met gebruikmaking van dat netwerk elektronische communicatiediensten aan te bieden, iets wezenlijk anders is dan medegebruik in de richtlijn breedband dat juist ziet op het gebruiken van passieve delen van een bestaand net (zoals de mantelbuizen) teneinde een eigen netwerk aan te leggen. Gelet op de doelstelling van de richtlijn breedband is het onwenselijk wanneer een netwerkexploitant simpelweg een verzoek tot medegebruik zou kunnen weigeren omdat hij wholesaletoegang tot zijn fysieke infrastructuur aanbiedt. De aanbieder die een breedbandnetwerk aanlegt zou in die lezing gefrustreerd kunnen worden in zijn ambitie om een (concurrerend) breedbandnetwerk aan te leggen. Op die wijze zou de weigeringsgrond in onderdeel f het doel van de richtlijn breedband, namelijk een snelle en kostenefficiënte aanleg van breedbandnetwerken, doorkruisen.

Voor fysieke infrastructuur die wordt gebruikt voor het uitvoeren van taken van defensie of nationale veiligheid of om kritieke nationale infrastructuur zijn de weigeringsgronden in de onderdelen c en d van artikel 3, derde lid, van de richtlijn breedband van belang. Gelet op de definitie van netwerkexploitant in de richtlijn breedband vallen immers onder meer TenneT, ProRail B.V., de (gemeentelijke) havenbedrijven en N.V. Luchthaven Schiphol onder de reikwijdte van deze richtlijn. Dat betekent dat voornoemde publieke belangen betrokken kunnen zijn bij de afweging of ingestemd kan worden met een concreet verzoek tot medegebruik van bepaalde infrastructuur.

«Afhankelijk van de omstandigheden kunnen verschillende elementen van invloed zijn op de voorwaarden die gelden voor het verlenen van toegang, waaronder: aanvullende onderhouds- en aanpassingskosten; preventieve veiligheidsmaatregelen die nodig zijn om negatieve gevolgen voor de veiligheid, de beveiliging en de integriteit van het netwerk te beperken; specifieke aansprakelijkheidsregelingen in geval van schade; het gebruik van overheidssubsidie die is verleend voor de aanleg van infrastructuur, met inbegrip van de specifieke eisen en voorwaarden die verbonden zijn aan deze subsidie of die zijn bepaald op grond van de nationale regelgeving in overeenstemming met het Unierecht; het vermogen om infrastructuurcapaciteit te leveren of te bieden teneinde aan openbaredienstverplichtingen te voldoen; beperkingen op grond van nationale bepalingen ter bescherming van het milieu, de volksgezondheid, de openbare veiligheid of om stedenbouwkundige of planologische redenen.»

(overweging 18 in de richtlijn breedband)

De richtlijn breedband bepaalt in artikel 3, tweede en vijfde lid, dat medegebruik moet plaatsvinden onder billijke en redelijke eisen en voorwaarden met inbegrip van de prijs. Daarbij wordt vermeld dat het tarief voor medegebruik ervoor moet zorgen «dat de toegangsaanbieder een eerlijke kans heeft om zijn kosten terug te verdienen» (zie artikel 3, vijfde lid, derde alinea). Ook moet rekening worden gehouden «met de gevolgen van de toegang voor het bedrijfsplan van de toegangsaanbieder, met inbegrip van de investeringen» in met name «de fysieke infrastructuur die gebruikt wordt om elektronische communicatiediensten met hoge snelheid te verstrekken». Gelet hierop is er in artikel 5a.5, eerste lid, onderdeel b, voor gekozen om de norm redelijke vergoeding over te nemen zoals die op dit moment in artikel 3.24, derde lid, van de Telecommunicatiewet wordt gehanteerd voor medegebruik van antenne-opstelpunten voor mobiele netwerken. Voorgesteld wordt om deze te hanteren voor al het medegebruik van fysieke infrastructuur (waaronder antenne-opstelpunten voor omroep of mobiele netwerken), antennes en antennesystemen, opdat er één overzichtelijk regime voor medegebruik ontstaat.

Voor medegebruik van antenne-opstelpunten voor omroep (omroepmasten) wordt aldus ook voorgesteld om de norm redelijke vergoeding te hanteren in plaats van de specifieke norm voor antenne-opstelpunten voor omroep die naar aanleiding van het nader gewijzigd amendement van de leden Schaart en Verburg (Kamerstukken II 2010/11, 31 412, nr. 42) is opgenomen in artikel 3.24, vierde en vijfde lid, van de Telecommunicatiewet. Die specifieke norm kan op grond van de richtlijn breedband niet worden voorgeschreven voor medegebruik van antenne-opstelpunten voor breedband netwerken, omdat in artikel 3, vijfde lid, van de richtlijn breedband is bepaald dat het tarief voor medegebruik ervoor moet zorgen «dat de toegangsaanbieder een eerlijke kans heeft om zijn kosten terug te verdienen» (zie artikel 3, vijfde lid, derde alinea, van de richtlijn breedband). Omdat de richtlijn breedband alleen betrekking heeft op medegebruik ten behoeve van de aanleg van breedbandnetwerken, laat die richtlijn toe dat een andere vergoedingsnorm wordt gesteld voor medegebruik ten behoeve van andere toepassingen, zoals omroep of mobiele netwerken. Het handhaven van de in artikel 3.24, vierde en vijfde lid, van de Telecommunicatiewet opgenomen aanvullende norm voor omroepmasten is echter uit oogpunt van eerlijke concurrentie en gelijke behandeling van aanbieders van opstelpunten onwenselijk, omdat daardoor twee verschillende normen worden gehanteerd voor de vergoeding van een dienstverlening die steeds hetzelfde is. Ongeacht of medegebruik ziet op omroep, mobiele toepassingen of breedbandnetwerken is de dienstverlening die medegebruik van antenne-opstelpunten behelst immers hetzelfde. Een antenne-opstelpunt wordt ook meestal voor al deze toepassingen tegelijk gebruikt. Het is onredelijk dat binnen de groep die een antenne-opstelpunt in medegebruik heeft, verschillende vergoedingsnormen worden gebruikt alleen omdat de toepassing waarvoor medegebruik plaats vindt anders is.

Voor de volledigheid wordt nog opgemerkt dat het niet voor de hand ligt om voor de vergoedingsnormering in artikel 5a.5, eerste lid, onderdeel b, van de Telecommunicatiewet aansluiting te zoeken bij de normen die zijn neergelegd in hoofdstuk 5 of in hoofdstuk 6a van de Telecommunicatiewet. De normen in die twee hoofdstukken zijn ingericht op specifieke situaties die onvergelijkbaar zijn met de situatie van medegebruik in de zin van de richtlijn breedband. Zo ziet hoofdstuk 6a van de Telecommunicatiewet op de specifieke situatie dat er sprake is van een aanbieder van een openbaar elektronisch communicatienetwerk die beschikt over aanmerkelijke marktmacht. Gezien de risico’s die een aanmerkelijke marktmacht kan hebben voor de concurrentie op een markt, is in dit kader een strengere vergoedingsnorm passend dan in het kader van de regulering van medegebruik (waar aanmerkelijke marktmacht in beginsel niet aan de orde is). Hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet ziet op de specifieke situatie dat een rechthebbende op of de beheerder van openbare en niet-openbare gronden moet toestaan dat er in zijn grond infrastructuur wordt aangelegd. In de praktijk gaat het hierbij vaak om infrastructuur van gemeenten. Om te voorkomen dat de kosten die door gemeenten te laag zouden kunnen worden vastgesteld en er sprake zou kunnen zijn van staatssteun, is in hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet bepaald dat de kosten die voor medegebruik in rekening worden gebracht marktconform zijn. Ook deze situatie is aldus niet vergelijkbaar met medegebruik van fysieke infrastructuur als bedoeld in de richtlijn breedband, zodat de norm uit hoofdstuk 5 van de Telecommunicatiewet evenmin passend is.

Gelet op de maatschappelijke en financiële belangen die gemoeid zijn met de betrokken netwerken mogen de veiligheid, de continuïteit en de levensvatbaarheid van een netwerk door het instemmen met medegebruik niet in gevaar komen. Deze aspecten worden expliciet genoemd in artikel 5a.5, eerste lid, onderdeel c, van de Telecommunicatiewet opdat verzekerd is dat ten minste over deze aspecten afspraken gemaakt worden.

Voor zover medegebruik wordt gevraagd van fysieke infrastructuur van een aanbieder van een openbaar elektronisch communicatienetwerk is bij het maken van afspraken omtrent veiligheid, integriteit en continuïteit van belang dat de artikelen 11a.1 en 11a.2 van de Telecommunicatiewet en het Besluit continuïteit openbare elektronische communicatienetwerken en -diensten reeds verplichten tot het nemen van technische en organisatorische maatregelen teneinde de risico’s voor de veiligheid en de integriteit van de openbare elektronische communicatienetwerken en -diensten te beheersen. Zo dienen deze aanbieders over een continuïteitsplan te beschikken en regelmatig te inventariseren wat de risico’s zijn voor de veiligheid en de integriteit van hun netwerken en diensten (zie artikel 11a.1, eerste lid, van de Telecommunicatiewet juncto de artikelen 2 en 3 van het Besluit continuïteit openbare elektronische communicatienetwerken en -diensten). Daarnaast kunnen bij besluit van de Minister van Economische Zaken technische en organisatorische eisen worden gesteld aan aanbieders van openbare elektronische communicatienetwerken en -diensten met het oog op de veiligheid en integriteit van openbare elektronische communicatienetwerken en -diensten. Bij het maken van de in artikel 5a.5 van de Telecommunicatiewet bedoelde afspraken omtrent medegebruik van fysieke infrastructuur van een aanbieder van een openbaar elektronisch communicatienetwerk dienen partijen zich reeds te houden aan het betrokken continuïteitsplan, alsmede aan de voorschriften en eisen die in of op grond van de artikelen 11a.1 en 11a.2 van de Telecommunicatiewet zijn gesteld. Het kan overigens nodig zijn dat partijen het continuïteitsplan nader moeten concretiseren vanwege hetgeen zij over medegebruik van de fysieke infrastructuur overeenkomen. Daarbij kan worden gedacht aan het tijdstip waarop partijen concreet afspreken om een inventarisatie uit te voeren naar de gevolgen van het medegebruik op de risico’s voor de veiligheid en integriteit.

Bij afspraken omtrent veiligheid en continuïteit is ook artikel 11.a.3 van de Telecommunicatiewet van belang. Dit artikel strekt ertoe de continuïteit van de omroepether distributie beter te waarborgen. Om die reden zijn aanbieders van hoge antenne-opstelpunten die gebruikt worden voor omroepetherdistributie verplicht om de nodige veiligheidsmaatregelen te treffen met betrekking tot een (aangewezen) antenne-opstelpunt. Voorts zijn deze aanbieders en hun klanten/afnemers (de zendoperators) verplicht om afspraken te maken over een gezamenlijke, onderling afgestemde aanpak ter bevordering van de continuïteit van de omroepetherdistributie.

Gelet op artikel 11.3a en het gestelde bij en krachtens de artikelen 11a.1 en 11a.2 van de Telecommunicatiewet is in het voorgestelde artikel 5a.5, tweede lid, bepaald dat partijen bij de afspraken over medegebruik voor wat betreft veiligheid en continuïteit kunnen volstaan met afspraken over hoe zij uitvoering geven aan de maatregelen (zoals een continuïteitsplan) en eisen die bij of krachtens hoofdstuk 11a van de Telecommunicatiewet zijn vastgesteld.

Artikel 5 van de richtlijn breedband ziet op coördinatie van civiele werken. Voor de term «civiele werken» wordt in artikel 1, vierde lid, van de richtlijn breedband een definitie gegeven. De terminologie coördineren of coördinatie wordt niet nader gedefinieerd in de richtlijn breedband, noch nader ingevuld in de overwegingen. Gelet op de brede reikwijdte van «civiele werken» kan coördineren of coördinatie betrekking hebben op een diversiteit aan werkzaamheden die nodig zijn voor de aanleg van een netwerk, zoals graafwerkzaamheden. Het tweede lid van artikel 5 van de richtlijn breedband verplicht om in te stemmen met redelijke verzoeken om civiele werken te coördineren wanneer een netwerkexploitant «direct of indirect, geheel of gedeeltelijk met overheidsgeld gefinancierde civiele werken uitvoert». Door deze bijzin ziet de coördinatieverplichting alleen op civiele werken van netwerkexploitanten die mede gefinancierd zijn met overheidsgeld, ongeacht de wijze en de mate van overheidsfinanciering. De formulering «met overheidsgeld gefinancierd» wordt in de overwegingen van de richtlijn niet nader toegelicht. Gezien de gelijkenis met onder meer de formulering «uit staatsmiddelen bekostigd» in artikel 107, eerste lid, van het EU-werkingsverdrag moet dit in ieder geval zo begrepen worden dat het gaat om financiering door de rijksoverheid, gemeenten, provincies en waterschappen. Doordat wordt gesproken over «direct of indirect, geheel of gedeeltelijk» gefinancierd, moet er vanuit worden gegaan dat van «met overheidsgeld gefinancierd» sprake is als er op enige wijze overheidsmiddelen zijn verstrekt, bijvoorbeeld via een subsidieverlening of een lening.

Het uitgangspunt van artikel 5, tweede lid, van de richtlijn breedband is dat de netwerkexploitant alleen hoeft te voldoen aan «elk redelijk verzoek onder transparante en niet-discriminerende voorwaarden». In het kader van de geschilbeslechting (artikel 5, vierde lid, richtlijn breedband) wordt voorts gesproken over «billijke en niet-discriminerende eisen, voorwaarden en, in voorkomend geval, prijzen». Een onredelijk verzoek van een aanbieder om civiele werken te coördineren kan aldus door een netwerkexploitant worden geweigerd. Tegelijkertijd volgt uit deze bepalingen in de richtlijn breedband dat de netwerkexploitant alleen redelijke voorwaarden kan stellen (namelijk transparante en niet-discriminerende voorwaarden, zie het voorgestelde artikel 5a.11, eerste lid, van de Telecommunicatiewet). Om te bevorderen dat aan deze richtlijneisen wordt voldaan, is het nodig dat de netwerkexploitant en de aanbieder van het telecommunicatienetwerk gelijkelijk verantwoordelijk zijn voor het maken van goede afspraken en voor een minimum aan afspraken. Anders zou overigens ook het doel van de richtlijn breedband (het bevorderen van coördinatie van civiele werken) in het gedrang kunnen komen. Gelet hierop is in artikel 5a.11 van de Telecommunicatiewet vastgelegd dat de netwerkexploitant alleen billijke, transparante en niet-discriminerende voorwaarden kan stellen, alsmede dat beide partijen verantwoordelijk zijn voor de omstandigheden en voorwaarden waaronder de coördinatie plaats vindt. In het licht van het voorgaande wordt voorts in artikel 5a.11, tweede lid, van de Telecommunicatiewet een aantal specifieke aspecten opgesomd waarover (in ieder geval) goede afspraken gemaakt moeten worden. Dit zijn op het eerste gezicht misschien voor de hand liggende aspecten die partijen zelf kunnen bedenken. Niettemin wordt deze opsomming in het wetsvoorstel noodzakelijk geacht voor het bereiken van het doel van de richtlijn breedband omdat hiermee voorkomen kan worden dat een verzoek om te coördineren bij voorbaat strandt bij gebreke aan goede afspraken of wegens discussie over bijvoorbeeld de vraag of een vergoeding kan worden gevraagd ter tegemoetkoming van de kosten van coördineren. Ten aanzien van de vergoeding voor coördinatie is nog van belang dat in overweging 25 van de richtlijn breedband wordt verwezen naar de geldende staatssteunregels die de lidstaten in acht moeten nemen wanneer zij regels vaststellen voor de verdeling van de kosten die aan de coördinatie verbonden zijn. Er moet aldus sprake zijn van een doorberekening aan de verzoeker van de marktconforme kosten van coördinatie.

Uitgangspunt van de richtlijn breedband is dat in beginsel bij ieder civiel werk (voor zover dat werk direct of indirect, geheel of gedeeltelijk met overheidsgeld is gefinancierd) coördinatie met andere civiele werken mogelijk is. Soms zal coördinatie van civiele werken echter niet mogelijk zijn. De richtlijn breedband geeft in artikel 5, tweede lid, onderdelen a tot en met c, drie limitatieve gronden om coördineren te weigeren. Deze weigeringsgronden zijn één-op-één overgenomen in artikel 5a.10, tweede lid, onderdelen a tot en met c, van de Telecommunicatiewet.

In artikel 5, tweede lid, onderdeel a, van de richtlijn breedband is bepaald dat een verzoek om te coördineren kan worden geweigerd wanneer dit «aanvullende kosten, daaronder begrepen kosten door bijkomende vertragingen, met zich zal brengen voor de oorspronkelijk geplande civiele werken». Ten aanzien van de weigeringsgrond in artikel 5, tweede lid, onderdeel a, van de richtlijn breedband (zie artikel 5a.10, tweede lid, onderdeel a, van de Telecommunicatiewet) De duiding «aanvullende kosten» moet worden uitgelegd in het licht van de mogelijkheid die de richtlijn breedband geeft om de kosten van coördineren te laten vergoeden door de aanbieder die om coördineren vraagt (zie «met inbegrip van het vaststellen van billijke en niet-discriminerende eisen, voorwaarden en, in voorkomend geval, prijzen» in artikel 5, vierde lid, van de richtlijn breedband). Dit betekent dat niet iedere kostenstijging die het gevolg is van de coördinatie van civiele werken op zichzelf voldoende grondslag is om coördineren te weigeren. Wanneer de kosten van coördinatie kunnen worden verdisconteerd in de vergoeding die in rekening kan worden gebracht voor de coördinatie is er bijvoorbeeld geen reden om het verzoek om te coördineren om redenen van aanvullende kosten te weigeren. In bepaalde gevallen zullen bepaalde kosten echter niet kunnen worden verdisconteerd in die vergoeding. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn indien de vertraging die de gevraagde coördinatie met zich zou brengen, betekent dat een netwerkexploitant niet aan contractuele verplichtingen kan voldoen en dit aanzienlijke schadeclaims of contractuele boetes tot gevolg kan hebben. Een ander voorbeeld betreft de situatie waarin met betrekking tot de civiele werken een milieueffectrapport moet worden opgesteld. Een milieueffectrapportage geraakt op een gegeven moment in een zodanige fase van afronding, dat het alsnog daarin meenemen van nieuwe te coördineren activiteiten vertraging – en daarmee aanvullende kosten – voor de netwerkexploitant zou opleveren.

De reikwijdte van de in artikel 5, tweede lid, onderdeel b, van de richtlijn breedband opgenomen weigeringsgrond is lastig te duiden (artikel 5a.10, tweede lid, onderdeel b, van de Telecommunicatiewet). Het enige aangrijpingspunt is overweging 25 waarin onder meer wordt gesteld dat de coördinatie geen «negatieve gevolgen mag hebben voor het primaire doel van de met overheidsgeld gefinancierde civiele werken (...) en de oorspronkelijke plannen zo min mogelijk worden gewijzigd».

De weigeringsgrond in artikel 5, tweede lid, onderdeel c, van de richtlijn breedband is opgenomen in artikel 5a.10, tweede lid, onderdeel c, van de Telecommunicatiewet. Artikel 5, tweede lid, onder c, van de richtlijn breedband spreekt over «een maand voordat de vergunning wordt ingediend». Dat moment is afhankelijk van de interne planning van de netwerkexploitant. Voor de verzoeker zal daardoor pas achteraf vastgesteld kunnen worden of deze weigeringsgrond terecht is ingeroepen, namelijk op het moment dat voor derden kenbaar wordt dat de aanvraag daadwerkelijk is ingediend. Tegelijkertijd is dit een weigeringsgrond die naar verwachting terughoudend zal worden toegepast door de netwerkexploitant, bijvoorbeeld indien een aanvraag reeds is ingediend of binnen enkele dagen zal worden ingediend. Het risico voor de netwerkexploitant is immers dat zijn interne planning onvoorzien (in geval van een calamiteit bijvoorbeeld) wordt aangepast waardoor de beoogde aanvraagdatum opschuift nadat hij een verzoek om te coördineren op grond van deze weigeringsgrond heeft geweigerd.

Met artikel 5a.13 van de Telecommunicatiewet wordt de algemene grondslag om nadere regels te stellen ter uitvoering van de zogenoemde telecommunicatierichtlijnen in artikel 18.2 van de Telecommunicatiewet aangevuld. De in dat artikel opgenomen grondslagen bieden namelijk voor de onderhavige situaties onvoldoende aanknopingspunten. Zo is het verband tussen de richtlijn breedband en de Kaderrichtlijn, Toegangsrichtlijn, Machtigingsrichtlijn en Universele Dienstrichtlijn gezien onder meer het verschil in tijdstip van vaststelling en de beperkte strekking van de richtlijn breedband niet heel groot (zie artikel 18.2, eerste lid, van de Telecommunicatiewet). Voorts is de richtlijn breedband gebaseerd op artikel 114 van het EU-werkingsverdrag en niet op artikel 106, derde lid, van dat verdrag (zie artikel 18.2, tweede lid, van de Telecommunicatiewet). Gelet hierop wordt een specifieke grondslag voor nadere regels ter uitvoering en implementatie van de richtlijn breedband voorgesteld in artikel 5a.13, eerste lid, van de Telecommunicatiewet.

Voorts wordt in het tweede lid een grondslag geboden om bij of krachtens algemene maatregel van bestuur fysieke infrastructuur en civiele werken om veiligheidsredenen uit te zonderen van de in hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet opgenomen verplichtingen. Het uitzonderen van deze infrastructuur en civiele werken van de verplichtingen omtrent medegebruik en coördinatie kan bijvoorbeeld wenselijk zijn indien deze structureel ongeschikt zijn voor medegebruik of coördinatie op grond van de objectieve, transparante en evenredige gronden als bedoeld in artikel 5a.4 van de Telecommunicatiewet. Hierbij kan het onder andere gaan om fysieke infrastructuur en civiele werken in de gebieden waar ingevolge artikel 30 van de WIBON tevens een bijzonder regime voor informatie-uitwisseling geldt in verband met veiligheidsredenen.

Artikel 30 van de WIBON komt overeen met het huidige artikel 23 van de WION. Op basis van dit artikel zijn in het BION nadere regels gesteld, waarbij een aantal gebieden is aangewezen waarbij de invalshoek is geweest de specifieke relevantie van een gebied als terrorismedoelwit, vitale infrastructuur en het oogpunt van netbeheer. Deze criteria omvatten mede het begrip «kritieke nationale infrastructuur». Zo gelden voor onder andere Schiphol en enkele andere luchthavens alsmede een aantal kerninstallaties afwijkende informatieverplichtingen. Uit navraag bij de betrokken netbeheerders is gebleken dat met het huidige regime van de WION de belangen van hun netwerken voldoende worden beschermd. De volledige reikwijdte van de verplichtingen in de richtlijn breedband en het begrip veiligheidsredenen zijn afhankelijk van de interpretatie in de jurisprudentie van het HvJ EU en derhalve niet onomstotelijk vast te stellen. Voor de formulering van de delegatiegrondslag van artikel 5a.13, tweede lid, van de Telecommunicatiewet is daarom aangesloten bij die van artikel 30 van de WIBON.

De richtlijn breedband bepaalt dat een verzoek tot medegebruik schriftelijk moet worden gedaan, en dat daarin bepaalde informatie moet worden gegeven door de verzoeker, namelijk een omschrijving van:

• a. de elementen van het elektronisch communicatienetwerk ten dienste waarvan het medegebruik wordt gevraagd;

• b. het gebied waarin wordt overwogen om elementen van een openbaar elektronisch communicatienetwerk met hoge snelheid aan te leggen;

• c. de beoogde tijdsplanning voor de aanleg.

Deze eisen aan een verzoek tot medegebruik worden, gelet op het administratieve en mogelijk veranderlijke karakter van deze elementen, in nadere regelgeving vastgelegd. Artikel 5a.14 van de Telecommunicatiewet vormt de grondslag voor die nadere regels.

Op grond van artikel 5a.14 van de Telecommunicatiewet kunnen nadere procedureregels worden vastgesteld, zoals de termijn waarbinnen aanvullende gegevens moeten worden overgelegd en de termijn waarbinnen gemotiveerd moet worden waarom een verzoek tot medegebruik niet gehonoreerd wordt. In die regels zal in ieder geval een beslistermijn voor de netwerkexploitant worden opgenomen, omdat de richtlijn voorziet in een maximale beslistermijn van 2 maanden voor een netwerkexploitant. Gelet op de diversiteit van netwerken en netwerkexploitanten die geraakt worden door de richtlijn breedband wordt het verstandig geacht om de implementatie van deze termijn niet op het niveau van wet te regelen.

Artikel 5a.14 van de Telecommunicatiewet biedt tevens de grondslag voor nadere regels omtrent het medegebruik dat buiten de reikwijdte van de richtlijn breedband valt, maar wel in hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet is opgenomen. Nadere regels omtrent het medegebruik in de zin van artikel 5a.3, tweede en derde lid, van de Telecommunicatiewet voor zover daarbij geen sprake is van een netwerkexploitant in de zin van de richtlijn, kunnen ook worden gebaseerd op artikel 5a.14. Voor zover het gaat om medegebruik als bedoeld in artikel 5a.3, derde lid, (omroep) zijn deze nadere regels reeds gesteld in het Besluit medegebruik omroepzendernetwerken. Dit besluit zal, met uitzondering van artikel 4, geheel in stand blijven. Artikel 4 van het Besluit medegebruik omroepzendernetwerken kan worden geschrapt omdat het voorgestelde artikel 5a.12 van de Telecommunicatiewet een algemene voorziening treft voor de vertrouwelijkheid van gegevens die partijen uitwisselen in het kader van een verzoek tot medegebruik of coördinatie.

Te zijner tijd zal worden bezien of het nodig is om deze regels tevens van toepassing te laten zijn op verzoeken om medegebruik als bedoeld in artikel 5a.3, tweede en vierde lid. Voor dit medegebruik, dat thans is neergelegd in de artikelen 3:24, eerste lid, van de Telecommunicatiewet (voor zover het gaat om 5a.3, tweede lid) en 5.12 van de Telecommunicatiewet (voor zover het gaat om 5a.3, vierde lid), zijn namelijk op dit moment geen procedureregels vastgesteld.

Het voorgestelde artikel 5a.14 dient ter vervanging van de artikelen 3.25 en 5.12, vierde lid, van de Telecommunicatiewet. Het Besluit medegebruik omroepzendernetwerken zal na inwerkingtreding van dit wetsvoorstel voortaan gebaseerd zijn op dit artikel en op artikel 5a.15 van de Telecommunicatiewet.

Het voorgestelde artikel 5a.15 vervangt de grondslag in artikel 3.25, eerste en tweede lid, onderdelen a en b, van de Telecommunicatiewet ten aanzien van de gebruikers van frequentieruimte in de zin van artikel 5a.3, tweede lid, en aanbieders van elektronische communicatienetwerken die bestaan uit radiozendapparaten die geschikt zijn voor het verspreiden van programma’s als bedoeld in artikel 5a.3, derde lid, (respectievelijk artikel 3.24, eerste en vierde lid) omdat dit niet altijd netwerkexploitanten zijn. Voor netwerkexploitanten is de informatieplicht geregeld in de voorgestelde artikelen 6 en 12 van de WIBON.

Het toezicht op de verplichtingen omtrent de informatie-uitwisseling die nodig is voordat een verzoek tot medegebruik van fysieke infrastructuur of coördineren van civiele werken kan worden gedaan, is in de artikelen 24 tot en met 26 van de WIBON opgedragen aan ambtenaren van het Ministerie van Economische Zaken, namelijk aan Agentschap Telecom. Het toezicht op de verplichtingen in hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet wordt opgedragen aan de Autoriteit Consument en Markt. Door de systematiek van artikel 15.1 van de Telecommunicatiewet, is daarin voorzien met artikel 15.1, tweede lid, van de Telecommunicatiewet zodra de met dit wetsvoorstel voorgestelde wijzigingen in werking treden.

Overeenkomstig de lijnen van het toezicht wordt ook de geschilbeslechting waarin op grond van de richtlijn moet worden voorzien opgedragen aan Agentschap Telecom (voor zover het de informatie-uitwisseling betreft) onderscheidenlijk de Autoriteit Consument en Markt (voor zover het gaat om gedogen of verzoeken om medegebruik of coördineren). De geschilbeslechting waarop de voorgestelde artikelen 23 tot en met 27 van de WIBON (hoofdstuk 5) en het voorgestelde artikel 36, onderdelen K tot en met M zien, is beperkt tot geschillen die voortvloeien uit de regels die in de WIBON en de Telecommunicatiewet worden gesteld ter uitvoering van de richtlijn breedband.

Op grond van de artikelen 3, vierde lid, 4, zesde lid, 5, derde lid, 6, vierde lid, en 9, derde lid, tweede alinea, van de richtlijn breedband zijn de lidstaten verplicht te regelen dat er geschilbeslechting mogelijk is ten aanzien van geschillen die betrekking hebben op:

• – (een verzoek tot) medegebruik van fysieke infrastructuur,

• – het gedogen van de uitrol van het netwerk tot aan het toegangspunt en het gebruiken van fysieke binnenhuisinfrastructuur en toegangspunten,

• – (een verzoek om) civiele werken te coördineren, en

• – (een verzoek tot) het verstrekken van informatie over fysieke infrastructuur en civiele werken.

In het eerste lid van artikel 12.2 van de Telecommunicatiewet is geregeld dat geschillen inzake de nakoming van verplichtingen (krachtens de Telecommunicatiewet of de roamingverordening) die rusten op een houder van een vergunning, of op een aanbieder of een onderneming die openbare elektronische communicatienetwerken, bijbehorende faciliteiten, openbare elektronische communicatiediensten of programmadiensten aanbiedt, voorgelegd kunnen worden aan de Autoriteit Consument en Markt. Geschillen die betrekking hebben op verplichtingen die als gevolg van hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet rusten op deze «telecomaanbieders» vallen na inwerkingtreding van het voorgestelde hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet daardoor automatisch onder de reikwijdte van artikel 12.2, eerste lid. De netwerkexploitanten die geen «telecomaanbieder» zijn, vallen echter niet onder de reikwijdte van deze bepaling. Dat betekent dat er aanvulling nodig is om te voldoen aan de verplichting in de richtlijn breedband dat er geschilbeslechting mogelijk is ten aanzien van geschillen omtrent medegebruik en coördinatie. Gelet hierop wordt het derde lid van artikel 12.2 aangevuld. Met het voorgestelde onderdeel a (van artikel 12.2, derde lid) kan ook een netwerkexploitant die niet onder de reikwijdte van artikel 12.2, eerste lid, valt de Autoriteit Consument en Markt vragen om een geschil te beslechten betreffende de nakoming van hoofdstuk 5a. Het gaat kan daarbij gaan om geschillen tussen netwerkexploitanten onderling of om een geschil met een derde als bedoeld in artikel 5a.7 van de Telecommunicatiewet.

Op het punt van medegebruik van antenne-opstelpunten voor omroepzendernetwerken wordt artikel 12.2, derde lid, alleen in technische zin aangepast. Voorgesteld wordt om de bepaling die thans is opgenomen in het derde lid op te nemen in onderdeel b, van het derde lid. Voorts worden de verwijzingen gewijzigd in de lijn van het wetsvoorstel. De bepalingen omtrent deze antenne-opstelpunten die thans zijn opgenomen in de artikelen 3.24, eerste en vierde lid, onderscheidenlijk 5.12, tweede lid, van de Telecommunicatiewet worden met dit wetsvoorstel immers opgenomen in artikel 5a.3, tweede en derde lid, onderscheidenlijk de artikelen 5a.14 en 5a.15 van de Telecommunicatiewet.

In artikel 12.4 van de Telecommunicatiewet wordt overeenkomstig de artikelen 3, vijfde lid, eerste alinea, en 5, vierde lid van de richtlijn breedband geregeld dat de Autoriteit Consument en Markt bij de beslechting van het geschil billijke en niet-discriminerende eisen en voorwaarden kan stellen, bijvoorbeeld aan het betrokken medegebruik. Op grond van artikel 3:4, eerste lid, van de Awb is gewaarborgd dat de Autoriteit Consument en Markt de bij het geschil betrokken belangen moet afwegen. Voorts is de Autoriteit Consument en Markt gelet op artikel 3:4, tweede lid, van de Awb verplicht om te waarborgen dat de nadelige gevolgen van een besluit inzake een geschil niet onevenredig zijn in verhouding tot de met het besluit te dienen doelen (evenredigheid). Het bepaalde in artikel 12.4, eerste lid, ziet alleen op geschillen omtrent medegebruik en coördineren. In artikel 9, derde lid, van de richtlijn wordt anders dan in de artikelen 3 en 5 niet gesproken over «het vaststellen van billijke en niet-discriminerende voorwaarden».

In het tweede lid van artikel 12.4 van de Telecommunicatiewet is overeenkomstig artikel 3, vijfde lid, derde alinea van de richtlijn breedband geregeld welke aspecten de Autoriteit Consument en Markt in overweging moet nemen indien de geschilbeslechting met zich meebrengt dat de Autoriteit Consument en Markt de vergoeding vaststelt voor het medegebruik van fysieke infrastructuur. Deze bepaling is alleen van toepassing in het kader van geschillen omtrent medegebruik.

Voor besluiten van de Autoriteit Consument en Markt op grond van de hoofdstukken 5 en 12 van de Telecommunicatiewet is geen bezwaar mogelijk omdat hoofdstuk 12 van de Telecommunicatiewet de geschilbeslechtende taak van de Autoriteit Consument en Markt betreft. Bij het beslechten van een geschil bestaat reeds de mogelijkheid tot een uitgebreide gedachtewisseling. Het volgen van de bezwaarprocedure zou derhalve slechts leiden tot een herhaling van zetten. Dezelfde redenering geldt ook ten aanzien van geschillen betreffende de verplichtingen in hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet die het college op grond van hoofdstuk 12 van de Telecommunicatiewet beslecht. Omdat hoofdstuk 12 reeds opgenomen is in bijlage 1 van de Awb, is dit reeds geregeld. Ten aanzien van besluiten tot handhaving van het bepaalde in de hoofdstukken 5 en 5a, die op grond van artikel 15.1, tweede lid, van de Telecommunicatiewet door het college worden genomen, blijft artikel 7:1 van de Awb wel van toepassing.

Ten tweede wordt voorgesteld om in bijlage 2 van de Awb te bepalen dat van besluiten op grond van hoofdstuk 5a beroep mogelijk is bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven. Daarmee is gewaarborgd dat dezelfde rechterlijke instantie oordeelt over beroepen inzake geschillen omtrent medegebruik en coördinatie van civiele werken (die op grond van artikel 12.2 van de Telecommunicatiewet kunnen worden voorgelegd aan de ACM) en over de handhavingsbesluiten die de ACM neemt ten aanzien van hoofdstuk 5a. Materieel gaat het in beide categorieën beroepen over de toepassing en interpretatie van hoofdstuk 5a.

Ten derde wordt met een wijziging van de artikelen 7 en 11 van bijlage 2 voorgesteld dat beroepen over de WIBON worden behandeld door de rechtbank Rotterdam en hoger beroep wordt behandeld door het College van Beroep voor het bedrijfsleven. Gezien de samenhang van de WIBON en hoofdstuk 5a van de Telecommunicatiewet past dit in de bestaande lijn dat beroepen omtrent de Telecommunicatiewet, voor zover het bevoegdheden betreft van de Minister van Economische Zaken, door de rechtbank Rotterdam worden behandeld. Hierbij is van belang dat het aantal beroepen op grond van de WION te beperkt is gebleken – circa 10 tot 15 zaken per jaar – om bij elke rechtbank in Nederland voldoende specialisatie te verkrijgen en te behouden. Voorts wordt hiermee aangesloten bij het uitgangspunt dat voornoemde rechter exclusief bevoegd is voor besluiten op grond van de Telecommunicatiewet en bepaalde besluiten op grond van de Gaswet en de Elektriciteitswet 1998. Door dit uitgangspunt ook te volgen voor rechtsbescherming tegen besluiten op grond van de WIBON wordt de eenheid in gerechtelijke uitspraken zo veel mogelijk gewaarborgd.

Onderdeel A van artikel 38 van het wetsvoorstel strekt ertoe opgenomen de bestaande taak van het Kadaster tot informatie-uitwisseling uit te breiden. Hiermee wordt invulling gegeven aan het in artikel 4 van de richtlijn breedband bedoelde centrale informatiepunt. Hierop is nader ingegaan in paragraaf 2.5.1. van deze memorie van toelichting.

Onderdeel B van artikel 38 hangt samen met de intrekking van de WION en de overheveling van de bepalingen uit die wet naar de WIBON. Het artikel is inhoudelijk niet gewijzigd. Wel is het artikel geactualiseerd in verband met een inmiddels loze verwijzing naar artikel 12 van de WION. In dat artikel was oorspronkelijk een verplichting voor het Kadaster opgenomen, die niet meer voorkomt in het huidige artikel 12 van de WION en het daarmee corresponderende artikel 14 van de WIBON. Bij de artikelsgewijze toelichting op artikel 22 van het wetsvoorstel is hierop nader ingegaan.