Nr. 7 NOTA NAAR AANLEIDING VAN HET VERSLAG

De leden van de PvdA-fractie en de CDA-fractie vragen naar een nadere onderbouwing van de voorgenomen beslistermijn van 26 weken. En daarnaast vragen deze leden waarop het aantal te verwachten bezwaarschriften van 20.000 is gebaseerd en of het mogelijk is om tijdens de piekbelasting de capaciteit van UWV/Belastingdienst tijdelijk uit te breiden.

In de onderhavige verzamelwet is een langere beslistermijn opgenomen om te beslissen op een bezwaarschrift. In afwijking van de reguliere beslistermijn, die is vastgelegd in de Algemene wet bestuursrecht (Awb), geldt voor besluiten inzake de verstrekking van een loonkostenvoordeel of een lage-inkomensvoordeel een beslistermijn van 26 weken. De Belastingdienst verstuurt vóór 1 augustus enkele honderdduizenden beschikkingen in het kader van de Wet tegemoetkomingen loondomein (Wtl). Dit is een massaal proces. Werkgevers kunnen daarna bezwaarschriften indienen binnen 6 weken. Het afhandelen van een bezwaarschrift is erg arbeidsintensief, omdat elk bezwaarschrift een zorgvuldige afhandeling verdient. Dit levert voor UWV en de Belastingdienst een piekbelasting op.

De Belastingdienst en UWV verwachten op basis van ervaringscijfers de eerste jaren 20.000 bezwaarschriften omdat het een nieuwe regeling betreft waar de eerste jaren door alle partijen ervaring mee moet worden opgedaan. Dit aantal loopt geleidelijk af tot 8.000 per jaar. UWV en de Belastingdienst moeten voor de afdoening intensief gegevens uitwisselen over de inhoud van een bezwaarschrift, de feiten waarop de oorspronkelijke beschikking is gebaseerd en de eventuele nieuwe gegevens waarop de uitspraak moet worden gebaseerd. Dit proces vindt plaats in de vakantieperiode, vraagt om specifieke kennis en kent samenloop met bezwaren uit andere processen die een piekbelasting opleveren. Voor een kwalitatief juiste afhandeling en efficiënte bedrijfsvoering is het daarom noodzakelijk dat de Belastingdienst en UWV de verwerking van de bezwaarschriften kunnen spreiden over de resterende maanden van het jaar. Het is niet efficiënt om de capaciteit uit te breiden met uitzendkrachten en/of tijdelijke krachten, gezien de aard van het werk en de kennis en ervaring die daarvoor vereist is.

De werkgever weet al op 15 maart (via de vooraankondiging) welke voorgenomen beoordelingUWV heeft gemaakt op het afgelopen kalenderjaar en had hier dus al voor de initiële beschikking op kunnen bijsturen middels correctieberichten op de loonaangifte. De langere beslistermijn geldt in ieder geval de eerste jaren na invoering. Na enkele jaren zal worden bezien of verkorting van de termijn mogelijk is.

De leden van de SP-fractie vragen welke aanpassingen in het wetsvoorstel gevolgen hebben voor de koopkracht van mensen en wat deze gevolgen zijn.

Er zijn enkele aanpassingen in het wetsvoorstel die gevolgen kunnen hebben voor de koopkracht van mensen. Over het algemeen geldt dat deze aanpassingen slechts voor een (zeer) kleine groep huishoudens koopkrachteffecten hebben. Per onderdeel wordt aangegeven wat het koopkrachteffect hiervan is.

• – Artikel X. Remigratiewet, onderdeel D (artikel 6e).

• – In dit onderdeel wordt geregeld onder welke voorwaarden door de Sociale verzekeringsbank (SVB) van (verdere) terugvordering af kan worden gezien. Als er al inkomenseffecten zijn door deze voorgestelde wijziging dan zijn deze positief. De grootte van het effect hangt af van het land waar men naartoe is geremigreerd en de gezinssamenstelling (deze factoren zijn bepalend voor de uitkeringshoogte) en de hoogte van het bedrag dat niet wordt teruggevorderd.

• – Artikel XXI. Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers (IOAW), onderdeel A (artikel 6).

• – De kleine groep IOAW’ers waarvan de partner met pensioen is of onbetaald verlof geniet gaat op jaarbasis € 3.961,80 (2017) minder IOAW ontvangen. Netto komt dat neer op zo’n € 2.500,– minder. Vanwege de overgangstermijn van 6 maanden zal voor deze groep de IOAW in 2017 maximaal € 1.980,90 bruto lager liggen.

• – Eerste nota van wijziging, Algemene Kinderbijslagwet (AKW), onderdeel 1.

• – Betreft de uitbreiding van de dubbele kinderbijslag (artikel 0A en 1A) om onderwijsredenen voor ouders van minderjarige kinderen met een NOC*NSF-talentstatus.

• – Een inkomenseffect kan optreden voor ouders van topsporters met een NOC*NSF-talentstatus die gebruik maken van een Centrum voor Topsport en Onderwijs (CTO) of een Nationaal Topsport Centrum (NTO) en ook verder voldoen aan de voorwaarden voor de dubbele kinderbijslag. Door deze NTO’s en CTO’s toe te voegen aan de ministeriële regeling (en op wetsniveau deze mogelijkheid te creëren) die opleidingen aanwijst, kunnen deze ouders dubbele kinderbijslag verkrijgen. Dat betekent dat zij voor het betreffende kind circa € 1.130,– per jaar (2017) extra kinderbijslag kunnen ontvangen.

• – Tweede nota van wijziging, Wet algemene ouderdomsverzekering BES, Artikel XIIIa (onderdeel 6).

De wijziging van de partnertoeslag AOV is een technische correctie die betrekking heeft op een zeer beperkte groep huishoudens. De wijziging zorgt ervoor dat de uitvoeringspraktijk in overeenstemming gaat komen met de bedoeling van de wetgever. De implementatie zal bij lopende gevallen gepaard gaan met intensivering van de controle op de inkomsten, wat eventueel tot beëindiging van de partnertoeslag kan leiden. In geval van beëindiging is er een negatief koopkrachteffect. Juiste voorlichting zal naar verwachting het huidige niet-gebruik van de partnertoeslag terugdringen. Dit leidt voor een aantal huishoudens tot positieve koopkrachteffecten. De financiële effecten hiervan zullen wegvallen in de marges van de begroting.

De leden van de CDA-fractie hebben om een toelichting gevraagd waarom de mogelijkheid uit het wetsvoorstel is geschrapt om een experiment mogelijk te maken om af te wijken van bepalingen van de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten.

De Staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid heeft in verschillende brieven aanpassingen en vereenvoudigingen aangekondigd om de uitvoering van de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten te vereenvoudigen. Bij het opstellen van de Verzamelwet SZW 2017 was nog niet duidelijk welke gevolgen deze voorgenomen aanpassingen voor de Wet banenafspraak zouden kunnen betekenen. Om die reden was een experimenteermogelijkheid voor de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten in de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen (Wet SUWI) opgenomen. Tussen het opstellen van deze verzamelwet en de ontvangst van het advies van de Raad van State is duidelijk geworden op welke manier de aanpassingen voor de Wet banenafspraak en quotum arbeidsbeperkten vorm moeten krijgen. Zij zijn of worden meegenomen in een separaat wetsvoorstel, of kunnen worden geregeld via lagere regelgeving (een algemene maatregel van bestuur of een ministeriële regeling). Daarom was het mogelijk om het advies van de Raad van State voor dit onderdeel op te volgen.

De leden van de D66-fractie vragen naar de stand van zaken met betrekking tot het gelijktrekken van het vaderschapsverlof in Caribisch Nederland met het vaderschapsverlof in Europees Nederland.

De gelijktrekking voor de BES met de verlofregelgeving in Europees Nederland betreft in dit wetsvoorstel alleen het verlengen van het zwangerschaps- en bevallingsverlof van 12 naar 16 weken. Eventueel verdergaande gelijktrekking is aan de orde gesteld in een analyse die eind 2015 voor consultatie naar de bestuurscolleges van de BES is gestuurd. Bij brief van 5 september 2016 hebben de gezamenlijke bestuurscolleges om nader overleg verzocht. Het overleg met de openbare lichamen over dit onderwerp is derhalve nog gaande.

De leden van de VVD-fractie en van de PvdA-fractie stellen vragen over de eenmalige gegevensuitvraag en de daarmee samenhangende regeling voor de gegevens die de belanghebbenden niet meer verplicht is te verstrekken aan de gemeenten, UWV en de SVB. De leden van de VVD- fractie vragen of er nog meer mogelijkheden zijn om eenmalige gegevensuitwisseling te verbeteren die (nu) nog niet kunnen worden ingevoerd. De leden van de PvdA-fractie vragen of de voorgestelde aanpassingen van de Participatiewet ertoe leiden dat gegevens die bekend zijn of bekend kunnen zijn bij de gemeente niet langer hoeven te worden verstrekt door burgers in het kader van de inlichtingenplicht, zodat bv. gegevens over verhuizing niet opnieuw hoeven te worden doorgegeven.

In nauwe samenwerking met UWV, de SVB, de VNG en Divosa wordt gewerkt aan een ministeriële regeling waarin geselecteerde gegevens uitgezonderd worden van de inlichtingenverplichting. Bij het selecteren van de gegevens die kunnen worden uitgezonderd van de inlichtingenplicht is gekeken waar hergebruik van gegevens op dit moment mogelijk is. Hierbij zijn twee condities belangrijk: 1) de gegevens van de uitkeringsgerechtigde zijn opgenomen in de (basis)registratie waartoe de ketenpartners toegang hebben (beschikbaarheid) en 2) de gegevens zijn actueel en volledig ten aanzien van het doel waarvoor ze gebruikt worden. Alle gegevens die nu in de basisregistratie personen zitten zijn opgenomen en gebruikt worden door de uitvoeringsinstanties voldoen aan deze condities. Deze gegevens krijgen de uitvoeringsinstanties allemaal rechtstreeks en zijn actueel. Dat betekent dat uitkeringsgerechtigden straks bijvoorbeeld een adreswijziging of het sluiten of beëindigen van een huwelijk of geregistreerd partnerschap (voor zover dit in Nederland plaatsvindt) niet meer door hoeven te geven aan hun uitkeringsinstantie. Zodra de regeling van kracht is, geldt dit dan ook voor de uitvoering van de Participatiewet waarbij het adresgegeven van belang kan zijn voor de arbeidsinschakeling (daarop heeft de wijziging in de Participatiewet in dit wetsvoorstel betrekking). De regeling zal naar verwachting najaar 2016 worden vastgesteld.

De leden van de PvdA-fractie en de SP-fractie vragen om het aantal jongeren tussen de 23 en 27 jaar zonder startkwalificatie die naar schatting van de Minister niet in beeld zijn.

Naar schatting telt Nederland tussen de 25 en 30 duizend jongeren van 23 tot 27 jaar zonder startkwalificatie, zonder opleiding, zonder werk en zonder uitkering, die niet in beeld zijn voor bemiddeling naar werk.

De leden van de PvdA-fractie vragen om een schatting van het aantal jongeren dat nu wel in beeld (zal komen) door de gegevens uit het basisregister onderwijs aan de gemeentes ter beschikking te stellen.

Vanaf 2017 kan iedere gemeente een bestandskoppeling laten uitvoeren waarmee alle jongeren van 23 tot 27 zonder startkwalificatie, zonder opleiding, zonder werk en zonder uitkering in beeld komen van de dienst Werk en Inkomen. De gemeente krijgt geen volledige beschikking tot het basisregister onderwijs.

De leden van de PvdA-fractie vragen welke gegevens kunnen/mogen de gemeentes straks inzien.

Gemeenten selecteren zelf de jongeren tussen 23 en 27 uit de basisregistratiepersonen. Daarvan hebben ze al gegevens, zoals adresgegevens. Door het maken van de bestandskoppeling weet de gemeente welke jongeren in het bestand geen startkwalificatie hebben, geen opleiding volgen, geen werk hebben en geen uitkering hebben. Van deze personen mogen vanuit het basisregister onderwijs alleen de voor de uitvoering van de participatiewet relevante gegevens geleverd worden. Het gaat hierbij om gegevens over de laatst genoten opleiding en het laatste inschrijfjaar. Het wordt mogelijk om deze bestandskoppeling maandelijks uit te voeren, voor gemeenten geeft dat een voldoende actueel beeld om de jongeren te begeleiden naar een (leerwerk)baan.

De leden van de PvdA- fractie en de CDA- fractie vragen hoe bij het voorstel van toegang van de gemeenten tot de gegevens uit BRON gewaarborgd wordt dat gemeentes zorgvuldig met de bescherming van de persoonsgegevens wordt omgegaan en wordt voorkomen dat gemeenten deze informatie voor andere doelstellingen gebruiken dan wordt beoogd en dat geen misbruik wordt gemaakt van de gegevens.

Het betreft hier het gebruik van gegevens voor de uitvoering van de Participatiewet door de gemeenten. Gemeenten dienen zich voor het gebruik van deze gegevens te houden aan de Wet bescherming persoonsgegevens. Gemeenten hebben geen wettelijke grond om deze gegevens voor andere doeleinden te gebruiken dan voor bemiddeling naar een (leerwerk)baan op basis van artikel 10f Participatiewet. Voor het uitwisselen van de gegevens wordt gebruik gemaakt van de al bestaande infrastructuur van gegevens verkrijging die in het kader van de eenmalige gegevensuitvraag in het domein van werk en inkomen is vastgesteld. Dit betekent dat er voor de gegevensverstrekking namens de Minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW) door Dienst uitvoering onderwijs (DUO) aan de gemeenten voor de uitvoering van de Participatiewet door tussenkomst van het Inlichtingenbureau vaste regels voor de beveiliging bij gemeenten gelden en de gemeenten gehouden zijn passende technische en organisatorische maatregelen te treffen ter voorkoming van onrechtmatige verwerking. De gegevensverstrekking waar het hier om gaat past al in dat stelsel zoals geregeld in het Besluit SUWI en de Regeling SUWI (bijlagen II). Op de toepassing van de beveiligingsregels die in dat kader zijn vastgesteld wordt toezicht gehouden door de Autoriteit Persoonsgegevens.

De leden van de D66-fractie merken op dat de berekening van het quotumpercentage wordt aangepast. Aangezien dit reparatie van een «wetstechnische omissie» is van het amendement-Van Weyenberg, vragen de betreffende leden of het kabinet exact uiteen kan zetten wat hier nu wordt gewijzigd en wat daarvan de gevolgen zijn.

In dit wetsvoorstel wordt een technische omissie van de reeds bestaande variabelen F en G in de formule voor de berekening van het quotumpercentage hersteld. Het gaat hier om de verduidelijking dat het bij de variabelen F en G alleen gaat om werkgevers die vallen onder de quotumheffing. Met andere woorden; werkgevers met 25 of meer werknemers. Alleen voor werkgevers met 25 of meer werknemers geldt namelijk de eventuele quotumheffing. Variabele F betreft het aantal mensen die tot de aanvullende doelgroep behoren verdeeld over de sector markt en overheid. In lijn met de invulling van variabele A en D gaat het daarbij om het aantal mensen uit de aanvullende doelgroep uitsluitend bij werkgevers met 25 of meer werknemers. Hetzelfde geldt voor variabele G, het gemiddeld aantal verloonde uren van mensen die tot de aanvullende doelgroep behoren. Het gaat om reparatie van een wetstechnische omissie. De formule cq de berekening van het quotumpercentage «an sich» verandert niet.

Ter toelichting wordt de huidige tekst hieronder vergeleken met de aanpassing:

De leden van de SP-fractie vragen de regering om aan te geven voor hoeveel mensen de voorgestelde wijzigingen leiden tot een inkomensachteruitgang en hoe groot deze inkomensachteruitgang is. Op basis waarvan acht de regering een periode van zes maanden redelijk en billijk voor de desbetreffende personen om zich voor te bereiden op de nieuwe situatie en (eventueel) aanpassingen te plegen in het uitgavenpatroon, zo vragen deze leden.

De voorgestelde wijzigingen in de IOAW leiden naar verwachting tot een inkomensachteruitgang bij circa 40 personen. Het gaat om een verlaging van de bruto uitkering met € 330,15 per maand voor de werkloze werknemer die IOAW ontvangt. Hiermee wordt een wettelijk verzuim deels uit 1998, deels uit 2013 gecorrigeerd, en sluit de uitkeringsnormering in de IOAW voor gehuwden weer aan bij de thans geldende wettelijke systematiek van de met de IOAW vergelijkbare IOAZ. De overgangstermijn van zes maanden is de termijn die in de regel gehanteerd wordt bij wijzigingen in bijstandsregelingen en daarmee aanverwante regelingen. Het gaat hierbij om een vangnet. Personen die tijdelijk niet of niet geheel in hun kosten van bestaan kunnen voorzien, kunnen een (aanvullende) bijstandsuitkering ontvangen wanneer aan de wettelijke vereisten wordt voldaan. Alle inspanningen moeten er echter op zijn gericht dat betrokkene zo snel mogelijk – zonder bijstandsuitkering – weer zelfstandig in de kosten van zijn bestaan kan voorzien. In een ander kader heeft de Centrale Raad van Beroep een overgangstermijn van zes maanden redelijk bevonden.1

De leden van de D66-fractie vragen of de ongevallenverzekering ook met terugwerkende kracht vanaf 1 januari 2011 wordt geïndexeerd.

De indexatie heeft betrekking op de begrafenisuitkering, dit is een eenmalige uitkering. Er zijn dus geen lopende uitkeringen die geïndexeerd moeten worden. Indexatie van het bedrag voor begrafeniskosten is na inwerkingtreding van het onderhavige wetsvoorstel alleen voor toekomstige situaties aan de orde, waarbij de aanpassing afhankelijk zal zijn van de gebleken ontwikkeling van het consumentenprijsindexcijfer.

De leden van de D66-fractie vragen wat de reden is van de aanpassing van dit artikel en wat hiervan de materiële betekenis is, nu er een verslag in plaats van inlichtingen verstrekt moet worden. Ook vragen deze leden door wie de kosten worden gedragen van onderzoek naar naleving van de cao en of deze kosten door deze wijziging toenemen. De leden van de D66-fractie merken op dat in het huidige eerste lid wordt gesproken van «de vereniging of de verenigingen». Zij vragen waarom dit in het voorliggende wetsvoorstel wordt vervangen door slechts «de vereniging».

Met deze wijziging kunnen via een ministeriële regeling nadere eisen worden gesteld aan de wijze waarop de Inspectie SZW haar bevindingen meedeelt aan de verzoekende partij. Hierdoor wordt concreet vastgelegd welke soort informatie het verslag van de Inspectie minimaal moet bevatten. Tevens biedt dit aan de verzoeker zekerheid over wat zij van de Inspectie SZW mag verwachten en kan deze hierop een beroep doen.

Met de voorgestelde formulering wordt aangesloten bij de wijze van verslaglegging zoals nader geformuleerd in de ministeriële regeling op grond van artikel 15, derde lid, van de Wet allocatie arbeidskrachten door intermediairs (Waadi). De door de Inspectie verrichte onderzoeken in het kader van artikel 10 van de Wet op het algemeen verbindend en het onverbindend verklaren van bepalingen van collectieve arbeidsovereenkomsten (Wet avv) lijken in veel opzichten op de onderzoeken die in het kader van met name artikel 8 van de Waadi worden verricht. Op grond van artikel 15, eerste lid, van die wet kan de Inspectie SZW onderzoeken of een ter beschikking gestelde arbeidskracht aanspraak kan maken op ten minste dezelfde arbeidsvoorwaarden als die welke gelden voor werknemers werkzaam in gelijke of gelijkwaardige functies. Voor zowel de verzoeker als voor de Inspectie SZW is een zekere stroomlijning gewenst. Door een systematische verslaglegging kan de verzoeker beter in staat worden gesteld de onderzoeksresultaten te beoordelen.

Als onderdeel van het Sociaal Akkoord richt het actieplan «bestrijden van schijnconstructies» zich onder andere op versterking van de publiek-private samenwerking. De Inspectie heeft eind 2013 een speciaal team ingericht voor de aanpak van schijnconstructies en de ondersteuning van cao-partijen bij het toezicht op de naleving van cao-voorwaarden. Hiervoor zijn tijdelijk extra middelen beschikbaar gesteld. De voorgestelde aanpassing van het artikel heeft hier geen invloed op, omdat de voorgestelde wijziging slechts betrekking heeft op de wijze van presentatie van de onderzoeksresultaten. Ook werkgever- en werknemersorganisaties zullen hiervan geen financiële gevolgen ondervinden. Met het opnemen van «de vereniging» in het eerste lid in plaats van «de vereniging of verenigingen» is geen inhoudelijke wijziging beoogd, elke vereniging die een verzoek tot onderzoek indient zal een verslag ontvangen.

De leden van de D66-fractie vragen of zij het juist zien dat met deze wijziging de doelgroep van het LIV wordt vergroot. Zij vragen tevens, wat hiervan het gevolg is voor de hoogte van het LIV. Klopt het vermoeden van deze leden dat het LIV wordt verlaagd en zo ja met welk bedrag. Daarnaast vragen deze leden wat dit betekent voor de werking van het LIV en of die niet kleiner wordt als de hoogte afneemt. Ook vragen deze leden wat de budgettaire gevolgen zijn van deze wijziging en wat deze zouden zijn als de hoogte van het LIV niet wordt verlaagd.

Bij de uurloongrenzen voor het LIV is uitgegaan van een 38-urige werkweek, anticiperend op een herziening van de Wet minimumloon en minimumvakantiebijslag. Bij de herziening is inmiddels besloten voorlopig niet over te gaan op een minimumuurloon. Daarom wordt alsnog gekozen om bij de vaststelling van de uurloongrenzen voor het LIV uit te gaan van een 40-urige werkweek, omdat anders circa 30.000 werknemers die meer dan 38 uur per week werken tegen minimumloon niet in aanmerking zouden komen voor het LIV. Omdat het uurloon om in aanmerking te komen voor het LIV van 100% van het wettelijk minimumloon wordt verlaagd, worden de uurlonen horend bij 110% en 120% van het wettelijk minimumloon overeenkomstig verlaagd.

De bandbreedte van 100% en 120% van het minimumloon, schuift als het ware naar beneden, omdat er gedeeld wordt door 40 uur in plaats van 38 uur. Hierdoor komen er aan de onderkant circa 30.000 werknemers bij de doelgroep, maar aan de bovenkant valt een grotere groep uit de doelgroep. Om te voorkomen dat hierdoor de totale doelgroep kleiner wordt, wordt de bovengrens verhoogd van 120% naar 125%. Hierdoor neemt de doelgroep aan de bovenkant per saldo met circa 30.000 personen af. Aan de onderkant komen er circa 30.000 personen bij. Gevolg van deze wijziging is dat het aantal mensen dat binnen de doelgroep valt, gelijk blijft. Dit zorgt er dus voor dat de middelen terecht komen bij de groep mensen op de arbeidsmarkt die de ondersteuning het hardst nodig hebben. De hoogte van het LIV wijzigt niet door deze aanpassing. Het maximale bedrag van het LIV blijft namelijk 2.000 euro per jaar. Omgerekend per uur komt dat overeen met € 2.000,– gedeeld door 52 x 38 = € 1,01 per uur. Voor de berekening van het uurbedrag wordt uitgegaan van een gemiddelde werkweek van 38 uur. De bandbreedte van de uurlonen wordt met deze aanpassing beter gericht op de onderkant van de arbeidsmarkt en maakt de regeling hiermee effectiever. De wijziging is budgetneutraal, omdat zowel de doelgroep (qua grootte) als de hoogte van de tegemoetkoming gelijk blijft.

De leden van de VVD-fractie vragen wat de rechtsgrond is op basis waarvan een werkgever loon moet doorbetalen nadat de 104 weken wachttijd zijn verstreken. Voorts vragen zij bij wie de verantwoordelijkheid ligt voor het aanvragen van een WIA-uitkering en wat er gebeurt als een werknemer niet meewerkt aan de WIA-aanvraag. Deze leden vragen of dit dan betekent dat de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever oneindig doorloopt.

De leden van de VVD-fractie duiden met deze vraag op artikel XXXI onderdeel C van het onderhavige wetsvoorstel. Daarin wordt voor een werkgever die eigenrisicodrager is voor de Ziektewet (ZW) – die ziekengeld betaalt op grond van de ZW – een soortgelijke regeling voorgesteld als de regeling die al geldt ingeval van een te late WIA-aanvraag door de werknemer voor de situatie van loondoorbetaling tijdens ziekte. In die situatie geldt thans al het volgende.

De werknemer is verantwoordelijk voor het indienen van de WIA-aanvraag. De WIA-aanvraag dient vergezeld te gaan van het re-integratieverslag. De werknemer moet de WIA-aanvraag tijdig doen, dat wil zeggen dertien weken voor het verstrijken van de wachttijd van 104 weken (dat is uiterlijk in de 93^e ziekteweek, dus ongeveer na 1 jaar en 9 maanden ziekte).

UWV wijst de werknemer er in de 88^e ziekteweek in een brief op dat de werknemer tijdig de WIA-uitkering moet aanvragen. De werkgever krijgt een afschrift van deze brief. Hierdoor wordt de werkgever op de hoogte gesteld en kan hij de werknemer herinneren aan het tijdig indienen van de aanvraag. Als de aanvraag voor een WIA-uitkering te laat is gedaan, dan wordt de periode waarover de werkgever het loon tijdens ziekte moet doorbetalen verlengd. De verlenging is gelijk aan de periode van de te late aanvraag. Dit is geregeld in artikel 629, lid 11, van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboek (BW). De reden voor deze verlenging is dat UWV de re-integratie-inspanningen van de werkgever pas kan beoordelen na ontvangst van de WIA-aanvraag en het re-integratieverslag.

Als de werknemer geen deugdelijke grond heeft voor het feit dat hij de WIA-aanvraag te laat heeft gedaan, dan heeft hij geen recht op loon. Dat is geregeld in artikel 7:629, lid 6, BW. Zodoende heeft een werkgever een sanctiemiddel in handen om de medewerking van de werknemer af te dwingen. Daardoor wordt bovendien voorkomen dat de werknemer het doen van de WIA-aanvraag eindeloos zou kunnen traineren en de loondoorbetalingsverplichting van de werkgever oneindig door zou lopen.

Het verlengen van de periode is dus nodig om UWV tijd en gelegenheid te geven om de re-integratie-inspanningen te kunnen beoordelen. Anders zou het eventuele besluit van UWV tot verlenging wegens onvoldoende re-integratie-inspanningen niet op tijd zijn; UWV moet namelijk zes weken voor het einde van de wachttijd (dus in de 98^e ziekteweek) beslissen over het al dan niet verlengen van de loondoorbetalingsverplichting wegens onvoldoende re-integratie-inspanningen (zie artikel 25, negende tot en met elfde lid, van de Wet WIA).

De hierboven geschetste gevolgen van het doen van een te late WIA-aanvraag vloeien voort uit geldend recht; artikel XXXI onderdeel C van het onderhavige wetsvoorstel brengt daarin geen verandering.

De leden van de PvdA-fractie en de CDA-fractie vragen om een toelichting op de financiële gevolgen van het wetsvoorstel. Zij vragen wat de financiële consequenties zijn en of de regering de gevolgen voor de administratieve lasten voor de uitvoeringsorganisaties nader kan toelichten.

De maatregelen in onderhavig wetsvoorstel hebben geen (substantiële) financiële consequenties en veroorzaken geen of verwaarloosbare structurele uitvoeringskosten. De administratieve lasten van de voorgestelde wijzigingen zijn eveneens nihil. Met de wijziging van de Algemene Kinderbijslagwet (AKW), die is opgenomen in de eerste nota van wijziging, wordt rekening gehouden met maximaal 100 kinderen waardoor dit budgettair een effect kan hebben van maximaal 0,1 miljoen.

De leden van de PvdA-fractie en de CDA-fractie vragen of de in het wetsvoorstel opgenomen wijzigingen nog gevolgen hebben voor het recht op, de hoogte en duur van een uitkering. En zo ja, welke gevolgen dat dan zijn, zo vragen deze leden.

Er zijn enkele wijzigingen in het wetsvoorstel die gevolgen hebben voor het recht op, de hoogte en duur van een uitkering. De betreffende wijzigingen hebben slechts een beperkt gevolg. Per onderdeel wordt (indien van toepassing) aangegeven wat de gevolgen zijn voor het recht op, de hoogte en duur van de uitkering.

• – Artikel XXXI, onderdeel C (WIA) regelt een wijziging van de Wet WIA, waardoor het tijdvak waarover een eigenrisicodrager voor de ZW het ziekengeld moet betalen verlengd wordt indien de werknemer te laat een WIA-uitkering aanvraagt. Deze wijziging heeft gevolgen voor de duur van de uitkering; als gevolg hiervan wordt de duur van het ziekengeld verlengd.

• – Artikel XXXII, onderdeel C (ZW) regelt dat er ziekengeld kan worden toegekend na afloop van de faillissementsuitkering, op grond van artikel 61, van de WW indien de civielrechtelijke opzegtermijn langer is dat de opzegtermijn die geldt in het kader van Hoofdstuk IV van de WW (waarin de faillissementsuitkering is geregeld). Deze wijziging geeft de betrokkene in bepaalde situaties recht op ziekengeld; dit heeft dus gevolgen voor het recht op uitkering.

• – Artikel XXXII, onderdeel F (ZW) regelt dat UWV de mogelijkheid krijgt het ziekengeld geheel, gedeeltelijk, tijdelijk of blijvend te weigeren, indien de verzekerde zich ernstig misdraagt jegens de ZW-eigenrisicodrager, de bedrijfsarts of de arbodienst van de ZW-eigenrisicodrager. Voor de verzekerden die zich ernstig misdragen kan deze wijziging gevolgen hebben voor recht, hoogte of duur van de uitkering. In de huidige situatie kan alleen een maatregel opgelegd worden aan de verzekerde die zich ernstig gedraagt jegens UWV.

• – Artikel XXIV (Wet ongevallenverzekering BES) regelt dat het bedrag van de begrafenisuitkering kan worden geïndexeerd. Het bedrag van de begrafenisuitkering volgt de prijsontwikkeling. Dit heeft gevolgen voor de hoogte van de uitkering.

• – Artikel XXI, onderdeel A, Aanpassing uitsluitings-/beëindigingsgrond IOAW. De voorgestelde wijzigingen hebben gevolgen voor de hoogte van de IOAW uitkering van werkloze werknemers waarvan de partner gepensioneerd is of onbetaald verlof geniet. De grondslag van de uitkering van de werkloze werknemer wordt in dat geval die van de alleenstaande werkloze werknemer.

• – Eerste nota van wijziging, onderdeel 1 (AKW) betreft de uitbreiding van de dubbele kinderbijslag (artikel 0A en 1A) om onderwijsredenen voor ouders van minderjarige kinderen met een NOC*NSF-talentstatus die gebruik maken van een CTO of NTO en (voorbereidend) middelbaar beroepsonderwijs volgen die niet al voorkomt op de bestaande opleidingslijsten recht kunnen geven op dubbele kinderbijslag. Met deze wijziging ontstaat er recht op dubbele kinderbijslag zolang voldaan wordt aan de voorwaarden.

• – Tweede nota van wijziging, artikel XIIIa onderdeel 6 (Wet algemene ouderdomsverzekering BES). De wijziging van de partnertoeslag AOV is een technische correctie die betrekking heeft op een zeer beperkte groep huishoudens. De wijziging zorgt ervoor dat de uitvoeringspraktijk in overeenstemming gaat komen met de bedoeling van de wetgever. De implementatie zal bij lopende gevallen gepaard gaan met intensivering van de controle op de inkomsten, wat eventueel tot beëindiging van de partnertoeslag kan leiden. Juiste voorlichting zal naar verwachting het huidige niet-gebruik van de partnertoeslag terugdringen. Dit leidt voor een aantal huishoudens tot het recht krijgen op een partnertoeslag.

Artikel XII. Verzamelwet SZW 2015

De leden van de VVD-fractie hebben nog enkele vragen inzake de wijziging van artikel 29 van de ZW. De leden vragen of dit nu betekent dat de voormalig werkgever ziekengeld oneindig moet doorbetalen, als oud-werknemers ziek worden in de WW. Zo ja, op basis waarvan is dit te rechtvaardigen en wat zijn in dit geval de re-integratie instrumenten van de werkgever.

De ZW-uitkeringen waarop de voorgestelde wijziging betrekking heeft, worden door landelijk uniforme werkgeverspremies gefinancierd. Met andere woorden, het is dus niet zo dat de voormalig werkgever het ziekengeld betaalt van een oud-werknemer met een WW-uitkering die ziek wordt. Overigens hebben deze oud-werknemers geen oneindig recht op ziekengeld, maar over ten hoogste 104 weken.

De leden van de VVD-fractie vragen wanneer de lagere wet- en regelgeving wordt verwacht.

In antwoord op de vraag wanneer de lagere wet- en regelgeving kan worden verwacht, kan de regering melden dat er verschillende wijzigingen in onderliggende wet- en regelgeving voortvloeit uit de Verzamelwet SZW 2017.

• – Ten aanzien van de regeling eenmalige gegevensuitvraag verwijst de regering naar de antwoorden op vragen van de PvdA-fractie en de VVD-fractie. Deze regeling zal naar verwachting dit najaar worden vastgesteld.

• – Het ontwerpbesluit tot wijziging van het Besluit Wfsv en het Besluit SUWI in verband met het Besluit aanwijzing categorieën arbeidsbeperkten en werknemers voor berekening quotumtekort zal naar verwachting eind 2016 worden gepubliceerd.

• – De overige wijzigingen die voorvloeien uit de Verzamelwet SZW 2017 (zoals de wijziging over de bevoegdheid om ook aan eigenrisicodragers zogenoemde risico-overzichten te verstrekken bij terugkeer naar het publieke bestel en wijzigingen in de formuleringen in de Anw) zullen meegenomen worden in het Verzamelbesluit SZW 2017. Dit besluit zal naar verwachting ook eind 2016 worden gepubliceerd.

• – Eind 2016 zal bezien worden of uit de door het CBS vastgestelde consumentenprijsindexcijfers voor de openbare lichamen BES voortvloeit dat de tegemoetkoming in de begrafeniskosten moet worden geïndexeerd.

• – De wijziging van de ministeriële regeling om NTO’s en CTO’s toe te voegen is in voorbereiding (zie onderdeel 1 van de eerste nota van wijziging, artikel 1A en 0A, voorgestelde artikel 6b en de wijziging van artikel 7 in de AKW).