Nr. 4 VERSLAG

De leden van de PvdA-fractie hebben met belangstelling kennisgenomen van het wetsvoorstel. Zij hebben hierover enkele vragen.

Voornoemde leden merken op dat het wetsvoorstel met zich meebrengt dat buitenlandse vonnissen niet meer worden getoetst alvorens ze ten uitvoer kunnen worden gelegd. Zij vragen of de kwaliteit van de rechtspraak voor wat betreft integriteit en onafhankelijkheid in andere landen even hoog is als in Nederland. Is dat recentelijk nog gemeten en hoe wordt dat in de toekomst gegarandeerd? Zijn er gevallen bekend waarin in het verleden een exequatur is geweigerd op de grond dat er sprake was van een door corruptie tot stand gekomen vonnis? Zo ja, hoe is dat verder afgehandeld? Kan worden voorkomen dat een door middel van corruptie verkregen titel rechtstreeks uitvoerbaar is in Nederland? Zo ja, op welke wijze? Zijn er eventueel aanpassingen mogelijk als er substantiële verslechteringen optreden in de situatie in een Europees land? Is het mogelijk voor een Nederlandse burger om iets te doen op het moment dat hij met een dergelijk vonnis wordt geconfronteerd?

De leden van de PvdA-fractie merken op dat de Raad voor de Rechtspraak (RvdR) heeft geadviseerd om in de Uitvoeringswet op te nemen dat in Nederland de deurwaarder de met tenuitvoerlegging belaste autoriteit is. Zodoende hoeft een partij die een beslissing ten uitvoer wil leggen zich niet in het Nederlandse procesrecht te verdiepen om te weten bij welke instantie hij moet zijn. In de memorie van toelichting lezen deze leden dat dit niet nodig is, omdat de Verordening rechtstreekse werking heeft. Zij vragen of het toch niet wenselijk is dit toch op te nemen in de Uitvoeringswet, zodat het voor een ieder direct duidelijk is. Zo nee, waarom niet?

De aan het woord zijnde leden merken op dat degene tegen wie een vonnis uit een andere lidstaat ten uitvoer wordt gelegd, daartegen een rechtsmiddel kan instellen. Dit is bijvoorbeeld het geval als die persoon van mening is dat al gevolg is gegeven aan de rechterlijke beslissing. De RvdR heeft om de reden als eerder geadviseerd om in de wettekst expliciet op te nemen dat voor indiening van een verzoek tot weigering een advocaat moet worden ingeschakeld. Dit advies is wederom niet overgenomen door de regering met als motivering dat dat niet nodig is omdat het uit de Verordening en uit het Nederlandse procesrecht volgt. Deze leden vragen of het niet wenselijk is in verband met de duidelijkheid om dit toch in de Uitvoeringswet op te nemen. Zo nee, waarom niet?

De leden van de SP-fractie vragen wat precies het feitelijke verschil zal zijn tussen een exequatur en een certificaat. Onder welke voorwaarden krijgt een buitenlandse rechterlijke beslissing een dergelijk certificaat, zodat tenuitvoerlegging in principe mogelijk is? Hoe wordt er voorts voor gezorgd dat het afschaffen van het exequatur niet ten koste gaat van de rechtsbescherming van degene jegens wie erkenning en tenuitvoerlegging wordt gevraagd? Kan de regering dat nader toelichten? Als het afschaffen van het exequatur niet ten koste van de rechtsbescherming gaat, waar zit dan de (efficiency)winst van deze Verordening en Uitvoeringswet?

Voorts stellen deze leden het op prijs als de regering voorbeelden kan geven van grensoverschrijdende geschillen met beslissingen uit andere lidstaten waar voor erkenning en tenuitvoerlegging voorheen een exequatur vereist was en waarmee geschetst kan worden dat de rechtsbescherming ook in de nieuwe situatie gewaarborgd is.

De aan het woord zijnde leden constateren ten slotte dat het verzoek om een vertaling van de beslissing de executie aanhoudt totdat de geëxecuteerde de beschikking heeft gekregen over de vertaling. Wat betekent dit voor de termijnen die gelden voor het instellen van eventuele rechtsmiddelen tegen die tenuitvoerlegging? Worden deze termijnen ook opgeschort?