Nr. 13 VERSLAG VAN EEN WETGEVINGSOVERLEG

Voorzitter: Lucas

Griffier: De Kler

De voorzitter: Welkom allemaal bij dit wetgevingsoverleg over macrodoelmatigheid. Het overleg mag maximaal tot 17.00 uur duren, maar ik stel voor om te proberen het ietsje sneller te doen. Het Kamerpersoneel heeft om 15.30 uur een kerstborrel. Het zou leuk zijn als ook het hier aanwezige personeel daarnaartoe kan.

De spreektijd bedraagt vijftien minuten per fractie voor twee termijnen.

Mevrouw Lucas (VVD): Voorzitter. Op 6 december 2011 diende ik een motie in. Dat is op zichzelf niet heel bijzonder, behalve dan dat het ging om een motie die de regering vroeg om een studiebijsluiter te ontwikkelen, zodat aankomende studenten een bewuste studiekeuze zouden kunnen maken, waarbij ook het arbeidsmarktperspectief zou worden vermeld. Vandaag, drie jaar later, wordt dit nu ook voor het mbo wettelijk geregeld. Natuurlijk ben ik blij, omdat het fijn is om te merken dat je echt resultaten kunt behalen in de Kamer, maar vooral omdat het arbeidsmarktperspectief van opleidingen weer hoog op de agenda staat. Door de crisis en de jeugdwerkloosheid gaat het bij veel gesprekken tussen ouders en leerlingen niet meer alleen over wat leuk lijkt om te studeren, maar wordt er ook even bekeken of daar straks een baan mee te vinden valt. Een studiebijsluiter gaat bij dat gesprek helpen door objectieve informatie te verschaffen. Dat is goed nieuws, want als wij willen dat het economisch herstel een-op-een leidt tot minder werkloosheid, dan moeten wij én naar de werking van onze arbeidsmarkt kijken én zorgen dat vraag en aanbod kwalitatief gezien goed op elkaar aansluiten.

Ik stel de Minister drie vragen over de studiebijsluiter. Wordt op termijn ook de BPV-monitor (beroepspraktijkvorming) toegevoegd aan de bijsluiter, zodat leerlingen kunnen zien hoe tevreden werkgevers zijn over de opleiding? Kan, als de stichting Samenwerking Beroepsonderwijs Bedrijfsleven (SBB) meer gegevens heeft over het arbeidsmarktperspectief van opleidingen op de middellange termijn, deze informatie via een knipperlichtsysteem ook in de studiebijsluiter worden opgenomen? Het gaat misschien wat ver om daar op dit moment al een amendement voor in te dienen, maar wij zouden wel graag zien dat de beleidsregels rond de studiebijsluiter bijgewerkt worden als er nieuwe informatie voorhanden is die leerlingen in staat stelt om een meer weloverwogen studiekeuze te maken. Graag een reactie van de Minister. Zal ook de inspectie gaan toezien op de juiste informatie in de bijsluiter en op de vindbaarheid ervan?

Met dit wetsvoorstel wordt weer een stap in de goede richting gezet. Ik wijs op de studiebijsluiter, maar ook op de betere handhaafbaarheid van de zorgplicht arbeidsmarktperspectief van scholen. Op stelselniveau wordt de zorgplicht van de Minister voor de doelmatigheid versterkt. En dat is nodig, zelfs als daar weer een aparte commissie voor nodig is. Door de kwalificatiestructuur, waarbij de roc's alle opleidingen met een crebo-nummer (Centraal Register Beroepsopleidingen) mogen aanbieden, is namelijk versnippering ontstaan. Er zijn nog steeds te veel kwalificatiedossiers en 40% van de opleidingen heeft minder dan achttien studenten. Op zich is klein natuurlijk fijn, maar door de concurrentie tussen roc's zijn echt bizarre situaties ontstaan: twee roc's in dezelfde stad die beide een duur technieklokaal neerzetten zonder te kijken of ze het niet samen hadden kunnen doen en die vervolgens allebei met halflege lokalen zitten. Ook komt het helaas voor dat private initiatieven uit de markt worden gedrukt doordat roc's dezelfde opleiding in dezelfde regio gaan aanbieden. De bedrijfsschool van Fokker is daar helaas een mooi voorbeeld van. Mijn collega Ton Elias kon zich daar heel boos over maken en ik weet niet of het daardoor komt, maar gelukkig zijn Albeda en Zadkine inmiddels de samenwerking aangegaan. Misschien dat dat in Friesland ook nog wel een keer gaat gebeuren.

Feit is dat er prikkels in het systeem zitten om zo veel mogelijk leerlingen te trekken, het liefst voor de bol-opleiding (beroepsopleidende leerweg), want dat betaalt beter. Er worden dus opleidingen aangeboden die leerlingen leuk vinden. Door de studiebijsluiter en de verstevigde zorgplicht rondom arbeidsmarktperspectief en macrodoelmatigheid wordt die prikkel enigszins rechtgetrokken. De VVD blijft echter van mening dat wij moeten bekijken of het werken met kwalificatiedossiers in een landelijke kwalificatiestructuur nog wel toekomstproof is. Mogelijk is een accreditatiesysteem in de toekomst veel zinvoller. Immers, dan worden flexibiliteit, maatwerk en regionale verscheidenheid geboden. In de accreditatie worden de arbeidsmarktrelevantie en de macrodoelmatigheid in één keer meegenomen. Dat lijkt ons een veel makkelijker manier van werken. Graag een reactie van de Minister. Misschien dat ik over drie jaar ook dat voorstel nog eens terugzie in een wetsvoorstel.

Ik heb nog een paar vragen over het wetsvoorstel. Allereerst vragen wij ons af of de onafhankelijke commissie ook op basis van een verslechtering van het arbeidsmarktperspectief van een bepaalde opleiding – de Onderwijsraad spreekt van de knipperlichtnorm – de Minister kan adviseren een opleiding te sluiten. Is er een koppeling tussen de gegevens uit de studiebijsluiter en het werk van de onafhankelijke commissie? Wij stellen voor dat oranje en rode knipperlichten voor de onafhankelijke commissie als signaal dienen om op onderzoek uit te gaan. Wij gaan ervan uit dat dit wetsvoorstel alleen de bekostigde bol-opleidingen betreft, aangezien er bij bbl-opleidingen (basisberoepsgerichte leerweg) sowieso sprake moet zijn van arbeidsmarktperspectief. Anders lukt het de leerling namelijk niet om een werkbedrijf te vinden. Wat ons betreft moet bij het bepalen van de macrodoelmatigheid wel het bestaande private aanbod worden meegewogen, maar dit moet zich uitsluitend richten op het bekostigde onderwijs. Kan de Minister bevestigen dat het op die manier gaat werken?

Ook zouden wij graag willen weten of de onafhankelijke commissie de Minister straks adviseert over de instellingen die licenties krijgen om kleinschalige, unieke opleidingen aan te bieden. Ik kan mij voorstellen dat deze onafhankelijke commissie de Minister ook adviseert over voorstellen voor nieuwe opleidingen, die bijvoorbeeld een combinatie van modules uit verschillende kwalificatiedossiers zijn en die dus niet een-op-een aansluiten op de kwalificatiestructuur, maar die wel in een regionale behoefte kunnen voorzien. Is de Minister bereid om een voorstel uit te werken waarbij de onafhankelijke commissie ook die rol krijgt toebedeeld, al is het in de vorm van een experiment? Ik ben van mening dat dat een stukje extra flexibiliteit in het systeem geeft, waardoor instellingen de ruimte krijgen om goed naar hun regio te kijken en een opleiding op maat aan te bieden. Graag een reactie van de Minister.

Wij zijn blij dat er maar één commissie komt. Hoewel de afstemming tussen onderwijs en arbeidsmarkt van het grootste belang is, mag er geen wildgroei in de polder ontstaan. Voor de afstemming tussen onderwijs en arbeidsmarkt ligt de verantwoordelijkheid allereerst bij de scholen, dan bij de inspectie voor het handhaven van de zorgplicht, vervolgens bij de SBB om te zorgen dat de kwalificatiestructuur up-to-date blijft en nu, als ultimum remedium, bij de commissie en de Minister. Nogmaals, wij denken dat een accreditatiesysteem een slimmere manier is om de kwaliteit van opleidingen, de flexibiliteit in opleidingen, de aansluiting op de arbeidsmarkt en een doelmatig aanbod te garanderen. Daarbij moet het bedrijfsleven nauw worden betrokken bij het accreditatieproces in het beroepsonderwijs. De VVD gaat ervan uit dat de Minister deze optie zal uitwerken in haar brief over een toekomstbestendig mbo-bestel.

Opleidingen die aansluiten op de vraag van de arbeidsmarkt zijn de slimste en beste manier om jeugdwerkloosheid te voorkomen. Voorkomen is immers altijd beter dan genezen. Hoewel wij geen glazen bol hebben en arbeidsmarktperspectief geen harde wetenschap is, doen wij wat wij kunnen om jongeren zo goed mogelijk voor te bereiden op hun toekomst.

Mevrouw Jadnanansing (PvdA): Voorzitter. Iedere maandag geef ik maatschappijleer aan mijn vmbo-klas. Dat doe ik met veel plezier, omdat deze jongeren complexe maatschappelijke problemen vaak met een enorme frisheid kunnen bezien. Helaas kan ik er vandaag niet zijn, omdat wij dit debat voeren. Uiteraard heb ik hierover met hen gesproken. Nieuwsgierig als zij zijn, wilden zij meteen weten waar het debat over zou gaan. Over de aansluiting van het opleidingenaanbod op de arbeidsmarkt, dus over de vraag of je op school het juiste hebt geleerd om een baan te vinden, antwoordde ik. Er volgde een mooi gesprek met de klas over nut en noodzaak van een juiste studiekeuze. Dit soort gesprekken gun ik alle jongeren. Uit gesprekken en werkbezoeken maak ik op dat veel jongeren kiezen voor minder kansrijke opleidingen. Vooral jongeren met een multiculturele achtergrond kiezen veel te weinig voor techniek en te veel voor opleidingen met een moeizaam baanperspectief. Ik denk dat goede informatie en begeleiding kan helpen om de keuze voor een opleiding naar een baan met perspectief te verbeteren.

Daar gaat het vandaag over. Ik wil mijn hele klas goed voorbereiden op de stap naar een vervolgopleiding. Die studiebijsluiter is een voorbeeld van een goed instrument daarvoor. Jongeren en hun ouders moeten geholpen worden bij het maken van een goede keuze voor vervolgonderwijs. Jongeren kunnen niet altijd op eigen houtje overzien of hun opleiding wel in voldoende mate kansen op de arbeidsmarkt biedt. Daarom is het in hun belang dat de onderwijsinstellingen een zorgplicht krijgen als het gaat over de kwaliteit en de kansen op de arbeidsmarkt die een opleiding biedt. Die verantwoordelijkheid willen en kunnen heel veel mbo-scholen nemen. Het gaat om de verantwoordelijkheid om jongeren vaardigheden en kennis bij te brengen die zo goed mogelijk aansluiten bij de behoeften van de arbeidsmarkt en dus bijdragen aan de toekomst van de jongeren.

Toch zijn er opleidingen die geen rekening houden met de vraag naar personeel vanuit de arbeidsmarkt, waardoor jongeren dan maar onder hun niveau gaan werken of werkloos worden. Het is geen goed teken als een jongere die mbo sport en bewegen met een diploma heeft afgesloten, slechts een baan achter de kassa van de supermarkt weet te verwerven. Deelt de Minister deze beoordeling? Hoe laat zij dit meetellen bij de beoordeling van de opleidingen door de inspectie? Natuurlijk kent de arbeidsmarkt grillige ontwikkelingen en valt niet te verwachten dat de arbeidsmarkt er in de toekomst voorspelbaarder op wordt. Door de snelle technologische ontwikkelingen verandert de arbeidsmarkt continu. Veel huidige beroepen bestonden enkele jaren geleden nog niet en veel beroepen zoals wij ze nu kennen, zullen over een aantal jaar niet meer bestaan. Er komen banen bij en er verdwijnen banen. Daar moeten wij op inspelen. Jongeren moeten wendbaarder worden, zo stelt de WRR.

Mevrouw Jadnanansing (PvdA): Zo ongeveer iedereen heeft gevraagd wat deze wet toevoegt. Dat is te lezen in het verslag en in de nota naar aanleiding van het verslag. Het blijft tot nu toe allemaal in een bepaalde vrijblijvendheid steken. Door deze wetgeving gaat het gestructureerder gebeuren. Weg met de vrijblijvendheid! Nadenken over het opleidingenaanbod gericht op het vinden van een baan is te belangrijk om het in vrijblijvendheid te laten gebeuren.

Wij hebben in deze commissie al vaker gesproken over het belang van ondernemerschap, flexibiliteit en creativiteit in het curriculum. Gaat de Minister hiervoor ruimte creëren? Hoe passen de keuzedelen uit de herziene kwalificatiestructuur hierin? Graag een uitgebreide reactie van de Minister.

Als beroepsopleidingen onvoldoende perspectief bieden op een betaalde baan, dan falen de instellingen in het volbrengen van hun maatschappelijke taak. Het uitgangspunt dat de verantwoordelijkheid voor het vaststellen van het opleidingenaanbod bij de onderwijsinstellingen ligt, onderschrijft de PvdA. Het moet vanzelfsprekend wel gebeuren in nauw overleg met andere onderwijsinstellingen en met het regionale bedrijfsleven. Ik wil hier overigens wel benadrukken dat er beweging in het mbo op gang is gekomen. Er zijn steeds meer goede voorbeelden van samenwerking tussen het onderwijs en het bedrijfsleven. Ik vraag de Minister om scherp te monitoren of deze zelfregulering ook werkt en zorgt voor het bijstellen van het aanbod van opleidingen. Ik vraag de Minister of zij de Kamer over twee jaar wil informeren over de resultaten van deze aanpak. Wat is de afgesproken methodiek? Zijn de gesprekken op gang gekomen? Kan de Minister mij deze rapportage toezeggen?

Hoe wil de Minister voorkomen dat de zorgplicht ontaardt in overbodige bureaucratie en in een verantwoordingslast voor de instellingen?

De beschikbaarheid van stageplaatsen is en blijft een bron van zorg voor de Partij van de Arbeid. Als er een structureel tekort is aan stageplaatsen, dan geeft dit te denken over de kans op werkgelegenheid die een opleiding biedt. Deelt de Minister deze opvatting? Hoe plaatst zij deze bevinding binnen dit wetsvoorstel? Met de motie-Jadnanansing/Lucas (33 880, nr. 8) is gevraagd om een onderzoek naar barrières die werkgevers ervaren bij het aanbieden van stageplaatsen en leerwerkplekken. Wanneer kunnen wij de uitkomsten van dit onderzoek verwachten? Stel dat dit bruikbare gegevens oplevert in het kader van de doelmatigheid van ons onderwijs. Hoe zal de Minister de informatie dan in het wetsvoorstel verwerken?

Ik heb nog een vraag over de onafhankelijke adviescommissie, die de knoop doorhakt als er een verschil van mening ontstaat tussen partijen over een oplossing voor een ondoelmatig opleidingsaanbod. Hoe zal de Minister waarborgen dat deze commissie zo wordt samengesteld, dat ze beschikt over voldoende deskundigheid inzake beroepsonderwijs en arbeidsmarkt?

Ik begon mijn inbreng met de jongeren en ik eindig mijn inbreng met de jongeren. Het zou niet meer dan normaal moeten zijn dat de mening van jongeren wordt gehoord als het gaat om de kwaliteit van hun onderwijs, maar anders dan in het hoger onderwijs is dit niet bij wet vastgesteld. Dat is een omissie. Ik zou een pleidooi willen houden om de student een duidelijke rol te geven in de discussie over de onderwijskwaliteit binnen de instelling. Laat ervaringsdeskundigen, de studenten, meepraten over hoe het beter kan. Uiteindelijk bepaalt de kwaliteit van een opleiding het arbeidsmarktsucces van jongeren voor een groot deel. Samen met de heer Van Meenen heb ik hiertoe een amendement ingediend.

De heer Van Meenen (D66): Het is goed om te merken dat mevrouw Jadnanansing en ik het ook nog eens ergens niet met elkaar over eens zijn.

Voorzitter. Goed opgeleide vakmensen vormen het fundament van onze samenleving en van onze economie. Met een diploma op zak hoort een starter snel een mooie baan te vinden. Daarom mag het niet zo zijn dat het beroepsonderwijs opleidt tot werkloosheid. D66 omarmt het streven naar een goede voorlichting aan de poort, betere perspectieven op de arbeidsmarkt en een goede spreiding van opleidingen. Mijn fractie heeft echter twijfels rond de vraag of het wetsvoorstel wel zijn doel bereikt. De zorgplichten zijn niet echt iets nieuws. Het voorstel lijkt vooral te leiden tot meer administratieve lasten. Administratievelastendruk is nooit de oplossing geweest om beter onderwijs te krijgen, zeker niet als daar kosten aanhangen van bijna 1 miljoen.

Het streven van het wetsvoorstel is sympathiek, maar de arbeidsmarkt is dynamisch. De grillen van de markt laten zich moeilijk voorspellen. Een scholier die te horen krijgt dat carrièrekansen voor het oprapen liggen, kan eenmaal met een diploma op zak in een verzadigde of gekrompen markt terechtkomen. Tot een paar jaar geleden motiveerden wij scholieren voor de bouw en de kinderopvang, maar enkele jaren later is de markt verzadigd, raken velen hun baan kwijt en worden scholieren opgeleid tot werklozen. D66 plaatst daarom vraagtekens bij de uitvoerbaarheid. Het is vooraf lastig te bepalen of een opleiding later relevantie heeft voor de arbeidsmarkt en of een starter binnen een redelijke termijn een baan in zijn sector kan vinden. Bij ons is nog niet bekend hoe de Minister haar bevoegdheden mag en zal gebruiken voor naleving van deze zorgplichten. De beleidsregel zal immers pas openbaar worden als het wetsvoorstel door de Kamer is, oftewel op het moment dat de Kamer daarover niets meer te zeggen heeft. Wij mogen als Kamer toch wel verwachten dat de Minister ons hierover vooraf informeert? Is de Minister bereid openheid te geven over hoe de beleidsregels eruit komen te zien?

Via financiële prikkels wil de Minister komen tot minder kleine opleidingen, maar vergeet niet dat veel kleine opleidingen een kleine markt bedienen. Ik noem de Vakschool Schoonhoven, waar de goudsmeden en horlogemakers van de toekomst worden opgeleid. Door de behoeftes van de branche nauw af te stemmen op het opleidingsaanbod laten deze kleine scholen hun relevantie zien. Het vergroten van deze opleidingen kan de markt verstoren, terwijl het verder afbouwen van zulke opleidingen tot verlies van expertise leidt. Welke maatregelen zal de Minister nemen om unieke instellingen te beschermen?

Over de informatieplicht ben ik duidelijk. Een aankomend student hoort te weten wat de baankansen zijn bij een opleiding. Als consument van een opleiding moet je eerlijk en goed geïnformeerd worden. Momenteel hebben de deelnemersraden al instemmingsrecht over de manier waarop studenten worden ingelicht over hun opleiding. Wat D66 betreft zijn medezeggenschap en inspraak van groot belang. Studenten en docenten weten uit ervaring het beste wat goed is voor een student, zowel voor de huidige als de toekomstige. Daarom verrast het ons dat er bij die informatievoorziening van toekomstige studenten enkel een adviesrecht is van de medezeggenschap. Waarom krijgt de deelnemersraad geen instemmingsrecht voor de informatievoorziening van aankomende studenten?

Het wetsvoorstel gaat ook in op privaat gefinancierde opleidingen. D66 vindt het vreemd dat niet-bekostigde instellingen maar deels meegenomen worden in deze regeling. Zo mogen ze opleidingen blijven aanbieden die opleiden voor een verzadigde markt. Het is wellicht een stukje eigen risico: degene die betaalt bepaalt. Maar de consument hoort ook beschermd te worden. Eerlijke informatievoorziening is daarbij niet genoeg. Als je het volle pond voor een opleiding betaalt, mag je verwachten dat je niet wordt opgeleid tot werkloze. Daarnaast wordt de spreiding verstoord. Niet-bekostigde instellingen kunnen de opleidingsplekken voor bekostigde instellingen wegdrukken doordat zowel bekostigde als niet-bekostigde instellingen opleiden tot dezelfde arbeidsmarkt. Daarom heeft D66 een amendement ingediend waarmee ook niet-bekostigde instellingen volledig onder deze wetgeving komen te vallen.

De heer Van Meenen (D66): Ik ga hier geen namen en rugnummers noemen, maar wij moeten onszelf hier ook niet voor de gek houden. Er is een open markt voor aanbieders. Die markt beperkt zich niet tot van oudsher private aanbieders. Er is onderlinge concurrentie tussen mbo's gaande op een markt die voor hen nog een open gebied is. Ik maak mij daar zorgen om. Nogmaals, ik realiseer mij dat dit een paardenmiddel is, maar het is wel een manier om dit aan de orde te stellen. Het kan niet zo zijn dat wij als overheid heel braaf onze dingetjes regelen en onze instellingen met allerlei regels belasten, terwijl er daarnaast een wereld is die dat mogelijk verstoort. Daar maak ik mij zorgen om, in het belang van de toekomstige student. Ik ben benieuwd naar de reactie van de Minister en ik ben graag bereid om daar op een andere manier een oplossing voor te vinden. Wij moeten niet net doen alsof het probleem niet bestaat.

Iedereen in deze zaal streeft naar baanzekerheid voor de vakman en vakvrouw van morgen. Het voorstel van de Minister is sympathiek, maar bij de effectiviteit plaats ik mijn vraagtekens. Zoals ik al eerder benadrukte, laten de grillen van de arbeidsmarkt zich moeilijk voorspellen. Wij kunnen beter inzetten op nascholing. Komt een scholier met zijn diploma in een verzadigde markt terecht, dan moet hij zich breder kunnen oriënteren. Alleen door een leven lang te blijven leren, alleen door daar echt werk van te maken, houden mensen kans op de arbeidsmarkt. Geef dus ruim baan aan bijscholing, omscholing en doorstroming naar het hbo, maar ook aan een leven lang leren, dat vorm krijgt in het mbo, zodat een starter meer kans heeft op zijn welverdiende baan.

De heer Beertema (PVV): Voorzitter. De Minister kan in de PVV altijd een voorstander vinden als het gaat om aanscherping van de doelmatigheid van opleidingen. Er waren tientallen opleidingen die nauwelijks kans op werk boden, maar die niettemin door heel veel studenten werden gevolgd. Omdat de bekostiging de deelnemer volgt, zien de onderwijsinstellingen elkaar niet meer als partner, maar als concurrent. Dat brengt heel natuurlijk een behoefte aan profilering met zich mee. Met profilering is natuurlijk niks mis, mits zij zich richt op bijvoorbeeld het sociaalpedagogisch klimaat, op excellente leraren, op veiligheid, op zorg etc. Maar profilering louter om aantallen leerlingen te genereren, is pervers. En dat zien wij toch gebeuren als instellingen opleidingen uit de hoge hoed toveren die het vooral moeten hebben van prikkelende naamgeving. In Hilversum is er een mbo-opleiding tot junior producer. Wij hebben het gehad over circustheaterlessen, over mbo-opleidingen artiest. Ik heb mij indertijd heel erg geërgerd aan de twee opleidingen urban dance, whatever that is; gelukkig bestaan ze niet meer. Wij komen van ver, zal ik maar zeggen. Concurrentie leidt bovendien tot versnippering van opleidingen en een overschot aan gediplomeerden.

Zelfregulering – het woord is al een paar keer gevallen – waar ook dit voorstel weer van uitgaat, waarbij het aan de instellingen wordt overgelaten om de eigen positie ten opzichte van elkaar te bepalen en al dan niet samen te werken, lijkt vaak niet te werken. Ik zeg het nog maar een keer: zelfregulering in de publieke en semipublieke sector is gebaseerd op wensdenken, op mooipraterij, op een naïef mensbeeld. Het zou eindelijk eens afgelopen moeten zijn na alle faliekante mislukkingen die wij hebben zien passeren. Neem als overheid gewoon je verantwoordelijkheid een keer. Je hoeft als Minister, als overheid, niet altijd aardig gevonden te worden.

Een wet, welke wet dan ook, dient een hoog doel. Een wet wil de wereld beter maken, een sector overzichtelijker, efficiënter en inzichtelijker maken, en vooral zuurverdiend belastinggeld op de nuttigst mogelijke manier inzetten. Een wet wil bureaucratie vermijden en zelfs bestrijden. Maar doet deze wet dat? Wij hebben daar grote twijfels over. Wat de PVV vreest, is dat deze wet op papier ambitieus lijkt, maar in de praktijk zal leiden tot heel beperkte resultaten en veel rompslomp en bureaucratie. Het wordt dan een wet die het tegendeel bereikt van wat hij beoogt. De mbo-sector zelf heeft volgens de memorie van toelichting al meer oog voor arbeidsmarktrelevantie en doelmatigheid van opleidingen, veel meer dan voorheen. Instellingen weten elkaar al beter te vinden en wisselen bijvoorbeeld opleidingen uit. Zie het voorbeeld van Rotterdam. De sector heeft via de SBB daarnaast verschillende initiatieven genomen, zoals de studiebijsluiter. De werkwijze van de SBB richt zich op meer doelmatigheid met zelfs een recht op doelmatigheidsoverleg en een onafhankelijke geschillencommissie. Dat moet allemaal zijn beslag nog krijgen. Deze ontwikkelingen en initiatieven moeten eerst een kans krijgen voordat wij een grote nieuwe wet optuigen. Is de Minister dat met ons eens? Ik neem aan van niet, want wij zitten in een wetgevingsoverleg over deze wet. Zijn wij niet bezig met overregulering, met het maken van een wet omwille van het maken van een wet? Wordt deze wet gemaakt om hem toe te voegen aan de staat van dienst van dit kabinet, terwijl hij eigenlijk geen utilitair nut heeft en bovendien zaken regelt die op een veel eenvoudiger wijze zijn te regelen? Ik wil hierop graag een reactie, natuurlijk van de Minister maar het liefst ook van de collega's. De constructieve oppositie, de «noppositiepartijen», moet hierop echt reageren. Wij vinden de wet een voorbeeld van onze onlangs ingediende motie. Het onderwijs heeft behoefte aan rust, regelmaat en structuur. Als de Minister het onderwijs niet eens de tijd gunt om beleid te laten indalen en te laten uitwerken voordat zij het volgende zware beleidsinstrument er bovenop gooit, dan zal de effectiviteit van de eerdere maatregelen nooit gemeten kunnen worden.

De heer Beertema (PVV): Mevrouw Lucas wordt bijna op haar wenken bediend. Ik heb nog één alinea en daarna kom ik erop hoe het beter en eenvoudiger zou kunnen.

De beleidsregels over het hoe en wanneer de Minister van haar bevoegdheid ten aanzien van die macrodoelmatigheid gebruik kan maken, zijn generieke, landelijke regels. Het mbo heeft daarentegen vooral een regionale oriëntatie. Bij arbeidsmarktrelevantie en doelmatigheid gaat het om regionaal maatwerk. Landelijke regels kunnen dit maatwerk niet op de juiste manier bieden en zullen daardoor altijd te generiek, te algemeen van aard zijn. Die landelijke regels bieden weinig houvast voor instellingen en voor de beoogde adviescommissie. Illustratief hiervoor is dat de memorie van toelichting in het kader van de zorgplicht spreekt van situaties waarin «na een redelijke termijn een substantieel aantal schoolverlaters geen baan heeft op het niveau van de opleiding, onder dat niveau werkzaam is of het arbeidsmarktperspectief van gediplomeerden voor de toekomst onder de maat is». Dat is vaag. De Raad van State wijst ook op de onduidelijkheid rond de begrippen «arbeidsmarktperspectief» en «doelmatigheid». Al met al vergroot het wetsvoorstel hiermee de regeldruk, omdat de scholen met deze wet alles zelf moeten regelen als het gaat om het arbeidsmarktperspectief. De Minister heeft de overkoepelende overlegverplichting, die zich regionaal zou moeten oriënteren geschrapt en daarmee de scholen zelf opgezadeld met het organiseren van het beoordelen van die doelmatigheid en het arbeidsmarktperspectief. Volgens mij zitten de scholen daar helemaal niet op te wachten. Dat kan ik mij althans voorstellen. Misschien is het anders, maar dan hoor ik het graag.

Als het opleidingenaanbod doelmatiger moet en beter op de arbeidsmarkt moet aansluiten, dan zou dat naar het oordeel van de PVV veel beter bereikt kunnen worden met een financiële korting en een eenvoudiger en eenduidiger kwalificatiestructuur. De Minister zou gewoon wat vaker die bekostigingssanctie kunnen gebruiken of de rechten aan een opleiding onthouden. Die mogelijkheid heeft zij nu ook al. Het gevolg van een financiële korting en een meer eenduidige kwalificatiestructuur zou onderwijsinstellingen prikkelen om het opleidingsaanbod en de bedrijfsvoering veel efficiënter in te richten. Zo werkt dat nu eenmaal. Graag een reactie van de Minister. Deelt zij deze mening?

De PVV is van oordeel dat deze Minister steeds vaker de Raad van State negeert. Steeds weer legt zij die toch heel doorwrochte adviezen van de Raad van State naast zich neer. Dat deed zij met het wetsvoorstel voor het studievoorschot hoger onderwijs en dat deed zij bij het wetsvoorstel rond de SBB. De Staatssecretaris doet het met de woensdag te behandelen wet rond het onderwijstoezicht voor zeer zwakke scholen. De Minister negeert de Raad van State ook bij dit wetsvoorstel, want de raad acht dit wetsvoorstel onnodig. De Minister vindt het wetsvoorstel natuurlijk wel nuttig en doet enkele aanpassingen. Zo is de overlegverplichting over arbeidsmarktperspectief en doelmatigheid geschrapt. Kan de Minister uitleggen waarom juist deze overlegverplichting eruit wordt gehaald? Wat denkt de Minister hiermee te bereiken? De individuele scholen worden hierdoor opgezadeld met al die rompslomp en verantwoordelijkheid.

De PVV is van oordeel dat de beschikbaarheid en de bruikbaarheid van arbeidsmarktgegevens verbeterd dient te worden om zo het arbeidsmarktperspectief van de opleidingen vast te stellen. Daarover moet juiste en complete voorlichting worden verstrekt aan leerlingen. Hoe moet die tot stand komen als die overlegverplichting komt te vervallen?

Als instellingen hun zorgplichten arbeidsmarktperspectief en doelmatigheid onvoldoende invullen – dat gaat absoluut gebeuren – moet de Minister sancties treffen. Dat adviseert de Raad van State. De Minister heeft nu allerlei instrumenten om dat te doen. Zij kan rechten aan een opleiding onthouden en zij heeft bekostigingssancties, maar wat doet de Minister? Zij wil daarvoor beleidsregels vaststellen en geadviseerd worden door een nieuw in te stellen onafhankelijke adviescommissie. U hoort het goed, voorzitter. Het mbo wordt weer een adviescommissie rijker. De Minister zegt dat het de bedoeling is dat deze commissie bestaat uit onafhankelijke leden, zoals al die andere commissies ook bestaan uit onafhankelijke leden. Wat mij opvalt, is dat ze elkaar altijd kennen. Het is een heel klein wereldje. Vanwege hun expertise of vermeende expertise in het beroepsonderwijs en de arbeidsmarkt worden ze benoemd. Kan de Minister toelichten wie zij nou precies met die onafhankelijke leden bedoelt? Zijn dat weer de usual suspects, de links angehauchte kandidaten die toevallig op zoek zijn naar een nieuwe functie? Als de Minister de PVV de belofte kan doen dat er minimaal één PVV'er in die adviescommissie komt te zitten, dan kunnen wij het idee van zo'n commissie nog overwegen, maar dat bedoel ik natuurlijk niet serieus. Wij ambiëren zulke functies niet. PVV'ers zitten niet in deze Kamer omdat dat goed zou zijn voor hun cv.

Wat wij willen, is dat deze wet niet doorgaat. Wij willen dat de Minister het advies van de Raad van State serieus neemt. Wij willen dat de Minister beleidsarmer tewerk gaat. Wij willen dat de Minister de instrumenten die zij nu al heeft, inzet om het doel van macrodoelmatigheid te realiseren, en haar verantwoordelijkheid niet uitsmeert over de hele mbo-sector, waardoor wij aan het eind van de dag allemaal schuldig zijn en dus niemand schuldig is als het mislukt.

De PVV is van oordeel dat de Raad van State een zeer degelijk en bruikbaar advies heeft gegeven. Daarmee heeft de raad geprobeerd de Minister zich te laten realiseren dat er al genoeg instrumenten zijn. Ik maak de raad complimenten voor het werk dat hij steeds weer verricht om het ministerie en deze commissie te voorzien van objectieve en kwalitatief zeer waardevolle informatie. Ik geef de Minister mee dat de PVV niet overtuigd is van het nut van deze wet. Wij moeten geen wetten willen indienen om het indienen.

De heer Rog (CDA): Voorzitter. Net als de andere aanwezige partijen wil het CDA dat het mbo goed aansluit op de (regionale) arbeidsmarkt. Dat willen alle mbo-opleidingen en het bedrijfsleven ook. Wij hebben dus een zeer gedeeld belang. In het verleden is er te vaak kritiek geweest op ondoelmatige opleidingen, opleidingen waarvan het onduidelijk was of er wel werk in te vinden was. Wat dat betreft kan het CDA zich vinden in het doel dat de Minister met deze wetgeving heeft.

Maar het CDA is er niet van overtuigd dat om dat doel te behalen, nieuwe wettelijke regels nodig zijn. In de schriftelijke ronde heb ik gevraagd of het niet verstandig zou zijn om eerst de resultaten van allerlei maatschappelijke ontwikkelingen en initiatieven af te wachten. De Minister heeft daarop gereageerd. Zij schreef dat het mogelijk is dat maatschappelijke initiatieven geen soelaas bieden. Dat klopt, dat is mogelijk. Misschien dat al die initiatieven geen soelaas bieden, maar zullen wij niet eerst eens afwachten wat de uitkomst van die initiatieven is? Als ze onverhoopt geen soelaas bieden, is het dan niet passender om sectorafspraken te maken in convenanten met het mbo en het bedrijfsleven in plaats van nieuwe wettelijke normen te stellen?

Er zijn in de afgelopen jaren al veel initiatieven genomen door het bedrijfsleven, het beroepsonderwijs en de SBB om de aansluiting van het onderwijs op de arbeidsmarkt te verbeteren. Waarom het effect van deze maatregelen niet eerst afwachten? Waarom gelijk weer nieuwe, extra regelgeving? Kan de Minister toelichten waarom de bekostigingssanctie bij het niet voldoen aan het arbeidsmarktperspectief niet kan in het huidige wettelijke kader? Heeft zij hiervoor wel nieuwe wetgeving nodig? Waarom wacht de Minister niet het effect af van de bezuiniging van 120 miljoen euro, die als prikkel zou moeten dienen voor het realiseren van een doelmatiger opleidingenaanbod? Is de Minister van mening dat mbo-opleidingen hun studenten geen inzicht meer zullen geven in hun arbeidsmarktperspectief en dat studiebijsluiters onmiddellijk weer afgeschaft zullen worden als deze wet niet zou worden aangenomen?

De hoofdvraag voor het CDA is: welk probleem lost deze wet op dat niet door de sector zelf kan worden opgelost? Over welk instrumentarium beschikt de Minister thans niet en na aanneming van het wetsvoorstel wel, waardoor die doelmatigheid beter zal worden? Waarom is de Minister zo gebrand op aanvullende mogelijkheden om ondoelmatige opleidingen een bekostigingssanctie op te leggen?

Het is moeilijk om te plannen op de arbeidsmarkt van morgen. Ook daarover is eigenlijk iedereen het eens. Vraag dat maar aan de studenten bouwkunde die hun opleiding in 2007 zijn gestart. Is de Minister het met het CDA eens dat bedrijfsleven en onderwijs misschien wel beter weten welk arbeidsmarktperspectief opleidingen hebben dan de overheid?

Het schrappen van ondoelmatige opleidingen zal leiden tot een bezuiniging; dat is zeker. De vraag is alleen of met die bezuinigingsdoelstellingen alleen in ondoelmatigheid geschrapt zal worden of dat uiteindelijk niet een deel van de bezuinigingsmaatregel van 120 miljoen euro ook de kwaliteit van het beroepsonderwijs zal verminderen of de klassen groter zal maken. Graag een reactie van de Minister.

Waar de noodzaak en de opbrengst van dit wetsvoorstel nog niet duidelijk zijn, is het al wel duidelijk dat aanneming ervan zal zorgen voor veel aanvullende administratieve en uitvoeringslasten. Eenmalig gaat het om 4,2 miljoen euro. Dat is niet niks. Ieder jaar opnieuw zal de sector gebukt gaan onder een extra administratieve last ter grootte van 1,2 miljoen euro. Onduidelijk is of en zo ja hoeveel de besparing aan de andere kant is. Kan de Minister toelichten wat hier tegenover staat? Is de Minister niet bang dat dit wetsvoorstel leidt tot verdere schaalvergroting door concentratie van opleidingen in grote roc's? Macrodoelmatigheid is één, maar hoe borgt de Minister de pluriformiteit en de kleinschaligheid van het opleidingenaanbod? Houdt de Minister rekening met mogelijk hogere kosten voor de ov-kaart voor mbo'ers, omdat zij verder moeten reizen als steeds meer opleidingen zich concentreren in grotere roc's? De Minister gaat in haar verslag niet uitgebreid in op de vraag waarom niet wordt ingezet op het vereenvoudigen van de kwalificatiestructuur. Graag een reactie.

Het komt vaak voor dat studenten hun gewenste opleiding niet kunnen doen op niveau 3. Zij moeten dan óf op niveau 2 instromen óf op niveau 4. In het eerste geval presteren zij onder hun niveau, in het tweede geval kunnen zij de kwaliteit van niveau 4 naar beneden halen, omdat ze dat eigenlijk niet aankunnen. Dit maakt de opleiding voor studenten die wel echt op niveau 4 zitten, weer te weinig uitdagend. Graag ook hierop een toelichting van de Minister.

Net als het wetsvoorstel waarbij de taken van de kenniscentra werden overgeheveld naar de SBB, gaat dit wetsvoorstel gepaard met een bezuiniging die wordt verpakt in een sausje van kwaliteitsverbetering. Op dit moment zijn wij nog niet overtuigd van die kwaliteitsverbetering, noch van de noodzaak van dit wetsvoorstel. Wij zien wel dat het onderwijs wordt geconfronteerd met nieuwe administratieve lasten en dat dit kabinet niet afwacht hoe eerdere wetgeving, maar vooral ook de initiatieven uit de sector zelf uitpakken. Het doet mij pijn om te zeggen, maar het lijkt erop dat wij opnieuw uitgaan van wantrouwen in de sector. Wij lijken alleen aan nieuwe wetgeving te hechten. Het CDA plaatst daartegenover dat wij vertrouwen mogen hebben in de initiatieven die op dit moment worden ondernomen en dat wij de sector, de roc's, de verantwoordelijkheid moeten geven die bij hen hoort te liggen.

De heer Jasper van Dijk (SP): Voorzitter. We spreken over de wet macrodoelmatigheid in het beroepsonderwijs. Daarmee wil de Minister bereiken dat mbo-scholen hun aanbod aan opleidingen beter afstemmen op de vraag. Het is begrijpelijk dat je kritisch kijkt naar opleidingen die weinig kans op een baan bieden. Het mbo leidt op tot de beroepspraktijk, dus aansluiting op de arbeidsmarkt is heel belangrijk. De toekomstige arbeidsmarkt valt echter moeilijk in te schatten. Over vijf jaar kan alles anders zijn. Hoe gaat de Minister regelen dat de inschattingen over kansen van opleidingen realistisch zijn?

Het volgende punt maakt de wet nogal vaag. Het starten en stoppen van opleidingen laat de Minister grotendeels aan de instellingen zelf over. Hoe gaat dan bereikt worden wat de Minister beoogt? Kijken instellingen voldoende naar het arbeidsmarktperspectief of hebben ze ook andere doelen, zoals het binnenhalen van zo veel mogelijk studenten? Wat gaat deze wet daaraan precies veranderen? Hoe gaat de Minister voorkomen dat instellingen vooral kleine, maar wel zeer waardevolle opleidingen gaan sluiten? Hoe gaat zij bevorderen dat instellingen grote opleidingen afbouwen die misschien vanwege hun naam heel veel studenten trekken, maar die in de praktijk weinig perspectief bieden? Graag een toelichting.

Kijk eens naar de Keuzegids voor 2015. Wat zien wij daar? Kleine mbo's zijn de beste. Grote roc's trappen in de val van grootschaligheid, zegt hoofdredacteur Frank Steenkamp. De binding van de leerlingen met de opleidingen raakt volgens hem zoek. Dit lijkt mij de sleutel tot succes. Op naar kleinschaligheid! Hoe gaan wij dit stimuleren? Ik kijk even naar pag. 4 van de nota naar aanleiding van het verslag. Daar staat dat er pilots zullen worden gedaan, dat er een verkenner is aangesteld en dat er eind 2014 iets zal worden verteld. Volgens mij is dat nu, dus graag een update.

Het voorstel gaat gepaard met een forse bezuiniging van 120 miljoen euro. Hoe voorkomt de Minister dat dit een prikkel wordt om grote opleidingen in stand te houden en kleine, duurdere opleidingen snel af te bouwen? Op welke manier wordt dit bedrag precies bezuinigd?

Ik verwijs naar pag. 7 van de nota naar aanleiding van het verslag. Ik laat de Minister eventjes meegenieten, want volgens mij blijkt uit deze zin hoe breekbaar, hoe fragiel de wens van het voorstel is: «Verwacht mag worden dat de maatregelen uit het wetsvoorstel in combinatie met een korting op het macrobudget van 120 miljoen euro, instellingen stimuleert het eigen opleidingenaanbod onder de loep te nemen en over kleine opleidingen, die kwetsbaar zijn op de punten kwaliteit en/of financiële continuïteit, met andere instellingen (in de regio) in gesprek te gaan over wie welke opleiding het beste zou kunnen verzorgen.» Dat is nog eens een zin. De korting op het macrobudget hoeft in dat geval geen negatief effect te hebben op het budget voor kleine opleidingen. Daar zit dus een verwachting en een wens in. Graag een toelichting van de Minister op de manier waarop zij denkt dat de bezuiniging uitvalt. Dit is de wens, maar het kan dus ook heel anders gaan. Het kan ook gewoon een platte kaasschaaf zijn. Daar had ik het al over met de heer Beertema.

De Onderwijsraad adviseerde twee jaar geleden om unieke opleidingen extra te bekostigen. Dat klinkt als een verstandig advies. Wordt het ook opgevolgd? De Minister zei in een debat in september dat bepaalde ambachten exclusief aan vakinstellingen moeten worden voorbehouden. Dat is een goed plan. Hoe staat het daarmee en hoe verhoudt dit zich tot het advies van de Onderwijsraad?

Invoering van de verplichte meldingsplicht moet voorkomen dat unieke opleidingen zullen verdwijnen, maar het melden van sluiting voorkomt sluiting natuurlijk niet zolang de Minister de beslissing aan de instelling laat. Deelt zij die mening? Ook de Raad van State merkt op dat kleine, unieke opleidingen de laatste jaren niet ongemerkt zijn verdwenen, maar dat melden weinig effect heeft, omdat er geen enkele voorwaarde aan wordt verbonden. Is het afdoende als een opleiding op zijn website aangeeft tot sluiting over te gaan?

Het voorkomen van gaten in het onderwijsaanbod zou gewaarborgd worden door de informatieplicht, maar wanneer een onrendabele opleiding om reden van kostenbesparing wordt gesloten, is dit een keuze van de instelling zelf, zo schrijft de Minister. Hoe gaat zij waardevolle opleidingen beschermen?

De hamvraag blijft: waarom zouden instellingen met deze wet doelmatiger worden? Vanwege de bezuiniging? Dat zou kunnen, maar dan is het de vraag of zij de juiste opleidingen gaan sluiten. Een populaire opleiding blijft natuurlijk aantrekkelijk vanwege de bekostiging. Hier heeft de Raad van State forse kritiek op. Hij geeft een zware beoordeling van de wet. De raad adviseert het kabinet om de wet niet naar de Tweede Kamer te zenden dan nadat met het vorenstaande rekening is gehouden. Dat is van de vijf de op een na meest kritische beoordeling. De raad vindt «dat de noodzaak van het wetsvoorstel niet aannemelijk wordt gemaakt». De wet voegt geen wezenlijke sturende regels toe, terwijl de nieuwe regels wel leiden tot aanzienlijk meer administratieve lasten. In combinatie met de korting van 120 miljoen bestaat het risico dat kleine, maar betekenisvolle opleidingen in de knel komen. Dat is niet mis. De Minister kan zeggen dat zij uiteindelijk een sanctie kan instellen. Als de instelling niet doet wat zij wil, kan zij ingrijpen, maar hoe snel gaat dit in werkelijkheid gebeuren? Graag hoor ik of de regering de wet op basis van deze pittige kritiek heeft heroverwogen.

Is het juist dat deze wet per 1 januari aanstaande moet ingaan? Ik wijs erop dat de Eerste Kamer er dan nog niets over heeft kunnen zeggen. Is dit weer een haastklus of ligt het anders?

Minister Bussemaker: Voorzitter. Ik begin met de hoofdlijnen aan te geven, alsmede de reden van dit wetsvoorstel. Daarbij kan ik al veel vragen van de leden meenemen. Daarna zal ik ingaan op de samenhang met ander beleid. Vervolgens kom ik op de uitwerking van de zorgplicht: hoe krijgt deze vorm en wat kunnen alternatieven zijn? Het volgende thema betreft de handhaving en tot slot behandel ik de kleine, unieke opleidingen.

Het mbo speelt een cruciale rol in het opleiden van vakmensen. Verschillende leden hebben daaraan gerefereerd. Mevrouw Lucas zei dat de aansluiting tussen vraag en aanbod van groot belang is. De heer Van Meenen had het over het belang voor de Nederlandse economie. Mevrouw Jadnanansing gaf aan dat juist de voorbereiding op het beroep een heel belangrijk onderdeel is. Wij kunnen vaststellen dat de uitgangspositie goed is. Dat concludeerde ook de OECD na een grondige blik op ons stelsel. Zo vinden gediplomeerde schoolverlaters gemiddeld binnen een maand een baan en is het mede aan ons mbo te danken dat de jeugdwerkloosheid in internationaal perspectief laag is, ondanks de lange recessie. Dit betekent echter niet dat er geen reden is tot zorg. Wij hebben in eerdere tijden ook gezien dat een aantal grotere opleidingen zich gedurende een langere periode kenmerkt door een groot aantal werkloze gediplomeerde schoolverlaters. Ik zeg met nadruk: een langere periode. Ik begrijp heel goed dat de arbeidsmarkt dynamisch is en dat er snelle veranderingen kunnen optreden.

Dit wetsvoorstel gaat over die opleidingen waar langdurig sprake is van een hoge werkloosheid onder afgestudeerde jongeren. Dat zien wij bijvoorbeeld bij administratief medewerker niveau 2 en mediavormgever niveau 4. Ook zijn er opleidingen te vinden waar te veel gediplomeerden na het afronden van de opleiding een baan krijgen onder hun niveau. Als dat structureel wordt, is dat ook een probleem. Denk aan verkoper niveau 2 en timmerman niveau 3. Vanuit andere sectoren, zoals de techniek, overtreft de vraag naar vakkrachten juist het aantal gediplomeerden en worden er tekorten verwacht. Dit is bijvoorbeeld het geval bij werktuigbouwkunde, waarvan het Research Centre for Education and the Labour Market (ROA) aangeeft dat er grote knelpunten in de personeelsvoorziening worden verwacht. Daarnaast moeten wij er rekening mee houden dat de arbeidsmarkt steeds andere eisen stelt aan mensen. De snelheid van veranderingen als gevolg van ICT-ontwikkelingen en globalisering neemt toe en dat vraagt om responsief en adaptief onderwijs. Anders gezegd, dat vraagt om mbo'ers die wendbaar en weerbaar zijn en om instellingen die daarmee kunnen omgaan. Wij hebben de afgelopen tijd al vaker gesproken over de maatregelen uit de brief Ruim baan voor vakmanschap. Ook daarin heb ik een aantal maatregelen aangekondigd die in onderlinge samenhang naar mijn idee tot verbeteringen moeten leiden. Ik hecht eraan dat datgene wat wij hier vandaag bespreken, in die context wordt gezet. Dat betekent dat wij het in samenhang moeten zien met al die andere maatregelen die wij nemen: bewuste keuzen, aantrekkelijk vakmanschap, vermindering van kwalificatiedossiers, investeringen in een regionaal investeringsfonds, etc.

Ook voor dit wetsvoorstel geldt dat het meer bevat dan het hoofdpunt dat wij vandaag bespreken: de doelmatige leerwegen. Het bevat ook het belang om aankomende studenten van goede objectieve gegevens over de kwaliteit van het onderwijs te voorzien. Het betekent dat instellingen het voornemen om een opleiding te starten of te stoppen tijdig moeten melden. Er zitten dus meer elementen in dan misschien het hoofdpunt van de zorgplicht.

De heren Beertema en Rog hebben zeer indringend gevraagd waarom het wetsvoorstel eigenlijk nodig is. De heer Rog vraagt of het niet beter met convenanten kan worden geregeld. De heer Beertema wil direct de bekostiging intrekken als er iets niet deugt. Het gaat om een samenhang van maatregelen. Ik heb heel veel vertrouwen in de zelfregulering. Dat zit dus ook in het wetsvoorstel: eerst zelfregulering. Maar als instellingen er niet uitkomen, dan is er voor mij de mogelijkheid om in te grijpen. Als ik naar de heer Beertema zou luisteren, zou ik direct de bekostiging moeten intrekken. Dat is een zwaarwegend middel, waarmee je ook studenten dupeert. Daarom wil ik dat niet al te lichtzinnig hanteren. Je hebt een aantal stappen voor overweging nodig.

Dit wetsvoorstel bevat dus een concretisering van de zorgplicht van het arbeidsmarktperspectief. Instellingen mogen alleen opleidingen aanbieden waarmee na afronding binnen een redelijke termijn een baan gevonden kan worden op het niveau van de gevolgde opleiding. Ik introduceer daarnaast de zorgplicht doelmatigheid. Instellingen worden verplicht om bij het aanbieden van een opleiding te zorgen voor een doelmatige spreiding van voorzieningen om zo ook de rijksbijdrage doelmatig aan te wenden. Het verplicht instellingen ook om het voornemen van het starten of stoppen van een opleiding aan te melden. Op basis van dit overleg wordt het bedrijfsleven in staat gesteld om tijdig het gesprek aan te gaan over nut en noodzaak van het al dan niet continueren van een opleiding en over wat daarvoor nodig is, bijvoorbeeld een extra aanbod van leerwerkbanen, zodat de SBB daar haar verantwoordelijkheid kan nemen. Dan zorgen wij er dus voor dat leerlingen niet alleen een opleiding volgen, maar daarna ook de kans hebben op een goede overstap naar de arbeidsmarkt. Tot slot vraag ik van instellingen om aanpassingen in het portfolio als gevolg van deze verplichtingen te verantwoorden in het jaarverslag.

Het is dus niet zo dat instellingen niet ook zelf maatregelen kunnen nemen. Wij weten dat de afstemming tussen scholen en bedrijfsleven niet altijd leidt tot die goede aansluiting en dat er opleidingen zijn met veel schoolverlaters. Met dit wetsvoorstel willen wij de mogelijkheden creëren om in te grijpen waar het nodig is.

De heren Beertema, Rog en Van Meenen vroegen hoe het zit met het advies van de Raad van State. Is het wetsvoorstel wel nodig? Natuurlijk is binnen de huidige kaders nu al het een en ander mogelijk, maar naar mijn idee zijn aanvullende maatregelen echt wenselijk. Zo zijn instellingen op basis van de huidige wetgeving nog niet verplicht om aspirant-deelnemers informatie te verstrekken over het arbeidsmarktperspectief. Dat is volgens mij iets wat deze Kamer breed wenst. Dat gaan wij met dit wetsvoorstel regelen. Er is nog niet de verplichting voor instellingen om voornemens te melden over het stoppen of starten van opleidingen, terwijl die informatie wel van belang is voor het onderwijs en het bedrijfsleven om het gesprek met elkaar aan te gaan. Is het erg als een opleiding stopt? Dat hoeft niet erg te zijn, maar als het wel erg is en het bedrijfsleven het erg vindt, dan is er wel reden om het gesprek met elkaar te voeren. Natuurlijk mag je ervan uitgaan dat dit in veel regio's gebeurt. Gelukkig kan ik dat ook bevestigen. Tegelijkertijd heeft de Kamer mij de afgelopen jaren wel een- en andermaal bevraagd over opleidingen. De heer Van Dijk sprak van pretopleidingen die door instellingen worden aangeboden, terwijl wij weten dat er geen arbeidsmarktperspectief is. Dan moet je toch iets kunnen doen. Daarmee wordt ook het sanctierepertoire verbreed. Het huidige kader biedt namelijk alleen de mogelijkheid tot het ontnemen van rechten en dat vind ik een disproportionele sanctie. Dan zeg je gelijk: wij stoppen met de opleiding. Studenten kunnen dan niet meer instromen en in veel gevallen de opleiding niet meer afmaken. Wij kiezen nu voor het geven van een waarschuwing. Wij kunnen nu ook de bekostiging opschorten. Dat kan helpen om tot een goede afstemming te komen.

Wat heb ik met het Raad van Stateadvies gedaan? De heer Beertema vroeg waarom de verplichting tot overleg uit het wetsvoorstel is gehaald. Dat is nu precies gebeurd naar aanleiding van het advies van de Raad van State. Wij hebben wel degelijk heel goed geluisterd naar dat advies, juist ook om onnodig overleg te beperken en om de administratieve lasten zo veel mogelijk te beperken. De Raad van State wees juist op die administratieve lasten bij het verplicht voeren van overleg met andere onderwijsinstellingen en bedrijven.

Wij hebben ook de eigen verantwoordelijkheden aangescherpt en meegenomen in de opdracht aan de commissie. Ook daar hebben wij dus echt serieus gekeken naar het advies van de Raad van State.

Er is sprake van een opbouw. Eerst kunnen wij een waarschuwing geven. Wij kunnen de overlegverplichting opleggen. Dan komt er de onafhankelijke adviescommissie, die advies kan uitbrengen. Uiteindelijk – dat is cruciaal in dit wetsvoorstel – is er mijn handhavingsmogelijkheid. De heer Van Meenen en mevrouw Jadnanansing hadden daar een interruptiedebatje over. De commissie adviseert en ik kan het advies overnemen. Daarmee heb ik een stok achter de deur om ervoor te zorgen dat een en ander wordt gehandhaafd. Dat gaat niet uit van wantrouwen, maar wel van een escalatieladder. Als instellingen niet bereid zijn om met elkaar te overleggen – er hoeft maar één instellingen te zijn die het hele mbo-veld negatief kan beïnvloeden – dan kan het nodig zijn dat ik op basis van het advies van de commissie ingrijp.

Minister Bussemaker: Als ik al zou ingrijpen, dan gebeurt dat op basis van een advies van die onafhankelijke adviescommissie die er tussen zit. Dat gebeurt dus niet lichtzinnig. Ook die commissie stelt scholen in staat om eerst zelf actie te ondernemen, zodat jongeren kunnen rekenen op een arbeidsmarktrelevante opleiding en er dus ook sprake is van een doelmatige besteding van publieke middelen. Wij willen met zijn allen dat publieke middelen gericht ingezet worden. De scholen krijgen een conceptadvies van de commissie. Pas als ze er geen gevolg aan geven en daar geen goede onderbouwing voor aandragen, zal ik ingrijpen. Dan moet er dus echt wat gebeurd zijn. Afhankelijk van de situatie kies ik het instrument. Het kan een waarschuwing zijn, het opschorten van de bekostiging en het ontnemen van de licentie, zodat de betrokken school de opleiding niet meer door de overheid bekostigd krijgt.

De heer Van Dijk vroeg of de commissie haar bevindingen aan de instellingen zal voorleggen. Ja, dat doet zij. De instelling kan op grond daarvan al zelf besluiten om maatregelen te nemen. Pas als dat helemaal niet gebeurt, ben ik aan zet.

Minister Bussemaker: Binnenkort. Ik kom zo nog terug op alle detailvragen die daarover zijn gesteld.

Misschien is het goed om nog even te wijzen op de samenhang met ander beleid. Ik heb al veel genoemd, maar het is van belang om niet alleen te kijken naar de samenhang met andere onderdelen van het wetsvoorstel, zoals de voorlichting aan aankomende studenten, maar ook naar andere maatregelen die wij nemen om de arbeidsmarktrelevantie van het mbo te vergroten en de samenwerking tussen onderwijs en bedrijfsleven te intensiveren. Dat doen wij op verschillende manieren, met name door veel meer ruimte te geven voor regionale samenwerking en afstemming. Dat doen wij door het regionale investeringsfonds, want daar liggen de positieve stimulansen voor onderwijs, bedrijfsleven en regionale overheden om samen te bepalen waar men die samenwerking kan zoeken. Ik ben heel blij met de eerste ronde van het fonds, waaruit blijkt dat het aanslaat. Meer dan 300 bedrijven, ruim 30 mbo-instellingen en regionale overheden investeren gezamenlijk in innovatief beroepsonderwijs. In totaal wordt er nu al zo'n 42 miljoen geïnvesteerd en daar komen nog volgende rondes bij. Een andere manier om die samenwerking te stimuleren is de introductie van het keuzedelen. Daarmee geven wij een stimulans aan het vernieuwen, vereenvoudigen en flexibiliseren van het mbo.

De kwalificaties zijn geactualiseerd en het aantal kwalificatiedossiers zal naar verwachting uitkomen op 176. Het aantal kwalificaties zal uitkomen op 487. Dat is maar liefst 25% minder dossiers en 20% minder kwalificaties. Er is dus echt een hele slag gemaakt. Deze dossiers en kwalificaties zijn voldoende specifiek om richting te geven aan het onderwijs, maar bieden ook voldoende ruimte voor regionale partijen om het onderwijs op dat niveau vorm te geven.

Daarnaast hebben wij aangekondigd dat wij vanaf 2016 die crossovers als experiment mogelijk gaan maken. Dat houdt in dat scholen ruimte krijgen voor het ontwikkelen van nieuwe en innovatieve opleidingen, bijvoorbeeld op het snijvlak van techniek en zorg. Daarbij wil ik bevorderen dat het onderwijs beter en sneller aansluit op de behoeften van de arbeidsmarkt.

Tegen de heer Van Meenen zeg ik dat een leven lang leren ook in dit kader van groot belang is. Je bent nooit uitgeleerd. De arbeidsmarkt verandert snel, dus los van een goede voorlichting over de opleiding waar iemand aan begint, zal ook de voorlichting over en de aansluiting van regelgeving na het behalen van een diploma verder verbeterd moeten worden, met name voor mbo'ers.

Minister Bussemaker: Ook dat is dan nog een onderdeel van de niet geringe veranderingen die in het mbo plaatsvinden.

Ik keer even terug naar Ruim baan voor vakmanschap. Alles bij elkaar hebben wij naar mijn idee voldoende maatregelen genomen voor en ruimte gegeven aan samenwerking. Naast alles wat ik al heb genoemd, denk ik ook aan de introductie van de gecombineerde leerweg en nieuwe vormen van samenwerking tussen scholen. Ik noem ook de kwaliteitsafspraken. Hiermee zullen wij ook in de toekomst in staat zijn om de belangrijke opdracht van het mbo voor de samenleving en de economie vorm te geven.

Bij al deze mogelijkheden die ruimte bieden, hoort naar mijn idee ook transparantie over prestaties van instellingen en de mogelijkheid om in te grijpen als het aanbod van mbo-instellingen niet goed aansluit op de arbeidsmarkt of als er een onevenwichtige spreiding is van opleidingen in de regio. Daartoe dient dit voorstel.

Mevrouw Jadnanansing vroeg ook naar de coördinerende rol van de SBB bij de regionale werkgevers. Worden zij erbij betrokken? Ja, kenmerkend voor het mbo is de samenwerking tussen onderwijs en bedrijfsleven op alle niveaus. Vertegenwoordigers van het bedrijfsleven en het onderwijs stellen daarom per beroep vast aan welke eisen een leerling moet voldoen om een diploma te halen. Op basis van het kwalificatiedossier waar het diploma op is gebaseerd, hebben scholen en bedrijven de ruimte om de opleiding op een eigen regionale manier vorm te geven. Hoe scholen dit organiseren, kan per school verschillen. Bij de maatregelen die wij nemen, bijvoorbeeld inzake het keuzedelen en de kwalificaties, komt er juist voor innovatieve bedrijven op experimentele basis meer ruimte voor het ontwikkelen van nieuwe innovatieve opleidingen. In het keuzedelen zitten elementen van ondernemerschap. Ik ben het helemaal eens met mevrouw Jadnanansing dat «ondernemend zijn» de grote opdracht is voor een veel groter deel van het onderwijs. Recentelijk heeft mevrouw Jadnanansing met mevrouw Lucas het voorbeeld van de Maker Movement genoemd. Dat is een heel mooi voorbeeld van het stimuleren van innovatie en ondernemendheid. Het is allemaal van heel groot belang.

Wij weten dat er ook bij de SBB veel adviseurs zijn met regionale deskundigheid. Zij kunnen het bedrijfsleven en de onderwijsinstellingen vraaggericht ondersteunen om tot elkaar te komen, maar wel in die volgorde. Wat het opleidingsportfolio betreft moet het initiatief echt bij de regio liggen, omdat wij juist dat regionale maatwerk willen vergroten.

Mevrouw Lucas verwees terecht naar het grote belang van de studiebijsluiter. Zij vroeg of op termijn de BPV-monitor aan de studiebijsluiter wordt toegevoegd. Ik vind het een goede suggestie om de gegevens uit de BPV-monitor en eventuele betere gegevens over het arbeidsmarktperspectief op te nemen. Ik beperk mij daarbij niet tot de gegevens van de SBB, want als er betere gegevens voorhanden zijn, dan moeten die idealiter hun weg vinden naar de bijsluiter. Ik zal de interessante suggestie van mevrouw Lucas bespreken met de SBB, die de bijsluiter maakt. Bij de evaluatie komen wij hierop terug.

Mevrouw Lucas vroeg ook naar de inspectie, die vooral toezicht houdt op de informatieplicht, zoals geformuleerd in het wetsvoorstel. In de praktijk zal het dan om meer gaan dan het gebruik van de studiebijsluiter, bijvoorbeeld ook om de intake, de open dagen etc. Laten wij met elkaar vaststellen dat het informeren van aankomend studenten over de arbeidsmarktkansen, de salarissen etc. om meer vraagt dan alleen een studiebijsluiter. Het vraagt ook gewoon om loopbaanbegeleiding, gerichte voorlichting op voorlichtingsdagen, enz.

Minister Bussemaker: De heer Rog vroeg of scholen studenten niet langer zullen voorlichten zonder dit wetsvoorstel. Nee, ik ga ervan uit dat scholen hun verantwoordelijkheid nemen en studenten zullen voorlichten, maar ook hier zijn er lessen uit het verleden. Wij weten dat het in het verleden weleens anders is geweest en dat er niet goed voorgelicht werd of dat er zonder onderbouwing werd voorgelicht in de trant van «kom bij ons, want wij hebben een enorm interessante opleiding». Daardoor zijn wij gewaarschuwd. Wij maken de wet niet alleen voor vandaag, maar ook voor de komende decennia. Nogmaals, één school kan genoeg zijn om de hele mbo-wereld in een verkeerd daglicht te stellen. Scholen nemen hun verantwoordelijkheid, maar kunnen ook wel een duwtje in de rug gebruiken. 50 van de 69 scholen hebben de informatie over de bijsluiter bij de SBB opgevraagd. 16 van de 69 nemen dit mee in de voorlichting. Kortom, zelfs vandaag de dag kan een stimulans geen kwaad. Ik zeg erbij dat het in andere economische situaties nog veel meer nodig kan zijn om hierover duidelijkheid te bieden.

De heren Rog en Van Dijk vroegen naar de relatie met de taakstelling. Een taakstelling alleen volstaat niet om doelmatigheid te realiseren. Dat zou echt onvoldoende zijn. Ook hier gaat het weer om samenhangende maatregelen, waarvan een deel in dit wetsvoorstel is opgenomen, een deel in andere wetsvoorstellen en een deel in financiële maatregelen. De taakstelling is wel een prikkel tot samenwerking en een afbouw van ondoelmatige opleidingen. Er is nu geen handhaving als niet wordt aangesloten bij de samenwerking en bij de arbeidsmarktrelevantie.

De heer Rog vroeg naar de onderbouwing van het bedrag van 120 miljoen. Die onderbouwing heb ik uitgebreid geleverd bij de behandeling van de OCW-begroting. Dit wetsvoorstel stimuleert dat scholen onder druk van de maatregel samenwerking zoeken om ondoelmatigheid weg te nemen. Dat betekent overigens niet dat dat altijd tot grote klassen of grootschaligheid leidt. Waar het wel toe moet leiden, is dat kleine opleidingen van minder dan achttien studenten gaan nadenken over arbeidsmarktperspectief. Misschien is het handig om iets samen met een andere instelling te doen. Wij zien daarvan goede voorbeelden in de techniek. Daar ruilen instellingen opleidingen uit. Men wil voorkomen dat men in de regio met elkaar concurreert, zeker bij relatief dure opleidingen. Daar moet het allemaal toe bijdragen.

Minister Bussemaker: De heer Van Dijk vroeg naar de besparingen en de administratieve kosten. De heer Rog deed het voorkomen alsof de structurele kosten 1,2 miljoen bedragen, maar er zijn eigenlijk alleen maar eenmalige kosten. Er zijn eenmalige administratieve lasten van 0,8 miljoen en er zijn eenmalige uitvoeringslasten van 3,9 miljoen. De structurele kosten liggen veel lager. Als de instellingen na de eerste keer hun portfolio goed doorgenomen hebben en maatregelen genomen hebben, dan zijn die structurele kosten minimaal, omdat er dan maar heel weinig werk verricht hoeft te worden. Dan heeft ook de onafhankelijke adviescommissie niet veel werk.

De heer Rog vroeg ook naar het effect van de instroom op verkeerd niveau. Er ligt daar geen relatie met de taakstelling. Wij willen sowieso die intake verbeteren. Er kan geen sprake van zijn dat leerlingen of studenten op een verkeerd niveau binnenkomen. Wij willen het stimuleren dat studenten op het niveau binnenkomen waarop ze horen, vooral niet lager. Immers, wij willen ze niet onnodig lang in het onderwijs houden. Deze discussie hebben wij ook bij andere gelegenheden gevoerd, bijvoorbeeld bij het cascademodel.

Ik kan ondertussen mevrouw Lucas beantwoorden over de kansen op werk. Die zitten inderdaad bij de bijsluiter. Het gaat om de kans op een baan na afronding van de opleiding, dus om de kans op een baan na vier jaar. Daarmee houdt de bijsluiter eigenlijk al rekening met de middellange termijn en dus met het knipperlichtmodel. Die knipperlichten beginnen ook op het moment dat de student aan de opleiding begint.

Minister Bussemaker: Ik kom op een aantal vragen over de vormgeving van de zorgplicht. Het uitgangspunt is dat de verantwoordelijkheid voor het vaststellen van het opleidingenaanbod bij de onderwijsinstellingen ligt. Zij zijn er in eerste instantie verantwoordelijk voor om samen met het regionale bedrijfsleven en nabijgelegen onderwijsinstellingen een en ander af te stemmen. Wij willen dat instellingen zich van twee elementen bewust zijn. Ten eerste moeten aangeboden opleidingen arbeidsmarktrelevant zijn. Ten tweede moeten publieke middelen doelmatig worden besteed. Deze twee doelvoorschriften zijn in het wetsvoorstel verankerd in twee afzonderlijke zorgplichten. Ik zeg het nogmaals: wij hebben bewust gekozen voor het gebruik van zorgplichten om niet een al te gedetailleerde wetgeving te hoeven maken. Juist die zorgplichten bieden de ruimte voor instellingen om het opleidingenaanbod snel aan te passen aan de vraag vanuit de arbeidsmarkt en niet onnodig in te perken. Het doel staat dus voorop.

Mevrouw Jadnanansing en anderen vroegen hoe wij onnodige bureaucratie voorkomen. Dat doen wij door niet meer vast te leggen dan strikt noodzakelijk is. Daarom hebben wij ook niet gekozen voor een toets vooraf, maar voor een toets op de resultaten. De doelen van arbeidsmarktrelevantie en doelmatige besteding van middelen staan centraal. Die kun je het beste achteraf bezien. Heeft een instelling haar werk goed gedaan? Had ik gekozen voor een toets vooraf, dan zouden alle instellingen moeten aantonen dat de opleiding arbeidsmarktrelevant is en doelmatig georganiseerd kan worden, en dat zou ervoor kunnen zorgen dat er niet snel gereageerd kan worden op ontwikkelingen in de arbeidsmarkt. De verantwoordingslast van alle instellingen zou er ook mee toenemen. Nogmaals, wij willen aansluiten bij de dynamiek op de arbeidsmarkt. Dat betekent dat er ruimte moet blijven voor de eigen verantwoordelijkheid van instellingen om daarbij aan te sluiten.

Mevrouw Jadnanansing vroeg ook naar het voorbeeld van een jongere die mbo sport en bewegen heeft gedaan, maar slechts een baan weet te verwerven achter de kassa van een supermarkt. Dat is dus geen afgestudeerde die tijdig een baan op niveau weet te krijgen. Iemand die een opleiding op niveau 4 heeft gedaan, moet niet op niveau 2 gaan werken. Dat is zorgelijk, maar één voorbeeld van één student is natuurlijk niet voldoende. Het moet gaan om een structurele aanpak. In het onderzoek van het ROA wordt als knipperlichtnorm genoemd dat 50% van de afgestudeerden onder het niveau van de opleiding werkzaam is.

Minister Bussemaker: Ja. Een jaar na het schoolverlaten.

De heer Van Meenen vroeg naar de veranderingen en de grote dynamiek op de arbeidsmarkt. Ik ben het geheel met hem eens dat de arbeidsmarkt snel verandert en dat ik niet van mbo-instellingen kan verwachten dat zij voor elke leerling 100% succes bieden. Daarom is het van belang dat leerlingen ook andere dingen leren en dat wij in tijden van jeugdwerkloosheid een programma School Ex hebben. Daarom hebben wij het begrip «arbeidsmarktperspectief» ook zo ingekaderd, dat binnen een redelijke termijn een baan op niveau gevonden kan worden. Daarbij volgen wij het ROA, en ook de SBB heeft deze lijn in haar advies onderschreven. Het moet echt gaan om ontwikkelingen die zich over een langere periode van een jaar of drie voordoen. Bovendien moet het gaan om situaties waarin het arbeidsmarktperspectief echt onmiskenbaar onder de maat is. Zo wil ik voorkomen dat instellingen worden afgerekend op reguliere fluctuaties op de arbeidsmarkt, waarop zij geen invloed kunnen uitoefenen. Dat zou natuurlijk onterecht zijn. Gegevens over de toekomstige arbeidsmarktkansen, bijvoorbeeld van het ROA, zullen ook in het afwegingskader van de commissie moeten worden meegenomen. Ik heb al aangegeven waarom ik niet voor een toets vooraf ben, zoals wij die overigens wel in het hoger onderwijs hebben. Die toets is overigens ook daar met de nodige kritiek ontvangen. Immers, er komt onnodige regeldruk bij kijken.

Minister Bussemaker: Ik heb dat zonet al geprobeerd uit te leggen. Ik kan daar geen concreet bedrag aan koppelen, omdat dat ervan afhangt in hoeverre de sector in eerste instantie het portfolio goed bekijkt. Als men dat één keer goed doet, zijn de administratieve lasten minimaal. Het enige wat dan resteert, is dat men het moet melden als men met een opleiding wil stoppen of een opleiding beginnen. Wat zou men dan nog meer moeten melden? Eigenlijk niks. Alles wordt dan gewoon op regionaal niveau opgelost. Die lasten nemen toe op het moment dat er problemen zijn. Op het moment dat een school weigert met andere scholen te overleggen of geen zin heeft om contact te zoeken met het bedrijfsleven, dan moet ook de onafhankelijke adviescommissie aan de slag. Dan moet er een uitvraag worden gedaan en dat leidt wel tot administratieve lasten. Als men zelf de verantwoordelijkheid neemt, zullen de lasten structureel echt zeer, zeer beperkt zijn.

Mevrouw Jadnanansing heeft gevraagd naar de motie-Jadnanansing/Lucas over het onderzoek naar barrières die werkgevers ervaren bij het aanbieden van stageplekken. Natuurlijk is het van belang dat de beschikbaarheid van stageplekken wordt meegenomen bij de beoordeling van het arbeidsmarktperspectief van opleidingen. Ik kan toezeggen dat de beschikbaarheid van stageplekken zal worden betrokken bij het vaststellen van de beleidsregels op basis waarvan ik door de commissie word geadviseerd.

De commissie zal mij dus adviseren of scholen voldoen aan hun zorgplichten. Dat gebeurt aan de hand van een beleidsregel, waarin ik de twee zorgplichten nader zal concretiseren. Zoals in de nota naar aanleiding van het verslag is opgenomen, zal ik de Kamer daarover voor inwerkingtreding van de beleidsregel informeren. Als alles goed gaat, zal de wet per 1 augustus 2015 in werking treden. Ik zou niet willen dat ik de wet na de bespreking hier nog in twee dagen door de Eerste Kamer zou moeten krijgen. Het gaat dan om de wet inclusief de beleidsregel. Wat wil juridisch het geval? Ik kan pas een beleidsregel maken als ik een wet heb. De basis voor de beleidsregel is namelijk de wet. Wij willen geen jaar vertraging, dus wij willen de beleidsregel aan de Kamer voorleggen. Normaal gesproken doen wij dat niet, want het is de laagste vorm van regelgeving, maar ik weet dat de Kamer hier belang aan hecht, dus ik zorg ervoor dat zij de beleidsregel voor de zomer krijgt. Wij willen de adviescommissie volgend jaar laten proefdraaien. Op basis daarvan stellen wij een definitieve beleidsregel op. Zo doen wij het stap voor stap en hebben wij de best mogelijke voorbereiding om de aansluiting bij bestaande opleidingen vorm te geven en de dynamiek op de arbeidsmarkt in de gaten te houden.

Minister Bussemaker: Ik sluit mij aan bij de complimenten van de voorzitter.

Het is goed als de commissie gaat proefdraaien, omdat wij daarmee het kader verder kunnen uitwerken. Wij kunnen dan bezien of de uitgangspunten die wij voor ogen hebben, hanteerbaar zijn. Ik overweeg om de commissie, in lijn met het onderzoek van het ROA, als signaalwaarde voor onvoldoende arbeidsmarktperspectief onder meer de indicator mee te geven dat 70% van de afgestudeerden een baan vindt. Een dergelijke signaleringswaarde betekent dat de 10% slechtst presterende opleidingen hierover verantwoording moeten afleggen. Ook onvoldoende beschikbaarheid van stageplaatsen kan mogelijk een indicatie zijn voor een slecht regionaal arbeidsmarktperspectief. Om een ondoelmatige situatie in beeld te brengen, overweeg ik om mij, in lijn met het advies uit het onderzoek van het Kenniscentrum Beroepsonderwijs Arbeidsmarkt (KBA) over de inkadering van de zorgplicht doelmatigheid, te baseren op het aantal deelnemers per opleiding. En dan kom je weer op het deelnemersaantal van minder dan achttien. Ook dat kan een signaal zijn voor mogelijk ondoelmatige situaties, waarmee niet gezegd is dat elke opleiding met minder dan achttien studenten onmiddellijk zou moeten stoppen. Op basis van het proefdraaien stellen wij de beleidsregel op. Dat doen wij in nauwe samenwerking met de SBB.

Mevrouw Jadnanansing vroeg of het de bedoeling is dat de eis van macrodoelmatigheid gaat uitwerken als een perverse prikkel om kansarme jongeren van opleidingen te weren. Dat is geenszins de bedoeling. Los hiervan nemen wij voor jongeren in kwetsbare situaties extra maatregelen. Zeer onlangs heeft de Kamer daarover een brief van mij gehad. Als een instelling een jongere om wat voor reden dan ook niet kan plaatsen, wordt een voorstel gedaan voor een passend alternatief.

De heer Rog vroeg naar de ov-kaart. Hij houdt rekening met extra kosten, maar wij geven juist aan dat de ov-kaart de doelen van macrodoelmatigheid dichterbij kan brengen. Voor mbo-studenten met een ov-kaart is het minder bezwarend om iets langer te reizen, vanzelfsprekend nog steeds wel in de regio.

De heer Van Dijk vroeg hoe beoordeeld zal worden. Als er weinig perspectief is, zal de adviescommissie nader onderzoek doen en op basis daarvan adviseren met alle signaalwaarden die ik daarnet heb genoemd.

Minister Bussemaker: Dat hebben wij meegenomen bij de berekeningen rond de mbo-kaart, die overigens voor een beperkt deel uit de lumpsum betaald wordt. Dat is gebeurd met volle ondersteuning van de mbo-instellingen.

Op stuk nr. 8 heeft de heer Van Meenen een amendement ingediend om de zorgplicht ook voor niet-bekostigde instellingen mogelijk te maken. Ik ontraad dit amendement, want bij niet-bekostigd onderwijs is er geen financiële bijdrage van de overheid. Daarmee valt een van de onderdelen van de zorgplicht weg, namelijk de doelmatige aanwending van de rijksbijdrage. Je mag veronderstellen dat een niet-bekostigde instelling het moet hebben van de tucht van de markt en het bedrijfsbelang. Dat zijn voldoende prikkels voor een doelmatig aanbod. De heer Van Meenen kan wijzen op de andere zorgplicht, namelijk de zorg voor de opleiding van studenten met arbeidsmarktperspectief, maar dat zou in dit geval ver gaan. Immers, bij niet-bekostigd onderwijs zijn mensen zelf bereid om te betalen voor een opleiding. Dat kan men ook om andere redenen doen dan er een baan mee te willen krijgen. Het kan ook gaan om kennisontwikkeling of om uitwerking van een hobby, terwijl men toch een erkend mbo-diploma wil behalen. Het introduceren van een zorgplicht voor niet-bekostigde diploma-erkende opleidingen zou daar een streep door trekken. Ik zou dat vergaand vinden. Wij hebben in Nederland een sterk onderscheid tussen bekostigd onderwijs en niet-bekostigd onderwijs. Ik merk dat niet-bekostigd onderwijs graag van een aantal reguliere subsidies of regelingen wil profiteren. Ik denk aan de lerarenbeurs. Het speelt ook een enorme rol bij de discussies rond een leven lang leren. Het enige wat ik kan doen, is daar strak aan vasthouden. Wij hebben bekostigd onderwijs, dat te maken heeft met controle door de overheid en met subsidies van de overheid. Wij hebben niet-bekostigd onderwijs, dat het echt moet hebben van vraag en aanbod via de markt en dat de eigen broek ophoudt. Elke stap die ik zet om over en weer eisen te stellen, opent de doos van Pandora.

Minister Bussemaker: Heel fijn. Wij nemen dit mee bij de evaluatie. Ter geruststelling zeg ik nog dat ook niet-bekostigd onderwijs goede informatie moet verstrekken. Daartoe is men verplicht. Ook daar zit dus een haakje om ook niet-bekostigd onderwijs bij de les te houden en aan te spreken.

De heer Van Meenen vroeg of de deelnemersraad instemmingsrecht heeft op informatievoorziening aan zittende studenten en niet aan nieuwe studenten. Er is instemmingsrecht op de wijze van informatieverstrekking over onderwijs en examens. Voor de studiebijsluiter beoogt het wetsvoorstel adviesrecht voor de deelnemersraad. Daarbij gaat het zowel om de inhoud als om de wijze van informatieverstrekking. De deelnemersraad heeft dus in zijn algemeenheid instemmingsrecht op informatie aan alle studenten.

Minister Bussemaker: Ja, maar de bijsluiter is de vorm. De wet bepaalt dat men informatie moet verstrekken. Hoe men dat doet, staat niet in de wet, maar de bijsluiter is daarvoor een heel geschikt middel.

Op stuk nr. 9 hebben mevrouw Jadnanansing en de heer Van Meenen een amendement ingediend waarmee mbo-studenten een rol bij de kwaliteitszorg krijgen. Net als in het hoger onderwijs worden mbo-studenten dan betrokken bij de beoordeling van de onderwijskwaliteit. Ik laat het oordeel over dit amendement aan de Kamer. De beoordeling in het kader van de kwaliteitszorg dient op dit moment reeds te geschieden met de betrokkenheid van onafhankelijke deskundigen en belanghebbenden. Onder die laatste categorie dienen ook deelnemers nu al verstaan te worden. Met dit amendement wordt dit nog eens expliciet duidelijk gemaakt. Ik zeg erbij dat de anonimiteit van de deelnemer moet worden geborgd, zoals dat ook gebeurt bij de JOB-monitor. Een evaluatie op het niveau van vakken of docenten is daarom niet wenselijk.

De heer Van Dijk vroeg hoe het precies gaat wanneer er een voornemen is om een opleiding te sluiten. De melding daarvan moet bij mij worden gedaan. Dat loopt via DUO. De melding moet anderhalf jaar voor de geplande sluiting worden gedaan. Zo is er genoeg tijd voor overleg met andere instellingen. Als toch een ondoelmatige situatie dreigt te ontstaan, kan de adviescommissie zich hierover buigen.

Minister Bussemaker: Ik kom op het onderdeel handhaving. Een- en andermaal heb ik aangegeven dat het een onafhankelijke commissie moet zijn, die bestaat uit leden die kennis hebben van onderwijs en bedrijfsleven. Zoals ik al zei, hangt dit samen met zelfregulering. Er is eerst de mogelijkheid om zelf tot oplossingen te komen. De commissie velt pas een oordeel als er direct om gevraagd wordt, bijvoorbeeld omdat twee instellingen er niet uitkomen of omdat een van de deelnemende instellingen niet wil meedoen. Vervolgens heb ik al gezegd dat de SBB-commissie en het veld het zelf wenselijk vinden dat er via mijn handhaving een stok achter de deur is. Het gewicht van de onafhankelijke adviescommissie wordt daarmee vergroot. De commissie stelt een conceptadvies op dat eerst naar de instellingen gaat. Zij kunnen op grond van het conceptadvies besluiten hun opleidingsaanbod aan te passen en/of andere informatie aan te dragen, zodat de adviescommissie in haar advies aan mij daarmee rekening kan houden. Kortom, er zitten een heleboel stappen in voordat er echt door de commissie een advies aan mij uitgebracht wordt en ik al dan niet overga tot het uitvoeren van het advies.

Mevrouw Lucas vroeg of het wetsvoorstel alleen over de bol gaat en niet over de bbl, omdat daar sowieso sprake moet zijn van arbeidsmarktperspectief. Ik ben het met haar eens dat het aannemelijk is dat er sprake is van arbeidsmarktperspectief als er een leerwerkplek beschikbaar is, maar mijn ambities met het arbeidsmarktperspectief gaan wel verder. Het gaat mij er niet alleen om dat een afgestudeerde student een baan kan vinden, maar ook dat deze baan op het niveau ligt van de gevolgde opleiding. Uit onderzoek van het ROA blijkt dat dit bij bbl-opleidingen niet altijd het geval is. Daarom is het naar mijn idee van belang om ook te kijken naar het arbeidsmarktperspectief van de bbl. Ik geef het voorbeeld van de opleiding medewerker schilderen. Van de bbl-gediplomeerden werkt 71% onder het niveau van de opleiding. Feitelijk zal het veel minder over de bbl dan over de bol gaan, maar ik zou de bbl niet op voorhand willen uitsluiten.

Mevrouw Lucas heeft ook gevraagd naar het accreditatiesysteem. Ik zal daarop uitgebreider ingaan bij de behandeling van de brief die ik voor de zomer van 2015 naar aanleiding van de motie-Lucas/Jadnanansing heb toegezegd. Ik zal daarbij nadrukkelijk ingaan op de context van het mbo, die wat mij betreft anders is dan die van het hoger onderwijs. Elementen uit het hoger onderwijs zijn niet zomaar te kopiëren naar het mbo. Het mbo kent immers de landelijke kwalificatiestructuur en voor kwalificaties is er in die zin een toets vooraf. Bij het hoger onderwijs hebben wij een toets die soms als behoorlijk bureaucratisch wordt ervaren en waar nadien geen enkele controle meer op is. Er is één keer een toets voor nieuwe opleidingen en vervolgens is er niets en niemand meer die controleert of die opleiding ook nog doelmatig is. Kortom, ik ga er nog uitgebreider op in, maar ik denk dat onze kwalificatiestructuur in het mbo internationaal redelijk uniek is en dat die ons mbo kwalitatief goed heeft gemaakt.

Minister Bussemaker: Dat ben ik helemaal met mevrouw Lucas eens. Er zijn op dit punt zeker ook in het mbo verbeteringen te bewerkstelligen. Deze discussie voeren wij in het mbo over de inspectie en in het ho over de accreditaties. Voor beide willen wij dat de echte kwaliteit wordt bekeken. Het is een continu aandachtspunt. Wij komen er nog over te spreken naar aanleiding van de brief die voor de zomer is beloofd.

Tot slot de kleine, unieke opleidingen. Het gaat daarbij niet over kleinschaligheid en kleine opleidingen in het algemeen, maar over opleidingen die klein en uniek zijn. De commissie krijgt de opdracht om ook de specifieke context van een ondoelmatige situatie te onderzoeken alvorens adviezen uit te brengen en dat geldt ook voor deze kleine, unieke opleidingen. Ik hecht daar zeer aan, want juist dat specialistische vakmanschap, waar slechts een beperkte arbeidsmarkt voor is, kan van enorm belang voor de sector en de economie zijn. Die opleidingen mogen dus ook niet uit Nederland verdwijnen, ook niet als er minder dan achttien studenten zijn. Juist daar is de continuïteit van het grootste belang. Daarom is het van groot belang dat de commissie onderscheid kan maken tussen gevallen waarin er minder dan achttien studenten zijn en er samenwerking met andere instellingen wenselijk en mogelijk is, en gevallen waarin dat niet het geval is en zo'n opleiding op de een of andere manier beschermd moet worden. Het is mogelijk dat er dan extra actie nodig is, ook richting bedrijfsleven, bijvoorbeeld door het aanbieden van extra leerwerkbanen of private bijdragen, bijvoorbeeld in de infrastructuur van de opleiding. Mocht dat onvoldoende zijn om de opleiding aan te bieden, dan is de vraag hoe er alsnog voor kan worden gezorgd dat het aanbod in stand blijft.

Er loopt een verkenning om te onderzoeken hoe kleine, unieke opleidingen voor het beroepsonderwijs behouden kunnen blijven. Specifiek wordt bekeken of deze opleidingen deel kunnen uitmaken van een nieuwe vakinstelling. Ik heb de verkenner de gelegenheid gegeven om in het onderzoek verschillende mogelijkheden te onderzoeken en wil daar verder niet op vooruitlopen, maar ik weet wel dat ik de verkenning nog dit jaar krijg. De Kamer zal de verkenning voorzien van een reactie mijnerzijds begin 2015 krijgen.

Tegen mevrouw Lucas zeg ik dat hierin ook de rol van de commissie terugkomt en de vraag naar licenties voor vakopleidingen, want dat is een van de opties voor kleine opleidingen.

Minister Bussemaker: U krijgt de verkenning ook niet gelijktijdig met het wetsvoorstel, maar gelijktijdig met mijn reactie. Dat maakt voor u ook niet veel uit, want ik denk dat er nog wel een paar punten op de i moeten worden gezet terwijl ik mijn reactie schrijf. Ik zeg u toe dat u de verkenning in ieder geval voor 20 januari krijgt.

De heer Rog vroeg of het wetsvoorstel niet tot schaalvergroting leidt. Nee, dat is zeker niet vanzelfsprekend. Het leidt er wel toe dat men nadrukkelijker en explicieter over het eigen portfolio moet nadenken. Bovendien worden kleinere, unieke opleidingen beter beschermd.

Daarmee heb ik, denk ik, alle vragen beantwoord.

Mevrouw Lucas (VVD): Voorzitter. Het feit dat de Minister als een ultimum remedium kan ingrijpen als de zorgplicht rond het arbeidsmarktperspectief of de doelmatigheid in het gedrang komt, steunen wij van harte. Het is goed dat daarbij een soort escalatieladder wordt gehanteerd, waarbij wij beginnen bij de scholen, waarbij wij vervolgens de inspectie en de SBB een rol geven en waarbij uiteindelijk de Minister kan ingrijpen om ervoor te zorgen dat belastinggeld doelmatig wordt besteed.

Het is ook goed dat de studiebijsluiter verplicht wordt. Het is voor studenten heel erg belangrijk dat zij die informatie krijgen. Wij zijn blij dat daarin met name het middellangetermijnperspectief voor de arbeidsmarkt wordt meegenomen. Ik dank de Minister voor de toezegging dat de BPV-monitor daarin op termijn zal worden meegenomen.

Wat de medezeggenschap en het amendement-Jadnanansing/Van Meenen betreft vindt de VVD dat leerlingen vooral op school zitten om wat te leren en niet om de school half mee te besturen. Wij wachten de gewijzigde toelichting op het amendement af, maar zien er voorlopig nog niet heel veel in.

Mijn laatste punt betreft het private en het bekostigde aanbod. Als D66 daarover een amendement als dat op stuk nr. 8 indient, dan rest mij niet veel anders dan de heer Van Meenen bij de VVD een cursus liberalisme aan te bieden. Dat gaan wij regelen. Ik dien daarover ook de volgende motie in.

De voorzitter: Deze motie is voorgesteld door het lid Lucas. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.

Zij krijgt nr. 10 (33 948).

De heer Van Meenen (D66): Voorzitter. Goed dat de Minister ook ziet dat een leven lang leren een belangrijke rol speelt in het kader van de flexibilisering van de arbeidsmarkt. Studenten moet ook na hun opleiding een perspectief worden geboden. Ik ben ook blij met het oordeel van de Minister over het amendement van mevrouw Jadnanansing en mijzelf, want anders dan sommige andere partijen heeft D66 wel een groot vertrouwen in het oordeel van studenten, ook als het gaat over de kwaliteit van hun onderwijs en hun docenten. Ik heb daar zelf heel goede ervaringen mee; ze nemen dat bijzonder serieus.

De cursus liberalisme van de VVD zal ik graag volgen, want ik ben er heel benieuwd naar. Ik hoor vooral heel veel vrije markt en weinig onderwijs. Het is pikant dat met de wederkomst van mevrouw Lucas naar deze commissie het bij de VVD vooral over markt en wat mij betreft iets te weinig over onderwijs gaat.

De heer Van Meenen (D66): Dat is nu precies wat ik beoog te voorkomen, maar laten wij het hierbij maar even laten.

Het is goed dat het inmiddels ingetrokken amendement ertoe geleid heeft dat de Minister heeft toegezegd om de eventuele verstoringen in het publiek-private aanbod te monitoren.

Ik dank de Minister ervoor dat zij nog een keer een lans heeft gebroken voor het kleinschalig, specialistisch vakonderwijs. Ik ben blij dat wij binnen een paar weken de verkenning en de reactie van de Minister krijgen.

De heer Rog (CDA): Voorzitter. Het is goed dat wij met de Minister over dit belangrijke onderwerp hebben gedebatteerd. Mijn fractie deelt de doelen van de Minister, maar ik concludeer dat de Minister ook hier erkent dat er al heel forse stappen zijn gezet door de sector, door het beroepsonderwijs, door het bedrijfsleven, door de SBB. Het CDA heeft grote moeite met overheidsinterventies als zaken opgepakt worden door de samenleving zelf. Ik concludeer dat de noodzaak voor deze wetgeving voor mij niet is aangetoond. De lessen van Dijsselbloem maken ons heel voorzichtig met nieuwe wetgeving, juist wanneer er al zo veel initiatieven zijn.

Ik kom terug op die extra administratieve lasten en die uitvoeringslasten. Wij hebben verschillende cijfers gezien. In de memorie van toelichting lees ik dat de structurele uitvoeringslasten 0,4 miljoen bedragen en de structurele administratieve lasten 0,1 miljoen. Kan de Minister dat hier bevestigen? Dan betreft het wetsvoorstel niet alleen te vroeg ingezette wetgeving, maar leidt het ook tot extra lasten voor het onderwijs. Ik denk dat het onderwijs het verdient om eerst de zaakjes waar men mee bezig is verder op orde te krijgen, en niet weer nieuwe administratieve lasten over zich heen te krijgen.

De heer Jasper van Dijk (SP): Voorzitter. Je zou denken dat er morgen verkiezingen zijn als je hoort wat hier allemaal over tafel komt. Ik noteer «planeconomieachtige visioenen». Dat lijkt mij een kandidaat voor woord van het jaar.

Het is nog niet geheel duidelijk wat deze wet precies gaat toevoegen. Ik constateer dat er een forse bezuiniging op het mbo plaatsvindt en dat er daarmee een prikkel is om het aanbod van opleidingen doelmatiger te maken, maar zou dat niet gebeuren als deze wet er niet was? Wat is precies de toegevoegde waarde, zeker in het licht van de kritiek van de Raad van State? In navolging van de heer Rog zou ik kunnen zeggen dat de wet misschien wel zinvol is, maar dat de timing verkeerd is.

In januari krijgen wij meer informatie over de kleine opleidingen. Ik ben gecharmeerd van het voorstel van de Onderwijsraad: een licentiesysteem om kleine opleidingen te beschermen. Wij zien dat die overal in het land bedreigd worden. Vaak heeft dat met economische argumenten te maken, want ze kunnen duur zijn. Dan laat men die grote opleiding in stand en gaat die kleine, waardevolle opleiding ten onder. Dat zou ik willen tegengaan. Daarom dien ik de volgende motie in.

De voorzitter: Deze motie is voorgesteld door het lid Jasper van Dijk. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.

Zij krijgt nr. 11 (33 948).

Minister Bussemaker: Dat zou mooi zijn, voorzitter. Ik gun het mijn medewerkers zeer, want ze hebben hectische maanden achter de rug.

Ik loop de inbreng van de woordvoerders in tweede termijn nog even langs. Fijn dat de woordvoerders van VVD en PvdA in ieder geval op een aantal punten tevreden zijn. De motie van mevrouw Lucas is naar mijn idee overbodig. Dat betekent dat ik haar ontraad. In de memorie van toelichting staat namelijk al dat voor de naleving van de zorgplicht doelmatigheid het opleidingenaanbod van niet-bekostigde instellingen relevant kan zijn. Daar kan dus al naar worden gekeken. Ik zeg erbij dat het bekostigd onderwijs naar mijn oordeel een eigen verantwoordelijkheid heeft, namelijk op het punt van de toegankelijkheid. Er kunnen wel niet-bekostigde opleidingen in eenzelfde regio zijn, maar als daar een collegegeld van € 10.000 voor wordt gevraagd, kan er toch een reden voor het bekostigd onderwijs zijn om zo'n opleiding aan te bieden, namelijk vanwege de toegankelijkheid van het onderwijs. Het is bekend dat de regering zeer hecht aan de toegankelijkheid van mbo, hbo en wo, van het hele onderwijs, voor iedereen. Dat neemt niet weg dat het wel van belang kan zijn om te bekijken wat er verder speelt, maar dat is al uitgebreid toegelicht in de memorie van toelichting.

Minister Bussemaker: Ik dank de heer Van Meenen voor het intrekken van zijn amendement. Inderdaad heb ik toegezegd dat wij de relatie tussen niet-bekostigd onderwijs en publiek onderwijs zullen monitoren. Net als de heer Van Meenen hecht ik zeer aan het kleinschalig, specialistisch vakonderwijs. Daarover krijgt de Kamer in januari de verkenning, inclusief mijn reactie.

Ik dank de heer Beertema voor zijn eerlijke conclusie dat hij nog twijfelt. Ik hoop dat ik hem kan overtuigen in mijn beantwoording van de heer Rog. De heer Rog wijst erop dat de sector al zo veel doet en wil niet dat de overheid daarop ingrijpt. Daarmee suggereert hij dat wat wij zouden doen door de zorgplicht in tegenspraak zou zijn met zelfregulering. Dat is het naar mijn idee juist niet. Ik ben er zeer van overtuigd dat datgene wat wij hier doen, die zelfregulering bevordert. Instellingen kunnen aangeven dat er een probleem is. De onafhankelijke adviescommissie gaat daarnaar kijken en maakt een conceptadvies. Dat gaat terug naar de instellingen, die daar commentaar op kunnen geven en conclusies uit kunnen trekken. De commissie overweegt het vervolgens nog een keer en stuurt een advies naar mij. Op dat moment kan ik ingrijpen. Er is dus heel veel ruimte voor zelfregulering. Sterker nog, de scholen en de SBB vragen om deze laatste stap. Zij weten dan namelijk dat die zelfregulering meer kans van slagen heeft. Het is niet zo dat zij zeggen: wij doen al zo veel en doe er nou niet nog eens een schepje bovenop. Zij hechten eraan dat wij dit goed afhechten met die laatste stap, namelijk een serieus advies van de SBB-commissie aan mij, waarop ik kan handhaven. Als wij echt willen luisteren naar de partijen die de zelfregulering moeten vormgeven, dan zou de heer Rog in ieder geval voor dit onderdeel van de wet moeten zijn. Misschien draagt dit bij aan de meningsvorming van de heer Beertema: wij doen hier echt niks overbodigs. Het gaat echt om het vinden van een evenwicht tussen wat scholen en bedrijfsleven op regionaal niveau doen, de werkzaamheden van de onafhankelijke adviescommissie en in laatste instantie mijn inbreng. Zonder dat laatste wil ik ook niet meer worden aangesproken op een wenselijk ingrijpen mijnerzijds bij opleidingen waarvan de Kamer vindt dat ze eigenlijk niet aangeboden moeten worden. Als de heer Rog niet voor het wetsvoorstel stemt, dan stemt hij dus ook niet voor het geven van goede voorlichting aan studenten bij het begin van hun opleiding en evenmin voor het melden van het stopzetten van of beginnen met opleidingen. En dat laatste is stap 1 voor het behouden van specialistische vakopleidingen.

Minister Bussemaker: Het is goed dat het eerste punt is opgehelderd, maar ik geef juist aan dat ook de sector zelf vindt dat dit wel nodig is, juist om die zelfregulering goed handen en voeten te geven. De sector vindt die stok achter de deur van dit wetsvoorstel van belang. Ik ben overigens met de heer Rog van mening dat niet alles onnodig door het departement van OCW moet worden opgelost. Maar de noodzaak van dit wetsvoorstel wordt dus wel door de heer Rog betwist, maar niet door de scholen en de SBB.

De heer Rog wees op de structurele lasten van 0,4 miljoen en 0,1 miljoen. Dat klopt, maar bij die 0,1 miljoen gaat het om het melden van het stoppen en starten van opleidingen. En dat is van belang voor het specialistisch vakonderwijs. Het bedrag van 0,4 miljoen heeft betrekking op de studiebijsluiter en het voorlichten. Het zijn structurele kosten, maar ze hebben dus niet met de zorgplicht te maken. Als de instellingen doen wat zij moeten doen, kan daar het bezwaar volgens mij niet in zitten.

Als de heer Rog een amendement zou indienen om de zorgplicht eruit te halen, dan zeg ik bij voorbaat dat ik dat in de meest krachtige formuleringen ontraad.

De heer Van Dijk vroeg naar de toegevoegde waarde en de timing. Wachten is geen optie, want dan zou het allemaal wel eens niet kunnen gaan werken. Wij weten al dat het misschien niet gaat werken als er geen stok achter de deur staat.

Ik vraag de heer Van Dijk om zijn motie over de licenties aan te houden. Ik heb aangegeven dat in januari de verkenning en mijn reactie naar de Kamer komen. Ik heb eerder zelf over licentiesystemen gesproken. Dat het een optie is die ik niet bij voorbaat afwijs, is dus duidelijk. Wij moeten het parlementaire proces niet bevuilen, wij dienen de reguliere procedures niet als er een paar weken voordat de Kamer mijn standpunt ontvangt een motie wordt ingediend. Als de motie niet wordt aangehouden, ontraad ik haar.

De voorzitter: Aangezien de motie-Lucas (33 948, nr. 10) is ingetrokken, maakt zij geen onderwerp van beraadslaging meer uit.

Ik kijk even naar de heer Van Dijk om te zien of hij nog iets wil doen met zijn motie.